Θέμα λογικής...

Βάπτισε κάποιος την τρέλα λογική και μ’ έναν ψίθυρο του ανέμου
τύμπανα χτύπησαν πολέμου.
Όλα σίγησαν και σκύψαν το κεφάλι.
Πάλι...
Στο όνομα της σωτηρίας του κόσμου, σαν επανάληψη ταινίας περσινής,
όλα τα ψέματα εμπρός μου.

Ρουκέτες πέφτουν σαν βροχή σε χωματένιες γειτονιές
κάνοντας τη νύχτα μέρα
κι οι συνειδήσεις κρύφτηκαν μέσα στις σκιές.
Χάθηκε ο ήλιος πίσω απ’ τους καπνούς και τους αχούς της φρίκης
στο όνομα μιας αιματοβαμμένης νίκης.


Μωρά αθώα ξεψυχούν κατά δεκάδες
το φως πριν δουν καλά-καλά της μέρας
κι ανθρώπων άμοιρες ζωές από τη φόρα κρίνονται ξανά
μιας σφαίρας.
Αίμα και βία κι εκρήξεις εκκωφαντικές
σαν ένοχες σιωπές που κρύφτηκαν στου χρόνου τις στοές.

Ψυχές παιδιών που κοίταξαν τον θάνατο στα μάτια
μάταια ψάχνουν το γιατί.
Γιατί κείτεται δίπλα μου η μάνα μου νεκρή;
Γιατί αύριο δεν θα ξαναπάω στο σχολειό;
Γιατί πλάνο το δράμα μου στου κόσμου έχουν κάνει
τις ειδήσεις των οκτώ;



Γιατί οι άνθρωποι ανθρώπους πολεμάνε;
Γιατί τα όνειρά μου έπαψαν πλέον να πετάνε;
Γιατί στη γειτονιά μου αργεί τόσο πολύ να ξημερώσει;
Ποιος θα σκύψει, θα νοιαστεί, τώρα, ετούτη τη στιγμή,
της ανθρωπιάς το χάδι να μου δώσει;

Κι απ’ του ανθρώπινου μυαλού την λογική
να με γλυτώσει;...