Εύα, πάρε ένα μήλο

Σκέψεις πάνω στο βιβλίο της Αγίας Γραφής: 

Γένεση, Κεφάλαιο 3 

Αυτά που γράφω έχουν προσωπικό χαρακτήρα και αφορούν σκέψεις μου πάνω στη μελέτη της Αγίας Γραφής. Έχουν ήδη προηγηθεί τα κεφάλαια 1 και 2. Επέλεξα να ακολουθήσω γραμμική πορεία, παίρνοντας τα βιβλία της Αγίας Γραφής με τη σειρά, όπως είναι γραμμένα. Μου ταιριάζει περισσότερο να προχωράω στη μελέτη μου με τάξη και διαδοχή. Ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει όποια διαδικασία τον εκφράζει περισσότερο, εξάλλου, το ζητούμενο είναι που έχει σημασία, αφού τα βιβλία στην ουσία τους είναι αυτόνομα και εξίσου διαφωτιστικά. 

Η διαδικασία είναι πορεία και κάλεσμα και αφορά τον καθέναν μας ξεχωριστά, λειτουργεί με τον δικό του τρόπο και χρειάζεται τον δικό του χρόνο. 

Μοιράζομαι για την κατεύθυνση, για μια ιδέα που μπορεί να πάρει κάποιος και να ξεκινήσει ίσως τη δική του ξεχωριστή πορεία, το δικό του μονοπάτι. 

Σίγουρα, θα βοηθούσε μία Αγία Γραφή.

Η κύρια μελέτη που κάνω είναι οι παραπομπές που αναφέρονται στο ιερό κείμενο και προσωπικά με βοηθούν πάρα πολύ. Παράλληλα, παραμένω ανοιχτή σε οτιδήποτε έρθει στην αντίληψή μου που να με ενδιαφέρει σε θέματα που σχετίζονται με το αντικείμενο που μας απασχολεί, όπως αναλύσεις και σχολιασμοί άλλων κειμένων, ερμηνευτικά σχόλια μέσα από βιβλία, διαδίκτυο κ.ο.κ. Όσο πιο διευρυμένος ο ορίζοντας, τόσο το καλύτερο. Έχω δύο Βίβλους, η μία συνοδεύεται από ερμηνευτικά σχόλια, η άλλη είναι σκέτο το ιερό κείμενο. Αγαπώ και τις δύο, τη μία για το γνωστικό πεδίο που μου ανοίγει, η άλλη για την εκπληκτική ροή που έχει η μετάφρασή της, σα ρυάκι που κυλά, αλλά ακόμα δεν μπορώ να πω ποια είναι η αγαπημένη μου, τόσο που να θέλω να την έχω μαζί μου παντού και μόνο από εκεί να διαβάζω. Για την ώρα, χοροπηδάω από δω κι από κει μέχρι να καταλήξω. Ίσως να μη χρειάζεται βέβαια και να καταλήξω αποκλείοντας τη μία ή την άλλη. Η κάθε έκδοση έχει τα δικά της χαρακτηριστικά και με τις δικές της ομορφιές και αδυναμίες, και είναι καλό να αποκομίζουμε πράγματα από όπου πιστεύουμε ότι μπορούμε να ωφεληθούμε.

Δεν είμαι ειδήμων, απλά πορεύομαι. Οδοιπορώ χωρίς να σταματώ. Μέχρι να φωτιστώ. Αμήν.

Πιο συγκεκριμένα:

Ο τρόπος που μελετώ είναι κυρίως με τη μορφή ερωτο-απαντήσεων ή -συχνότερα- αποριών (που συχνά μένουν χωρίς απάντηση. Ακόμα.). Πρώτα διαβάζω μία φορά όλο το κεφάλαιο (σπάνια προχωράω σε επόμενο) για να έχω μια γενικότερη εικόνα του τι συμβαίνει. Μετά το μελετάω από την αρχή κομμάτι-κομμάτι. Δεν βιάζομαι να το τρέξω. Αφιερώνω χρόνο πάνω στις προτάσεις, προσπαθώ να μπω στα τεκταινόμενα, να παρατηρήσω τις αντιδράσεις τόσο των ανθρώπων όσο -κυρίως και πρωτίστως- του Θεού. 

Μου αρέσει να κρατάω σημειώσεις, οπότε ένα τετράδιο σημειώσεων μου είναι πάντα απαραίτητο και με συνοδεύει παντού μαζί με την Αγία Γραφή. Εννοείται υπάρχει ένα μικρό κασετινάκι με τα απαραίτητα για υπογραμμίσεις, σημειώσεις, φωσφορούχο μαρκαδόρο υπογράμμισης, χαρακάκι, γομολάστιχα, στυλό, μολύβια και όλα τα σχετικά για να μη σηκώνομαι κάθε φορά να ψάχνω το ένα και το άλλο και να χάνω τον ειρμό μου. Η Αγία Γραφή, το τετράδιο και το κασετινάκι μου μου φτάνουν και μου περισσεύουν.

Το τετράδιο δεν είναι μόνο για σημειώσεις εγκυκλοπαιδικές, είναι γενικής χρήσης (και κρίσης). Μπορεί να σταθώ σε ένα χωρίο και να θελήσω να το καταγράψω γιατί μου 'μίλησε', συχνά κάθομαι και αντιγράφω το ίδιο το κείμενο και διαλογίζομαι πάνω σε αυτό. Με την επανάληψη μέσα από τη χειρονακτική προσπάθεια του εγώ μπαίνω στον κόπο και πιάνω το μολύβι μου να γράψω το κείμενο αυτούσιο, όπως μου δίδεται από τον Λόγο του Θεού, μου πάνω σε κάτι που μου κίνησε την προσοχή, αυτή η διαδικασία μου δίνει τον χρόνο να εντρυφήσω σε αυτά που μου δίνονται, ανοίγοντάς μου μια χαραμάδα να σκαλίσω λίγο περισσότερο. Ο χρόνος επιβραδύνεται με αυτό και με βάζει σε διαδικασία εμβάθυνσης και περισυλλογής. 

Άλλες φορές το τετράδιο χρειάζεται τις φορές που αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω με τον Θεό, σαν σε γράμμα ή σαν προσευχή, απευθυνόμενη απευθείας σε Κείνον. Θεέ μου, βοήθησέ με να καταλάβω, άνοιξέ μου τα μάτια, καθοδήγησέ με και άλλα που με βοηθούν στην επικοινωνία μου μαζί Του. Η προσευχή είναι η ταχεία οδός ανάμεσα σε εμάς τους ανθρώπους και τον δημιουργό μας, η δυνατότερη σύνδεση επικοινωνίας που ελευθερώνει κάθε ενδιάμεση παρεμβολή. Είμαστε εμείς και ο Θεός. 

Αλλά θα μιλήσουμε και για αυτό κάποια στιγμή αργότερα.

Για μένα, το απόλυτο ζητούμενο ολόκληρης της Αγίας Γραφής είναι μέσα από τον Λόγο Του να γνωρίσω τον Θεό στην τριαδικότητά του. Όχι εγκυκλοπαιδικά. Επικοινωνιακά. Είτε πρωταγωνιστεί ο Πατέρας, είτε ο Ιησούς ή το Άγιο Πνεύμα, για μένα είναι το ίδιο και το αυτό και τα αναζητώ παντού. Γιατί; Γιατί όταν δεν μπορείς να ακούσεις τον Θεό, τον διαβάζεις. Γιατί; Γιατί όσο περισσότερο τον μελετάς, τόσο πιο εύκολο γίνεται να τον αναγνωρίζεις και να τον κατανοείς. Να καταλαβαίνεις τι θέλει από σένα και τι εσύ από Εκείνον. 

Μερικές φορές, όταν κάποιος οδοιπόρος έχει προχωρήσει περισσότερο, μπορεί να τον ακούει κιόλας. Κάποιοι, ακόμα πιο σπάνια, τον βλέπουν. Οι άγιοι, ίσως. Οι άγγελοι. Οι προφήτες. Είτε Τον βλέπεις όμως, είτε όχι, η παρουσία Του είναι εδώ, πανταχού παρούσα, δίπλα σου, εις τους αιώνας των αιώνων. Αρκεί να κρατάς τον δίαυλο ανοιχτό, να μη τον μπλοκάρεις με τις όποιες κοσμικού τύπου παρεμβολές.

Η πορεία μας έχει να κάνει με το επίπεδο ωριμότητας του καθενός μας. Ξεκινάμε ως νήπια και αρχίζουμε σιγά σιγά να μεγαλώνουμε, να αναπτυσσόμαστε και να ωριμάζουμε. Όχι στο σώμα, ούτε και στο μυαλό. Στην καρδιά. Στην αγιοσύνη. Στο πλησίασμα του ανθρώπου προς τον δημιουργό. Στην τελείωσή του. Αυτή είναι η μεγάλη μάχη, η μάχη των μαχών: του καλού και του κακού. Η καρδιά μας είναι το έπαθλο. 

Ο δρόμος προς τη σωτηρία γίνεται χειροπιαστός όταν γίνεται στόχος και επιλογή. Βλέπεις πού πηγαίνεις βήμα το βήμα, ο δρόμος σου φωτίζεται, αρχίζει να αποκτά νέο νόημα (μετανοώ = μετά+νους= αλλάζω μυαλό, μυαλά δηλαδή), σκοπό και προορισμό. Ακολουθείς δηλαδή τα βήματά Του. Ξέρεις ποιος είναι, άρα, ποιος είσαι κι εσύ, πού βρίσκεσαι και πού θέλεις να πας. Μέσα σου συντελείται μια αναστροφή, αλλάζεις πορεία για αλλού. Η ελευθερία από τον Θεό απόλυτη. Ανέκαθεν. Και ντόμπρα, όπως ο Θεός μόνο ξέρει και είναι. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα βήμα από εμάς. Το πρώτο. Το σημαντικότερο. Και το πιο ελεύθερο όλων. Τα άλλα έρχονται μόνα τους.

Πάμε όμως να δούμε τη μελέτη μας στην πράξη; Πάμε λοιπόν!

ΓΕΝΕΣΗ

  

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Δυο λόγια για την υπόθεση:

Αφού έχει προηγηθεί το 1ο κεφάλαιο της δημιουργίας του κόσμου και το 2ο της δημιουργίας του ανθρώπου, βρισκόμαστε στο κεφάλαιο 3, με την πρώτη συνάντηση του φιδιού και της Εύας. Το φίδι εξαπατά, η Εύα πείθεται, η Εύα τρώει τον απαγορευμένο καρπό, δίνει στον Αδάμ να φάει και αυτός και επέρχεται η τιμωρία, με τον Θεό να τους διώχνει από τον Παράδεισο.

Σημειώσεις: 

- Το φίδι ήταν το φρονιμότερο από όλα, ωστόσο το φίδι ήταν αυτό που μίλησε πρώτο και επιτέθηκε πρώτο.

Άρα: τα υπόλοιπα πουλιά μπορεί να έκαναν φασαρία ή οτιδήποτε, το φίδι όμως παρέμενε ήσυχο και περίμενε την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Όπως και ορισμένοι άνθρωποι δηλαδή. Αυτοί που ενεργούν αυθόρμητα και ανέμελα, όπως τα υπόλοιπα δημιουργήματα της φύσης, δεν έχουν φόβο. Αυτόν που πρέπει να προσέχεις στη ζωή σου είναι οι ύπουλοι, οι σιωπηλοί και οι προμελετημένοι. Οι δολοπλόκοι που έχουν στο μυαλό τους το κακό.

- Η γυναίκα στην αρχή απαντάει κατά τη Θεία εντολή: Τα δέντρα του παραδείσου είναι προσβάσιμα για βρώση πλην ενός.

Άρα: Είναι αυτό που λένε ότι ο διάβολος κρύβεται μέσα στις λεπτομέρειες. Και είναι σωστό. Το φίδι φτιάχνει ένα περιβάλλον συγκεκριμένο για την Εύα, στήνει σκηνικό για να πέσει στην παγίδα. Όλος ο παράδεισος στα πόδια της είναι το σκηνικό, το ένα και απαγορευμένο είναι η παγίδα. Ένα βέβαια και σοβαρό: δεν τρώμε, δεν αγγίζουμε, «για να μην πεθάνουμε.»

- Πώς στήνει την παγίδα;

Κάνει μια αθώα μεν, ψεύτικη δε ερώτηση. Της φυτεύει την αμφιβολία με το ψέμα. Της στήνει παγίδα. Την δελεάζει με το όμορφο και το σοφό με σκοπό την καταστροφή του δημιουργήματος αυτού που ο Θεός δημιούργησε.

Άρα: Ο διάβολος είναι ο πρώτος και μεγαλύτερος ψεύτης. Εξ’ ου και η λέξη: διάβολος εκ του δια+βάλλω = διαχωρίζω, διχάζω.

- Γιατί δεν διάλεξε τον Αδάμ;

Όχι. Διάλεξε τον πιο ευαίσθητο κρίκο. Τη γυναίκα. Ίσως όχι τον πιο ευαίσθητο (σκέψη μου), αλλά τον πιο διαλλακτικό. Το συζήτησε μαζί του. Αμφισβήτησε τα λόγια του Θεού, αν και άθελά της. Επιχειρηματολόγησε. Ναι, είναι όμορφο το δέντρο, ζουμεροί οι καρποί και η επιβεβαίωση μιας ψεύτικης αλήθειας ότι σίγουρα δεν θα πεθάνουμε, θα είμαστε σαν θεοί, θα γνωρίζουμε το καλό και το κακό, όπως ψεύτικα επιβεβαίωσε και το φίδι, για πρώτη φορά μπαίνει η λογική στη ζωή του ανθρώπου.

Άρα: Στη σκέψη του ανθρώπου αυτό που κυριαρχεί είναι η λογική μέσα στα ανθρώπινα επίπεδα. Στη σκέψη του Θεού, όχι. Η λογική του Θεού δεν περιορίζεται στο ανθρώπινο επίπεδο. Η λογική του Θεού έχει δικό της πλάνο.

- Ποιες είναι οι ενέργειες της Εύας;

Κρίνει από μόνη της ότι πράγματι το δέντρο είναι καλό και όμορφο, που υπόσχεται τη δυνατότητα της γνώσης. Τρώει. Προσφέρει στον άνδρα της. Τρώνε και οι δύο μαζί. Επίσης, η Εύα μοιράζεται το μυστικό της γνώσης μαζί του, δεν το κρατάει αποκλειστικά για κείνη. (Λίγο πιο κάτω θα ξαναδούμε αυτό το μοίρασμα να προδίδεται για δεύτερη φορά, όταν ο Αδάμ αποποιείται των ευθυνών του από το παράπτωμα.)

Άρα: Η γυναίκα μπαίνει σε διαδικασία λογικής και σκέψης για να φτάσει στην επιλογή, παρόλη την απάτη που υπέστη. Ο άνδρας εκτελεί την πράξη, χωρίς σκέψη, χωρίς αμφισβήτηση, χωρίς αντιρρήσεις από την Εύα, χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί για την παρακοή της εντολής του Θεού, παρόλο που και οι δύο γνώριζαν πολύ καλά ποια είναι η εντολή: να μην ακουμπήσουν το δέντρο του Θεού. Και παρόλο που ο Αδάμ δεν εξαπατήθηκε από το φίδι άμεσα, δεν μπήκε σε αυτή τη διαδικασία και επομένως η επιβάρυνση είναι γι’ αυτόν διπλή, αφού η Εύα δεν παράκουσε επίτηδες το Θεό, αντίθετα, ο Αδάμ παράκουσε κάθετα αυτό που ο Θεός του είχε ζητήσει από την πρώτη στιγμή.

«Και ανοίχτηκαν τα μάτια και των δύο και γνώρισαν ότι ήταν γυμνοί. και αφού έρραψαν φύλλα συκιάς, έφτιαξαν για τον εαυτό τους περιζώματα.»

Απορία: Πώς γνώριζαν, τη στιγμή που ήταν γυμνοί ήδη και οι δυο τους; Τι έγινε και διαμεσολάβησε η ντροπή; η ενοχή; Απέναντι σε ποιον; Τον Θεό ή τον διάβολο; Ή τον εαυτό τους;

«Και άκουσαν τη φωνή του Κυρίου του Θεού, να περπατάει στον παράδεισο προς το δειλινό.»

Άρα: α) ο Θεός περπατάει και απολαμβάνει την ομορφιά του δειλινού στον κήπο του παραδείσου. Τον φαντάζεται κανείς να χαίρεται τα χρώματα της δύσης, την ευωδιά των λουλουδιών, την αρμονία της φύσης. Τα χαίρεται και τα απολαμβάνει, όπως τα χαίρεται και ο κάθε άνθρωπος όταν βρεθεί σε έναν παραδεισένιο κήπο λουσμένο στα χρώματα του δειλινού. Ο Θεός μιλάει την ώρα του δειλινού και μας αφουγκράζεται.

Ο Θεός καλεί τον Αδάμ και τον ρωτάει: «Πού είσαι;» (για να μοιραστεί μαζί του την ομορφιά ή γιατί ξέρει ήδη τι έχει προηγηθεί;)

Έρχεται ο καταιγισμός ψεμάτων του Αδάμ: «Φοβήθηκα», «κρύφτηκα», «η γυναίκα που μου έδωσες» φταίει κι έφαγα, όχι εγώ.

Άρα: Η γυναίκα ακόμα δεν έχει πει ψέματα σε κανέναν: ούτε στο φίδι, ούτε στον Αδάμ, ούτε βέβαια και στον Θεό. Λέει την αλήθεια, η οποία είναι ότι εξαπατήθηκε, όχι ότι είπε ψέματα. Και παραδέχεται με το θάρρος της γνώμης της ότι πράγματι έγινε αυτό το λάθος άθελά της, και παρά την αποφυγή ευθυνών του άντρα της.

Η πρώτη θεϊκή κατάρα έρχεται από το φίδι, όχι τόσο ότι θα σέρνεται με την κοιλιά του και θα τρώει χώμα. Το σημαντικό εδώ είναι αυτό που λέει: «θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι και εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του.»

Απορίες: α) Γιατί ο Θεός στήνει έχθρα ανάμεσα στο φίδι και τη γυναίκα; Γιατί όχι στην ίδια τη γυναίκα; Γιατί όχι ανάμεσά τους; Τι τους ενώνει ώστε να δημιουργηθεί έχθρα σε αυτούς τους δύο και όχι ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα; Ή στη γυναίκα και τον Θεό; β) Γιατί ο Θεός μιλάει για σπέρμα ανάμεσα στους δύο; Το σπέρμα είναι κάτι που γεννιέται και εξελίσσεται σε καρπό. Κατά προέκταση ίσως, σε απόγονο. Τι σχέση ενώνει το φίδι και τη γυναίκα ώστε να τους ενώνει σπέρμα; και κατ’ επέκταση, να τους ενώνει απόγονος;

Έχουν γραφτεί πολλά πάνω σε αυτό το συγκεκριμένο χωρίο. Μία εκδοχή είναι ότι πράγματι μιλάει ο Θεός και πράγματι προέκυψε σπέρμα κυριολεκτικό ανάμεσα στη γυναίκα και το φίδι, τον διάβολο δηλαδή, και προέκυψε ένωση (σεξουαλική) λόγω της «εξαπάτησης» της Εύας και επικείμενη γέννα του Κάιν, που είναι και δεδομένα ο πρωτότοκος γιος της. Πρώτα γεννιέται ο Κάιν (ο πρώτος δολοφόνος της ανθρωπότητας και , κατ’ επέκταση, η κακιά γενιά του ανθρώπινου είδους με εκπροσώπους του που συνεχίζουν να διαιωνίζονται μέχρι σήμερα, λόγω του κακού σπέρματος), ύστερα ο Άβελ (η πρώτη ανθρώπινη θυσία του Θεού, η καλή γενιά του ανθρώπινου είδους, το καλό σπέρμα).

Μία δεύτερη εκδοχή είναι το προμήνυμα του Θεού για την έλευση του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού από τη Θεοτόκο Μαρία, όπου ο μεν διάβολος θα του «λογχίσει τη φτέρνα» (σταύρωση), ο δε Χριστός θα του «συντρίψει το κεφάλι» κατά την Τελική Κρίση στη Δευτέρα Παρουσία.

Ωστόσο οι γυναίκες θα δεινοπαθήσουν και θα συνεχίσουν να δεινοπαθούν χάρη στο μήλο που δάγκωσε η Εύα: οι λύπες τους θα αυξηθούν, το ίδιο και οι πόνοι της κυοφορίας, όπως και η γέννηση των παιδιών τους. «Στον άνδρα σου θα είναι η επιθυμία σου, και αυτός θα σε εξουσιάζει.» (Αυτό μένει να εξηγηθεί και ίσως κάπως κάποτε να δοθεί και σε αυτό μια δίκαιη (;) απάντηση.)

Ο πιο ευνοημένος της παρέας είναι ο Αδάμ, ο οποίος τιμωρείται για τη γη που θα τον παιδεύει, να ξεχορταριάζει και να τρώει το ψωμί του με τον ιδρώτα του προσώπου του, «μέχρις ότου επιστρέψεις στη γη, από την οποία πάρθηκες. επειδή, γη είσαι και σε γη θα επιστρέψεις.»

Εδώ, σε αυτό το άκαιρο κατά τη γνώμη μου σημείο, ο Αδάμ ονοματίζει τη γυναίκας του «Εύα», «επειδή αυτή ήταν η μητέρα όλων των ζωντανών ανθρώπων.» Ερώτημα: Έρχεται πάνω τους η θεϊκή τιμωρία, είναι έτοιμος να τους διώξει από την παρουσία του Θεού, από τον κήπο της Εδέμ, και ο Αδάμ τι κάνει; Κάθεται να ονοματίσει τη γυναίκα «Εύα»; Τώρα; Και αυτό παραμένει απορία.

Ωστόσο, ο Θεός, κάνει μια κίνηση που προκαλεί εντύπωση μέσα στην οργή του: τους φτιάχνει δερμάτινους χιτώνες και τους ντύνει! α) ο Θεός παραμένει πονεμένος, σαν πατέρας ενός παιδιού που εξακολουθεί να το αγαπάει και να μεριμνεί γι’ αυτό, παρά την τιμωρία που εκείνο υφίσταται. Γιατί ο Θεός είναι αγάπη και δικαιοσύνη. Ο Θεός αγαπά και ο Θεός είναι δίκαιος, παρόλο που μερικές φορές και σύμφωνα πάντα με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά, τα φαινόμενα μπορεί να απατούν.

- «Και ο Θεός είπε: Δέστε (πληθυντικός!), ο Αδάμ έγινε σαν ένας από εμάς, στο να γνωρίζει το καλό και το κακό.»

Άρα: α) ο Θεός μιλάει στην τριαδική του διάσταση («δέστε»), ήδη από δημιουργίας κόσμου. Ο Χριστός είναι ήδη παρών, όπως και το Άγιο Πνεύμα (το βλέπουμε μάλιστα στους πρώτους πρώτους στίχους της Γένεσης «Η δε γη ήταν άμορφη και έρημη. και σκοτάδι υπήρχε επάνω στο πρόσωπο της αβύσσου. και Πνεύμα Θεού φερόταν επάνω στην επιφάνεια των νερών.» β) ο Θεός τελικά δεν είπε ψέματα σχετικά με το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού. Όταν τους πρόσταξε να μην ακουμπήσουν το δέντρο, ο Θεός το εννοούσε, όπως ακριβώς το εννοούσε και για το φίδι. Η Εύα το πίστεψε, άσχετα αν μετά εξαπατήθηκε, Ο δε Αδάμ, όχι, αφού αγνόησε την εντολή χωρίς να υπολογίσει (υπό+λόγος, λογική) τις επιπτώσεις.

Να θυμηθούμε εδώ σε προηγούμενο κεφάλαιο ότι πρόκειται για δύο δέντρα: το ένα είναι αυτό για το οποίο μιλάμε για όλα όσα έχουμε μιλήσει ως τώρα, που είναι το δέντρο της γνώσης. Το άλλο είναι το δέντρο της ζωής. Όταν ο άνθρωπος φάει από το δέντρο της ζωής αποκτά ένα ακόμα προσόν που τώρα ακούμε για πρώτη φορά: ζει αιώνια. Το δέντρο λοιπόν της ζωής υπόσχεται στον άνθρωπο την αθανασία. Με λίγα λόγια, γίνεται και αυτός ένας μικρός θεός, αφού τώρα το δεδομένο είναι πως γνωρίζει ήδη τη γνώση του καλού και του κακού (μέχρι τώρα γνώριζε μόνο το καλό, χάρη στο Θεό και δημιουργό του), αλλά τώρα βρίσκεται και σε απόσταση αναπνοής από τη υπόσχεση της αθανασίας.

Αυτό ήταν που αναρωτήθηκε ο Θεός και τους έδιωξε από τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος είχε ήδη παρακούσει τη θεία εντολή μια φορά, τι θα του ήταν να παρακούσει και δεύτερη; Εδώ λοιπόν παρατηρούμε ότι ο Θεός έχει αρχίσει ήδη να μην εμπιστεύεται τον άνθρωπο. Παρατηρούμε δηλαδή ότι ήδη ο άνθρωπος έχει χάσει την πίστη του στο Θεό και άρα έχει ήδη ξεκινήσει διαδικασίες λογικής και αμφισβήτησης, όταν αυτό που ο Θεός ήθελε από την αρχή ήταν η υπακοή. Γιατί; Για να μπορούν να εμπιστεύονται (εμπιστοσύνη > εν+πίστη= η πίστη μέσα μας) ο ένας τον άλλον. Γιατί; Γιατί ο Θεός ξέρει ως δημιουργός ποιο είναι το καλό των ανθρώπων, άσχετα αν οι ίδιοι οι άνθρωποι το αμφισβητούν αυτό με την κοινή τους λογική διαδικασία.

Ο Θεός λοιπόν εδώ μας δείχνει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο για τα κοσμικά δεδομένα μας, μια αντίστροφη πορεία που μας ζητάει από την αρχή και συνεχίζουμε να φέρνουμε αντιρρήσεις από δημιουργίας του ανθρώπου μέχρι σήμερα. Πρώτα, πίστευε. Μετά, εμπιστεύσου. Και μετά, πορεύσου. Αλλά, πρώτα, πίστευε. Γιατί όταν πιστεύεις στον Θεό (που πίστη στα μάτια του Θεού σημαίνει εμπιστοσύνη), όταν δηλαδή εμπιστεύεσαι τον Θεό, τότε α) δεν χρειάζεται να αμφισβητείς ούτε τον δημιουργό σου, ούτε τον εαυτό σου και β) στο τέλος της ημέρας, αυτό που μένει, είναι ότι πορεύεσαι σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τουτέστιν, πορεύεσαι ορθά (>κατά την 'ορθή δόξα' = ορθοδοξία), άρα πορεύεσαι ορθόδοξα.

*****

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες και εορτάζουσες.

Η Παναγιά μαζί μας!

Με αγάπη,

Εύα