The memory of the trees, a photo by eve.ps on Flickr.
30.3.11
25.3.11
23.3.11
20.3.11
18.3.11
15.3.11
Once upon a time
... the world was sweeter than we knew
everything was ours
how happy we were then
but somehow once upon a time
never comes again
Jay Mcshann
12.3.11
8.3.11
Here comes the rain
Here comes the rain a photo by eve.ps on Flickr.
Raindrops falling
like broken glass
reminders of the past ...
When people die, people close to us, loved and cherished.. people we thought they would live forever.. a part of us dies, too. We feel the shock of the sudden loss and then we feel lost ourselves... overwhelmed by our own thoughts and feelings too wide and too deep to handle sometimes... anger, blame of all those things that we missed to say or do, blame to the world, to God, to ourselves... and then, the pain... and the grief... and seas of tears over unanswered 'whys' and endless 'whatifs'... We think it will never go away, that we are all alone in this, since no one can truly understand the kind of loss we are experiencing - not by choice - and no word seems good enough or comforting enough to heal it away...
But, then, something strange happens, something that we never thought it would: time takes over smoothing edges and all the words of comfort come back along with memories reminding us of all the joy and warmth and the moments that were there all along, precious moments in time shared with our loved ones, that we never gave a second thought by the time they happened, small things, an expression, a word, a detail.. re-appearing out of the blue, giving back the lost perspective, retutning us the smile to our face, right where it belongs, same as before, yet so different at the same time.. heart-felt, honest and meaningful.. and then we realize that all our feelings have come to evolve like that, towards this direction.. to maturity? it could... Like a closure of a circle and a beginning of a new one? that, too... and it feels like it all comes together like pieces of the same picture.. and we realize that it had to be this way, since no matter how hard it is when it happens, the point is that it takes death to appreciate life.. a beginning rising from an end...
...
tricky, tricky life, right?...
...
...
People that we truly love, they never go away, do they.. they keep on been there in another form this time, but still.. does it matter? I don't think it does, since they live on in our hearts and in our minds as the best in us, as our wisdom, our kindness, integrity and all the good parts within ourselves that make us who we are.. especialy the parents... I tend to believe that parents never leave us kids, not even when they die. They continue been there as our guardian angels for as long as we need them to.. and that makes it all right I guess...
***
Γράφτηκε στα αγγλικά, επειδή το σκεφτόμουν στα αγγλικά.. ήθελα να το αναρτήσω στο flickr, γι' αυτό.
When people die, people close to us, loved and cherished.. people we thought they would live forever.. a part of us dies, too. We feel the shock of the sudden loss and then we feel lost ourselves... overwhelmed by our own thoughts and feelings too wide and too deep to handle sometimes... anger, blame of all those things that we missed to say or do, blame to the world, to God, to ourselves... and then, the pain... and the grief... and seas of tears over unanswered 'whys' and endless 'whatifs'... We think it will never go away, that we are all alone in this, since no one can truly understand the kind of loss we are experiencing - not by choice - and no word seems good enough or comforting enough to heal it away...
But, then, something strange happens, something that we never thought it would: time takes over smoothing edges and all the words of comfort come back along with memories reminding us of all the joy and warmth and the moments that were there all along, precious moments in time shared with our loved ones, that we never gave a second thought by the time they happened, small things, an expression, a word, a detail.. re-appearing out of the blue, giving back the lost perspective, retutning us the smile to our face, right where it belongs, same as before, yet so different at the same time.. heart-felt, honest and meaningful.. and then we realize that all our feelings have come to evolve like that, towards this direction.. to maturity? it could... Like a closure of a circle and a beginning of a new one? that, too... and it feels like it all comes together like pieces of the same picture.. and we realize that it had to be this way, since no matter how hard it is when it happens, the point is that it takes death to appreciate life.. a beginning rising from an end...
...
tricky, tricky life, right?...
...
...
People that we truly love, they never go away, do they.. they keep on been there in another form this time, but still.. does it matter? I don't think it does, since they live on in our hearts and in our minds as the best in us, as our wisdom, our kindness, integrity and all the good parts within ourselves that make us who we are.. especialy the parents... I tend to believe that parents never leave us kids, not even when they die. They continue been there as our guardian angels for as long as we need them to.. and that makes it all right I guess...
***
Γράφτηκε στα αγγλικά, επειδή το σκεφτόμουν στα αγγλικά.. ήθελα να το αναρτήσω στο flickr, γι' αυτό.
7.3.11
Η Mila στη χώρα των ονείρων
"Ήθελα να μπω στα όνειρά της, να φανταστώ τι ονειρεύται και να την περιτρυγυρίσω με αυτά."
Η Adele Enersen, μια φιλανδή φωτογράφος σε μητρική άδεια, φωτογραφίζει τους ονειρικούς κόσμους που δημιουργεί η ίδια με ευτελή υλικά (ύφασμα κυρίως) γύρω από την νεογέννητη κόρη της Mila, την ώρα που εκείνη κοιμάται.
Δράκοι και δέντρα που ζωντανεύουν, ιπτάμενα χαλιά και μαγικές ομπρέλες, μια τρυφερή ματιά και μια γλυκειά σκέψη, που έκαναν μαμά και κόρη διάσημες ανά τον κόσμο.
Η Adele Enersen, μια φιλανδή φωτογράφος σε μητρική άδεια, φωτογραφίζει τους ονειρικούς κόσμους που δημιουργεί η ίδια με ευτελή υλικά (ύφασμα κυρίως) γύρω από την νεογέννητη κόρη της Mila, την ώρα που εκείνη κοιμάται.
Δράκοι και δέντρα που ζωντανεύουν, ιπτάμενα χαλιά και μαγικές ομπρέλες, μια τρυφερή ματιά και μια γλυκειά σκέψη, που έκαναν μαμά και κόρη διάσημες ανά τον κόσμο.
4.3.11
Κογξ Ομ Παξ
Ο λωτός είναι ο ορισμός του συμβόλου του νου, που εισέβαλε στην Ελευσίνα (η πανάρχαια φράση είχε χρήση στα Ελευσίνια Μυστήρια - για περισσότερα εδώ όπως και το σύμβολο του λωτού μεταξύ άλλων απόκρυφων συμβόλων) από τους Αιγύπτιους, συγκεκριμένα από την αρχαία γλώσσα ακκάδ, και που ακόμα προβληματίζει τους ειδικούς, αφού στην Αίγυπτο αυτοί που γνώριζαν τα μυστικά των συμβόλων και άλλα λοιπά απόκρυφα και μυστηριακά, ήταν αποκλειστικά οι ιερείς. Οι ερευνητές λοιπόν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σύμβολο του νου - πάντα κατά τους Αιγύπτιους - ήταν ο λωτός. Όταν έμπαινε όμως ο άνθρωπος στη θέση του λωτού, όπως στη φωτογραφία της ανάρτησης, τότε συμβόλιζε την κυριαρχία του νου επί της ύλης. Το αναρτηθέν σύμβολο, επομένως, συμβολίζει την κυριαρχία του νου επί της ύλης.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί πολλές θεωρίες φωτίζοντας νέες παραμέτρους πάνω στο ανεξάντλητο θέμα του νου και της κυριαρχίας του ή όχι επί της ύλης. Πιο συγκεκριμένα: Οι δυϊστές μας λένε πως ο νους καμία σχέση δεν έχει με τον εγκέφαλο. Εγκέφαλος και νους, δυο ξεχωριστά πράγματα. Ο εγκέφαλος είναι ύλη, ως εκ τούτου υπόκειται σε φθορά, αποσύνθεση και αφανισμό, ο νους όμως;… Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του δυϊσμού, ο νους δεν έχει σχέση με όλα αυτά, δεν είναι ύλη, είναι κάτι το άυλο, μια οντότητα ανεξάρτητη από οποιοδήποτε σώμα. Δεν εξαρτάται από αυτό, γι’ αυτό και μπορεί να ευδοκιμήσει - πάντα σύμφωνα με τους δυϊστές - και σε άλλους, μεταφυσικούς ή πνευματικούς κόσμους.
Οι new agers αντιμετωπίζουν νου και σώμα σαν δύο διαφορετικά είδη, που όχι μόνο και τα δύο ανήκουν στην πραγματικότητα, αλλά υπάρχει σαφής αλληλεπίδραση ανάμεσά τους.
Οι μπιχαβιοριστές, θεωρούν πως ο ρόλος του νου είναι απλά να ενορχηστρώνει ένα σύνολο συμπεριφορών, γι’ αυτό ονομάζονται και συμπεριφοριστές. Όταν ο νους υλοποιείται από τον ίδιο τον εγκέφαλο, παρά την ξεχωριστή του οντότητα, τότε υπόκειται στις θεωρίες των μεταφυσικών υλιστών.
Οι new agers αντιμετωπίζουν νου και σώμα σαν δύο διαφορετικά είδη, που όχι μόνο και τα δύο ανήκουν στην πραγματικότητα, αλλά υπάρχει σαφής αλληλεπίδραση ανάμεσά τους.
Οι μπιχαβιοριστές, θεωρούν πως ο ρόλος του νου είναι απλά να ενορχηστρώνει ένα σύνολο συμπεριφορών, γι’ αυτό ονομάζονται και συμπεριφοριστές. Όταν ο νους υλοποιείται από τον ίδιο τον εγκέφαλο, παρά την ξεχωριστή του οντότητα, τότε υπόκειται στις θεωρίες των μεταφυσικών υλιστών.
Ο γάλλος φιλόσοφος Descartes είχε πει το περιβόητο «σκέφτομαι, άρα υπάρχω»... και αναρωτιέμαι: Θέλω να πέσω σε νοητικό νιρβάνα συνειδητά, να μην σκέφτομαι τίποτα - ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Οι υπόλοιποι, σταματούν να έχουν επίγνωση της υλικής μου υπόστασης; Όχι, βέβαια. Που σημαίνει, ότι για τους άλλους εξακολουθώ και υπάρχω, ακόμα κι όταν έχω κατεβάσει νοητικά ρολά και δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα; Προφανώς. Όταν όμως αυτή η τροφοδοσία σταματήσει, όταν παύει να είναι συνειδητή αυτή η επιλογή του νοητικού νιρβάνα, τότε τι γίνεται;
Φαντάζομαι πως εξαρτάται από τις παραμέτρους. Όσο έχω συνείδηση των αισθήσεων και των σκέψεών μου, σύμφωνα με τον Descartes, υπάρχω. Όταν όμως αυτή η συνείδηση του υπάρχειν δεν υπάρχει; Με δυο λόγια, όταν ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί επί του νου, υπάρχει ή όχι; Σύμφωνα με τους δυϊστές, υπάρχει. Σύμφωνα με τον Ντεκάρτ όμως, όχι... Προσωπικά, μάλλον τείνω προς τον δεύτερο. Ακόμα κι όταν οι υπόλοιποι εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της υλικής μας υπόστασης, εμείς δεν υπάρχουμε πλέον, αφού δεν υπάρχει η συνειδητότητα της ύπαρξής μας από εμάς τους ίδιους. Υπάρχουμε, από τη στιγμή που το ξέρουμε. Όταν το μυαλό έχει φύγει, έχουμε φύγει κι εμείς, κι αυτό είναι νομίζω αυτό που έχει σημασία στην ουσία.. ε; Χμμναι...
Φαντάζομαι πως εξαρτάται από τις παραμέτρους. Όσο έχω συνείδηση των αισθήσεων και των σκέψεών μου, σύμφωνα με τον Descartes, υπάρχω. Όταν όμως αυτή η συνείδηση του υπάρχειν δεν υπάρχει; Με δυο λόγια, όταν ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί επί του νου, υπάρχει ή όχι; Σύμφωνα με τους δυϊστές, υπάρχει. Σύμφωνα με τον Ντεκάρτ όμως, όχι... Προσωπικά, μάλλον τείνω προς τον δεύτερο. Ακόμα κι όταν οι υπόλοιποι εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της υλικής μας υπόστασης, εμείς δεν υπάρχουμε πλέον, αφού δεν υπάρχει η συνειδητότητα της ύπαρξής μας από εμάς τους ίδιους. Υπάρχουμε, από τη στιγμή που το ξέρουμε. Όταν το μυαλό έχει φύγει, έχουμε φύγει κι εμείς, κι αυτό είναι νομίζω αυτό που έχει σημασία στην ουσία.. ε; Χμμναι...
2.3.11
No land like homeland
I knelt and touched the blood-warm sand
I felt the pulse beneath my hand
Of ancient lives too old to name
Of ancient lands too wild to tame
M. Frost (tampered a little bit by urs trully - my appologies to the poet.)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)