Κογξ Ομ Παξ

   Ο λωτός είναι ο ορισμός του συμβόλου του νου, που εισέβαλε στην Ελευσίνα (η πανάρχαια φράση είχε χρήση στα Ελευσίνια Μυστήρια - για περισσότερα εδώ όπως και το σύμβολο του λωτού μεταξύ άλλων απόκρυφων συμβόλων) από τους Αιγύπτιους, συγκεκριμένα από την αρχαία γλώσσα ακκάδ, και που ακόμα προβληματίζει τους ειδικούς, αφού στην Αίγυπτο αυτοί που γνώριζαν τα μυστικά των συμβόλων και άλλα λοιπά απόκρυφα και μυστηριακά, ήταν αποκλειστικά οι ιερείς. Οι ερευνητές λοιπόν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το σύμβολο του νου - πάντα κατά τους Αιγύπτιους - ήταν ο λωτός. Όταν έμπαινε όμως ο άνθρωπος στη θέση του λωτού, όπως στη φωτογραφία της ανάρτησης, τότε συμβόλιζε την κυριαρχία του νου επί της ύλης. Το αναρτηθέν σύμβολο, επομένως, συμβολίζει την κυριαρχία του νου επί της ύλης.

   Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αναπτυχθεί πολλές θεωρίες φωτίζοντας νέες παραμέτρους πάνω στο ανεξάντλητο θέμα του νου και της κυριαρχίας του ή όχι επί της ύλης. Πιο συγκεκριμένα: Οι δυϊστές μας λένε πως ο νους καμία σχέση δεν έχει με τον εγκέφαλο. Εγκέφαλος και νους, δυο ξεχωριστά πράγματα. Ο εγκέφαλος είναι ύλη, ως εκ τούτου υπόκειται σε φθορά, αποσύνθεση και αφανισμό, ο νους όμως;… Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του δυϊσμού, ο νους δεν έχει σχέση με όλα αυτά, δεν είναι ύλη, είναι κάτι το άυλο, μια οντότητα ανεξάρτητη από οποιοδήποτε σώμα. Δεν εξαρτάται από αυτό, γι’ αυτό και μπορεί να ευδοκιμήσει - πάντα σύμφωνα με τους δυϊστές - και σε άλλους, μεταφυσικούς ή πνευματικούς κόσμους.
Οι new agers αντιμετωπίζουν νου και σώμα σαν δύο διαφορετικά είδη, που όχι μόνο και τα δύο ανήκουν στην πραγματικότητα, αλλά υπάρχει σαφής αλληλεπίδραση ανάμεσά τους.
Οι μπιχαβιοριστές, θεωρούν πως ο ρόλος του νου είναι απλά να ενορχηστρώνει ένα σύνολο συμπεριφορών, γι’ αυτό ονομάζονται και συμπεριφοριστές. Όταν ο νους υλοποιείται από τον ίδιο τον εγκέφαλο, παρά την ξεχωριστή του οντότητα, τότε υπόκειται στις θεωρίες των μεταφυσικών υλιστών.

  Ο γάλλος φιλόσοφος Descartes είχε πει το περιβόητο «σκέφτομαι, άρα υπάρχω»... και αναρωτιέμαι: Θέλω να πέσω σε νοητικό νιρβάνα συνειδητά, να μην σκέφτομαι τίποτα - ας υποθέσουμε ότι γίνεται. Οι υπόλοιποι, σταματούν να έχουν επίγνωση της υλικής μου υπόστασης; Όχι, βέβαια. Που σημαίνει, ότι για τους άλλους εξακολουθώ και υπάρχω, ακόμα κι όταν έχω κατεβάσει νοητικά ρολά και δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα; Προφανώς. Όταν όμως αυτή η τροφοδοσία σταματήσει, όταν παύει να είναι συνειδητή αυτή η επιλογή του νοητικού νιρβάνα, τότε τι γίνεται;

   Φαντάζομαι πως εξαρτάται από τις παραμέτρους. Όσο έχω συνείδηση των αισθήσεων και των σκέψεών μου, σύμφωνα με τον Descartes, υπάρχω. Όταν όμως αυτή η συνείδηση του υπάρχειν δεν υπάρχει; Με δυο λόγια, όταν ο άνθρωπος δεν κυριαρχεί επί του νου, υπάρχει ή όχι; Σύμφωνα με τους δυϊστές, υπάρχει. Σύμφωνα με τον Ντεκάρτ όμως, όχι... Προσωπικά, μάλλον τείνω προς τον δεύτερο. Ακόμα κι όταν οι υπόλοιποι εξακολουθούν να έχουν συνείδηση της υλικής μας υπόστασης, εμείς δεν υπάρχουμε πλέον, αφού δεν υπάρχει η συνειδητότητα της ύπαρξής μας από εμάς τους ίδιους. Υπάρχουμε, από τη στιγμή που το ξέρουμε. Όταν το μυαλό έχει φύγει, έχουμε φύγει κι εμείς, κι αυτό είναι νομίζω αυτό που έχει σημασία στην ουσία.. ε; Χμμναι...