Στην Κύμη, την πατρίδα του λατινικού αλφαβήτου

Μετά από τις απανωτές αποδράσεις μου που η χαρά τους όλη ήταν στο απροσδόκητο του πράγματος, επέστρεψα με τις αποσκευές γεμάτες υπέροχες αναμνήσεις. Σας δίνω μια γεύση από Κύμη, την πόλη που ανακαλύφθηκαν οι πρώτοι λατινικοί χαρακτήρες! Τα αρχαιολογικά ευρήματα που βρέθηκαν στην αρχαία πόλη της Κύμης (περιοχή Βιγλατούρι) έχουν οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι το ιδιότυπο χαλκιδικό αλφάβητο, στο οποίο το Σ γραφόταν ως C, το Δ ως D, το Ξ ως Χ, το Ρ ως R και το Υ ως U, εξήχθη από τους Ευβοείς αποίκους στην Ιταλία, για να αποτελέσει αργότερα το λατινικό αλφάβητο.

Στα ανατολικά του νομού δεν είχε τύχει να ξαναπάω και η αίσθηση του ανοιχτού Αιγαίου ξύπνησε όλες τις αισθήσεις. Ανταριασμένο από τα αυγουστιάτικα μελτέμια με τα αφρισμένα κύματα να χτυπούν βίαια πάνω στην προκυμαία ήταν χάρμα οφθαλμών..

Αφού τελειώσαμε με τις δουλειές στο λιμάνι, χάρη στις οποίες κάναμε αυτή τη διαδρομή αυθής εξαρχής, ανηφορίσαμε τον φιδίσιο δρόμο προς την πόλη της Κύμης. Βόρεια Εύβοια μπορεί να μην ήταν (αν δεν παινέψεις το σπίτι σου.. :)) είχε ωστόσο τον δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Συνωστισμένα σπίτια και υπηρεσίες σε άτακτη ρυμοτομία ολόγυρα στην κεντρική πλατεία που φαινόταν πως ήταν το κέντρο δραστηριοποίησης των κατοίκων της.

Αγροτόσπιτα πνιγμένα στο πράσινο...

Προσεγμένες πέτρινες προσόψεις και πολλά αρχοντικά του προηγούμενου αιώνα που έδιναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη

Και στο κεντρικότερο σημείο της πόλης ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Αθανασίου, μια τρίκλιτη βασιλική χτισμένη στα τέλη του 19ου αιώνα και σε άριστη κατάσταση.

Ο εσωτερικός διάκοσμος ιδιαίτερα προσεγμένος και καλαίσθητος

Εδώ, μια λεπτομέρεια του πανύψηλου τρούλου με τον Παντοκράτορα που όλα τα βλέπει και όλα τα συγχωρεί..

Λιβάδια και χαμηλοί λόφοι στεφανωμένοι από μισογκρεμισμένα πέτρινα απομεινάρια άλλων εποχών και τρεχούμενα νερά, ποταμάκια που έρρεαν ήσυχα παράλληλα με τον δρόμο, κυπαρρίσια και καλλιεργήσιμες εκτάσεις - με ελιές κυρίως - και ρεματιές γεμάτες πλατάνια.. Τίποτα δεν συνηγορούσε με τις πληροφορίες που είχα ότι από Χαλκίδα και κάτω η Εύβοια είναι ξερότοπος. Δεν είχε την πυκνή χλωρίδα που υπάρχει στα βόρεια, ξερότοπο όμως δεν μπορείς να την χαρακτηρίσεις.

Δεν καθίσαμε τελικά στο λιμάνι της Κύμης για μεσημεριανό, μιας και τελικά δεν βρήκαμε την ταβέρνα του Σπανού.. άσε που ήταν και νωρίς βέβαια :)  

Βρήκαμε παρόλα αυτά τον Λούη με τα ωραιότατα καλαμαράκια του στην πόλη της Αμαρύνθου!

Κερνάω λίγο Αιγαίο ακόμα, μιας και σήμερα είναι τα γενέθλιά μου :)

***

Καλό φθινόπωρο σε όλους!

Απρόσμενο ταξίδάκι.. στην Κύμη!

Καλησπέρα καλησπέρα! Σήμερα ξημέρωσε μια υπέροχη αυγουστιάτικη μέρα! Ο ήλιος λάμπει και ένα ευχάριστο δροσερό αεράκι με άρωμα πεύκου μπαίνει στο σπίτι από τα ανοιχτά πορτοπαράθυρα. Το πρωί ήρθε ο άνδρας μου να με πάρει να πάμε να πάρουμε την καφετιέρα, μιας και αυτή που είχαμε την πήγαμε στην Περαχώρα. Δεν μπορώ χωρίς καφέ φίλτρου, τι να κάνω! Και ο καλός μου αμέσως να μου την αντικαταστήσει!

Και οι εκπλήξεις δεν τελειώνουν εκεί. Αύριο τα ξημερώματα φεύγουμε για Κύμη και ξέρετε πόσο τρελαίνομαι για ταξιδάκια! Θα πάμε για επαγγελματικό λόγο, αλλά μετά η μέρα θα είναι δική μας, περιήγηση στην πόλη, καφέ, μπάνιο, το μεσημέρι φαγητό σε κάποιο ταβερνάκι δίπλα στη θάλασσα και επιστροφή αργά το απόγευμα. Βρήκα την ώρα να ξεχάσω τη φωτογραφική μου μηχανή στο εξοχικό, να πάρει.. Θα βολευτώ με τη μικρούλα που πάντα με βγάζει ασπροπρόσωπη!

Τη Νέλλη μάλλον θα την αφήσω πίσω αυτή τη φορά.. Αυτές οι ναυτίες της.. είναι προβληματικές. Θέλω να την πάρω μαζί μου και δεν την παίρνω για αυτό τον λόγο! Να θυμηθώ να το πω στον κτηνίατρο όταν την πάω για το εμβόλιό της, μήπως και μου δώσει τίποτα χαπάκια για σκύλους. Και μόλις ξεπεράσουμε τον σκόπελο, ποιος μας πιάνει! :))

Ο γέρος και η θάλασσα

Old man and the sea, a photo by eve.ps on Flickr.

"Ήταν γέρος και ψάρευε μόνος με μια βάρκα στο Γκολφ Στρημ και είχαν κι όλας περάσει ογδόντα τέσσερες μέρες χωρίς να πιάσει ούτ’ ένα ψάρι. Τις πρώτες σαράντα, ήταν μαζί του κι έν’ αγόρι. Μα ύστερα από σαράντα μέρες χωρίς ούτ’ ένα ψάρι, οι γονείς τ’ αγοριού τού είπαν πως ο γέρος ήταν πια οριστικά και τελειωτικά salao, που στα ισπανικά είναι η χειρότερη λέξη για τον άτυχο, και τ’ αγόρι υπακούοντας στους γονείς του, πήγε σε μια άλλη βάρκα που την πρώτη κιόλας βδομάδα έπιασε τρία καλά ψάρια. Τ’ αγόρι λυπόταν να βλέπει το γέρο να’ ρχεται κάθε μέρα με άδεια τη βάρκα του, και κατέβαινε πάντα για να τον βοηθήσει να κουβαλήσει τις τυλιγμένες πετονιές ή το γάντζο και το καμάκι, και το πανί που ήταν τυλιγμένο γύρω απ’ το κατάρτι. Το πανί ήταν μπαλωμένο με σακιά από αλεύρι και έτσι, όπως ήταν μαζεμένο, έμοιαζε με σημαία παντοτινής ήττας.

Ο γέρος ήταν λιγνός και κοκαλιάρης, με βαθιές ρυτίδες στο σβέρκο του. Τα μάγουλά του ήταν ηλιοκαμένα απ’ την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στην τροπική θάλασσα. Αυτά τα ηλιοκάματα διέτρεχαν όλο του το πρόσωπο, και τα χέρια του είχαν βαθιές χαρακιές, απ’ τις πετονιές που τραβούσε τα ψάρια. Μα καμιά απ’ αυτές τις χαρακιές δεν ήταν καινούργια. Ήταν παλιές, σα φαγωμένα βράχια σε μια νεκρή θάλασσα.

Όλα σ’ αυτόν ήταν γερασμένα, εκτός απ’ τα μάτια του, που είχαν το ίδιο χρώμα με τη θάλασσα κι ήταν ζωηρά και ακατάβλητα."

Ernest Hemingway

 ***

Μια θαλασσινή ιστορία απλή και σινάμα ηρωική: η προσωπική πάλη ενός γέρου ψαρά να πιάσει και να σκοτώσει τον μεγάλο ξιφία και να τον φυλάξει από τους καρχαρίες στο δρόμο του γυρισμού. Και πίσω από το μύθο, ένα μάθημα ζωής: πώς να μάχεται κανείς διατηρώντας άθικτα την πίστη, την αξιοπρέπεια, τη μεγαλοψυχία και συμπόνοια του για όλα τα πλάσματα της γης μέχρι το τέλος, όσο τραγικό κι αν μπορεί να είναι αυτό.

Το διήγημα Ο γέρος και η θάλασσα του Έρνεστ Χέμινγουει είναι ένα ανεπιτήδευτο αριστούργημα 119 σελίδων που καθηλώνει με την αμεσότητα της γραφής και τις αλήθειες που προβάλλει, χαρίζοντας στον συγγραφέα το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1954.

Η φωτογραφία βέβαια δεν τραβήχτηκε στο Γκολφ Στρημ, αλλά στο ταπεινό Τολό Αργολίδας :)

Διακοπές στην Πάργα

Ένα από τα καλά που έχουν τα ταξίδια με αυτοκίνητο είναι ότι σταματάς όπου θέλεις. Πολλές φορές αυτές οι ενδιάμεσες στάσεις κρύβουν πραγματικούς θησαυρούς.

Το ολιγοήμερο οδοιπορικό με αυτοκίνητο τείνει να γίνει μια από τις πιο αγαπημένες συνήθειες της οικογένειας. Κάθε χρόνο λοιπόν αποφασίζουμε μια καινούργια διαδρομή. Φέτος σειρά είχε η Πάργα. Δεν είχα ξαναπάει προς εκείνα τα μέρη και ομολογώ ότι με άφησαν κατάπληκτη. Ο κόσμος; Μιλλιούνια, δεν έπεφτε καρφίτσα. Σε κείνο το μέρος της Ελλάδας ο τουρισμός φαινόταν να έχει βγει αλώβητος από την κρίση.

Πρώτη στάση, στην έρημη από κόσμο παραλία του Αιγίου. Είναι κρίμα που ένα τόσο όμορφο μέρος δίπλα στο κύμα παραμένει αναξιοποίητο, χωρίς ένα παγκάκι για να απολαύσει κάποιος τη θέα ή έστω μια αξιοπρεπή πλακόστρωση αντί της τόσο λυπηρά προχειροφτιαγμένης τσιμεντοποίησης που είδαμε, που να μεταμορφώσει αισθητικά την περιοχή και να την ζωντανέψει, κάνοντας τον χώρο πρόσφορο για περίπατο ή ποδηλασία και τα λοιπά, προσιτό σε ντόπιους και τουρίστες.

Ήταν και η πρώτη εκδρομή του νέου μέλους της οικογένειας, της Νέλλης μας. Όπως φάνηκε, το στομάχι της δεν ήταν συνηθισμένο σε βόλτες με το αυτοκίνητο, έτσι οι στάσεις μας πλήθυναν αυτή τη φορά και για να παίρνει αέρα το σκυλάκι μας.

Υπάρχουν αλήθεια χαπάκια για τη ναυτία για σκύλους; Να το τσεκάρω όπως και δήποτε για την επόμενη φορά!

Είχαμε ακούσει ότι απεργοί ταξιτζήδες είχαν κλείσει νωρίς το πρωί τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και μέχρι να φτάσουμε εκεί, είχαμε μια ανησυχία για το αν θα ήμασταν τυχεροί να περάσουμε απέναντι ή όχι. Τελικά, ήμασταν τυχεροί, οι ταξιτζήδες είχαν κλείσει μόνο τη μία λωρίδα του δρόμου και έτσι, εναλλάξ οι δύο κατευθύνσεις μπορούσαν με αργούς ρυθμούς να εξυπηρετηθούν.

Επόμενη στάση, η Αμφιλοχία. Ο κόσμος λιγοστός και ο καιρός ηλιόλουστος, ό,τι έπρεπε για μια βόλτα στην παραλία. Δεν μείναμε για πολύ, καθότι είχαμε αρκετό δρόμο ακόμα μπροστά μας.

Όταν φτάσαμε στην Πρέβεζα ήταν ήδη απόγευμα. Σεργιανίσαμε στον μεγάλο πεζόδρομο της παραλίας..

Θαυμάσαμε τα δημόσια κτήριά της, το μνημείο πεσόντων, τη δημοτική βιβλιοθήκη..

Τις όμορφες πλατείες της..

Την εντυπωσιακή αρχιτεκτονική της..

Και φυσικά το περίφημο ρολόι, σήμα κατατεθέν της πόλης.

Ώρα Ελλάδος: 7.02 μμ.. Καλά πηγαίνει!

Στον προορισμό μας φτάσαμε αργά τη νύχτα, εξαντλημένοι από το ολοήμερο ταξίδι. Το μόνο που θέλαμε ήταν να πέσουμε κάπου για ύπνο. Ευτυχώς οι γνωριμίες δούλεψαν άψογα. Ένας φίλος και συνεργάτης του άντρα μου μας βρήκε σε χρόνο ντε τε την καλύτερη πανσιόν, ένα πανέμορφο κτήριο στην άκρη της πόλης, μακριά από την πολύβουη παραλία της, κι έτσι τακτοποιηθήκαμε τέλεια. Εκεί θα μέναμε για τις επόμενες δυο μέρες.

Μια γρήγορη περατζάδα από την παραλία για μια πρώτη γεύση, μερικές φωτογραφίες του φωταγωγημένου νησιού με το εκκλησάκι της Παναγιάς, φαγητό και κατευθείαν για ύπνο. 

Όταν ξυπνήσαμε την επομένη, το θέαμα που αντικρίσαμε πραγματικά μας αποζημείωσε. Ομορφιά καθαρά ελληνική. Ύφος αμιγώς Ιονίου. Και μια πόλη ντυμένη στα πολύχρωμά της να βρέχει τα πόδια της σε έναν μαγευτικό όρμο λουσμένη στο εκτυφλωτικό φως του αυγουστιάτικου ήλιου.

Το πρόγραμμα της ημέρας είχε κρουαζιέρα στα κοντινά νησιά.

Πρώτα μια σύντομη στάση στους Αντίπαξους με τα σμαραγδένια νερά για μια βουτιά από το σκάφος, μιας και δεν υπήρχε αγκυροβόλι..

Νερά που θύμιζαν θάλασσες εξωτικές από πολυδιαφημισμένους επίγειους παραδείσους, όπως η Καραϊβική..

Περιήγηση στις περίφημες σπηλιές που μόνο δια θαλάσσης μπορείς να θαυμάσεις..

Και άφιξη στο πανέμορφο λιμάνι του Γαΐου, πρωτεύουσας των Παξών.

Λιτά οικιστικά συμπλέγματα μαζί με απομεινάρια αρχοντικών μιας άλλης εποχής εγκατελειμένα στην μοίρα τους..

Γραφικά καντούνια που θύμιζαν κάτι από μιαν άλλη Ελλάδα, πιο γνήσια, πιο αληθινή..

Γυρίσαμε αργά το απόγευμα κατενθουσιαμένοι. Χαρήκαμε τη βόλτα μας στην Πάργα, η οποία βούλιαζε κυριολεκτικά από τον τουρισμό. Έλληνες και ξένοι, κυρίως Έλληνες όμως, αφού ο Αύγουστος είναι  ο κατ' εξοχήν μήνας των διακοπών μας.. Εκτός βέβαια και αν ισχύει αυτό που γράφει τόσο παραστατικά η φίλη μου Talisker, και είναι το σαματατζίδικο ταμπεραμέντο μας που κάνει τόσο αισθητή την παρουσία των απανταχού Ελλήνων παραθεριστών και επισκιάζει κάθε άλλη παρουσία!

Την επομένη, αποφασίσαμε να εκδράμουμε με το αυτοκίνητο και να εξερευνήσουμε τη γύρω περιοχή. Ακολουθήσαμε τις πινακίδες προς πηγές του Αχέροντα και η έκπληξη που μας επιφύλαττε αυτή μας η απόφαση νομίζω ότι θα την θυμόμαστε για όλη μας τη ζωή. Ένα παρθένο τοπίο, η φύση στα καλύτερά της και ένας ποταμός πραγματικά να τον πιεις στο ποτήρι.. Κρυστάλλινα νερά παγωμένα!! Τα πόδια μας οριακά το άντεχαν.. Κάποιοι βέβαια δεν πτοήθηκαν και δεν δίστασαν να απολαύσουν ένα πρωινό μπανάκι στο ποτάμι του.. Χάροντα! Το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο ωστόσο δεν παρέπεμπε επ' ουδενί σε ό,τι έχει πλάσει η φαντασία μας για αυτό τον τόπο, που η μυθολογία τον έχει συνδέσει με το πέρασμα των νεκρών στον Κάτω Κόσμο.

Εμπειρίες μοναδικές.. Και ιππασία, παρακαλώ, μέσα από το ποτάμι και μέσα στην αγκαλιά της φύσης!

.. Αλλά και ράφτινγκ οικογενειακώς, με τη Νέλλη πρώτη-πρώτη να θαυμάζει ακίνητη στον θρόνο της, λες και ήταν γεννημένη για το άθλημα! Βαρκάδα στα μέρη του.. Βαρκάρη!!! Ευτυχώς, δεν είχαμε κανένα.. περίεργο συναπάντημα χαχα :)

Το ραντεβού μας ήταν μόνο με τη φύση.. Ένας παράδεισος σωστός που δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανένα μέρος του κόσμου...

Επιστρέψαμε ξέροντας ότι θα ήταν η τελευταία μας διανυκτέρευση στην Πάργα. Την επομένη θα επιστρέφαμε στην Αθήνα. Στη φωτογραφία, μια λεπτομέρεια της πανσιόν που μας φιλοξένησε. Οι ιδιοκτήτες - ένα καλοσυνάτο ζευγάρι από την Κρήτη - μας καταϋποχρέωσαν με την ευγένειά τους, με τη φιλοξενία τους.

Μια τελευταία βόλτα με τη Νέλλη λίγο πριν ξυπνήσουν οι υπόλοιποι, μερικές φωτογραφίες από τα πανύψηλα λιόδεντρα που μόνο στην Κέρκυρα είχα ξαναδεί, πακετάρισμα και ξανά στον δρόμο της επιστροφής..

Τελευταία στάση στο Ρίο για μια βουτιά, ψαράκι και ουζάκι δίπλα στο κύμα..

.. Και από εκεί και πέρα, ο δρόμος που θα μας γύριζε πίσω στη βάση μας..

Να περνάτε καλά!

Καλές διακοπές!

Water's edge, a photo by eve.ps on Flickr.

Πάνε τρεις μέρες από την ώρα που μπήκε ο Αύγουστος και ακόμα να δροσίσει!! Απορώ με όσους ορκίζονται στη βίβλο του καλοκαιριού, πώς γίνεται να τους αρέσει;;; Με τι σκεπτικό;; Η μητέρα μου πρώτη και καλύτερη.

Είναι δυνατόν να σου αρέσει να κολλάς στον ιδρώτα χωρίς να έχεις καλά-καλά προλάβει να βγεις από το ντους; Να μην προλαβαίνεις να σφουγγαρίζεις το σπίτι και τη βεράντα (παθούσες και οι δύο γαρ), αφού όλη τη μέρα είναι τέντα ανοιχτά και άρα μέσα στο χώμα και τη λίγδα μπας και κάνει λίγο ρεύμα, έτσι, για αλλαγή; Να σκέφτεσαι να βγεις από το σπίτι λες και βρίσκεσαι σε καραντίντα, αφού ξέρεις ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μη γυρίσεις στο σπίτι σα μαδημένο κοτόπουλο από τη ζέστη και την κούραση; Να αναγουλιάζεις από τη μπόχα και τη δυσωδία κάθε που μπαίνεις σε μέσα μαζικής μεταφοράς, να κολλάνε τα ρούχα πάνω σου λες και σε καταβρέξανε, να βράζουν τα σεντόνια με το που πας να ακουμπήσεις το ταλαιπωρημένο σου κορμάκι μετά από μια εξοντωτική μέρα, να μην προλαβαίνεις τις αλλαξιές για όλη την οικογένεια, να βγάζεις σπυριά και μόνο στη σκέψη του σιδερώματος, να μην έχεις κουράγιο ούτε έναν καβγά της προκοπής να κάνεις, βρε αδελφέ, γιατί οι αντοχές σου έχουν παραδώσει γη και ύδωρ στη λαίλαπα του καλοκαιριού, να νιώθεις ότι βράζεις στο ζουμί σου, ότι θα εξατμιστείς μέσα στο χαμάμ της τσιμεντούπολης;
Α, όχι, μανούλα μου, όχι εγώ. Αν μπορούσα να διαγράψω μία εποχή του χρόνου, σίγουρα αυτή θα ήταν το καλοκαίρι.

Εντάξει, υπάρχει και ένα καλό με τον Αύγουστο για να είμαι και δίκαιη, είναι ο μήνας των διακοπών. Σαν καλό παιδί λοιπόν κι εγώ, μαζεύω από χτες τζάτζαλα μάτζαλα για ολιγοήμερες οικογενειακές διακοπές και τον αμάζευτο έχουν.

Από πού να τα πιάσω, ρούχα για αυτούς που φεύγουν, άλλα ρούχα γι' αυτούς που μένουν, μαγειρέματα, ποτίσματα, λογαριασμοί, υποχρεώσεις, μαστορέματα της τελευταίας στιγμής - καθότι ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε, μια μέρα πριν φύγουμε εδέησε να εμφανιστεί ο μάστορας για τα κάγκελα!!.. ουφ... και αυτή η ζέστη που δεν λέει να πέσει με τίποτα.. (κολλημένο είναι το θερμόμετρο χώρου στους 35? Να θυμηθώ να το κοιτάξω).. Μέχρι να έρθει η ώρα να φύγουμε θα είμαι τόσο εξοντωμένη που δεν θα έχω κουράγιο να ευχαριστηθώ τίποτα, τη βλέπω τη δουλειά... Ξαναουφ... (υγ. κάθε φορά το λέω αυτό, και κάθε φορά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: το ευχαριστιέμαι μέχρι τελικής πτώσεως.. τυχαίο? Να θυμηθώ να το κοιτάξω και αυτό..:)

Καλό καλοκαίρι σε όλους και καλές διακοπές!
~~~

Το μυστικό του Μυστικού

Μόλις τελείωσα ένα βιβλίο που μου πρότειναν με ιδιαίτερη θέρμη, το Mυστικό της Byrne. Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, κάπως κλισέ μου φαίνονταν τα συμπεράσματα στα οποία κατέληγε κάθε φορά, πολλές επαναλήψεις, άλλες τόσες υπερβολές.. Παρόλα αυτά το διάβασα, για να δω προς τι ο τόσος ντόρος με το συγκεκριμένο βιβλίο. Φτάνοντας στην τελευταία τελεία το έκλεισα και το άφησα να έρθει ξανά σε μένα. Προσπαθούσα να σκεφτώ χωρίς προκατάληψη, με ανοιχτό μυαλό, τι ήθελε να μου πει τόσες μέρες που το διάβαζα και διαπίστωσα πως όλες αυτές οι σελίδες κατέληγαν τελικά σε μία φράση - ένα ερώτημα μάλλον, που επισκίαζε όλες τις άλλες: "Πού είναι η χαρά μου;"

Στάθηκα σε αυτή τη διαπίστωση και άρχισα να τη σκέφτομαι λίγο περισσότερο. Γιατί είχε τόση σημασία να ξέρω πού είναι η χαρά μου; Τι σήμαινε να είμαι χαρούμενη; Τι σήμαινε να ξέρει κάποιος τι τον κάνει χαρούμενο; Θυμήθηκα πριν από λίγα χρόνια, στην ενότητα του πολιτισμού, όταν διάβαζα ένα κεφάλαιο σχετικά με τα διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα της κλασικής αρχαιότητας στην Ελλάδα. Θυμάμαι πως αυτό που μου είχε κάνει τότε εντύπωση ήταν το ότι όλοι ανεξαιρέτως με όσους καταπιάστηκα έψαχναν την απάντηση στο πώς μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην ευδαιμονία. Όλοι οι φιλόσοφοι αναζητούσαν την ευδαιμονία. Έψαχναν να βρουν πού κρύβεται και πώς μπορεί κανείς να φτάσει ως αυτήν. Ευδαιμονία σημαίνει χαρά, καλή διάθεση. Και άρα, όπου βρίσκεται η καλή διάθεση και η χαρά, κάπου εκεί κοντά θα βρίσκεται και η ευτυχία, αφού ευ-δαιμονία και ευ-τυχία, ουσιαστικά σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Διαπίστωσα με έκπληξη ότι ποτέ μου δεν είχα σταθεί για λίγο να αναρωτηθώ: Πού είναι η χαρά μου; Όχι γενικά και αόριστα, συγκεκριμένα: Πού είναι ακριβώς. Είναι εντυπωσιακό το πώς οι απαντήσεις δεν είναι τόσο εύκολες όσο οι ερωτήσεις, ούτε και έρχονται πάντα από εκεί που ίσως θα περιμέναμε. Αν είχε κάποια αξία λοιπόν το διάβασμα αυτού του βιβλίου, δεν θα έλεγα ότι είναι όλες οι συνταγές που σου δίνει για να αποκτήσει κάποιος όσα θέλει να αποκτήσει, ήταν ότι έβαζε το ερώτημα στο τραπέζι. Κι αυτό, νομίζω ότι είναι ένα πολύ καλό βήμα προς την αναζήτηση της απάντησης που αντιστοιχεί στον κάθε έναν μας ξεχωριστά.