Χριστουγεννιάτικο διήμερο στη Νάξο

Δεν κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που επισκέφτηκα το νησί. Όλα μου φάνηκαν καινούργια, τα σπίτια, τα τοπία, οι άνθρωποι. Και πόσο πιο δραματικά αισθάνθηκα τα χρώματα της φύσης του φετεινού χειμώνα, πόσο καθάρια και άφθαρτα! Μια απίστευτη θεατρικότητα στη μορφολογία του εδάφους της ενδοχώρας, στα highlands της ορεινής Νάξου, που ζωντανεύει και ηλεκτρίζει. Βαθειές σκιές που εντυπωσιάζουν κάνοντας ακόμα πιο έντονη την προσμονή της αλλαγής της εποχής που ακούγεται στο ψυθιριστό γύρισμα του αέρα. Έντονες εναλλαγές πυκνής παγωμένης πάχνης τη νύχτα με τη δυνατή χειμωνιάτικη λιακάδα του επόμενου πρωινού, που σε προκαλούν να ονειρευτείς και να ταξιδέψεις. Πληθώρα χρωμάτων σε όλες τις διαβαθμίσεις και εντάσεις τους, φρέσκια νοτισμένη κυοφορούσα γη που περιμένει καρτερικά να αναγεννήσει και να αναγεννηθεί, δέντρα περήφανα και ένα φως αλλοιώτικο, όλα λουσμένα στο γενναιόδωρο λυτρωτικό φως του χειμερινού ηλιοστασίου. Η μέρα μεγαλώνει και μαζί της φέρνει το χαμόγελο, την χαρά, την αισιοδοξία. Μέσα στο καινούργιο φως που φέρνει η γέννηση του Θεανθρώπου, όλα γίνονται πιο όμορφα, όλα γίνονται πιο εφικτά.

Σίγουρα δυο μέρες δεν ήταν αρκετές για να κάνουμε όλα όσα θα θέλαμε. Όμως, κι αυτό το σύντομο διάλειμμα ήταν αρκετό για να επιστρέψω πίσω στη βάση μου ανανεωμένη, γεμάτη όμορφες εικόνες και δυνατά αισθήματα και θεία έμπνευση και αληθινή ομορφιά.

Εύχομαι ο καινούργιος χρόνος να μας φέρει περισσότερη σοφία και έμπνευση, περισσότερη επαφή με τη μητέρα γη που είναι το σπίτι και το σχολείο μας μαζί, περισσότερη πίστη σε αυτό που μας υπερβαίνει και μας ξεπερνά και ελπίδα ότι μπορούμε να αγγίξουμε κάτι από τη μαγεία και μεγαλοσύνη που μας περιβάλλει. Φτάνει να αφουγκραστούμε τα μηνύματα, να ανοίξουμε την καρδιά μας και να τα δεχτούμε.

Χρόνια πολλά σε όλους, Καλή Πρωτοχρονιά!

Με αγάπη,

Ε. 💗

Και η ζωή συνεχίζεται

Δεν θα μείνω στις ζοφερές εικόνες που έρχονται από την τηλεόραση το τελευταίο διάστημα. Σχεδόν σε εκλιπαρούν να συμμετάσχεις σε αυτό το απίστευτο πάρτυ του επιθανάτιου βρόγχου, της ανθρώπινης αποκτήνωσης, της απαξίωσης των πάντων. Σου στέλνουν πρόσκληση συμμετοχής με τους πιο ευρηματικούς τρόπους, δελεαστικά, επίμονα, σαγηνευτικά, επιτακτικά, σε καθημερινή βάση, λες και η ζωή τους εξαρτάται από αυτό. 

Μέχρι να σε πείσουν να συναινέσεις. Πρέπει να το κάνεις. Και δεν χρειάζεται να αντιδράσεις, όχι. Απλά να ανεχτείς, αυτό χρειάζεται. Να ανακατευτείς με το κακό, λίγο, σε μικρές δόσεις, μέχρι να το συνηθίσεις. Μέχρι να εθιστείς. Και τέλος, όταν δεν θα μπορείς να κάνεις χωρίς αυτό, να γίνεις, με τη δική σου σιωπή, με τη δική σου συγκατάβαση, μέρος του. Δεν θα έχεις φωνή, δεν θα έχεις παρουσία, δεν θα υπάρχεις πουθενά, γιατί χωρίς να το καταλάβεις, με αυτές τις αθώες προσκλήσεις που έχεις αποδεχτεί όλον αυτό τον καιρό, ήδη σε έχει νικήσει.

Δεν μένω λοιπόν στις εικόνες του κόσμου. Γιατί όταν συναινείς στο κακό, στο τέλος σε καταπίνει.

------

Φωτογραφίες από τα φρεσκογεννημένα κουταβάκια μας. Φωνούλες ζωής. Εικόνες αθωότητας, ομορφιάς και ελπίδας. Σε αυτά γαντζώνομαι. Αυτά επιλέγω. Και αφήνω το κακό έξω από την πόρτα του σπιτιού μου.

Με αγάπη,

Ε. 💗