Αν θες να καταλάβεις την αξία των δέκα ετών
ρώτησε ένα πρόσφατα διαζευγμένο ζευγάρι
Αν θες να καταλάβεις την αξία των τεσσάρων ετών
ρώτησε έναν απόφοιτο πανεπιστημίου
Αν θες να καταλάβεις την αξία του ενός έτους
ρώτησε ένα μαθητή που απέτυχε στην τελική εξέταση
Αν θες να καταλάβεις την αξία των εννέα μηνών
ρώτησε μια μητέρα που γέννησε ένα θνησιγενές βρέφος
Αν θες να καταλάβεις την αξία ενός μήνα
ρώτησε μια μητέρα που γέννησε ένα πρόωρο μωρό
Αν θες να καταλάβεις την αξία μιας εβδομάδας
ρώτησε ένα συντάκτη εβδομαδιαίας εφημερίδας
Αν θες να καταλάβεις την αξία ενός λεπτού
ρώτησε κάποιον που έχασε τρένο, λεωφορείο ή αεροπλάνο
Αν θες να καταλάβεις την αξία ενός δευτερολέπτου
ρώτησε κάποιον που επιβίωσε από ατύχημα
Αγνώστου
10 σχόλια:
Η μόνη μας περιουσία ... δεν δανείζεται , δεν εξαγοράζεται , δεν μπορείς να την αποθηκεύσεις για μελλοντική χρήση .
Θα αφήσω εδώ μια μικρή ιστοριούλα που είχα "κλέψει" κάποτε από το blog τής Μαργαρίτας .
"Μερικές μέρες μετά την αγορά της πολυτελούς έπαυλης, ο Έρνεστ Καζίρα επιστρέφοντας σπίτι διέκρινε από μακριά κάποιον άνδρα με ένα κιβώτιο στους ώμους να βγαίνει από την παράπλευρη πορτούλα του περίβολου και να φορτώνει το κιβώτιο σε ένα φορτηγό.Δεν τον πρόλαβε πριν φύγει κι έτσι τον ακολούθησε με το αυτοκίνητο. Το φορτηγό διέσχισε αρκετό δρόμο, ως την άκρη της πόλης, και σταμάτησε στο χείλος μίας χαράδρας.
Ο Καζίρα βγήκε από το αυτοκίνητο και πήγε να δεί. Ο άγνωστος ξεφόρτωσε το κιβώτιο από το φορτηγό και, αφού προχώρησε λίγο μπροστά, το έριξε στον γκρεμό, που ήταν γεμάτος από χιλιάδες παρόμοια κιβώτια.
Πλησίασε τον άνδρα και τον ρώτησε: «Σε είδα να βγάζεις εκείνο το ξύλινο κιβώτιο έξω από τον κήπο μου. Τι είχε μέσα; Και τι είναι όλα αυτά τα κιβώτια;»
Εκείνος τον κοίταξε και χαμογέλασε: «Έχω κι άλλα μες στο φορτηγό να πετάξω. Δεν ξέρεις; Είναι οι μέρες».
«Ποιες μέρες;»
«Οι δικές σου.»
«Οι δικές μου;»
«Οι χαμένες σου μέρες. Οι μέρες που έχεις χάσει. Τις περίμενες, έτσι δεν είναι; Ήρθαν. Τι τις έκανες; Κοίταξε τες, άθικτες, ακόμη γεμάτες. Και τώρα…»
Ο Καζίρα τις κοίταξε. Σχημάτιζαν έναν ατελείωτο σωρό. Κατέβηκε την πλαγία του γκρεμού και άνοιξε μία.
Μέσα υπήρχε ένα φθινοπωρινός δρόμος και στο βάθος η μνηστή του, η Γκρατσιέλα, που έφευγε για πάντα. Κι εκείνος ούτε καν τη φώναζε.
Άνοιξε μια δεύτερη. Υπήρχε ένας θάλαμος νοσοκομείου και στο κρεβάτι ο αδερφός του Τζοσουέ, που ήταν άρρωστος και τον περίμενε. Αλλά αυτός έτρεχε για δουλειές.
Άνοιξε μια Τρίτη. Στο κιγκλίδωμα του παλιού, φτωχού σπιτιού στεκόταν ο Ντούκ, το πιστό μαντρόσκυλο που τον περίμενε για δύο χρόνια, με τα κόκαλα να φαίνονται κάτω απ’ το συρρικνωμένο του δέρμα. Και αυτός ούτε που το διανοούνταν να επιστρέψει.
Ένιωσε να τον καταβάλει κάτι, που το αισθανόταν από το στόμα ως το στομάχι. Ο άντρας που ξεφόρτωνε τα κιβώτια ήταν όρθιος στην άκρη του γκρεμού, ακίνητος σαν δήμιος.
«Κύριε!» φώναξε ο Καζίρα. «Ακούστε με. Αφήστε με να πάρω μαζί μου τουλάχιστον αυτές τις τρεις μέρες. Σας ικετεύω. Μόνο αυτές τις τρεις. Είμαι πλούσιος. Θα σας δώσω ό,τι ζητήσετε»
Ο άνδρας έκανε μια χειρονομία με το δεξί του χέρι, σαν να έδειχνε ένα απρόσιτο σημείο, σα να ‘λεγε ότι ήταν πολύ αργά κι ότι καμία θεραπεία δεν είναι πλέον εφικτή. Ύστερα χάθηκε και με μιάς χάθηκε ακόμη κι ο γιγαντιαίος σωρός με τα μυστηριώδη κιβώτια.
Έπεφτε η νύχτα και οι σκιές της.
Ντίνο Μπουτζάτι"
Μια υπέροχη μέρα να έχουμε Ευαγγελία μου !!! .... είθε να ζήσουμε όλες τις ώρες της , 24 δώρα είναι αυτά .
Αν θέλεις να καταλάβεις την αξία μιας ολόκληρης ζωής
ρώτησε κάποιον που δούλεψε μια ζωή κι όταν ήρθε η ώρα να πάρει σύνταξη τον στείλανε στο ΔΝΤ...
Πάρα πολύ εύστοχο, και το σχόλιο του Αερικού...
θα συμφωνήσω με τον κύριο αερικό!
πάντως μεγάλη αλήθεια!
μπορώ να το αναδημοσιεύσω?
Τον χρόνο κάθε φορά τον αντιλαμβανόμαστε διαφορετικά το κείμενο συγκεντρώνει πολύ χαρακτηριστικές στιγμές του χρόνου μας. Με την ιστορία του Κριού και το πολύ εύστοχο σχόλιο του αερικού.. ειπώθηκαν όλα!
Καλό απόγευμα σε όλους!
@Krye, τι απίθανη ιστορία! Συγκλονιστική η πραγματικότητα όταν γίνεται εικόνα...
Σ' ευχαριστώ για το δώρο, έχεις απόλυτο δίκιο, 24 δώρα είναι αυτά :-)
Να' σαι καλά, Ηλία, καλή σου μέρα!
@Αερικό, με το σχόλιό σου το κείμενο ολοκληρώθηκε απόλυτα. Μια ζωή ένας αγώνας, ένας μόχθος, κι έρχεται ένα ΔΝΤ και τα αρπάζει όλα εν μία νυκτί, είναι φοβερό, απάνθρωπο... Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι; Ότι δεν ήρθε μόνο του το ΔΝΤ, αυτό είναι δυστυχώς το χειρότερο...
@Roadartist, συμφωνώ απόλυτα.
Καλή σου μέρα!
@Ria, φυσικά και μπορείς, το ρωτάς;
Καλημέρα!
@Margo, η αβάστακτη σχετικότητα του χρόνου, καλή σου μέρα!
Χρόνος... μια ζωή στο κυνηγητό. Μια μέρα λέω, να τραβήξω τόσο δυνατά τα χαλινάρια να το δαμάσω τούτο το ατίθασο άλογο. Όλο το σκέφτομαι κι όλο το αναβάλλω. Ή που θα με ρίξει κάτω ή που θα απολαύσω από εκεί κι έπειτα τη διαδρομή.
Ευαγγελία μου, μια αγκαλιά θέλω να σου αφήσω απόψε καλή μου. Να βρίσκεσαι καλά.
@Καναρινένια, πού θα πάει όμως, θα το δαμάσουμε :-)
Πολλά φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου