Λογοτεχνία και πάλι!

Συνήθως διαβάζω πρώτα το βιβλίο και ύστερα πηγαίνω και βλέπω την ταινία, σ' αυτή την περίπτωση όμως έγινε το αντίστροφο. Είχα δει την ταινία με μια ανεπανάληπτη και πανέμορφη Julia Roberts, είχε μεσολαβήσει και ένα βιντεάκι με μια ομιλία της συγγραφέως Elisabeth Gilbert που μου έκανε εντύπωση και μετά πήγα και αγόρασα το βιβλίο. Μου άρεσε η θεματική του, ένα τριπλό εξωτερικό ταξίδι με στάσεις στη Ρώμη, την Ινδία και το Μπαλί και παράλληλα ένα εσωτερικό ταξίδι συγχώρεσης και αυτογνωσίας.

Διαβάζω στο οπισθόφυλλο:

"Είναι τρεις το πρωί και η Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ έχει γονατίσει στο πάτωμα του μπάνιου της κλαίγοντας με λυγμούς. Είναι τριάντα χρονών, είναι παντρεμένη, έχει ένα ωραίο σπίτι και με τον άντρα της προσπαθούν να αποκτήσουν παιδί. Τίποτα απ' όλα αυτά όμως δεν είναι αυτό που θέλει. Ύστερα από ένα θυελλώδες διαζύγιο κι έναν εξίσου θυελλώδη ερωτικό δεσμό, νιώθει ερείπιο και συνειδητοποιεί πως είναι καιρός να κάνει το δικό της ταξίδι, αναζητώντας τα τρία πράγματα που της λείπουν: την απόλαυση, την πίστη και την ισορροπία.

Από τη Ρώμη με την εκλεκτή κουζίνα και την αλέγκρα κουλτούρα πηγαίνει στην Ινδία, όπου, ύστερα από τέσσερις μήνες ασκητικής ζωής με γιόγκα και διαλογισμό, καταφέρνει να βρει την εσωτερική της πίστη. Τέλος, φτάνει στο εξωτικό Μπαλί, όπου θα ανακαλύψει ένα καινούριο μονοπάτι προς τη γαλήνη. Η ευτυχία αρχίζει να της χαμογελά.."

Το γράψιμο έχει την κλασική γρήγορη ροή της αμερικανικής γραφής, ενώ η συγγραφέας σε βάζει αμέσως με τρόπο σχεδόν κινηματογραφικό στο κλίμα, τονίζοντας πολλές φορές ότι πρόκειται για αυτοβιογραφία. Ίσως αν δεν προσπαθούσε τόσο πολύ να πείσει για την εγκεφαλικότητα του χαρακτήρα της, να με είχε κερδίσει περισσότερο ως αναγνώστρια. Αυτό βέβαια είναι η προσωπική μου αίσθηση, αφού 4,5 εκατομμύρια αναγνώστες που έχουν κάνει το βιβλίο διεθνές best seller, προφανώς θα έχουν αντίθετη άποψη.

Όπως και να' χει, πρόκειται για ένα οδοιπορικό ψυχής, μια πορεία προς την αλήθεια μέσα από την ανήσυχη ματιά μιας σύγχρονης Αμερικανίδας. Μια αλήθεια που ερμηνεύεται διαφορετικά από τον κάθε άνθρωπο, ίσως εξαιτίας της μοναδικότητας και της πολυπλοκότητάς του ως οντότητα. Πρόκειται για ένα ταξίδι σε δυο παράλληλες πορείες, την πραγματική από τη μιά, τη νοητή από την άλλη, σε μέρη γεμάτα ομορφιά, πολιτισμό και κουλτούρα, γεμάτα εξωτισμό, φτιάχνονας ένα τέλειο σκηνικό για την εξέλιξη της ιστορίας της ηρωίδας, αλλά και το ιδανικότερο φόντο για μια καλοκαιρινή βουτιά μέσα σε εύπεπτες και ευχάριστα αναγνώσιμες λογοτεχνικές σελίδες που τόσο μου έχουν λείψει όλο αυτόν τον καιρό, λόγω των υποχρεώσεών μου στη σχολή.. 

Στο τέλος του κύματος

Ο ζεστότερος μήνας του χρόνου φέτος φαντάζει ζεστότερος από ποτέ. Ξαναμμένα πρόσωπα που γυαλίζουν από τον ιδρώτα, ξέπνοα βλέμματα και παραδομένες αντοχές έρμαιο ενός παρατεταμένου καύσωνα που μας έχει κάνει να παραμιλάμε, είναι το μόνιμο θέαμα των ημερών, ενώ η ζέστη παραμένει το κύριο θέμα συζήτησης όπου και να βρεθείς. "Ζέστη και σήμερα", "Ναι, αφόρητη. Δεν αντέχεται" δίνουν και παίρνουν οι διάλογοι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι κι από παρέα σε παρέα.

Ο ήλιος πυρρακτώνει τα πάντα χωρίς έλεος κάνοντας την αραιωμένη κίνηση στους δρόμους βασανιστική. Η Αθήνα ασθμαίνει σε κατάσταση ασφυξίας με το θερμόμετρο καρφωμένο στους 42 βαθμούς εδώ και μέρες να προκαλεί τις αντοχές των κατοίκων της βγαίνοντας νικητής.

Η κουρτίνα επίμονα ασάλευτη από την άπνοια. Στο δρόμο τα αδέσποτα εξαντλημένα στο έλεος των υψηλών θερμοκρασιών. Τα γαβγίσματα λιγοστά και εξασθενημένα. Κείτονται σαν πτώματα αριστερά και δεξιά στη μέση της ασφάλτου τις νύχτες, ενώ τις μέρες μάταια αναζητούν σκιερές κηλίδες δροσιάς για να παρηγορηθούν. Η Νέλλη ευτυχής στο νέο της κούρεμα μπορεί να ανασάνει και πάλι.

Ανοίγω την τηλεόραση. Πέντε φορές επάνω οι φόροι που πρέπει να πληρώσουμε φέτος. Θέλω να την κλείσω, γκρίνια και καύσωνας φτιάχνουν ένα δύσπεπτο κοκτέιλ που δεν θέλω να πιω σήμερα. Όμως παραμένει ανοιχτή στο ίδιο κανάλι μέχρι να ακουστεί το δελτίο καιρού, ελπίζοντας σε καλά προγνωστικά. Λίγη ώρα αργότερα η έκτακτη ανακοίνωση της ΕΜΥ δεν ξεκινάει ευοίωνα. 'Επικίνδυνες καιρικές συνθήκες, κλειστείτε στα σπίτια σας' είπε με δυο λόγια. Η αυριανή μέρα θα ξημερώσει χειρότερη από τη σημερινή, αλλά ας μην απελπιζόμαστε αφού βρισκόμαστε στο τέλος του κύματος καύσωνα που μας ταλανίζει αυτές τις καυτές μέρες του Ιούλη. Όποιος θα έχει επιζήσει, από το βράδυ της Δευτέρας θα μπορεί να απολαύσει την κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας στους 36 βαθμούς Κελσίου.

'Δροσιά στους 36;' απορώ, ενώ απελπίζομαι ξανά στην προοπτική άλλης μιας μέρας αφόρητης ζέστης. Βγαίνω στη βεράντα. Ξαναζώ νοερά τη μέρα που πέρασε. Τις φούριες να ετοιμάσουμε τα πράγματα, να μην ξεχάσουμε τίποτα πίσω. Την ανυπομονησία μέχρι να φτάσουμε στο στρατόπεδο. Το καταλάγιασμα της ψυχής στη θέα του παιδιού. Χίλια τζάτζαλα μάντζαλα του πήγαμε, τι γεμιστά, τι κέικ, τι μπισκότα και σοκολάτες που είχε πεθυμήσει.. Ό,τι μπορούσα για να του δώσω μια μικρή γεύση από σπίτι, να μην το έχει καημό. Τον καφέ ευχαριστήθηκε περισσότερο απ' όλα. "Θεϊκός ο καφές σου, μάνα", του είχε λείψει, δεν φτιάχνουν καφέ στο στρατόπεδο...

Φούσκωνα από υπερηφάνεια, δεν χόρταινα να τον βλέπω, να τον αγκαλιάζω, να τον καμαρώνω. Πώς του πηγαίνουν τα στρατιωτικά, άντρας σωστός... Ο αδελφός του ξεσηκωμένος, να προλάβει να του πει όλα τα νέα που είχε χάσει, να μας ανακοινώσει ότι εκεί ήθελε να θητεύσει και εκείνος, μετά, στον δρόμο της επιστροφής. Βιαζόταν να μεγαλώσει, να ακολουθήσει τα χνάρια του μεγάλου αδελφού...

Το μυαλό μου κολλημένο στον Λευτέρη.. Κανένα παράπονο, καμιά διαμαρτυρία, ακουγόταν γεμάτος, ευχαριστημένος. Ήταν καλά, μπορούσα να το καταλάβω, και αυτό με καθησύχαζε. 'Μαθήματα πειθαρχίας είναι όσα μας κάνουν, να φτάσουμε να κάνουμε το 'εγώ' 'εμείς' και να παλεύουμε σαν μία γροθιά..' Ανοιχτός στις αξίες που μπορούσε να πάρει από εκεί.. Τίποτα δεν κράτησε μαζί του, δυο-τρία πράγματα, ό,τι χωρούσε στην τσέπη της στολής.. Αυτάρκης, βρήκε στο μέτρο το άριστο... 

Περασμένα μεσάνυχτα και τα τζιτζίκια ακόμα τραγουδούν. Η πραγματικότητα γύρω μου αλλάζει, με δυσκολία συγχρονίζομαι πλέον μαζί της.. Δεν υπάρχουν αντοχές, ούτε διάθεση... Δροσιά στους 36 ανακοίνωσε από μεθαύριο η ΕΜΥ. Κάτι είναι κι αυτό. Μετά τους 43, οι 36 βαθμοί  μπορεί και να μου φανούν σαν άνοιξη...

Καλωσήρθες καλοκαίρι!

Εντάξει, επίσημα μπορεί να αρχίζει στις 21 Ιουνίου, όμως το δικό μου καλοκαίρι από τότε που ξεκίνησα τη σχολή ξεκινάει με το που τελειώνουν οι εξετάσεις, δηλαδή... σήμερα!

Πάει κι αυτό, ένα ακόμα μάθημα έμεινε πίσω μου και, ευτυχώς, όλα πήγαν καλά!

 Ένα μάθημα δύσκολο, κατά γενική ομολογία το πιο δύσκολο της σχολής. Πολλοί το έχουν χαρακτηρήσει το Βατερλώ των σπουδών στον ελληνικό πολιτισμό και όχι άδικα, αν αναλογιστείς ότι πρέπει να καλύψεις μια περίοδο από τον 6ο αιώνα π.Χ. με όλους τους προσωκρατικούς, να περάσεις από τον σωκρατικό κύκλο, στα μεγαθήρια Πλάτωνα και Αριστοτέλη, τους σοφιστές (Γοργίας, Πρωταγόρας και υπόλοιποι), να περάσεις στην ελληνιστική και ύστερη αρχαιότητα με Πλωτίνο και Πορφύριο και όλες τις σχολές (κυνικοί, επικούρειοι, στωικοί κτλ.), να μπεις στο Βυζάντιο με τα ατέλειωτα ονόματα (Φώτιο, Ψελλό, Βλεμμύδη, Ακροπολίτη, Μετοχίτη, Πλήθωνα Γεμιστό, Λέοντα Φιλόσοφο, Ησυχαστές κτλ.) και φιλοσοφικά ρεύματα, με τις αλληλοεπιδράσεις τους με Σύριους, Άραβες και Δυτικούς, να μπεις στους σκοτεινούς αιώνες, να βγεις στην τουρκοκρατούμενη περίοδο μέχρι την Επανάσταση και μετά να περάσεις ξανά από όλες τις περιόδους, αλλά αυτή τη φορά όχι από το πρίσμα της φιλοσοφίας, αλλά της επιστήμης, με όλα τα ονόματα και επιτεύγματά τους... Αρχίζω να πιστεύω πλέον αυτό που λένε οι παλαιότεροι, ότι μετά την Φιλοσοφία ο δρόμος για το πτυχίο είναι ευθεία, αφού μετά τη δοκιμασία της φιλοσοφίας, όλα σου φαίνονται παιχνιδάκι...

Είχα βγάλει την ύλη από τρεις φορές το κάθε βιβλίο, πολλά μάλιστα σημεία και κεφάλαια που ήταν περισσότερο δυσκολόπεπτα από άλλα, και τέσσερις και πέντε φορές. Ξενύχτησα πολλά βράδια πάνω στο βιβλίο, άλλα τόσα μεσημέρια τα πέρασα στο μπαλκόνι και δεν σηκωνόμουν παρά μόνο όταν είχε σκοτεινιάσει τόσο που δεν έβλεπα να διαβάσω άλλο, και αφού με είχαν καταφάει τα κουνούπια. Έκανα σχεδόν το διπλάσιο διάβασμα από όλα τα προηγούμενα μαθήματα και πάλι αισθανόμουν αβέβαιη για το πόσο τα έχω εμπεδώσει επαρκώς ως την τελευταία στιγμή...

Χτες ήταν η μέρα της εξεταστικής, θα δίναμε στις 6 το απόγευμα. Σηκωμένη από τις επτά το πρωί έφτιαξα καφέ και είπα να κάνω ένα τελικό πέρασμα για να δω τι θυμόμουν. Με κλειστά τα βιβλία έφερνα στο μυαλό μου ονόματα και προσπαθούσα να θυμηθώ το έργο τους. Δεν θυμόμουν τίποτα.. Άνοιγα το βιβλίο και έβλεπα με τρόμο ότι τα ήξερα όλα και ότι αν δεν το είχα ανοίξει ..δεν θα απαντούσα σε τίποτα;!... Πέρασα στα βιαστικά τους προσωκρατικούς που ήταν πολλοί, ξανάκλεισα τα βιβλία και πάλι το απόλυτο κενό! Είχα πάθει μπλακ-άουτ.... Τόσο διάβασμα, πού είχε πάει;

Έβλεπα ότι άρχισα να χάνω τη μπάλα και αποφάσισα να τα κλείσω όλα και να μην τα ξανανοίξω μέχρι το απόγευμα που έδινα, πριν με πιάσει πανικός. 'Ό,τι διάβασα, διάβασα', είπα από μέσα μου προσπαθώντας να με εμψυχώσω. Δεν είχε αποτέλεσμα, βέβαια, αφού διαπίστωνα ότι μετά από τόσο διάβασμα και τόσα ξενύχτια, ακόμα δεν ήμουν έτοιμη... Από την ένταση στην οποία βρισκόμουν, έπιασα τη σκούπα. Καθάρισα όλο το σπίτι. Κι όταν τελείωσα με το σπίτι, καθάρισα και τις σκάλες της εισόδου. Μετά συγύρισα όλα τα δωμάτια, τακτοποίησα κρεβάτια, μάζεψα τα ρούχα, ξεσκόνισα, συμμάζεψα τον νεροχύτη, έβαλα το φαγητό να γίνεται, έβαλα και δυο πλυντήρια, άπλωσα, μάζεψα, καθάρισα το μπαλκόνι... Και φυσικά, περιποιήθηκα ό,τι θα πάρει μαζί του ο μεγάλος μου γιος τη Δευτέρα που είναι να παρουσιαστεί, σεντόνια, ρούχα, πετσέτες...

Ειδικές δυνάμεις... "Special forces, δηλαδή;" ρώτησα τον άντρα μου και τον γιο μου. "Όχι", μου είπαν και οι δυο τους. "Στην αρχή θα είναι το αντίστοιχο των Rangers που έχουν οι Αμερικανοί", είπε ο άντρας μου. "Ή το αντίστοιχο των Commandos που έχουν οι Εγγλέζοι", συμπλήρωσε ο γιος μου.

"Στην αρχή;" συνέχισα εγώ, που δεν ήξερα τίποτα από όλα αυτά που μου λέγανε. Τους μόνους rangers που ήξερα ήταν οι ..power rangers, και αυτό, από την παιδική σειρά που έβλεπε ο μικρός μου σε μικρότερη ηλικία. "Ναι, γιατί σε δέκα με δεκαπέντε μέρες θα πάρει ας πούμε ειδίκευση, μια κατεύθυνση. Μπορεί να τον ρίξουν π.χ. στους αλεξιπτωτιστές, ή στους καταδρομείς. Μπορεί επίσης να καταλήξει πεζοναύτης, marine στα αγγλικά. Μπορεί να πάει στους Ο.Υ.Κ (ομάδα υποβρύχιων καταδρομών σημαίνει αυτό. Είδατε; Μαθαίνω σιγά-σιγά :)) Και φυσικά, υπάρχουν και οι Λ.Ο.Κ., κοινώς Λοκατζήδες ή πρασινοσκούφηδες (από το: λόχος ορεινών καταδρομών).

Άρχισαν να μου λένε τι καλούνται να φέρουν εις πέρας κάθε μια από αυτές τις ομάδες όταν το ζητήσει η ανάγκη (χτύπα ξύλο), εγώ ωστόσο, το μόνο που έβλεπα σε όλα αυτά ήταν οι extreme συνθήκες εκπαίδευσης που περιμένουν τον Λευτέρη τους επόμενους εννέα μήνες, που μπορεί να γίνουν και χρόνος αν τον προλάβει η αλλαγή...

"Ειδικές δυνάμεις;" μου είπε με ενθουσιασμό κάποιος συγγενής μας, παππούς στην ηλικία, όταν το αναφέραμε. "Μπράβο του που το επέλεξε, οι περισσότεροι νέοι σήμερα δυστυχώς κοιτάνε πώς να λουφάρουν, δεν κοιτάνε να κερδίσουν κάτι από αυτή την εμπειρία που δεν θα ξαναέρθει στη ζωή τους. Μην ανησυχείς σε τίποτα. Θα δεις, θα μπει παιδί και θα βγει αητός."

'Θα βγει αητός'.. Τι ποιητικό... Έτσι μου είπε ο συγγενής και αναθάρρησα. "Μην ανησυχείς" μου είπε και ο γιος μου, που μαζί δίναμε χτες, εγώ φιλοσοφία το απόγευμα και εκείνος αγγλικά το πρωί "έχε μου εμπιστοσύνη". "Μην ανησυχείς" είπε και ο άντρας μου "όλα θα πάνε καλά."
Και δεν ξαναέδειξα την ανησυχία μου. Αυτήν, την κράτησα για μένα...

ζεν

 

Μπορεί να έχασα το μπάνιο μου στη θάλασσα και να μην απόλαυσα την ηρεμία της εξοχής, όμως απόλαυσα μία άλλου τύπου ηρεμία: αυτήν της ηρεμίας του σπιτιού όταν λείπουν όλοι και μένεις πίσω εσύ κι ο εαυτός σου. Μακράν η καλύτερη αποτοξίνωση από την τρέλα της καθημερινότητας με λίαν ευεργετικά αποτελέσματα κάθε φορά που το κάνεις να συμβαίνει, όσο μικρή διάρκεια κι αν τύχει να έχει.

Με το που καταλάγιασε ο απόηχος της αναχώρησης συζύγου και παιδιών από το σπίτι, διαδοχικά άρχισαν να εξαφανίζονται ρολόγια, organizers, τηλέφωνα, τηλεοράσεις και ό,τι άλλο θα μπορούσε να ταράξει αυτή την ανεκτίμητη ζεν κατάσταση του μυαλού στην οποία εισερχόμουν. Από το πουθενά και με το τίποτα δημιουργήθηκαν οι απόλυτες συνθήκες για αυτοσυγκέντρωση και περισυλλογή που τόσο χρειαζόμουν. Μία εβδομάδα πριν τις εξετάσεις του πανεπιστημίου στη φιλοσοφία, το πιο απαιτητικό μάθημα της σχολής, δεν θα μπορούσε να είχε έρθει σε πιο κατάλληλη στιγμή αυτό το μίνι διάλειμμα.

Έριξα ρυθμούς και τόνους, χαλάρωσα και με αποφασιστικότητα έδιωξα για μία μέρα ό,τι υπήρχε στοιβαγμένο μέσα στο μυαλό μου κάνοντας χώρο για τη μελέτη μου. Στη συνέχεια, πήρα την αγαπημένη μου θέση στον καναπέ, άνοιξα τα πορτοπαράθυρα για να μπαίνει ελεύθερα το αεράκι και με το βιβλίο στα γόνατα και τον καφέ στο διπλανό τραπεζάκι άρχισα να διαβάζω σε συνθήκες απόλυτης ησυχίας. Μέσα σε λίγα λεπτά είχα την αίσθηση πως είχα διακτινιστεί σε μιαν άλλη πραγματικότητα. Χωρίς να το επιδιώξω, είχα καταφέρει να τρυπήσω το μελάνι της τύπωσης και να διεισδύσω στην ουσία αυτών που διάβαζα, κάνοντας το διάβασμα των εξετάσεων .. ενδιαφέρον;!!..

Μέσα σε 24 ώρες κατάφερα να βγάλω ύλη που σε κανονικές συνθήκες θα μου έπαιρνε έναν μήνα, μπορεί και παραπάνω, να το κάνω. Ύλη που έβγαινε μετά κόπων και βασάνων και με αμέτρητες διακοπές που έσπαγαν τον ειρμό της σκέψης σε χίλια κομμάτια κάνοντας ιδιαίτερα δύσκολη τη διαδικασία της αφομοίωσης όλη τη χρονιά, άρχισε να ρέει σαν γάργαρο νερό δίχως να με κυριεύσει ούτε για μια στιγμή εκνευρισμός, κούραση, ή άγχος για τις εξετάσεις. Απεναντίας, αισθανόμουν σα να βρισκόμουν στην αμμουδιά και να απολάμβανα το αγαπημένο μου μυθιστόρημα δίπλα στο κύμα.
Μόνη στο σπίτι, οι καλύτερες διακοπές!

υγ. Καλό μήνα σας είπα; δε σας είπα. Καλό μήνα! :)