Με αφορμή τη γιορτή του Πατέρα σε λίγες μέρες.

Αργά χτες το βράδυ - είχε νυχτώσει σχεδόν - χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Ήταν ένας κύριος με δυο κορίτσια κάπου στην ηλικία του μικρού μου γιου. Συντοπίτες, όπως μου είπε, όμως δεν είχε τύχει να τους ξαναδώ. Μου ζήτησε συγνώμη για το ακατάλληλο της ώρας, μου συστήθηκε και ζήτησε να μας μιλήσει, σε μένα και τον άντρα μου.
Προς στιγμήν έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου, γιατί το πρώτο που σκέφτηκα ότι μπορούσε να συμβαίνει ήταν ότι ήταν οι ιδιοκτήτες της Νέλλης, του κουταβιού που βρήκαμε σε κακό χάλι, δαγκωμένο από τα άλλα σκυλιά, έξω από την πόρτα μας πριν από λίγες μέρες.
Όταν λοιπόν τον είδα έτσι σοβαρό με τα παιδιά μαζεμένα πίσω του και με σκυμμένο το κεφάλι, εκεί πήγε το μυαλό μου, ότι ήρθε να την ζητήσει πίσω. Ο πατέρας όμως αυτός είχε άλλα να μας πει... Στο χέρι του κρατούσε ένα κινητό με σπασμένη οθόνη.
- Το βλέπετε; Είναι της κόρης μου. Δεν είναι δυο μέρες που της το πήρα.. δεν έχω εύκαιρη την απόδειξη, να σας την φέρω όμως να δείτε την ημερομηνία. Το έσπασε ο γιος σας και το έκανε επίτηδες!
Ο γιος μου. Και επίτηδες κιόλας.. Μου ήρθε να βάλω τα γέλια, καθότι γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του μικρού μου γιου και ότι δεν υπήρχε περίπτωση να το έχει κάνει (ηθελημένα τουλάχιστον) ούτε μία στο τρισεκατομμύριο, πόσο μάλλον σε κορίτσι!, τους ζήτησα να περάσουν μέσα, να μην τα λέμε στην πόρτα. Ο λόγος που το έκανα ήταν επειδή είχα αρχίσει να καταλαβαίνω προς τα πού το πήγαινε, που ήταν βέβαια η αντικατάσταση του κινητού της μικρής από εμάς, έφταιγε - δεν έφταιγε το παιδί, και ήθελα να είναι και ο άντρας μου παρών στη συζήτηση.
- Παιδιά είναι, πάνω στο παιχνίδι θα συμβούν κι αυτά.. Δεν έχουν χτυπήσει, αυτό είναι που έχει σημασία, έτσι δεν είναι; Ήταν αρχικά η στάση μας.
Όμως ο εν λόγω πατέρας δεν το είχε σκοπό να φύγει από το σπίτι μας χωρίς τη διαβεβαίωση ότι θα του αντικαταστήσουμε το κινητό της κόρης του.
Συγχίστηκα πολύ, όχι όμως όσο αν μου ζητούσε τη Νέλλη, η οποία, παρεπιπτόντως, ήταν από τις ελάχιστες φορές που γρύλισε απειλητικά σε άνθρωπο!!! Δούλεψε το ένστικτο, φαίνεται.. Τα κορίτσια αμίλητα με σκυμμένο το κεφάλι. Ο γιος μου κλαμένος, είχε κατατρομάξει. Ήταν φανερό ότι δεν περίμενε τέτοια εξέλιξη... Εξοργίστηκα που τον έκανε να αισθανθεί έτσι, πόσο μάλλον που η μέρα ήταν μέρα γιορτής για τα παιδιά, αφού με τους ελέγχους τελείωσε και επίσημα η σχολική τους χρονιά.
Εξοργίστηκα επίσης που καταδέχτηκε να χτυπήσει την πόρτα μας νυχτιάτικα χωρίς να ντραπεί, για ένα.. κινητό;;!!! Δεν θα το έκανα ποτέ και μόνο από την ντροπή μου, θα έλεγα συμβαίνουν αυτά, θα ήμουν ευγνώμων που η απώλεια ήταν μόνο υλική και όχι κάτι σοβαρότερο, θα κρατούσαμε την αξιοπρέπειά μας και την καλή γειτονία μας καθότι αυτά μένουν, όχι τα κινητά, και θα το αφήναμε να περάσει. Και εγώ και όλη η οικογένειά μου, γιατί έτσι έχουμε μάθει να πράττουμε και να σκεφτόμαστε.
- Αν όντως έγιναν έτσι τα πράγματα και αν το έχετε τόσο ανάγκη, τότε τι να πω.. να σας το αντικαταστήσουμε, του είπε ο άντρας μου, αφήνοντας τη νύξη της γελοιότητας του πράγματος να πλανάται εμμέσως πλην σαφώς στον αέρα. Ο άνθρωπος όμως, όταν απέχει από βασικούς άξονες πολιτισμού, δεν καταλαβαίνει από τέτοιες νύξεις, κοιτάζει απλά να γίνει η δουλειά του αδιαφορώντας, αν μη τι άλλο, για το πρότυπο που δίνει στο ίδιο του το παιδί που είναι εκεί και παρακολουθεί σιωπηλό τα καθέκαστα...
- Αισθάνομαι άσχημα που αναγκάζομαι και σας κάνω αυτή τη συζήτηση...
Όμως την έκανε...
Μου έφερνε αηδία ο τρόπος που συνέχιζε να σέρνεται στα πλακάκια μας. Δεν μιλούσα, θα τσακωνόμουν αν το έκανα, άφησα τον άντρα μου να αναλάβει, ο οποίος άφησε τις νύξεις του με το γάντι, ελάφρυνε την ατμόσφαιρα με το να εκτονώσει την ένταση, αλλά είπαμε: με τέτοιους χαρακτήρες που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα ίδια τα παιδιά τους, δεν πρέπει να χαρίζεσαι, ούτε και να τους ελαφρύνεις την αμηχανία στην οποία μπορεί να βρίσκονται, αντίθετα να την υπογραμμίζεις, ώστε να το καταλαβαίνουν.  
Τρόμαξα να συνεφέρω το μαναράκι μου που μαράζωσε από την τρομάρα του. Τον έπιασα μετά στην κουβέντα.
- Βρε καλέ μου, αυτός άφησε να εννοηθεί ότι το έσπασες επίτηδες το κινητό.
- Παίζαμε ποδόσφαιρο με τον Μάριο και τα παιδιά της γειτονιάς, εκείνη καθόταν ακριβώς πίσω από το τέρμα.. Δεν το κάναμε επίτηδες.. Έβαλα γκολ και την πέτυχε η μπάλα στο χέρι που κρατούσε το κινητό. Δεν ήθελα να σπάσει...
Ήταν τόσο φοβισμένος που προτίμησε να μη διαψεύσει τον απρόσκλητο επισκέπτη μας που είχε προλάβει να φτιάξει ολόκληρο σενάριο εκμετάλλευσης της κατάστασης, της ηλικίας τους, της παιδικής ψυχολογίας... Προσπάθησα να του δώσω να καταλάβει ότι όταν κάποιος λέει ψέματα μπροστά σου και εσύ ξέρεις ότι η πραγματικότητα δεν είναι έτσι όπως τα παρουσιάζει, το χρέος μας είναι να υπερασπιζόμαστε την αλήθεια.
Ναι, έσπασε το κινητό, αγαπητέ πατέρα της Κατερίνας, και να της το αντικαταστήσουμε, όμως ήταν ατύχημα. Δεν ήταν εσκεμμένο. Υπάρχουν παιδιά που το μαρτυρούν. Τα ίδια το ξέρουν, φάνηκε από τις αντιδράσεις τους. Και μάλιστα ατύχημα που δεν θα είχε συμβεί, αν η μικρή δεν στεκόταν προκλητικά μέσα στο τέρμα την ώρα που τα αγόρια της γειτονιάς έπαιζαν ποδόσφαιρο! Και εγώ αν καθόμουν εκεί, το ίδιο θα είχε συμβεί. Και στη θέση σας θα ήμουν ευγνώμων που αυτή τη φορά ήταν το κινητό που έσπασε και όχι κάποιο μέλος του σώματός της και αυτό θα προσπαθούσα να της περάσω, στο ότι χαίρομαι που είναι καλά και ότι δεν αξίζει να στενοχωριέται για ένα gadget που μπορεί να αντικατασταθεί.. Όπως δηλαδή θα έκανε κάθε ευσυνείδητος γονιός που θα βρισκόταν στη θέση σας.

Καλημέρες!