Για γέλια και για κλάματα

Ευτυχώς που δε θρηνήσαμε θύματα! Αυτό δεν είπαν οι αρχές; Τελείωσε το θέμα. Για 150 σπίτια που κάηκαν θα μιλάμε; Ε, ας πρόσεχαν. Ποιος τους είπε να χτίσουν σε πευκοδάσος; Τι; Δεν ήταν πευκοδάσος αυθής εξαρχής; Κάποτε ήταν δάσος από κυπαρίσσια και βελανιδιές, ευκάλυπτους και έλατα και πουρνάρια και δεκάδες άλλα είδη που πλούτιζαν τη χλωρίδα μας; Πότε κάποτε; Πριν ξανακαούν; Και πως όλη η Ελλάδα κατακλύζεται από πεύκα σήμερα επειδή το πεύκο είναι το ανθεκτικότερο όλων αυτών των δέντρων και μπορεί και αυτο-αναδασώνεται και επιβιώνει, όταν κανένα άλλο δεν έχει τη δύναμη να το κάνει; Μα, με αυτά θα ασχολούμαστε; Το ότι ό,που πεύκο σημαίνει ότι πρόκειται για περιοχή που έχει καεί και στο παρελθόν; Καλά. Περσινά ξινά σταφύλια. Φυσικά και δεν φταίμε εμείς που κάηκε το σύμπαν, πόσο μάλλον το κράτος. Τα κουκουνάρια φταίνε που πάνε και εκτοξεύονται όπου να’ ναι, για να μας χαλούν το συντονισμό.

Ευτυχώς πάντως που δεν θρηνήσαμε θύματα. Μπροστά σ’ αυτό, τι είναι 150.000 στρέμματα παρθένας φύσης που θα κάνει μερικούς αιώνες για να αποκατασταθεί; Αν προλάβει δηλαδή, πριν το ξανακάψουν. Κάτσε να υπολογίσω: 25.000 στρέμματα κάηκαν στην Πάρνηθα πρόπερσι, 150 δια του 25 μας κάνουν… 6 Πάρνηθες, καλά τα υπολόγισα; Αξίζει να μιλάμε για 6 Πάρνηθες, μωρέ τώρα; Ούτε για το Έβερεστ να μιλούσαμε… Γκρίνια, γκρίνια…

Μη μου πείτε να μιλήσουμε τώρα για την άνευ προηγουμένου οικολογική καταστροφή που συνέβη έξω από την πόρτα μας; Στις παρυφές της πρωτεύουσας; Ε, καλά τώρα. Μαθημένοι δεν είμαστε πια; Λίγοι ρίποι παραπάνω, λίγα περισσότερα σωματίδια στον αέρα, 2-3 βαθμοί παραπάνω στο θερμόμετρο, καλό θα μας κάνουν, παραδεχτείτε το. Θα αποκτήσουμε περισσότερη ανοσία στη βρώμα, τη σήψη και τη δυσωδία παντός είδους και προέλευσης. Θα είμαστε παντός καιρού, 4Χ4, δε θα μας πιάνει τίποτα.

Αφού όλα λειτούργησαν ρολόι. Το είπαν και οι αρχές. Οι πυροσβεστικές μονάδες, τα ελικόπτερα, τα καναντέρ – ε, καλά τώρα, επειδή αργήσαμε 3 μέρες να ζητήσουμε βοήθεια; Είναι που δεν τη χρειαζόμασταν, μωρέ κι εσείς! Τι θέλετε, δηλαδή; Να μας λένε και ζήτουλες; Επαίτες; Άσχετο αν είμαστε. Το θέμα είναι να μην φαινόμαστε. Τι; Επειδή τώρα θυμηθήκαμε να ανακρίνουμε τον ρώσο πιλότο για τα χαρτιά του και τον εμποδίσαμε να πετάξει; Ε, ας περιμένει να σβήσουν οι φωτιές και θα πετάξει! Να τον αφήσουμε να φύγει χωρίς να γνωρίσει λίγη από την μοναδική στον κόσμο γραφειοκρατία μας; Πού θα το ξαναδεί αυτό το αξιοθέατο, μου λέτε; Πώς θα φέρει και τους συντοπίτες του να αυξηθεί και ο τουρισμός μας; Το μεροκάματό του, πάντως, δεν θα το χάσει. Άσε που σε λίγο θα σταματήσει η φωτιά από μόνη της, αφού όπου να' ναι, φτάνει στη θάλασσα. Λίγη υπομονή μόνο, όλα θα γίνουν!

Τι κλαίτε που χάσατε τις περιουσίες σας; Δεν καταλαβαίνω. Αφού η αποζημείωση έρχεται! Το είπαν οι αρχές: 3.000 ευρώ για το κάθε σπίτι! Ποιος στη χάρη σας! Τσιμπούσι θα κάνετε! Τι; Δεν φτάνουν ούτε για τα πόμολα; Ώχου, γκρίνια σκέτη είστε! Δεν σας κέρασαν νερά; Δεν σας κέρασαν Bacardi να πνίξετε τον πόνο σας; Ε, όλα δικά σας τα θέλετε, τέλος πάντων; Άσε που και χωρίς πόρτες, εδώ που τα λέμε, θα συσφιχθούν και οι σχέσεις εντός οικογενείας, θα αναβιώσουν οι καλές χαμένες μας αξίες, πού το πάτε αυτό;

Μα, γιατί τα βλέπετε όλα σαν πανωλεθρία; Γιατί κλαίτε και οδύρεστε; Ξέρετε πόσο καλό θα κάνει στην πρωτεύουσα αυτό το ξεσκαρτάρισμα; Για σκεφτείτε το: Λιγότερα κίνητρα για να μείνεις σε μια πόλη που σε πνίγει μέχρι τελευταίας ανάσας, άρα τέλος η αστυφιλία! Όλοι θα πάνε στα χωριά τους, στη γενέτειρά τους. Κι όταν θα αρχίσουν να πήζουν κι από κει, μη σκάτε, με μια φωτίτσα αναλόγων διαστάσεων, θα λυθεί το ζήτημα στο άψε-σβήσε – μάλλον στο άψε-άναψε, για να ακριβολογούμε.

Κι όσοι ξεροκέφαλοι επιμένουν να παραμείνουν σε αυτό που λέγεται πρωτεύουσα ευρωπαϊκού κράτους, το τι έχουν να δουν τα μάτια τους στην επόμενη πενταετία, καλά να' μαστε! Τι ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τι νεροτσουλήθρες, τι malls τύπου Αμερικής, όλα τα καλούδια του κόσμου θα μας έρθουν, να κάνουμε και δημόσιες σχέσεις με τους ημετέρους, Άγγλους-Γάλλους-Πορτογάλλους, να συσφιχθούν οι διαπολιτι(στι)κές μας σχέσεις, τι ένδοξοι απόγονοι του Ξενίου Διός είμαστε, λαός της φιλοξενίας, εγώ θα σας τα θυμίζω;

Άσε που τώρα θα βλέπουμε και περισσότερο ουρανό! Θα ανοίξει το μάτι μας, τέλος και η μυωπία. Και με τόσα δέντρα λιγότερα, όλα τα σπίτια της Αθήνας θα έχουν πλέον θέα στη θάλασσα! Ποια άλλη πρωτεύουσα, βρε γκρινιάρηδες έχει όλα της τα κτήρια να βλέπουν στη θάλασσα; Αχάριστοι. Στα ύψη θα ανεβούν οι αντικειμενικές, πλούσιοι θα γίνετε.

Και κάθεστε και γκρινιάζετε. Με τόσο κάρβουνο ακόμη κι όσοι δεν πήγαν διακοπές λόγω οικονομικής κρίσης, τώρα όλοι θα φαίνονται μαυρισμένοι, λες και μόλις γύρισαν από Μύκονο! Ακόμη και γι’ αυτό φροντίζει το κράτος μας κι εμείς φωνάζουμε για αποσάθρωση. Όλα λειτουργούν ρολόι, δεν το βλέπετε; Δεν το βλέπετε πως είναι η σελήνη που λάμπει στον καταγάλανο ουρανό και όχι ο ήλιος (για να θυμηθούμε και λίγο Σαίξπηρ); Τι; Ο ήλιος είναι που λάμπει; Μα, ποιος ήλιος; Αυτός χάθηκε πίσω από τα σύννεφα του καπνού που φέρνει ο «στρατηγός» άνεμος, ξεχάστε τον αυτόν, έφυγε για άλλη χώρα.

Κι αν επιμένετε πως είναι ο ήλιος, κακό του κεφαλιού σας, θα βγείτε ο τρελός της παρέας. Ποιος θέλει να κολυμπάει κόντρα στο ρεύμα, τώρα... Γιατί ο γιαλός είναι μια χαρά, τώρα για το πώς αρμενίζουμε εμείς… αυτό είναι μια άλλη ιστορία, μόνο που δεν ξέρω αν αυτή η ιστορία είναι τελικά για γέλια ή για κλάματα…