20.4.12

Όταν τα ζιζάνια παραγίνονται πολλά

Weeds in the wind, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η μέρα μου ξεκίνησε όμορφα και χάλασε με το άκουσμα του πορίσματος για την κλοπή που έγινε προ μηνών στην Εθνική Πινακοθήκη. Πρόκειται για ένα πόρισμα-καταπέλτης που δείχνει την εγκληματική αμέλεια και αδιαφορία του κράτους σε όλο τους το μεγαλείο. Διαβάστε και μόνοι σας εδώ και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα....
Και πάνω που άρχισα να το φιλτράρω, ήρθε απανωτά  η ανάρτηση της Roadartist και η οργή μου φούντωσε ξανά...
Δεν μπορώ να μην εκφράσω την οργή και αγανάκτησή μου για τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο οι υπεύθυνοι χειρίζονται όλα αυτά τα χρόνια τα του ελληνικού πολιτισμού. Το ρεζιλίκι στην Εθνική Πινακοθήκη δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου, τα παραδείγματα έχουν γίνει ποταμός που κοντεύει να μας πνίξει.
Έχεις δίκιο αρτίστα με το παράπονο που καταθέτεις, να σου πω όμως κάτι; Όσοι αγαπάνε τον πολιτισμό θα συνεχίσουν να τον αγαπάνε δουλεύοντας ακάματοι εργάτες, όπως εσύ και τόσοι άλλοι, σιωπηλά και αθόρυβα για όσο κρατάνε οι δυνάμεις τους. Και όσοι λοιδορούν και κλέβουν και αδιαφορούν και εγκληματούν κατά του πολιτισμού, σα ζιζάνια που καταπνίγουν κάθε τι το αυθεντικό σε αυτόν τον τόπο, θα συνεχίσουν και αυτοί να κάνουν αυτό που νομίζουν. Όμως, όπως είναι γνωστό τοις πάσι, η ανοχή έχει κι αυτή τα όριά της. Και αυτό το βιολί της εγκληματικής ανικανότητας και ανοργανωσιάς δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί.
Όπως έγραψα και σε σένα, θέλω να πιστεύω ότι αυτοί που νοιάζονται πραγματικά είναι οι περισσότεροι. Απλώς, επειδή κοιτάζουν να κάνουν τη δουλειά τους συνειδητά και σιωπηλά, με το κίνητρο να προέρχεται αποκλειστικά από την αγάπη τους για το αντικείμενο και το μεράκι τους, καπελώνονται από τους λίγους και φωνακλάδες. Που βέβαια φωνασκούν προκειμένου να πείσουν ότι είναι αποτελεσματικοί και παράγουν έργο. Το αν παράγουν βέβαια έργο ή όχι δεν φαίνεται στις φανφάρες και τις υποσχέσεις που δίνουν σε κάθε προεκλογική περίοδο, όπως αυτόν τον καιρό, αλλά στο αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα έχει αρχίσει να φτάνει στα όρια της προδοσίας. Είναι ντροπή μας και αίσχος και εθνική κατάντια αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να παίζουμε με τον Ελληνικό Πολιτισμό και να τον θυσιάζουμε στο όνομα της κρίσης ή ακυβερνησίας ή οτιδήποτε άλλο. Και μόνο που σκεφτόμαστε ότι θα μπορούσαμε να το κάνουμε δείχνει πόσο μικροί και λίγοι είμαστε για να σηκώσουμε στους ώμους μας το βάρος της παρακαταθήκης μας. Την ανάρτηση της Roadartist θα τη βρείτε εδώ.

9 σχόλια:

Margo είπε...

Το διάβασα και θύμωσα πολύ αλλά δυστυχώς δεν περίμενα τίποτε περισσότερο! Όλοι γνωρίζουμε την ανοργανωσιά και την αδιαφορία στο κράτος και σε όλους τους τομείς ακόμη και στους πιο ευαίσθητους.
Περιμένω πότε αυτή η κοινωνία θα διώξει σαν ξένο σώμα τους ανεγκέφαλους!

Καλό ξημέρωμα Εύα μου..

Eva Psarrou είπε...

@ Margo
Ούτε στα βασικά, Margo, δεν είμαστε συνεπείς ούτε στα βασικά και αυτονόητα. Όμως, για να είμαστε και δίκαιοι, δεν είναι μόνο το κράτος που φταίει, ούτε κι εμείς πάμε πίσω. Κανένας από τους εργαζόμενους στο μουσείο δεν είδε ότι είχαν τελειώσει οι μπαταρίες των καμερών ή ότι οι ταινίες χρειάζονταν αντικατάσταση για να μεριμνήσει; Ή ότι, αφού δεν επαρκούσαν σε αριθμό, να ρίξουν το βάρος περισσότερο στη φύλαξη και ασφάλεια, παρά στο κυλικείο; Ο κόσμος που έχει αγανακτήσει, τα αυτονόητα ζητάει, την κοινή λογική, δεν ζητάει τίποτα το παράλογο.
Καλό σ/κ Margo μου..

Eva Psarrou είπε...

@ Teuvo Vehkalahti
A lovely blog you have, Teuvo, great pictures.

Μαρία είπε...

Έλεγε η γιαγιά μου:Ό,τι έχεις δεν το εκτιμάς...Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω αυτή την περίεργη στάση των ελλήνων απέναντι στον πολιτισμό και την ιστορία τους... Και δεν είναι μόνο όσα συνέβησαν στην Εθνική Πινακοθήκη...Το κακό ξεκινά από πολύ βαθύτερα...Πως εξηγείτε ας πούμε το γεγονός ότι από τους 25 περίπου μαθητές μιας τάξης Λυκείου ή γυμνασίου ποτέ δεν μου έτυχε να έχουν επισκεφτεί την Ακρόπολη πάνω από4;Σκέτη απελπισία...Δυστυχώς...

Margo είπε...

Εύα μου έχεις δίκιο και μέσα στους ανεγκέφαλους βάζω και όσους δουλεύουν σε οποιαδήποτε θέση χωρίς να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Αλυσίδα είναι και τους βλέπουμε παντού. Βασιλεύει η αδιαφορία ακόμη και τώρα που ταρακουνιέται η ζωή όλων. Κάποτε περίμενα, τώρα δεν μπορώ πια με αρρωσταίνει αυτή η κατάσταση..

Εύα μου.. Καλό ξημέρωμα Κυριακής!

Eva Psarrou είπε...

@ Όστρια
Μιλάς για μία τάξη στο Βόλο; Εδώ, Αθηναίοι, που ζουν κάτω από τον ίσκιο της, και δεν έχουν ανεβεί... Αλλά και να ανέβουν, μήπως ξέρουν και τι βλέπουν;... Έχω δει Κινέζους επισκέπτες της να κλαίνε από συγκίνηση εκεί πάνω, να μην υπάρχει χαλικάκι που να μην ξέρουν την ιστορία του, εμείς;....
Ίσως να είναι και η αχαριστία του ανθρώπου, όπως λες, όμως γιατί σε άλλες χώρες του κόσμου αυτά που έχουν τα φυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού και τα έχουν έχουν κάνει κομμάτι της ζωής τους και τα προβάλουν με περηφάνει; Γιατί τα σέβονται και τα αγαπούν; Δεν καταλαβαίνω, δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει εδώ πέρα, γιατί φερόμαστε έτσι. Τόσο απαίδευτοι; Ήμαρτον πια...

Eva Psarrou είπε...

@ Margo
Τι να σου κάνουν κι αυτοί; Ποιος τους έχει εκπαιδεύσει να κάνουν σωστά τη δουλειά τους; Ποιος τους επιβλέπει όταν δεν την κάνουν; Έχεις δει κανέναν να τιμωρείται ή να παίρνει την ευθύνη για κάτι που δεν πήγε καλά; Να φεύγει από τη θέση του για να αντικατασταθεί από κάποιον ικανότερο, πιο αποτελεσματικό;...
Όταν το σύστημα που επιλέγεις να εφαρμόσεις ως κράτος είναι πελατειακό, αυτά θα είναι η συγκομιδή σου...

Roadartist είπε...

Σε ευχαριστώ για την αναφορά και που συμμερίζεσαι στην αγωνία και την οργή μου. Πολλές φορές τελευταία σκέφτομαι πως η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη και ευλογημένη χώρα, μα τελικά με άθλιους κατοίκους. Δεν μπορώ να εξηγήσω διαφορετικά όλο αυτό το τέλμα. Τώρα ας ελπίσουμε στις εκλογές να προκύψει κάτι καλύτερο, να τιμωρηθούν κάποιοι... Καλή δύναμη σε όλους, καλή μας εβδομάδα!

Eva Psarrou είπε...

@ Roadartist
Όταν σε μία οικογένεια οι γονείς είναι αδιάφοροι προς τα παιδιά τους, δεν μπορείς να καταγορήσεις τα παιδιά για όπως κι αν εξελιχθούν. Ο γονιός είναι που διαμορφώνει ήθη και χαρακτήρες μέσα στην οικογένεια, αυτός ευθύνεται για την ωρίμανση του παιδιού του, αυτός είναι ο ρόλος του.
Η ίδια αντιστοιχία λειτουργεί και στον κοινωνικό ιστό ενός κράτους: Ο 'γονιός' του πολίτη είναι το κράτος, το κράτος είναι η 'οικογένεια' που θα βγάλει σωστούς και ώριμους πολίτες, αυτό έχει την ευθύνη για το πώς θα λειτουργήσουν μέσα στον ιστό στον οποίο ανήκουν, αυτός είναι ο ρόλος του. Αν το κράτος έχει επίγνωση του ρόλου του και κάνει τη δουλειά του σωστά, δύσκολα θα βγάλει λάθος πολίτες.
Εγώ σε ευχαριστώ για την αφορμή που μου έδωσες. Καλή μας εβδομάδα!