Βιβλιοπωλείον "η σοφία"

Στη γειτονιά που μεγάλωσα υπήρχε ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Η βιτρίνα
του ήταν μόνιμα σκονισμένη, τα παντζούρια του φθαρμένα, τα βιβλία
ξεθωριασμένα από τον ήλιο. Η ταμπέλα ήταν ξύλινη κι είχε ζωγραφιστεί με το χέρι και κάθε φορά που φυσούσε, το Βιβλιοπωλείον «η σοφία» λικνιζόταν πάνω από την είσοδο.

Ιδιοκτήτης του ένας μοναχικός ξερακιανός γεροντάκος, που ο χρόνος είχε αφήσει επάνω του την ίδια πατίνα που είχε αφήσει και στα βιβλία του βιβλιοπωλείου του. Κυρ- Αναστάση τον ξέραμε όλοι. Ο κυρ-Αναστάσης είχε από χρόνια χάσει την οικογένειά του και τα βιβλία είχαν γίνει η παρηγοριά του. Κάθε πρωί άνοιγε το βιβλιοπωλείο, έφτιαχνε το καφεδάκι του και άρχιζε να χτυπάει τα πλήκτρα της γραφομηχανής. Έγραφε και έγραφε με τις ώρες, και ο ήχος των πλήκτρων ταξίδευε στα στενά σοκάκια, έμπαινε μέσα από τα ανοικτά παράθυρα και ταξίδευε σαν μελωδία, σαν αερικό και σαν μαγεία.

Κάθε Τετάρτη απόγευμα, όταν όλα τα καταστήματα ήταν κλειστά, το βιβλιοπωλείο άνοιγε για να υποδεχτεί τα παιδιά της γειτονιάς, εμάς δηλαδή, μιας και η Τετάρτη ήταν η μέρα του παραμυθιού. Ήταν η μόνη μέρα της εβδομάδας που δεν είχε παιχνίδι στη γειτονιά. Μαζευόμασταν από νωρίς, καθόμασταν σε παράταξη στο πεζούλι δίπλα στην είσοδο και περιμέναμε τον κυρ-Αναστάση να ανοίξει το βιβλιοπωλείο του. Και όταν τον βλέπαμε να κατηφορίζει φορώντας το καφέ παλτό και τον μάλλινο σκούφο του, τρελαινόμασταν από χαρά, λες και μας είχες χαρίσει όλα τα παιχνίδια του κόσμου! Χαιρόταν κι ο κυρ-Αναστάσης και ξεκινούσε να εξιστορεί το παραμύθι του. Κι εμείς, μέναμε να ακούμε μαγεμένοι… Μέσα από τα βιβλία του ξεπηδούσαν δράκοι, ξωτικά, μάγισσες, γίγαντες και νάνοι, βοσκοπούλες και πριγκίπισσες, άσπρα άλογα, νεράιδες, που με τη φωνή του έπαιρναν όλα μορφή και ζωντάνευαν τρέφοντας την πεινασμένη μας φαντασία...


Ήταν Τετάρτη απόγευμα και ο ήλιος είχε από ώρα κρυφτεί πίσω από τα σκοτεινά σύννεφα που κεντούσαν τον ουρανό. Ο αέρας ήταν τσουχτερός, αλλά δεν μας πείραζε, μιας και ήταν η μέρα του παραμυθιού μας. Περιμέναμε όλα τα παιδιά της γειτονιάς με ανυπομονησία να’ ρθει ο κυρ-Αναστάσης να ανοίξει το μαγαζί του. Περιμέναμε καρτερικά, αλλά εκείνος δε φαινόταν πουθενά. Δεν είχε περάσει Τετάρτη, που να μην ανοίξει το βιβλιοπωλείο για μας. Την επομένη, μάθαμε ότι δε ζούσε πια...


Τα χρόνια πέρασαν κι ο κυρ-Αναστάσης βρήκε μια θέση στο πίσω μέρος του υποσυνείδητου και δε μ’ ενόχλησε ξανά. Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, πριν δύο χρόνια, έτυχε ο δρόμος μου να με βγάλει μπροστά από το παλιό βιβλιοπωλείο. Κάθισα στο πεζούλι, όπως και τότε, και κοίταξα το σοκάκι απ’ όπου κατηφόριζε, όπως και τότε, και σκεφτόμουν πως ίσως αν κοιτάξω πολύ, ίσως να τον έβλεπα να κατηφορίζει με το καφέ παλτό και τον μάλλινο σκούφο του, να ανοίγει το μαγαζί, να φτιάχνει το καφεδάκι του και μετά ν’ αρχίζει να χτυπά τα πλήκτρα της γραφομηχανής και ίσως-ίσως να τον άκουγα να αφηγείται τα παραμύθια του, αυτά που ανάσταιναν τους δράκους και τις μάγισσες και φώτιζαν την παιδική μας φαντασία...


Η πινακίδα είχε αλλάξει, αλλά η ονομασία ίδια: Βιβλιοπωλείον «η σοφία», τα φθαρμένα παντζούρια δεν υπήρχαν πια, οι τοίχοι ήταν φρεσκοβαμμένοι, τα ράφια έλαμπαν... κι όπως χάζευα απορροφημένη στη βιτρίνα... εκεί, ανάμεσα στα ολοκαίνουργια βιβλία με τα πλουμιστά εξώφυλλα και τις πολύχρωμες φωτογραφίες, είδα να ξεχωρίζει μια μικρή πινακίδα που έγραφε:

«Τις Τετάρτες διαβάζονται παραμύθια στα παιδιά»...

.-.