"βασανίζομαι"

Το κτήριο βεβηλωμένο από τα επεισόδια του προηγούμενου χειμώνα, κάπου ανάμεσα στις οδούς Αθηνάς και Ερμού. Αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '60, όταν το νεοκλασικό στυλ πονούσε για τις βαυαρικές του θύμησες και έπρεπε να εξαλειφθεί από προσώπου πόλης. Ο μοντερνισμός έλυνε κι έδενε τότε στην Ευρώπη, κι εμείς, πιστός ουραγός της, έπρεπε να συμβαδίσουμε με το νέο ρεύμα αν θέλαμε να λεγόμαστε Ευρωπαίοι. Να εκσυγχρονιστούμε. Τρέχαμε ξωπίσω τους ασθμαίνοντας, κι όποιο στίγμα αφήναν το υιοθετούσαμε άκριτα, άβουλα. Γιατί αυτός ήταν ο σκοπός, αν όχι να γίνουμε, τουλάχιστον να φαινόμαστε Ευρωπαίοι. Τουλάχιστον τα κτήριά μας να φωνάζουν Ευρώπη.

Και γίναμε Ευρώπη. Και ξεχάσαμε την Ελλάδα. Την ξεχάσαμε. Και θυσιάσαμε τον χαρακτήρα της στο όνομα του μοντερνισμού. Τα νεοκλασικά της ρήμαξαν. Οι ιδιοκτήτες άρχισαν να τα γκρεμίζουν χωρίς αιδώ και νέες πολυκατοικίες μοντέρνες χτίστηκαν στη θέση τους, με πολλούς ορόφους και με λιτές γραμμές, όπως το επέβαλε ο μοντερνισμός. Και τα κουτιά που γινήκαν τα καινούργια μας σπίτια σκαρφάλωσαν το ένα πάνω στ' άλλο και γίναμε ψηλότεροι και φτάσαμε ως τον ουρανό με τα ολοκαίνουργια εκσυγχρονισμένα υλικά, γυαλί, μπετόν κι ατσάλι, να λαμπυρίζουν απαστράφτοντα κάτω από τον αττικό ήλιο. Και τα νεοκλασικά γινήκαν οίκοι ανοχής και γέμισαν οι γειτονιές της πλατείας Βάθη και του Μεταξουργείου με αναμμένα κόκκινα φωτάκια να στεφανώνουν τις ετοιμόρροπες μισάνοιχτες εισόδους των πάλαι ποτέ περήφανων αρχοντικών της Αθήνας...

Σκαλί-σκαλί, γραμμή-γραμμή κατεβαίνει η ανάρτηση στις κακόφημες γειτονιές και στέκεται σε εκείνο το 'βασανίζομαι' που κλαίει σιωπηλά σαν θρήνος κάποιου ξωτικού που πλανάται εγκλωβισμένο μέσα στην πολύβουη πόλη, λυγμός των φαντασμάτων του χτες που 'χει σταλάξει παράπονο στους νοτισμένους τοίχους των κτηρίων της μοντερνιστικής αρχιτεκτονικής της δεκαετίας του '60.

Το αυτοκίνητο προσεγγίζει τον δακτύλιο. Η πρωτεύουσα παραλυμένη για δυο 24ωρα από τις κινητοποιήσεις για τα νέα μέτρα. Στις λεωφόρους το αδιαχώρητο.  Πορείες, απεργίες, στάσεις εργασίας και επεισόδια και κάπου στο περιθώριο οι λαθραίοι συνεπιβάτες να συνεχίζουν ανενόχλητοι στους δικούς τους ρυθμούς να κάνουν τα δικά τους. Δυο Πακιστανοί αγκομαχούν να χώσουν ένα καρότσι σουπερμάρκετ γεμάτο τενεκεδένιους θησαυρούς στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας στον Άγιο Παντελεήμονα. Δυο μέρες πριν σ' αυτές τις γειτονιές ένας συμπολίτης μου έχανε τη ζωή του από το μαχαίρι ενός λαθρομετανάστη μέσα στο ίδιο του το μαγαζί. "Εμείς δεν πάμε πουθενά, να φύγουν οι Έλληνες" ηχεί ακόμη στ' αυτιά μου η δήλωση ομοεθνή του στο μικρόφωνο του δημοσιογράφου που κάλυπτε το ρεπορτάζ για τις ειδήσεις των οκτώ.

Το παράθυρο ανεβαίνει. Τσεκάρω τις ασφάλειες στις πόρτες. Κινήσεις ενστικτώδικες, κάθε που πρέπει να διασχίσω το κέντρο της πόλης μου. Ένα κέντρο που δεν μου ανήκει πια...