Αντώνιος και Κλεοπάτρα

Πού λες πως είναι τώρα; Στέκει ή κάθεται;
Ή περπατάει; Ή είναι καβάλα στο άλογό του;
Άλογο τυχερό! Να’ σαι άλογο γενναίο,
τι ξέρεις ποιον σηκώνεις;
τον μισόν Άτλαντα της γης, της ανθρωπότητας
το μπράτσο και το κράνος. Τώρα θα μιλάει
ή μουρμουρίζει, «πού’ ν’ το φίδι μου
απ’ τον γερο-Νείλο;»
Τι έτσι με λέει. Μα τώρα πίνω εγώ
το πιο γλυκόπιοτο φαρμάκι.
Να με συλλογίζεται που μ’ έχουν οι τσιμπιές
του Φοίβου κάμει μαύρη
και με βαθιές ρυτίδες ο καιρός;
(W. Shakespeare, Αντώνιος και Κλεοπάτρα, Πράξη Δ’ – Σκηνή 5)

****


Πρόκειται για ένα από τα πιο διάσημα ζευγάρια στην ιστορία της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που έμεινε αθάνατο χάρη στην πένα του ποιητή Σαίξπηρ, μια ιστορία αγάπης με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι που δεν ζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, όπως ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα ούτε μεθά από την άγουρη νιότη τρεκλίζοντας σε άγνωρα ερωτικά μονοπάτια.

Ο Αντώνιος και η Κλεοπάτρα βρίσκονται στην πιο ώριμη και δημιουργική φάση της ηλικίας τους, φτασμένοι στο απώγιο της καμπύλης του βίου, εκεί που οι δυνάμεις της μοίρας και της γνώσης που αποκτήθηκε μετά από δοκιμασίες χρόνων, έχουν κουρδιστεί τόσο καλά, ώστε να μπορούν να παράγουν την τελειότερη αρμονία που μπορεί να δώσει η ερωτική συνεύρεση δύο ανθρώπων.

Φευγάτοι από τον κόσμο της σύνεσης και της φρονιμάδας, δίνονται ψυχή τε και σώματι σε έναν έρωτα που δεν αξιολογείται από αξίες όπως ο πλούτος, η κοινωνική θέση, η φήμη κλπ, αλλά από την ένταση της απόλυτης αφοσίωσης του ενός στον άλλον, αγωνίζονται για μια ανιδιοτελή, έξω από τα μέτρα αγάπη, δοκιμάζονται και στο τέλος πέφτουν. Και θυσιάζονται σε έναν θάνατο θεληματικό, μετατρέποντας τον έρωτά τους σε ιδέα απρόσιτη στην φθορά του Χρόνου και γι' αυτό αθάνατη.

Το έργο του Σαίξπηρ Αντώνιος και Κλεοπάτρα είναι μια ωδή στον αγνό, απόλυτο και ολοκληρωτικό έρωτα, στην αγάπη όπως θα έπρεπε να είναι και παρά το τραγικό της τέλος, ή και εξαιτίας αυτού, γίνεται ύμνος προς την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής και την χαρά της ζωής.