Πάθη και Ανάσταση

Τρεις μέρες είχαν περάσει από το «Τετέλεσται» και η πλάση δεν έλεγε να ξημερώσει. Όλα σκοτεινά, σα να πενθούσαν το νεκρό βασιλέα. Ακόμα και οι πιο δύσπιστοι πίστεψαν. Ακόμα και οι δήμιοι μετανόησαν. Ο άνθρωπος-Χριστός ήταν νεκρός και μαζί του είχαν εκπνεύσει όλη η θνητότητα και η φθορά του ανθρώπινου γένους. Παναγία, Μαγδαληνή και Ιωάννης κατέβασαν σιωπηλά το άγιο Σώμα από το σταυρό, το τύλιξαν σε σάβανα και το μετέφεραν σε σκοτεινή σπηλιά, στο σπίτι των νεκρών, και πέτρα κύλησε στην είσοδο σφραγίζοντας το μνημείο, ενώ στρατιώτες διατάχτηκαν να φυλούν σκοπιά μέρα-νύχτα. Νωρίς το πρωί της Κυριακής η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία του Ιακώβου και η Σαλώμη πήραν μύρο και κίνησαν για τον τάφο, για να περιποιηθούν τον νεκρό όπως όριζε το έθιμο. Μόνο που ο τάφος ήταν κενός. Ένας άγγελος, καθισμένος στην πέτρα που σφράγιζε την είσοδο, τους ρώτησε: «Γιατί αναζητάτε τον ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς;» Αυτό τους ρώτησε. Ο θεός-Χριστός είχε αναστηθεί…

Είναι μέσα σ’ αυτή τη φράση που διακρίνω όλο το νόημα του Χριστιανισμού, γιατί τι είναι ο Χριστιανισμός αν όχι η νίκη της ζωής πάνω στον θάνατο; Και ο θάνατος δεν είναι εύκολος αντίπαλος, μοιάζει με λερναία ύδρα που τα κεφάλια της εισχωρούν σε κάθε πτυχή της ζωής ύπουλα και αθόρυβα, χωρίς κανείς να τον παίρνει είδηση, παρά μόνο όταν είναι αργά. Το νόημα της Ανάστασης, της αναγέννησης δηλαδή και της ελπίδας, της εσωτερικής ενδοσκόπησης και ανάτασης, της υπερίσχυσης του θεϊκού στοιχείου μέσα μας που καταπνίγεται από το ανθρώπινο, παρόλο που το ξεπερνάει, και που πρέπει να σκάψει κανείς βαθιά για να το ανακαλύψει και να το απελευθερώσει, όλα αυτά είναι μηνύματα που πρεσβεύει η χριστιανική θρησκεία σε ένα δεύτερο, πέρα από το θρησκευτικό νόημα των ημερών, επίπεδο, ως ιδεολογία και ως φιλοσοφία ζωής.

Δεν είναι τυχαίο ότι η γιορτή του Πάσχα συμπίπτει με την άνοιξη, εποχή που η φύση ξυπνά και ξαναγεννιέται μετά από τη χειμερία της νάρκη. Η εβδομάδα των Παθών μπορεί συνειρμικά να συγκριθεί με την σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, ο οποίος, φυλακισμένος στους φόβους, τη συνήθεια, τη στασιμότητα, την αρνητικότητα, την προκατάληψη, την ψυχολογική τελμάτωση και με τυφλωμένη την πνευματική του όραση, κουβαλάει έναν προσωπικό σταυρό μη εξέλιξης. Η εσωτερική αναμέτρηση με τον πόνο, τη δυστυχία, τον θάνατο (κυριολεκτικό και μεταφορικό) ως θέματα υπαρξιακά, γίνεται ο προσωπικός Γολγοθάς που ανηφορίζουμε όλοι μας, επιδιώκοντας την δική μας προσωπική Ανάσταση, ώστε να ξαναγεννηθούμε με διαφορετικό τρόπο.

Στην ελπίδα που προσφέρει η γιορτή της Ανάστασης στους ανθρώπους, η οποία χτίζεται από τις μέρες της Σαρακοστής και κορυφώνεται την εβδομάδα των Παθών, κρύβεται όλο το νόημα των ημερών. Το μήνυμα ότι παρά τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει ο καθένας στη ζωή του, μπορεί να τις ξεπεράσει, φτάνει να θέλει και να τολμά να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό εκ των έσω, είναι φιλοσοφία ζωής που δεν περιορίζεται στα στενά όρια μιας θρησκείας, αλλά γίνεται το δώρο αυτής της θρησκείας στην ανθρωπότητα και μπορεί να εισπραχθεί ή όχι από τον καθένα κατά βούληση, είναι-δεν είναι χριστιανός.



Καλό Πάσχα σε όλους!