7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών

 

"Πώς γράφω; Δεν ξέρω κι εγώ πώς γράφω. Απλώς, γράφω γιατί δεν μπορώ να μη γράφω."

~ Γιάννης Ρίτσος

Με αγάπη,

Εύα 💗

******

----  φωτό και πληροφορίες προγράμματος θα τα βρείτε εδώ. 

Εvangelist

Παρακολουθούσα ένα βιντεάκι τις προάλλες στο you tube από μια κοπέλα που χειροτονήθηκε ευαγγελίστρια (evangelist) από την αγγλόφωνη εκκλησία της, που σήμαινε ότι μπορούσε να διδάσκει το Ευαγγέλιο σε ευρεία κλίμακα, εκτός δηλαδή του ποιμνίου της εκκλησίας της ενορίας της, ως γνωρίζουσα με πιστοποίηση του μηνύματος του Ευαγγελίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Αυτό το δικαίωμα, τη δυνατότητα μάλλον, την έχουν αρκετές εκκλησίες στον κόσμο, όχι όμως στην δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία. Καμία ορθόδοξη εκκλησία δεν έχει επικεφαλής μια γυναίκα για να εμβαθύνει τον λόγο του Χριστού στους πιστούς, ούτε ως ιεροκήρυκας, όσες σπουδές και αν έχει κάνει στον τομέα της θεολογίας, των ιερατικών σπουδών ή των βιβλικών σπουδών (υπάρχουν άραγε εξειδικευμένες βιβλικές σπουδές στην Ελλάδα; χρειάζεται να κάνω μια έρευνα πάνω σ' αυτό).

Αναρωτιέμαι, ωστόσο, γιατί; Επειδή οι γυναίκες πληρώνουν ακόμη το λάθος που έγινε στον κήπο της Εδέμ με τον απαγορευμένο καρπό; Οι άνδρες έχουν κάνει τα αίσχη από τότε, οι γυναίκες ακόμα τιμωρούνται; Μήπως επειδή η γυναίκα θεωρείται "ακάθαρτη" λόγω της εμμήνου ρήσης της;

Είναι κάστρο απόρθητο; Είναι δεισιδαιμονία; Προκατάληψη; Παράδοση; Μπέρδεμα; Βόλεμα ίσως; Είναι οι γυναίκες ικανές μόνο για τη θέση της διακονίας, με τη σύγχρονη υποβαθμισμένη αξία της, ως υπηρέτριας; ως αφανούς βοηθού; Γιατί μπορούν οι γυναίκες να φτάσουν μόνο μέχρι τον βαθμό της ηγουμένης γυναικείου μοναστηριού ή να περιοριστούν στη θέση της καθηγήτριας θρησκευτικών; Γιατί όχι ιερέας ενορίας, ποιμένας σε ποίμνιο, επίσκοπος, αρχιεπίσκοπος κ.ο.κ.; Γιατί απαγορεύεται η ανέλκυση στην κλίμακα της ιεραρχίας από τις γυναίκες; Γιατί έχει αποκλειστεί η γυναίκα από το ιερατικό κομμάτι της εκκλησίας γενικότερα; Γιατί έχει μείνει εκτός; Γιατί κρίνεται αποκλειστικά λόγω φύλου και όχι λόγων ικανοτήτων, σπουδών, χαρίσματος, μεταδοτικότητας, ηθικότητας, αφοσίωσης, αγάπης για τον Θεό, για τον συνάνθρωπο; Γιατί δεν μετράει τίποτε από αυτά, όταν το ζήτημα έχει να κάνει με τις γυναίκες;

Δεν γνωρίζω, θα ήθελα όμως πολύ να μάθω, γιατί από μια πρώτη ματιά, νομίζω ότι μου φαίνεται λίγο ως αδικία και θέλω να τα μάθω από την πηγή, από αυτά που είναι γραμμένα στην Αγία Γραφή και τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Εκεί είναι προφανώς γραμμένες οι απαντήσεις κι όταν καταφέρω, πρώτα ο Θεός, και τα δω γραμμένα, τότε θα σταματήσω να γκρινιάζω... ίσως.

Ευαγγελίζω σημαίνει μοιράζω τα καλά νέα, που είναι το Ευαγγέλιο, το αναστάσιμο μήνυμα του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Όταν ο Χριστός έδωσε ως τελευταία εντολή να μοιράσετε το μήνυμα του Ευαγγελίου στα πέρατα του κόσμου, δεν διαπίστωσα κάπου διάκριση ανάμεσα στα δύο φύλα. Όταν ο Χριστός επίσης περιόδευε από πόλη σε πόλη να διδάξει, να παραδειγματίσει με τη ζωή και τα θαύματά Του και να νουθετήσει τους ανθρώπους, μαζί του δεν ακολουθούσαν μόνο οι άνδρες, είναι γνωστό ότι υπήρχαν και γυναίκες στον στενότερο κύκλο των μαθητών Του. Ξεχνάμε μήπως τη Μαρία Μαγδαληνή, ο Θωμάς Ακινάτης την αποκάλεσε απόστολο των αποστόλων, ούσα η πρώτη που διέδωσε το νέο της Ανάστασης του Κυρίου, για να συμπληρώσει ότι ήταν ηγέτιδα θρησκευτική και κήρυκας στην πρώτη εκκλησία μετά την Ανάσταση, ώστε τα καλά νέα να διαδοθούν από εκκλησία σε εκκλησία. Μάρθα και Μαρία, αδελφές του Λαζάρου, πιστές ακόλουθοι ως το τέλος, κήρυκες στη νέα εκκλησία του Χριστού. Πρισίλα που χαρακτηρίζεται μάλιστα και διδάσκαλος μαζί με τον σύζυγό της Ακίλα, Σουζάνα, ακόλουθος και διακόνισσα, μητέρα του Πέτρου, πιστή ακόλουθος του Ιησού και διακόνισσα, μητέρα του Ιησού, Θεοτόκος Μαρία, ζωντανή φορέας του Ευαγγελίου από μόνη της, Φωτεινή η Σαμαρίτιδα, δέχτηκε το χαρμόσυνο νέο από τον ίδιο τον Ιησού, ευαγγελίστηκε, διέδοσε τα καλά νέα, Βερονίκη αιμορροούσα, επίσης ομολογήτρια και ευαγγελίστρια, Φοίβη στην προς Ρωμαίους επιστολή, όπου αποκαλείται διακόνισσα, βοηθός του βασιλέα, ένας τίτλος που δεν χαρακτηρίζει μόνο βοηθητικές υπηρεσίες, αλλά γίνεται φορέας και κάτοχος εκκλησιαστικού αξιώματος, όπως διάκονος χαρακτηρίστηκε και ο Απόστολος Παύλος, ως βοηθός και δούλος Κυρίου, με το έργο να κηρύξει και να διαδόσει το Ευαγγέλιο. 

Όλες πρέσβειρες των καλών νέων, του Ευαγγελίου, αμέσως με το που δέχτηκαν τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπως και όλοι οι χριστιανοί πιστοί ανεξαιρέτως, με το που δέχονται το Χριστό, γίνονται φορείς του Αγίου Πνεύματος, που είναι μεταξύ όλων των άλλων και η διδασκαλία, το ευαγγελίζεσθαι και το ευαγγελίζειν, που είναι η διάδοση του Ευαγγελίου και της χριστιανικής πίστης.

Στην Ορθοδοξία η λέξη διάκονος έρχεται από τα ελληνιστικά χρόνια και σημαίνει υπηρέτης, διάκονος του βασιλιά, διάκονος του Ευαγγελίου, της Εκκλησίας, της Καινής Διαθήκης, του Θεού, του Χριστού, της δικαιοσύνης, του Κυρίου. Είναι βαθμός ιεροσύνης, ο οποίος προϋποθέτει και συνεπάγεται το κήρυγμα του Ευαγγελίου, κάτι που ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια των Αποστόλων. Διάκονος, εν κατακλείδι και διαχρονικά, είναι ο δούλος Κυρίου που καλείται να διατηρήσει και να διαδόσει το Ευαγγέλιο. Με αυτή την έννοια, δούλοι Κυρίου είναι όλοι ανεξαιρέτως οι πιστοί χριστιανοί, άνδρες και γυναίκες, λαϊκοί και κλήρος, επομένως όλοι οι πιστοί χριστιανοί θεωρούνται, ή θα όφειλαν να θεωρούνται διάκονοι, τουτέστιν, διατηρητές, θεματοφύλακες και κήρυκες του Ευαγγελίου, ανεξαρτήτως ιεραρχίας ή βαθμού και ανεξαρτήτως φύλου. Από την αρχή η διακονία, και άρα το κήρυγμα του Ευαγγελίου, δεν είχε γένος, ούτε και ιεραρχική κατάταξη. Ήταν πανανθρώπινη, φτάνει να ακολουθούσε πιστά το μήνυμα του Χριστού. Δεν ξέρω τι άλλαξε στην πορεία.

Το γυναικείο στοιχείο υπήρχε πάντα μέσα στην Ορθόδοξη πίστη και διδαχή, ανώνυμες κόρες, αδελφές, σύζυγοι, μανάδες και γιαγιάδες, αλλά και επώνυμες, κάποιες μάλιστα και αυτοκράτειρες, από πρώιμων χριστιανικών χρόνων μέχρι τουλάχιστον κάποια πρόσφατα χρόνια, πριν γίνουν πολύ μοντέρνα τα πράγματα, ήταν εκείνες που δίδασκαν το Ευαγγέλιο στους συνανθρώπους γύρω τους. Χριστιανές μητέρες πλήρεις Πνεύματος Αγίου δίδαξαν αγίους, επισκόπους και ιεράρχες, πολλές από τις οποίες αγιοποιήθηκαν και οι ίδιες. Άλλες ομολόγησαν μέσα από βασανιστήρια, ακόμα και από ανθρώπους της οικογένειάς τους, την πίστη στο Χριστό, αγιοποιήθηκαν και αυτές. Δεν διέδωσαν, λοιπόν, το Ευαγγέλιο με το ίδιο τους το παράδειγμα, με τη ζωή τους; την αυτοθυσία τους; Με το αίμα τους; Δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και να ανακηρυχθούν διακόνισσες Κυρίου, διδάσκαλοι, κήρυκες της πίστης και της Ορθοδοξίας; Καμία, ωστόσο, δεν αναδείχτηκε ιερατικά μέσα στο ρου της χριστιανικής ιστορίας και αναρωτιέμαι πραγματικά γιατί.

Φαντάζομαι ότι σίγουρα παίζουν ρόλο κάποια εδάφια αποτρεπτικά όπως στην προς Τιμόθεον επιστολή, όπου απαγορεύει στη γυναίκα να διδάσκει ή να έχει οποιαδήποτε εξουσία υπέρ του άνδρα, πρακτικά αρνείται την ιεροσύνη στις γυναίκες. Στην πρώτη προς Κορινθίους επιστολή επίσης, λέει ότι είναι ντροπή οι γυναίκες να έχουν γνώμη που δεν πρέπει να την εκφέρουν εντός της εκκλησίας. Αν έχουν κάποια απορία, πρέπει να ρωτούν τους άνδρες τους. Με την προϋπόθεση βεβαίως ότι οι άνδρες ξέρουν. Και όχι απλά να ξέρουν, αλλά να έχουν δεχτεί σοφία και χάρη Πνεύματος Αγίου, ώστε να είναι σε θέση να ευαγγελίσουν τις συζύγους τους. Γι' αυτό και ο Θεός έθεσε τον σύζυγο κορυφή της οικογένειας, ως τον πρώτο λείψαντα θείας χάρης και Πνεύματος Αγίου, ο οποίος με τη σειρά του θα τα μεταδώσει στη σύζυγο, η οποία μετά ακολούθως με τη σειρά της, ως σύζυγος στον άνδρα της, μητέρα στα παιδιά της και υπεύθυνη στο σπιτικό της, θα καλείται να ευλογήσει όλη την οικογένεια με κάθε τι που υπάρχει εντός της, έμψυχο και άψυχο. Και κάπως έτσι, κλείνει ο κύκλος, ολοκληρώνεται ως μία μικρή κατ' οίκον εκκλησία με τον Χριστό αρχηγό και την οικογένεια διακόνους, μαθητές και ακολούθους. Αν κάποιο από τα μέλη αυτά σπάσει τον κύκλο, τίποτα από όσα προαναφέρθηκαν δεν ισχύει, ακυρώνονται όλα και ο κατά Χριστόν γάμος παύει να υφίσταται, γίνεται κάτι άλλο. 

Αντίστοιχα, το ίδιο φαινόμενο αρχίζουμε να το βλέπουμε όλο και συχνότερα στον ευρύτερο κύκλο της Εκκλησίας. Χωρίς χάρη, πώς ενεργείς ως διάκονος, δηλαδή ως πιστός δούλος Κυρίου; Ποιον ποιμένα ακολουθείς, όταν το ευαγγελίζειν έχει γίνει τόσο διχαστικό και μπερδεμένο; Ποιος τα έχει ανακατέψει όλα έτσι και έχουν γίνει όλα μια τεράστια σαλάτα; Ποιος καλείται να διακονήσει το Ευαγγέλιο τότε; Και ποιος να το πιστέψει όταν λείπει η χάρη του Πνεύματος από τους πιστούς ορθοδόξους χριστιανούς και υπάρχει διχασμός και φιλονικία, όταν ο ίδιος ο Χριστός πρεσβεύει ειρήνη και ενότητα; Πώς να διαδοθεί το χαρμόσυνο μήνυμα, όταν ούτε οι ίδιοι οι κληρικοί καλά καλά δεν το πιστεύουν; Τι γίνεται με εμάς τους υπόλοιπους τότε; Από πού πρέπει να πιαστούμε, αν όχι από τον ίδιο τον Χριστό, την μόνη αλήθεια; Πώς βρίσκει κανείς τον σωστό ποιμένα, τον πιστό διάκονο, τον διδάσκαλο του Ευαγγελίου που ευαγγελίζει τον πραγματικό λόγο του Χριστού; Πώς να ξεχωρίσει κανείς την αλήθεια μέσα στο σκοτάδι; Ή την αλήθεια από το σκοτάδι, όταν και τα δύο έχουν αρχίσει και χάνουν σιγά σιγά το νόημά τους; 

Όπως δείχνουν δυστυχώς τα πράγματα, έχουμε εισέλθει σε μια νέα εποχή, με μια νέα πραγματικότητα με νέα δεδομένα, και με έναν ισχυρό εχθρό που δυναμώνει ολοένα περισσότερο. Ίσως, κατά την ταπεινή μου γυναικεία αφανή γνώμη, η απόταξη των γυναικών από την πίστη σε όλους τους τομείς και τις βαθμίδες της Ορθοδοξίας να μην αποβεί στρατηγικά σε μια τόσο ενδεδειγμένη επιλογή για τη μάχη που έρχεται, όπως λένε οι Γραφές, οι Πατέρες και οι Προφήτες, μπροστά μας. Που θα πει πως δεν υπάρχει πλέον ούτε ο χρόνος ούτε η πολυτέλεια να λείψει από το πλήρωμα κανείς.

 

Με αγάπη,

Εύα 💗

******

---- φωτό από εδώ.

Ο Άνθρωπος του Θεού

Όταν όρμησε η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ποπ κορν στον χώρο έκδοσης εισιτηρίων και λίγο πιο μετά, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα προβολής, με τα γνώριμα ανακλινόμενα καθίσματα από σκούρο κόκκινο βελούδο και τους προβολείς να θαμπώνουν σταδιακά ώσπου να σβήσουν τελείως, με αυτή τη σιωπηλή αδημονία να κυριεύει τις αισθήσεις μέχρι να ξεκινήσουν οι τίτλοι έναρξης και να μείνεις μοναχά εσύ και η οθόνη, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μου είχε λείψει η όλη εμπειρία του κινηματογράφου μέσα στο φυσικό του περιβάλλον. Ακόμα και με τη νέα αποστειρωμένη πραγματικότητα έκεκα των πανδημιών και μεταλλάξεων και με τα πιστοποιητικά ανά χείρας να περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο, με τις μάσκες φορεμένες μέχρι τα μάτια και τις απαιτούμενες αποστάσεις ασφαλείας, έστω κι έτσι, η όλη εμπειρία της τέχνης του κινηματογράφου παραμένει για μένα μαγική κάθε φορά. Πόσο μάλλον, όταν όλη αυτή η μαγεία βρήκε την εκπλήρωσή της σε μια ταινία που περίμενα πολύ καιρό να παρακολουθήσω και που με αποζημίωσε νομίζω με τον καλύτερο τρόπο.

Από την πρώτη λήψη μέχρι την τελευταία, ο Άνθρωπος του Θεού είχε κάτι το διαφορετικό, έφερε αυτό που έλειπε κατά τη γνώμη μου από την θεματολογία του ελληνικού πρωτίστως κινηματογράφου, ένα κενό που κανείς δεν είχε το θάρρος να καλύψει ως τώρα. Ένας άγιος της Ορθοδοξίας γίνεται θέμα κινηματογραφικής ταινίας, ένας άγιος του εικοστού αιώνα, σύγχρονος όπως κι εμείς, μέσα στο ίδιο κοινωνικό περιβάλλον με το δικό μας, με τα προβλήματα που ο ίδιος αντιμετώπισε στη ζωή του, τις αδικίες, τα παιχνίδια εξουσίας, τη ζήλια, τον φθόνο, τον ανταγωνισμό, που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο καθένας μας. Η διαφορά ωστόσο ανάμεσα σε εκείνον με έναν κοινό καθημερινό άνθρωπο με τις αντίστοιχες δυσκολίες και συνθήκες γίνεται διακριτή στον τρόπο αντιμετώπισης του αγίου, στις επιλογές που δεν υιοθέτησε, τις προτεραιότητες που δεν υπερασπίστηκε, μόνο διατήρησε τις ορθόδοξες αρχές και αξίες, την πίστη του στον Θεό και την πνευματικότητά του ως το τέλος. 

Το περιβάλλον είναι πάντα αφιλόξενο γιατί ο κόσμος είναι γενικά ένα εχθρικό αφιλόξενο περιβάλλον, κυρίως για ανθρώπους αγνούς, πνευματικούς και αγίους σαν τον Άγιο Νεκτάριο, ανθρώπους της πίστης και της ορθοδοξίας, ανθρώπους που ακολουθούν το θέλημα του Κυρίου και μιμούνται την πορεία του στις κακουχίες, τα ραπίσματα, τον εμπαιγμό, τον Γολγοθά, τη σταύρωση. Ο Άγιος Νεκτάριος θα μπορούσε να ήταν στην κορυφή της ιεραρχικής κλίμακας, ωστόσο επέλεξε την κλίμακα του Ιωάννη του Σιναΐτη, αυτή των αρετών και των ασκητικών αγώνων, της ανθρωπιάς, της μακροθυμίας, της προσφοράς και της συγχώρησης. Θα μπορούσε να έχει στα πόδια του τον κόσμο, προτίμησε όμως τον ουρανό. Θα μπορούσε να γίνει λύκος, επέλεξε όμως να γίνει αμνός. Επέλεξε τον ορθόδοξο τρόπο της θυσίας και της αυταπάρνησης, επέλεξε τον τρόπο του Χριστού.

Λιτά γυρισμένη, δωρικοί χαρακτήρες, μετρημένο σενάριο, ήσυχη υποκριτική, χωρίς εντυπωσιασμούς και κορώνες, προσγειωμένη και βαθιά εκφραστική, η ταινία μου μίλησε κυρίως μέσα από όλα αυτά που δεν ειπώθηκαν, αφήνοντας στην άκρη ηθικολογίες και θεολογισμούς, κάτι που νομίζω ότι κέρδισε τελικά τον κόσμο, εμένα πάντως σίγουρα. Είναι πράγματι εντυπωσιακός ο μεγάλος αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκαν από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες προβολής της ταινίας κι αυτό θα μπορούσε να δίνει ένα ηχηρό μήνυμα στους παραγωγούς, και γενικά στον χώρο της τέχνης και του κινηματογράφου να στρέψουν την προσοχή τους σε μια θεματολογία περισσότερο αυθεντική και πνευματική και ανεξάντλητη, σίγουρα πιο κοντά στις ρίζες μας και την ταυτότητά μας, μια αλήθεια που ο σημερινός μπερδεμένος άνθρωπος έχει ίσως περισσότερο ανάγκη από ποτέ. 

Με αγάπη,

Εύα 💗

******

----- η φωτό είναι από εδώ.

"Μείνε ακίνητος και ξέρε ότι είμαι ο Θεός."

Ο τρόπος που μελετώ την Αγία Γραφή είναι απλός: παίρνω το ιερό βιβλίο στα χέρια μου και πριν το ανοίξω προσεύχομαι με ταπείνωση για διακριτότητα και διδαχή. Να μπορώ να διακρίνω δηλαδή τη σοφία μέσα από το κείμενο που μου έχει δοθεί και να μπορώ να εφαρμόζω αυτή τη σοφία στη ζωή μου για τη δική Του δόξα, και τη δική μου σωτηρία ψυχής.

Προσεύχομαι σημαίνει επικοινωνώ, όχι με τον εαυτό μου (αυτή η μέθοδος ανήκει σε άλλη θρησκεία), αλλά με αυτό που με ξεπερνά. Το θεωρώ πολύ εγωιστικό να κάθεσαι και να μιλάς με σένα για σένα να λύσεις τα θέματά σου με τους άλλους. Υπάρχει ο Θεός γι' αυτό και αν καθίσεις να ασχοληθείς λίγο με αυτά που μας διδάσκει, βλέπεις διάχυτα ότι ο Θεός δεν θέλει από σένα να αναλάβεις την ευθύνη της κατάστασής σου ή των άλλων ανθρώπων γύρω σου όταν είσαι δούλος Κυρίου.

"Μείνε ακίνητος και γνώριζε ότι εγώ είμαι ο Θεός." 

[Ψαλμός 46:10]

Αυτό το 'μείνε ακίνητος' δεν δηλώνει βέβαια την αδράνεια και τον καθησυχασμό λόγω απραξίας ή δειλίας ή μη θέλησης για ζωή, κάθε άλλο. Αναγνωρίζεις την παντοδυναμία του Θεού, τη σέβεσαι και την εμπιστεύεσαι χαμηλώνοντας τον εαυτό σου μπροστά Του και έναντι του δικού σου θνητού εγωισμού. Με λίγα λόγια, επιλέγεις να ταπεινωθείς. Πόσο γιγαντιαίο είναι να πεις ότι ναι, αφήνω τον εαυτό μου στην άκρη για Σένα. Γιατί Εσύ αποφασίζεις για τη ζωή μου κι εγώ ακολουθώ. Εσύ Θεέ μου ξέρεις τι θέλεις από μένα κι εγώ το κάνω. Κι ας με ξεβολεύει. Έχω όμως εμπιστοσύνη στον Θεό γιατί ξέρω ότι δεν είμαι εγώ αυτός που παίρνει τις αποφάσεις, αλλά Εκείνος. Τον εμπιστεύεσαι τόσο ώστε να του επιτρέπεις να το κάνει για σένα. Αυτό επιτυγχάνεται μόνο χάρη στη δική Του αγάπη και τη δική μας πίστη. Η πίστη μας είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που μπορούμε να προσφέρουμε σε έναν παντοκράτορα Θεό που τα ξέρει όλα, τα έχει όλα και τα μπορεί όλα. Γι' αυτό και το δώρο της πίστης είναι ένα πολύτιμο δώρο προσφοράς από μέρους μας.

Αυτό το "Εγώ είμαι", "Εγώ κάνω", "Εγώ μπορώ", κυρίως, αυτό το κοσμικότατο: "Εγώ θέλω", δεν υπάρχουν μέσα στη χριστιανική αντίληψη και δει, την ορθόδοξη. Δεν θέλουμε εμείς, ο Θεός θέλει. Δεν κάνουμε εμείς, ο Θεός κάνει. Δεν είμαστε εμείς, ατομικά, μέσα στον μικρόκοσμό μας, ο Θεός είναι.

"Εγώ ειμί" ήταν η απάντηση του Χριστού όταν του ζητήθηκε να επιβεβαιώσει εάν πράγματι ήταν ο βασιλεύς των Ιουδαίων. Όμως ο Χριστός διασχίζει την ανθρώπινη λογική και σκέψη, τη διαπερνά και προχωράει πέρα και πάνω από το ανθρώπινο στεγανό. Δεν είναι ένας απλός βασιλιάς που έρχεται, τελεί τη θητεία του και αποσύρεται στο εξοχικό του. Είναι ο βασιλεύς στων βασιλέων που ζει για πάντα. Είναι ο Υιός του Ανθρώπου. Είναι η άμπελος κι εσύ, που κομπάζεις για τα όσα έχεις καταφέρει με την αξία σου και τον κόπο σου, δεν είσαι παρά ένα τσαμπί που ζει αποκλειστικά και μόνο χάρη στην άμπελο. Βλέπεις το τσαμπί γυαλισμένο και ζουμερό και λες: Εγώ είμαι, εγώ μπορώ, εγώ το έκανα και μπράβο μου! Κοιτάξτε με, μόνος μου τα έχω καταφέρει.

Ο Θεός όμως λέει "μείνε ακίνητος και ξέρε ότι εγώ είμαι ο Θεός." Όχι εσύ. Γιατί χωρίς το αμπέλι, δεν υπάρχει σταφύλι. Μόνο του το σταφύλι θα κοπεί και μετά από λίγο η φθορά θα το εξαφανίσει. Τόσο είναι το εφήμερο του εγώ, η φθαρτότητά του. Η άμπελος μένει και θα συνεχίσει να παράγει καρπό και με σένα και μετά από σένα, τώρα και για πάντα. Κι όταν το αναγνωρίζεις αυτό, παύει ο εγωισμός να ονειροβατεί στα σύννεφα, έρχεται η ταπείνωση και πετάς στα ουράνια. Γίνεσαι ταπεινός και μένεις ακίνητος. Και ξέρεις ότι είναι ο Θεός. Αυτόν εμπιστεύεσαι και μόνο, όχι τον εαυτό σου, που πόσες φορές ούτε ο ίδιος ξέρει τι θέλει ή πού πηγαίνει. Εκείνος όμως και ξέρει τι θέλεις και πού πηγαίνεις. Αυτόν ακολουθείς, τον Κύριό σου, όχι τον δικό σου ασαφή, ανασφαλή και αβέβαιο δρόμο της μοναχικής σου πορείας. Ο Θεός γίνεται το φως που φωτίζει τον δρόμο σου και δεν είσαι εσύ το φως όπως νομίζεις, δεν είσαι αυτόφωτος. Ο Θεός είναι.

Ο επίγειος κόσμος μας επιβάλει να είμαστε συνεχώς επί ποδός, να είμαστε αγχωμένοι και τρεχάτοι, να βρισκόμαστε σε συνεχή αναστάτωση, να μη σταματάμε ποτέ να ασχολούμαστε με αυτό, με εκείνο, το άλλο. Ο Θεός από την άλλη μεριά ωστόσο μας προτρέπει να μένουμε ακίνητοι. Γιατί ζητάει από εμάς κάτι τέτοιο, δεν βλέπει ότι έχουμε να κάνουμε ένα σωρό πράγματα και η ώρα έχει περάσει, έχουμε αργήσει; Πότε θα τα προλάβουμε;

Όταν μένουμε ακίνητοι, μπορούμε και ακούμε. Δεν το λέει μόνο ο Θεός αυτό, αλλά και η σύγχρονη επιστήμη. Αδειάζουμε από τις σκοτούρες -το ξέρατε ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος κάνει κάπου 50.000 σκέψεις κατά μέσον όρο καθημερινά; και δεν είναι πάντα οι καλύτερες ούτε και ξεχνιούνται αυτόματα με εμάς να συνεχίζουμε αλώβητοι σα να μην έχει συμβεί τίποτα στο μεταξύ.- Όταν το μυαλό μας λοιπόν ηρεμεί μέσα από την προσευχή, τότε σταματάμε να μιλάμε και μπορούμε να ακούμε, μπορούμε συνεπώς να λάβουμε την αγάπη, την ειρήνη, την καθοδήγηση που χρειαζόμαστε για να μπορούμε να πορευόμαστε ορθά, χωρίς στραβοπατήματα και λάθη. Βλέπετε, επομένως, τώρα γιατί δεν εισακούγονται ποτέ οι προσευχές μας; Γιατί απλά, δεν καθόμαστε ακίνητοι σε μια ήσυχη γωνιά του δωματίου μας για πέντε λεπτά, με ηρεμία και συγκέντρωση να ακούσουμε την απάντηση, γιατί υπάρχει πολλή φασαρία συνεχώς, όλη την ώρα, για να μπορούμε να το κάνουμε αυτό. Γιατί το μυαλό μας βρίσκεται αλλού, σε πολλές άλλες μεριές και μέριμνες. Με τόσες μέριμνες κάθε στιγμή της ημέρας και νύχτας, πώς περιμένεις να ακούσεις από τον Θεό; Αφού δεν έχεις αφήσει ούτε ένα δευτερόλεπτο στο πρόγραμμά σου ελεύθερο για Κείνον.

Είδωμεν το φως το αληθινόν και λάβωμεν πνεύμα επουράνιο, ακούμε στη Θεία Λειτουργία όταν μεταλαμβάνουμε. Για αυτό το φως μας μιλάει η Αγία Γραφή, το φως που διοχετεύεται στις φλέβες μας μέσω του αίματος του Χριστού και μέσα από τον Λόγο Του που μας οδηγεί και μας διδάσκει. Γι' αυτή τη σοφία προσευχόμαστε, για να αδειάσουμε όσο μπορούμε το μυαλό μας από τον κόσμο και να κάνουμε χώρο στο Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει μέσα στις καρδιές μας, να μας καθοδηγεί και να μας κατευθύνει. Αμήν.

Με αγάπη,

Εύα 💗



~~~
* Η φωτογραφία είναι από εδώ.

Μίκης

"Αρκετά κοιμηθήκαμε έως τώρα. Καιρός να ξυπνήσουμε, να εγερθούμε, να εξεγερθούμε και ενωμένοι να αντιμετωπίσουμε, όπως αρμόζει, τους μεγάλους κινδύνους που απειλούν την ιστορία, τον πολιτισμό, το ήθος, τις παραδόσεις και τελικά την ακεραιότητά μας."

~ Μίκης Θεοδωράκης (1925 - 2/9/2021)

 

 ******

---- Τριήμερο εθνικό πένθος για τον Μίκη της οικουμένης, για τον δικό μας Μίκη...

---- φωτό από εδώ.

Πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής Σεπτεμβρίου - Υποταγή

Πάρα πολύ δύσκολο βρίσκω το θέμα του πλάνου αντιγραφής Αγίας Γραφής για τον μήνα Σεπτέμβριο, το οποίο ασχολείται με την υποταγή. Είναι ένας χριστιανικός τρόπος αντίληψης που πηγαίνει κόντρα στον αυτόνομο, αυτόφωτο και γεμάτο αυτοπεποίθηση χαρακτήρα του σύγχρονου ανθρώπου και του δυτικού γενικά τρόπου ζωής, αφού πρόκειται για μία ουσιαστικά απορριπτέα και απαξιωτική για τα δυτικά δεδομένα επιλογή. 

Σίγουρα η επιλογή της υποταγής ως τρόπος ζωής και συμπεριφοράς είναι μια απίστευτα δύσκολη απόφαση που αντιβαίνει κάθετα και προσκρούει σε όλες τις αρχές και πεποιθήσεις αν θέλουμε να κατακτήσουμε την κοινωνική κλίμακα της επιτυχίας και αποδοχής από το γενικό σύνολο. Σε αυτό αποσκοπούμε, αυτό έχουμε μάθει να εφαρμόζουμε από τα πρώτα μας βήματα και αυτό κάνουμε. Πώς να είμαστε επιτυχημένοι, πώς να επιβαλόμαστε ως προσωπικότητες, να είμαστε οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού - έστω - να προσπαθούμε, να μη μας την λέει κανένας και για τίποτα, να είμαστε υπερήφανοι για τα όσα κατακτούμε στη ζωή, για την καριέρα μας, την περιουσία μας, το όνομά μας στην κοινωνία, την επιτυχημένη μας οικογένεια, γενικώς, να έχουμε το πάνω χέρι. Δίνουμε ιδιαιτέρως μεγάλη σημασία στον κοινωνικό περίγυρο, γι' αυτό και υπερβαίνουμε εαυτόν προκειμένου να βρισκόμαστε πάντα στους υψηλότερους βαθμούς αξιολόγησης και κοινωνικής αποδοχής, αφού μόνο έτσι παίζεται το παιχνίδι. Η προσωπικότητά μας και οι διδαχές μας σε αυτό αποσκοπούν, γι' αυτό και έχουν διαμορφωθεί και γαλουχηθεί μέσα σε αυτές τις παραμέτρους και ζητούμενα: να είμαστε εμείς οι νικητές της ζωής και τι πρέπει να κάνουμε προκειμένου να το κατακτήσουμε. Αυτό εξάλλου διδάσκει και η ίδια η φύση, η οποία διέπεται από έναν και μοναδικό νόμο: το νόμο του πιο δυνατού. Αυτός ο ίδιος νόμος υποτίθεται πως λειτουργεί με αποτελεσματικότητα και στην κοινωνία, όπως και στη φύση: αν δεν είσαι εσύ ο δυνατότερος, δεν έχεις καμία ελπίδα να επιβιώσεις, αντίθετα, θα σε έχουν φάει λάχανο οι πάντες πριν προλάβεις να πεις κύμινο.

Πρόσεξες όμως κάτι; Όλη αυτή την ώρα μιλάμε για σένα, έναν τυπικό εκπρόσωπο του ανθρώπινου είδους της σύγχρονης εποχής και πραγματικότητας. Όταν όμως στη θέση του δυνατού παύεις να είσαι εσύ, αλλά ο Χριστός, τι γίνεται τότε; Πώς αλλάζουν τα δεδομένα της εξίσωσης σε αυτό το νόμο της επικράτησης του πιο δυνατού, όταν ο πιο δυνατός δεν είσαι πλέον εσύ, αλλά Εκείνος; Τι κάνεις εσύ τότε; Πού πηγαίνουν όλα αυτά που σε έχουν μάθει μέχρι σήμερα;

Ο Χριστός δεν ενανθρωπίστηκε για να επιβεβαιώσει το νόμο της ζούγκλας στην κοινωνία, σίγουρα. Βασικά, κατέβηκε στον κόσμο για να τα ανατρέψει όλα εκ θεμελίων με τον πιο ανατρεπτικό τρόπο που θα μπορούσε να σκεφτεί ποτέ άνθρωπος: μέσα από την υποταγή. Στην Ορθοδοξία αυτή την υποταγή τη λέμε ταπείνωση, μια έννοια που την απαντάς σχεδόν παντού, τόσο στην Καινή Διαθήκη όσο και στα πατερικά κείμενα, χωρίς ωστόσο να αντιλαμβανόμαστε συνειδητά τι σημαίνει αυτό στην πράξη, τι συνεπάγεται στη ζωή μας και τα όσα μας περιβάλλουν, αλλά και στο μέλλον μας και την εξέλιξή μας.

Μεγάλο, τεράστιο σοκ αυτή η διδαχή, έφερε τα πάνω κάτω, άλλαξε τον τρόπο για το πώς να σκεφτόμαστε, να συμπεριφερόμαστε, φανέρωσε αρετές που πρέπει να μάθουμε να εξασκούμε, μας έδειξε τον τρόπο του εξανθρωπισμού, του ανθρώπου όπως τον δημιούργησε ο Θεός, κατ' εικόνα και ομοίωση, εκείνου που στοχεύει στον ουρανό και την αγιοσύνη. Γίνε δούλος Κυρίου, μας έμαθε ο Χριστός. Αν σε χτυπήσουν από το ένα μάγουλο, δείξε τους και το άλλο. Αν σου αρπάξουν το πανωφόρι, δώσε τους και το άλλο. Αν σου πάρουν χρήματα, μην τα ζητήσεις ποτέ πίσω. Αγάπα τον εχθρό σου, ακόμα κι αν εκείνος σε εχθρεύεται. Κι αν σε καταριέται και ζητά το κακό σου, εσύ να τον ευλογείς. Συγχώρησε τον συνάνθρωπό σου με όλα τα κρίματά του. Υποτάξου στον σύζυγο με όλες τις αναποδιές και ιδιοτροπίες που μπορεί να έχει (αν είσαι γυναίκα), αγάπα την σύζυγό σου σαν τον εαυτό σου (αν είσαι άνδρας). Υποτάξου στην εκκλησία με όλα της τα στραβοπατήματα, στην κοινωνία με όλες τις δυστοκίες. 

Δηλαδή, υποτάξου ..σε όλους; Στους πάντες; Δέξου τα ραπίσματα; Κατάπιε τον εγωισμό σου; Την υπερηφάνεια σου; Την υπόληψή σου; Τι είναι αυτό τώρα; Ποιο το νόημα σε κάτι τέτοιο; Ποιος αντέχει να το κάνει; Βασικά, και ποιος θέλει;

Κι όμως, Εκείνος τα έκανε όλα, ως ο πρώτος διδάξας.

Εννοείται ότι υπάρχει βεβαίως νόημα και απάντηση σε αυτό τον γρίφο της ζωής, μόνο που είναι τρομερά δύσκολο, πρακτικά αδύνατο αν δεν έχει βοήθεια από τον Θεό, γιατί αυτή η διδαχή της υποταγής ανατρέπει όλα όσα έχουμε μάθει και βιώσει ως τα τώρα. Είναι ένα μονοπάτι ιδιαιτέρως μοναχικό και κακοτράχαλο που περνάει απαραιτήτως μέσα από τη μετάνοια, με την έννοια αλλάζω νου, αλλάζω μυαλά δηλαδή. Αλλάζω μυαλά από όλα όσα μου έχουν διδάξει, ακόμα και από αυτά που δίδαξα μόνος μου στον εαυτό μου, ως τρόπο θωράκισης απέναντι στο κακό που με περιβάλλει, ακόμα και εντός μου με τις μικροψυχίες μου και τις ημιμάθειές μου. Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, έτσι δε διδασκόμαστε; αυτό δεν μας συμβουλεύουν οι ψυχολόγοι; οι μάγοι; οι εναλλακτικές φιλοσοφίες που έχουν κατακλύσει τα μίντια με συνθήματα προσωπικής νίκης και κατάκτησης; Γίνε κύριος του εαυτού σου, κυνήγησε τους στόχους σου, φτιάξε εικονικά ταμπλό με τις φιλοδοξίες σου, με τα υλικά αγαθά που θες να αποκτήσεις, μη συγχίζεσαι και μη στενοχωριέσαι για κανέναν άλλον πέρα από σένα, γιατί εσύ αξίζεις περισσότερο από το κάθε τι και τίποτε άλλο δεν αξίζει πέρα από σένα. Εσύ είσαι ο θεός του εαυτού σου και βασικά αυτό σε διδάσκουμε: πώς να γίνεις θεός. Θέλεις να αμυνθείς; Κατάκτησε επιθετικά την δυνατότερη εκδοχή του εαυτού σου με κάθε τρόπο πάσει θυσία, γιατί το αξίζεις.

Ο Χριστός όμως μας λέει κάτι το εντελώς διαφορετικό: Ούτε επίθεση, ούτε άμυνα. Υποταγή. 

Ποιος επιβιώνει με μια τέτοια άποψη ζωής; Ζόρικα πράγματα αυτά... και άκρως ανατρεπτικά. Όμως εδώ μιλάμε για τον Χριστό και φυσικά, δεν μιλάμε για αυτή την ζωή, αλλά για την ερχόμενη. Γιατί εκεί στοχεύει ο Χριστός, στην ερχόμενη, αυτήν ζητάει από εμάς να κατακτήσουμε, γι' αυτό το εισιτήριο θέλει να θυσιαστούμε - αφού υποταγή ίσον θυσία -, για να περάσουμε την πύλη της αιώνιας ζωής, όχι αυτής με την προθεσμία λήξης. Ο αγώνας είναι για το πάντα. Την τωρινή ζωή την χρησιμοποιεί ως αρένα δοκιμασιών και αγώνων, ως τόπο εξάσκησης, και τον Λόγο Του ως τρόπο. Η κατάκτηση που θέλει να επιδιώξουμε είναι η πίστη σε Εκείνον και η εξάσκηση στις αρετές που Εκείνος μας δίδαξε με τη ζωή Του και τη διδασκαλία Του, προκειμένου να αγγίξουμε τον ουρανό. Την ερχόμενη μας την προϊδεάζει μέσα από το λόγια Του και μέσα από την Ανάστασή Του, για να υποψιαστούμε τη δόξα που μας περιμένει αν βγούμε από αυτή την αρένα νικητές. 

Ο Χριστός δεν μας ζητάει να δούμε με τα κανονικά μας μάτια, αλλά με τα μάτια της ψυχής και της πίστης. Αυτά μας ζητάει να ανοίξουμε και να ακονίσουμε, χωρίς έλεγχο, χωρίς έρευνα, χωρίς επιστήμη. Μας το ζητάει γιατί Αυτός γνωρίζει καλύτερα, μιας και ήρθε από το μετά στο τώρα για να μας πει για το μετά και για το πώς θα φτάσουμε ως εκεί, νικητές, στεφανωμένοι με το στεφάνι της υποταγής και της ταπείνωσης. Γιατί ο Χριστός είναι ο δυνατός, όχι εμείς. Ούτε η φύση, ούτε ο άνθρωπος. Γιατί όλα υποτάσσονται σε Εκείνον και όλα Εκείνον περιμένουν. Τώρα, αν μια τέτοια στάση ζωής είναι τελικά αδυναμία ή δύναμη πραγματική, αυτό μένει να το αποφασίσει ο καθένας μας από μόνος του, κι αν έχει μάτια να δει, θα δει. Το έχουν ήδη δει οι άγιοί μας, το έκανε πράξη ο Χριστός, ο δρόμος υπάρχει, εκείνοι περπάτησαν πάνω του, η πρόσκληση μέχρι την ώρα της τελικής κρίσης παραμένει ανοιχτή για όλους. Μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Είναι αυτή η μετάνοια που λέγαμε προηγουμένως, όσο υπάρχει ακόμα καιρός. Γιατί μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Ο Νυμφίος θα πει σε κάλεσα να έρθεις στους γάμους, αλλά εσύ δεν ήρθες. Και τώρα, δεν ξέρω ποιος είσαι, δεν σε γνωρίζω.

Με αγάπη,

Εύα 💗

*****

----  Το πλάνο αντιγραφής Αγίας Γραφής για τον μήνα Σεπτέμβριο το βρήκα εδώ.