Καφέ "Στοά"

Το καφέ "Στοά" είχε πάρει το όνομά του από την στοά που βρισκόταν στο ισόγειο του κτηρίου, λίγες δεκάδες μέτρα πιο μακριά από το πανεπιστήμιο, στο οποίο στεγάζονταν βιβλιοπωλεία και κάποιοι εκδοτικοί οίκοι της Αθήνας. Στο τέλος του στεγασμένου χώρου υπήρχε μια μεγαλόπρεπη σκάλα από ολόλευκο μάρμαρο με ρηχά σκαλοπάτια, η οποία οδηγούσε σε ένα τεράστιο αίθριο, στον επάνω όροφο, πνιγμένο κυριολεκτικά στο πράσινο. Ασημόφυλλες ελιές φυτεμένες σε τεράστια πιθάρια κάλυπταν διακριτικά τις κολώνες και τις τυφλές επιφάνειες του χώρου, ενώ σκουρόχρωμοι αειθαλείς θάμνοι σε χαμηλές κεραμικές ζαρντινιέρες κοσμούσαν καλαίσθητα την κάθε του γωνιά. Εκεί μέσα, σ’ αυτή τη μικρή τεχνητή όαση, βρισκόταν το καφέ "Στοά", ένας φιλόξενος χώρος με ξύλινα έπιπλα και αναπαυτικά καθίσματα, που για τη διακόσμησή του, είχαν επιλεγεί γήινες γλυκές αποχρώσεις σε μπεζ της άμμου, ζεστό πορτοκαλί, και τερακότα.

Το υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, η οπτική και ακουστική απομόνωση από τον περιβάλλοντα εξωτερικό χώρο, τόσο, που αν δεν ήξερες πού ήσουν, δύσκολα θα μπορούσες να φανταστείς ότι βρίσκεσαι στην καρδιά μιας πολύβουης μεγαλούπολης, αλλά και η τόσο βολική απόσταση από τη σχολή, απαριθμούσαν μερικά μόνο από τα προτερήματα που το είχαν καταστήσει ιδανικό στέκι για τους πανεπιστημιακούς από την πρώτη κιόλας στιγμή που ξεκίνησε τη λειτουργία του. Εκεί μαζεύονταν στα κενά για να απολαύσουν τον καφέ ή το ποτό τους, άλλες φορές με την ησυχία τους χαμένοι στις ατέλειωτες σελίδες των δαιδαλωδών σημειώσεων και χειρογράφων τους, άλλες πάλι φορές μαζεμένοι σε πηγαδάκια των οκτώ ή δέκα ατόμων, και τότε ήταν που ο τόπος μεταμορφωνόταν εν ριπή οφθαλμού σε κυψέλη που σειόταν από μια απρόσμενη εκρηκτική ενεργητικότητα, όσο οι πρωτοπόρες σκέψεις και ιδέες που ακόμη μύριζαν μελάνι διαδέχονταν η μία την άλλη, μέχρι που οι στάλες γίνονταν βροχή και η βροχή καταιγίδα, και όλοι ανεξαιρέτως, ως και οι πιο σκληροπυρηνικοί, χόρευαν εκστατικά τσαλαβουτώντας ξυπόλητοι στις λασπολακκούβες της έμπνευσης και ξεχνώντας ορθολογισμούς και συμβάσεις, κι ας ήξεραν πως οι περισσότερες – αν όχι όλες – ήταν καταδικασμένες a priori να παραμείνουν θεωρίες, κι ας ήξεραν πως όλος αυτός ο οργασμός δεν θα βαστούσε παραπάνω από όσο μια ξαφνική καλοκαιρινή νεροποντή. Λίγη σημασία είχε όμως αυτό, αφού όλο το κλίμα άλλαζε συθέμελα και οι φωνές υψώνονταν και τα αίματα άναβαν, όπως ακριβώς συνέβαινε και στα πάντοτε γεμάτα με καπνό καφέ της Μονμάρτης του 19ου αιώνα, με τους τότε διανοούμενους και καλλιτέχνες, που ονειροπόλοι και ιδεαλιστές, συνωστίζονταν από όλα τα μέρη του κόσμου στην πόλη της τέχνης και της διανόησης, για να συμμετάσχουν κι αυτοί στην καλλιτεχνική επανάσταση, να αποτελέσουν μέρος της ιστορίας, σ’ αυτή τη μία πόλη, που στα μάτια όλων αυτών των μεθυσμένων από τη φλόγα της δημιουργίας και του πράσινου αψεντιού καλλιτεχνών, είχε μεταμορφωθεί σε μηχανή ονείρων για τρανή καριέρα και φήμη που θα κρατούσε αιώνια…



***