Αν είχε η μοίρα

Αν το’ χε η μοίρα που φυλούν για μένανε τα άστρα
την τελευταία αναπνοή ν’ αφήσω της ζωής μου
τούτη την ώρα, τη στιγμή, σε τούτο εδώ το πλοίο
που θάλασσες, κύματα βουνά κι ανέμους διασχίζει
αρπάζοντάς με βάναυσα απ’ όσα έχω αγαπήσει
ίχνος δεν θα’ νιωθα οργής, μήτε κανένα φόβο,
ο πόνος τόλμη θα’ ψαχνε να βρει για να μ’ αγγίξει
και δάκρυ δεν θα έβρεχε ξανά στο μάγουλό μου
Εχθροί λειψοί που ωχριούν μπροστά στη μόνη αλήθεια
δύναμη που’ χει και ισχύ για μένανε μονάχα
σα να μην πάλεψαν ποτέ να μπουν μες στην καρδιά μου
πάνω απ’ όσα ορίζει ο νους κι απ’ όσα δεν ορίζει
πέρα που ζει απ’ τα πέρατα του τόπου και του χρόνου
την ιερή των ιερών, τη θεία των πιο θείων
τώρα, που τίποτα στη γη δεν φτάνει να με φτάσει
Κι αν αντιστάθηκα γερά, μ’ όσες δυνάμεις είχα
όμως, δεν ήταν αρκετό, όπως ποτέ δεν είναι -
πώς θα μπορούσε τάχατες, γυναίκα σα διαβαίνεις;.. -
Στέκομαι στήλη άλατος ακίνητη στο χρόνο,
ώσπου η μοίρα μου ξανά ανατολή να φέξει.

***