Pride and joy

Pride and joy, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Always in the funniest mood, always my perfect model..

Μέγα Σπήλαιο

Mega Cave, in the heart of, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η φωτογραφία είναι από το Μέγα Σπήλαιο Καλαβρύτων, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη σε ένα πανέμορφο απόκοσμο σκηνικό στη βάση ενός απότομου βράχου ύψους 1.200 μέτρων.
Μέσα στο σπήλαιο βρέθηκε εικόνα της Παναγίας φιλοτεχνημένη από τον ευαγγελιστή Λουκά.
Είναι φτιαγμένη από κερί και μαστίχα.
Στο σημείο χτίστηκε μοναστήρι το 326 μ.Χ. και είναι το παλαιότερο μοναστήρι που έχει χτιστεί σε ελλαδικό χώρο.
Δυστυχώς, έχει καταστραφεί ολοσχερώς.
Στη θέση του έχει σηκωθεί οκταόροφο οικοδόμημα υπερπολυτελείας, που περισσότερο θυμίζει ξενοδοχειακό συγκρότημα παρά μοναστήρι.
Το Σπήλαιο ωστόσο κρατά κάτι από την αρχική του ανόθευτη ομορφιά.

o Greece my Greece

o Greece my Greece, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

http://youtu.be/ppJW01LeRrk

Ευβοϊκά Τέμπη

There is something about rivers, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Κλείσε μέσα στην καρδιά σου την βόρεια Εύβοια

Με τον Κηρέα ποταμό που βρέχει το φαράγγι του Δερβενιού

Και με τις όχθες τις σπαρμένες με το μαγεμένο πλατανόδασος

Κλείσε την μ’ όλα της τα κάλλη, τους ήχους και τα χρώματα

Σε βαθμό υπερθετικό μέσα στην καρδιά σου

Και θα αισθανθείς κάθε μεγαλείο να φτερουγίζει..

Late autumn blossom

Late autumn blossom, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Έπεα πτερόεντα

Water and words.. easy to pour, impossible to recover., a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Λένε για τα λόγια πως σαν το γάργαρο νερό κυλούν

Πως τίποτα δεν τα γυρίζει πίσω

Πως όλες οι σκέψεις που θα κάνεις προτού να  γίνουν λόγια

Μόνο ως τότε σε σένανε ανήκουνε στ' αλήθεια

Πως σαν το βάλεις με το νου

Απάνω σε χαρτί να τα στοιχίσεις

Φευγάτα γίνανε με μιας σαν τα απόδημα πουλιά του ποιητή

Σαν έπεα πτερόεντα.

Κανένα δεν απόμεινε δικό σου

Επειδή εσύ το αποφάσισες.

Sea kissed Parga

Sea kissed Parga, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Fair play

Fair play, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Η μέρα της μαρμότας

Sleep of the merry, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Με την τηλεόραση δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις, εδώ και τρεις μέρες όμως σχεδόν δεν έχει σβήσει. Στήνομαι με τις ώρες μπροστά της, παρακολουθώ με περισσή προσοχή τα τεκταινόμενα σε ζωντανή μετάδοση και περιμένω το αυτονόητο, που για κάποιον λόγο που μου διαφεύγει, αρνείται με πείσμα να φανεί. Κι όσο εκείνο δεν έρχεται, τόσο περισσότερο κολλάω μπροστά στην οθόνη. Με το που βλέπω να αλλάζει το κανάλι σε κάτι άσχετο, ορύομαι και επαναφέρω την τάξη, εδώ καιγόμαστε σίριαλ θα βλέπουμε;

Η Νέλλη κολλημένη στα πόδια μου, εγώ κολλημένη στην οθόνη και στην οθόνη κολλημένη η λεζάντα 'σε λίγο το όνομα του νέου πρωθυπουργού'. Αναρωτιέμαι πόσο λίγο διαρκεί αυτό το 'σε λίγο' σε πολιτικό χρόνο. "Ξέρω γιατί το κάνουν" ακούω το Γιάννη να μουρμουράει ενοχλημένος από την αναπάντεχη κατάληψη της ηλ. συσκευής από τη μαμά, "για μας τα παιδιά το κάνουν, για να μη βλέπουμε κινούμενα σχέδια." Με αποστομώνει. Μένω έκπληκτη στη διαπίστωση ότι αυτή είναι η πιο σοβαρή δήλωση που έχω ακούσει εδώ και μέρες, και ερχόταν από τον 11χρονο γιο μου.

Παραμένω απτόητη και συνεχίζω να παρακολουθώ με προσήλωση τα τεκταινόμενα σε ζωντανή μετάδοση. Ο Γιάννης επιστρέφει στο δωμάτιο, πάλι δεν είδε παιδικό κανάλι. Προσπαθώ να λύσω τους γρίφους που μου έχουν βάλει, αισθάνομαι ότι συμμετέχω σε τηλεοπτικό παιχνίδι ερωτήσεων που αν βρω τη σωστή απάντηση κερδίζω τη διαμονή σε έναν ονειρεμένο προορισμό: Γιατί διαστρεβλώθηκε η έννοια του χρόνου; Γιατί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνείται να αντιδράσει; Γιατί είναι τόσο δύσκολο να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα; Γιατί δεν τα βρίσκουν; Γιατί γελούν όλοι μαζί μας; Γιατί φτάσαμε να μιλάμε για σωτηρία της Ελλάδας; Γιατί μένουμε στα λόγια;

Συνεχίζω και περιμένω με αγωνία στημένη στην τηλεόραση. Και μαζί μου περιμένει η Ελλάδα. Και μαζί με την Ελλάδα ο κόσμος όλος. Οι περαστικοί μέσα από τα αυτοκίνητά τους ρωτούν τους δημοσιογράφους που καταγράφουν μπροστά στα γραφεία των Μεγάλων "βγάλαμε πρωθυπουργό;" Άλλη μία ερώτηση που προστίθεται στο μαραθώνιο τηλε-κουίζ. Δεν απαντά κανείς. Περιμένουμε όλοι με κομμένη την ανάσα να εκπνεύσει το 'σε λίγο' κι όσο γίνεται αυτό, τόσο τα σκηνικά, οι δηλώσεις, τα σχόλια που διαδέχονται το ένα το άλλο στην οθόνη δείχνουν να επαναλαμβάνονται με την ίδια σειρά και με τα ίδια πρόσωπα που χρησιμοποιούν την ίδια ξύλινη εξωκοσμική γλώσσα ξανά και ξανά και ξανά, κι εγώ συνεχίζω να παραμένω εκεί, κολλημένη, να περιμένω, κι ας ξέρω ότι ακούω το ίδιο σενάριο που έχω αποστηθίσει όσο περιμένω να εκπνεύσει το 'σε λίγο' ζώντας για πολλοστή φορά τη μέρα της μαρμότας.

Πάντα θα υπάρχει το Παρίσι

Ξέρω έναν κύριο παράξενο πολύ

που λόγια πάντα αλλόκοτα μιλεί

για το Παρίσι

στη συντροφιά μας όταν έρθει να καθίσει

Λένε γι' αυτόν

πως από τα μαθητικά του χρόνια είχεν ορίσει

μοναδικό μες στη ζωή του ιδανικό

να πάει στο Παρίσι.

 Χρόνια και χρόνια τον μεθούσε

το ονειρεμένο αυτό ταξίδι που ποθούσε.

Παντού για κείνο συζητούσε

Μες στα όνειρά του αυτό θωρούσε

Τόσο που ο πόθος του με τον καιρό

του' γινε μες στην ύπαρξή του

ένα στολίδι λαμπρό

Να πάει στο Παρίσι..



Για το ταξίδι αυτό το ονειρευτό

σκότωνε φευγαλέες επιθυμίες

και έκανε αιματηρές οικονομίες

για να το πραγματοποιήσει

να πάει στο Παρίσι

Και να! που κάποια μέρα στα στερνά το κατορθώνει

Κι ένα πρωί μέσα στου τρένου το βαγόνι

για το Παρίσι μεθυσμένος ξεκινά.



Μα μόλις αντίκρυσε μακριά τον Πύργο του Άιφελ ν' αχνοδιαγράφεται στο φόντο τ' ουρανού

φρικτή μια σκέψη εισόρμησε στην κάμαρα του νου:

'Κι ύστερα; Κι ύστερα τι θα γινόταν; Πώς θα μπορούσε πια να ζήσει

με δίχως τη λαχτάρα αυτή για το Παρίσι;'

Γιατί ένιωθε τώρα καλά πως όταν σε λίγο στο Παρίσι θα βρισκόταν

μέσα σ' ελάχιστο διάστημα ασφαλώς

θα το βαριόταν.

Και τότε;

Και τότε πήρε μια τεράστια απόφαση που ως τώρα δεν ευρέθηκε να του τη συγχωρήσει κανείς

Αντίς να προχωρήσει στο Παρίσι, κατέβηκε σ' ένα προάστιο, στο Σεντ Ντενίς.

Και το πρωί ξανάθρε εδώ από την ίδια οδό.

Και τώρα, σαν και τότε πρωτού φύγει, πάλι

με μια λαχτάρα σαν και πριν μεγάλη

μιλάει και λέει παντού πως έχει ορίσει

μοναδικό μες στη ζωή του ιδανικό

να πάει στο Παρίσι.

Ορέστης Λάσκος

Εσάνς από φθινόπωρο

Autumn is here, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Τρεις κούπες σπόροι από ρόδι, δυο κούπες ζάχαρη, λίγα μυρωδικά. Για αλκοόλ, πεντάστερο κονιάκ. Τα βάζω σε κατσαρόλα, τα σβήνω λίγο πριν πάρουν βράση ίσα για να αναμειχθούν οι γεύσεις. Κλείνω το καπάκι και τα αφήνω να κοιμηθούν παρέα για 24 ώρες. Μαζεύω τα φλούδια, πλένω τα σκεύη, σκουπίζω το νεροχύτη. Όλα είναι τακτοποιημένα πίσω στη θέση τους. Το μόνο που μαρτυράει το τελετουργικό που μόλις προηγήθηκε είναι το ανεπαίσθητο άρωμα του γαρύφαλλου και της κανέλας που έχει διαποτίσει την ατμόσφαιρα του σπιτιού.

Η πρώτη γουλιά, όπως κάθε φορά, ανήκει στον άνδρα μου. Πριν δοκιμάσω οτιδήποτε αφήνω να προηγηθεί αυτή η ανεκτίμητη στιγμή που θα δω την έκφρασή του σε μια καινούργια γεύση, σε μια καινούργια έκπληξη. Του αρέσει-δεν του αρέσει-του αρέσει, φυλλομετράω αθόρυβες σκέψεις εναλλάξ, σα να μαδάω την πρώτη μαργαρίτα της άνοιξης αδημονώντας με χτυποκάρδι να φτάσω στο τελευταίο πέταλο. Χαμογελάει. Του αρέσει... Δοκιμάζω κι εγώ. Μου αρέσει κι εμένα. Το χριστουγεννιάτικο λικέρ είναι έτοιμο. Στην υγειά σας!

Bliss of solitude

Bliss of solitude, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

I wandered lonely as a cloud
That floats on high over vales and hills
When all at once I saw a crowd
A host of dancing daffodils;
Along the lake, beneath the trees,
Ten thousand dancing in the breeze.

The waves beside them danced but they
Outdid the sparkling waves in glee
A poet could not but be gay
In such a laughing company
I gazed and gazed but little thought
What wealth the show to me had brought.

For oft when on my couch I lie
In vacant or in pensive mood
They flash upon that inward eye
Which is the bliss of solitude
And then my heart with pleasure fills
And dances with the daffodils.

W. Wordsworth

Ένα βήμα τη φορά

One step at a time, a photo by Eva Psarrou on Flickr.