Ο θεσμός του γάμου ξεκίνησε από την δημιουργία του κόσμου με τον Αδάμ και την Εύα ως το πρώτο ευλογημένο από τον Θεό ζευγάρι. Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι σχετικά με το θέμα. Στη σύγχρονη κοινωνία ο θεσμός του γάμου έχει κλονιστεί σοβαρά, με τα διαζύγια να ανεβαίνουν σε ποσοστά με επικίνδυνο ρυθμό, χωρίς να λείπουν και τα ζευγάρια που ενώ είναι παντρεμένα και ζουν κάτω από την ίδια στέγη να αντιμετωπίζουν τόσο σοβαρά προβλήματα σε θέματα επικοινωνίας και δεσίματος που είναι σα να είναι και αυτά διαζευγμένα.
Σε όλο αυτό το μπέρδεμα, έρχεται η χριστιανική άποψη που λέει πως ο απώτερος σκοπός ενός γάμου δεν είναι η ευτυχία! Ορίστε; Δεν είναι η ευτυχία; Μα, όλα τα ζευγάρια σήμερα σε αυτό αποσκοπούν! Αυτό θέλουμε όλοι μας και σε αυτό ελπίζουμε και επενδύουμε. Έλα όμως που η χριστιανική αντίληψη δεν είναι σύμφωνη με αυτή την προσέγγιση! Γιατί, σύμφωνα με την χριστιανική κοσμοθεωρία, απώτερος σκοπός του γάμου είναι η δόξα του Θεού! Εκεί αποσκοπεί ο θεσμός του γάμου, εκεί θα πρέπει να αποβλέπουν και τα μέλη του. Η ευτυχία έρχεται μετά, ως αποτέλεσμα.
Τροφή για σκέψη είναι αυτό, καθότι ανατρέπει μία από τις δυνατότερες αντιλήψεις της σύγχρονης κοινωνίας. Ο σημερινός άνθρωπος κάνει τα πάντα με την ευτυχία του ως το απόλυτο ζητούμενο. Η ευτυχία και η κατάκτησή της είναι το άγιο δισκοπότηρο της ύπαρξής του ως άτομο και ως μέλος της κοινωνίας. Την ευτυχία επιδιώκουμε όταν αναζητούμε τον ιδανικό σύντροφο για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αυτό συμβολίζει ο 'πρίγκιπας του παραμυθιού' ή, αντίστοιχα, η 'νεράιδα' που θα κλέψει τις καρδιές των ανδρών και θα αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά το 'μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος'. Κι όταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού αποδεικνύεται κατώτερος των προαπαιτούμενων που είχαμε ορίσει για την επίτευξη της ευτυχίας μας, τότε αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Ο χριστιανισμός το παίρνει ανάποδα το πράγμα. Σου λέει: Παντρέψου, όχι όμως με κίνητρο την επίτευξη της ευτυχίας σου, αλλά τη δόξα του Θεού. Η ευτυχία σου θα έρθει ως αποτέλεσμα αυτού. Ο γάμος δεν ξεκινάει με την ευτυχία, καταλήγει στην ευτυχία, κάτι που συμβαίνει όταν δεν βάζεις ως προαπαιτούμενο τη δική σου προσωπική - άρα εγωιστική - ικανοποίηση, αλλά την ευημερία σου ως μέλος μιας ομάδας, ως ζευγάρι και στη συνέχεια, ως οικογένεια. Η ευτυχία δηλαδή είναι συλλογική υπόθεση όταν έχεις να κάνεις με τον θεσμό του γάμου, όχι ατομική. Έχει διαφορά.
Και ρωτώ: Πώς γίνεται αυτό; Να αποσκοπείς στη δόξα του Θεού και να καταλήγεις στην ευτυχία; Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Προβληματίστηκα, το έψαξα και λίγο και κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα που καταθέτω αμέσως τώρα:
Όταν λέμε 'αποσκοπώ στη δόξα του Θεού' τι ακριβώς εννοούμε; Γιατί οι λέξεις και οι φράσεις που διαβάζουμε πρέπει να ερμηνεύονται και να εξηγούνται σαφώς προτού τις υιοθετήσουμε ή τις απορρίψουμε. Όταν ο σκοπός μου είναι η δόξα του Θεού, για μένα σημαίνει ότι ζω με την πεποίθηση πως ό,τι έχω και ό,τι είμαι το οφείλω σε Εκείνον και του το αποδίδω. Σημαίνει επίσης ότι θέλω να είναι ευχαριστημένος από μένα, έτσι όπως εξελίσσομαι. Να κάνω και να πιστεύω πράγματα που τον ευχαριστούν. Από τον ίδιο τον Θεό και μέσα από τον Λόγο του, ξέρω ότι αυτό που τον ευχαριστεί είναι να έχει την αποκλειστικότητα στη ζωή μας. Δεν θέλει ανταγωνιστές ως προς το ποιος απορροφά την αγάπη μας, την προσοχή μας, τον σεβασμό μας, την λατρεία μας κτλ. και ανταγωνιστές του Θεού σήμερα δεν είναι τα χρυσά βόδια που προσκυνούσαν στην έρημο οι Ισραηλίτες, είναι τα εφήμερα της σύγχρονης πραγματικότητας: το χρήμα, η δόξα, η καλοπέραση, τα καταναλωτικά προϊόντα, η τηλεόραση, το σταρ σύστεμ, τα ρούχα, τα κοσμήματα, οι πολυτελείς διακοπές και διασκεδάσεις κ.ο.κ. Όλα αυτά δηλαδή που έχουμε κάνει ίνδαλμα στη ζωή μας, που έχουμε 'θεοποιήσει' και με τον τρόπο μας άτυπα τα προσκυνάμε.
Ωραία, το πρώτο που καταλαβαίνω λοιπόν είναι ότι ο Θεός μου ζητάει να τον βάζω στη ζωή μου πρώτο. Να είναι για μένα το σημαντικότερο γεγονός της μέρας μου, να είναι μέτοχος στη ζωή μου, να συμμετέχει στα πάντα, στο πώς βλέπω τα πράγματα γύρω μου, στο πώς αντιδρώ απέναντι στους ανθρώπους, στο πόσο καθαρή είναι η καρδιά μου και οι σκέψεις μου, αν είμαι αυτό που Εκείνος θέλει από μένα να είμαι, αν Τον εμπιστεύομαι.
Και πώς γίνονται όλα αυτά; Γίνονται όλα όταν πιστεύω και όταν τηρώ τις εντολές. Μου τις έχει δώσει μέσα από τον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή, πρέπει να διευκρινήσω, δεν είναι ένας κατάλογος από ναι και όχι. Υπάρχουν ανθρώπινες ιστορίες που σου δείχνουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς. Δεν είναι άσπρο-μαύρο. Και δεν είναι βέβαια καταναγκαστικό. Σου λέει: Αυτός είναι ο δικός Μου τρόπος. Έτσι ξέρω πώς μπορείς να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, πώς δηλαδή να σε φέρω στην ευτυχία. Οι αρχαίοι το έλεγαν 'ευδαιμονία', ο Θεός το λέει 'ευλογία'. Σου λέει με λίγα λόγια: μαζί Μου θα είσαι ευτυχισμένος.
Κι άλλη τροφή για σκέψη: Τι σημαίνει για μένα 'τήρησε τις εντολές;' Για ποιες εντολές μιλάει και πώς τις εφαρμόζω μέσα στα πλαίσια του γάμου; Ο Θεός ζητάει από εμάς να αγαπάμε το πλησίον. Μας ζητάει επίσης ειλικρίνεια. Αφοσίωση. Ζητάει να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, σα να βοηθούσαμε τον ίδιο τον Χριστό. Να μην κλέβουμε. Να μη μοιχεύουμε. Να μην εξαπατάμε. Να μην είμαστε υπερήφανοι και αλαζόνες. Να φροντίζουμε τα παιδιά μας και να μεριμνούμε για την ευημερία τους. Να σεβόμαστε τον σύντροφό μας. Και άλλα πολλά, όλα γραμμένα με σαφήνεια μέσα στην Αγία Γραφή.
Έρχομαι λοιπόν και καταλήγω: Όταν εγώ ως άτομο βάζω στη ζωή μου πρώτα το θέλημα του Θεού και δουλεύω πάνω στις εντολές που προανέφερα (γιατί, ας είμαστε και ρεαλιστές, το να μην ρίχνω λάδι στη φωτιά στους καυγάδες και να μην έχω την τελευταία κουβέντα στις λογομαχίες, να την έχω στην άκρη της γλώσσας μου και να επιλέγω συνειδητά να μην ενδώσω στη συνέχεια της λογομαχίας, ε, δεν είναι και ό,τι το ευκολότερο! Θέλει δουλειά. Πολύ δουλειά εσωτερική.) Σκεφτείτε όμως τι επιτυγχάνεται με αυτή την αντίληψη. Όταν είμαι εγκρατής και δεν ρίχνω λάδι στη φωτιά, και αγαπώ τον σύντροφό μου και τα παιδιά μου, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα και σε καθημερινή βάση, όταν μέριμνά μου είναι η ευτυχία των μελών της οικογένειάς μου, κι όταν και εκείνα έχουν την ίδια μέριμνα για μένα, πού οδηγεί αυτό, αν όχι στην ευτυχία;
Αυτή είναι η χριστιανική αντίληψη, ο 'χριστιανικός τρόπος'. Αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος μέσα στον γάμο σου, δεν έχεις παρά να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να σέβεσαι το έτερον ήμισυ και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Η αγάπη φέρνει αγάπη. Να μη προσκυνάς ως δεύτερος ειδωλολάτρης τα ψεύτικα αγάλματα του σήμερα, αλλά τον Θεό και δημιουργό σου. Να του μιλάς μέσα από την προσευχή (προσευχή=επικοινωνία με τον Θεό, θα επανέλθω με ανάρτηση για το συγκεκριμένο) και να ζητάς από Εκείνον καθοδήγηση. Και να είστε σίγουροι, ότι είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, μέσα στην καρδιά μας. Αρκεί να τον έχουμε προσκαλέσει.
Αυτά περί γάμου και περί Θεού. Μακάρι να μπορέσω να ξεκλειδώσω όσα περισσότερα από τη χριστιανική φιλοσοφία μπορώ, η οποία υποπτεύομαι ότι φυλάσσει θησαυρούς ανεκτίμητους που θέλω πραγματικά να έχω μέσα στη ζωή μου. Όπως λέει και η Αγία Γραφή, είναι ένας θησαυρός που δεν μπορεί να λεηλατηθεί από κανέναν ληστή και διαρρήκτη και είναι δικός μας για πάντα, αρκεί να τον αναζητήσουμε.
Φιλώ σας,
Εύα 💗
Σε όλο αυτό το μπέρδεμα, έρχεται η χριστιανική άποψη που λέει πως ο απώτερος σκοπός ενός γάμου δεν είναι η ευτυχία! Ορίστε; Δεν είναι η ευτυχία; Μα, όλα τα ζευγάρια σήμερα σε αυτό αποσκοπούν! Αυτό θέλουμε όλοι μας και σε αυτό ελπίζουμε και επενδύουμε. Έλα όμως που η χριστιανική αντίληψη δεν είναι σύμφωνη με αυτή την προσέγγιση! Γιατί, σύμφωνα με την χριστιανική κοσμοθεωρία, απώτερος σκοπός του γάμου είναι η δόξα του Θεού! Εκεί αποσκοπεί ο θεσμός του γάμου, εκεί θα πρέπει να αποβλέπουν και τα μέλη του. Η ευτυχία έρχεται μετά, ως αποτέλεσμα.
Τροφή για σκέψη είναι αυτό, καθότι ανατρέπει μία από τις δυνατότερες αντιλήψεις της σύγχρονης κοινωνίας. Ο σημερινός άνθρωπος κάνει τα πάντα με την ευτυχία του ως το απόλυτο ζητούμενο. Η ευτυχία και η κατάκτησή της είναι το άγιο δισκοπότηρο της ύπαρξής του ως άτομο και ως μέλος της κοινωνίας. Την ευτυχία επιδιώκουμε όταν αναζητούμε τον ιδανικό σύντροφο για το υπόλοιπο της ζωής μας. Αυτό συμβολίζει ο 'πρίγκιπας του παραμυθιού' ή, αντίστοιχα, η 'νεράιδα' που θα κλέψει τις καρδιές των ανδρών και θα αρχίσουν να σκέφτονται σοβαρά το 'μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος'. Κι όταν ο πρίγκιπας του παραμυθιού αποδεικνύεται κατώτερος των προαπαιτούμενων που είχαμε ορίσει για την επίτευξη της ευτυχίας μας, τότε αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Ο χριστιανισμός το παίρνει ανάποδα το πράγμα. Σου λέει: Παντρέψου, όχι όμως με κίνητρο την επίτευξη της ευτυχίας σου, αλλά τη δόξα του Θεού. Η ευτυχία σου θα έρθει ως αποτέλεσμα αυτού. Ο γάμος δεν ξεκινάει με την ευτυχία, καταλήγει στην ευτυχία, κάτι που συμβαίνει όταν δεν βάζεις ως προαπαιτούμενο τη δική σου προσωπική - άρα εγωιστική - ικανοποίηση, αλλά την ευημερία σου ως μέλος μιας ομάδας, ως ζευγάρι και στη συνέχεια, ως οικογένεια. Η ευτυχία δηλαδή είναι συλλογική υπόθεση όταν έχεις να κάνεις με τον θεσμό του γάμου, όχι ατομική. Έχει διαφορά.
Και ρωτώ: Πώς γίνεται αυτό; Να αποσκοπείς στη δόξα του Θεού και να καταλήγεις στην ευτυχία; Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο; Προβληματίστηκα, το έψαξα και λίγο και κατέληξα σε κάποια συμπεράσματα που καταθέτω αμέσως τώρα:
Όταν λέμε 'αποσκοπώ στη δόξα του Θεού' τι ακριβώς εννοούμε; Γιατί οι λέξεις και οι φράσεις που διαβάζουμε πρέπει να ερμηνεύονται και να εξηγούνται σαφώς προτού τις υιοθετήσουμε ή τις απορρίψουμε. Όταν ο σκοπός μου είναι η δόξα του Θεού, για μένα σημαίνει ότι ζω με την πεποίθηση πως ό,τι έχω και ό,τι είμαι το οφείλω σε Εκείνον και του το αποδίδω. Σημαίνει επίσης ότι θέλω να είναι ευχαριστημένος από μένα, έτσι όπως εξελίσσομαι. Να κάνω και να πιστεύω πράγματα που τον ευχαριστούν. Από τον ίδιο τον Θεό και μέσα από τον Λόγο του, ξέρω ότι αυτό που τον ευχαριστεί είναι να έχει την αποκλειστικότητα στη ζωή μας. Δεν θέλει ανταγωνιστές ως προς το ποιος απορροφά την αγάπη μας, την προσοχή μας, τον σεβασμό μας, την λατρεία μας κτλ. και ανταγωνιστές του Θεού σήμερα δεν είναι τα χρυσά βόδια που προσκυνούσαν στην έρημο οι Ισραηλίτες, είναι τα εφήμερα της σύγχρονης πραγματικότητας: το χρήμα, η δόξα, η καλοπέραση, τα καταναλωτικά προϊόντα, η τηλεόραση, το σταρ σύστεμ, τα ρούχα, τα κοσμήματα, οι πολυτελείς διακοπές και διασκεδάσεις κ.ο.κ. Όλα αυτά δηλαδή που έχουμε κάνει ίνδαλμα στη ζωή μας, που έχουμε 'θεοποιήσει' και με τον τρόπο μας άτυπα τα προσκυνάμε.
Ωραία, το πρώτο που καταλαβαίνω λοιπόν είναι ότι ο Θεός μου ζητάει να τον βάζω στη ζωή μου πρώτο. Να είναι για μένα το σημαντικότερο γεγονός της μέρας μου, να είναι μέτοχος στη ζωή μου, να συμμετέχει στα πάντα, στο πώς βλέπω τα πράγματα γύρω μου, στο πώς αντιδρώ απέναντι στους ανθρώπους, στο πόσο καθαρή είναι η καρδιά μου και οι σκέψεις μου, αν είμαι αυτό που Εκείνος θέλει από μένα να είμαι, αν Τον εμπιστεύομαι.
Και πώς γίνονται όλα αυτά; Γίνονται όλα όταν πιστεύω και όταν τηρώ τις εντολές. Μου τις έχει δώσει μέσα από τον Λόγο του, την Αγία Γραφή. Η Αγία Γραφή, πρέπει να διευκρινήσω, δεν είναι ένας κατάλογος από ναι και όχι. Υπάρχουν ανθρώπινες ιστορίες που σου δείχνουν ένα μοτίβο συμπεριφοράς. Δεν είναι άσπρο-μαύρο. Και δεν είναι βέβαια καταναγκαστικό. Σου λέει: Αυτός είναι ο δικός Μου τρόπος. Έτσι ξέρω πώς μπορείς να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, πώς δηλαδή να σε φέρω στην ευτυχία. Οι αρχαίοι το έλεγαν 'ευδαιμονία', ο Θεός το λέει 'ευλογία'. Σου λέει με λίγα λόγια: μαζί Μου θα είσαι ευτυχισμένος.
Κι άλλη τροφή για σκέψη: Τι σημαίνει για μένα 'τήρησε τις εντολές;' Για ποιες εντολές μιλάει και πώς τις εφαρμόζω μέσα στα πλαίσια του γάμου; Ο Θεός ζητάει από εμάς να αγαπάμε το πλησίον. Μας ζητάει επίσης ειλικρίνεια. Αφοσίωση. Ζητάει να βοηθάμε τον συνάνθρωπό μας, σα να βοηθούσαμε τον ίδιο τον Χριστό. Να μην κλέβουμε. Να μη μοιχεύουμε. Να μην εξαπατάμε. Να μην είμαστε υπερήφανοι και αλαζόνες. Να φροντίζουμε τα παιδιά μας και να μεριμνούμε για την ευημερία τους. Να σεβόμαστε τον σύντροφό μας. Και άλλα πολλά, όλα γραμμένα με σαφήνεια μέσα στην Αγία Γραφή.
Έρχομαι λοιπόν και καταλήγω: Όταν εγώ ως άτομο βάζω στη ζωή μου πρώτα το θέλημα του Θεού και δουλεύω πάνω στις εντολές που προανέφερα (γιατί, ας είμαστε και ρεαλιστές, το να μην ρίχνω λάδι στη φωτιά στους καυγάδες και να μην έχω την τελευταία κουβέντα στις λογομαχίες, να την έχω στην άκρη της γλώσσας μου και να επιλέγω συνειδητά να μην ενδώσω στη συνέχεια της λογομαχίας, ε, δεν είναι και ό,τι το ευκολότερο! Θέλει δουλειά. Πολύ δουλειά εσωτερική.) Σκεφτείτε όμως τι επιτυγχάνεται με αυτή την αντίληψη. Όταν είμαι εγκρατής και δεν ρίχνω λάδι στη φωτιά, και αγαπώ τον σύντροφό μου και τα παιδιά μου, όχι στα λόγια αλλά έμπρακτα και σε καθημερινή βάση, όταν μέριμνά μου είναι η ευτυχία των μελών της οικογένειάς μου, κι όταν και εκείνα έχουν την ίδια μέριμνα για μένα, πού οδηγεί αυτό, αν όχι στην ευτυχία;
Αυτή είναι η χριστιανική αντίληψη, ο 'χριστιανικός τρόπος'. Αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος μέσα στον γάμο σου, δεν έχεις παρά να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, να σέβεσαι το έτερον ήμισυ και να είσαι αφοσιωμένος σε αυτό. Η αγάπη φέρνει αγάπη. Να μη προσκυνάς ως δεύτερος ειδωλολάτρης τα ψεύτικα αγάλματα του σήμερα, αλλά τον Θεό και δημιουργό σου. Να του μιλάς μέσα από την προσευχή (προσευχή=επικοινωνία με τον Θεό, θα επανέλθω με ανάρτηση για το συγκεκριμένο) και να ζητάς από Εκείνον καθοδήγηση. Και να είστε σίγουροι, ότι είναι πάντα εκεί, δίπλα μας, μέσα στην καρδιά μας. Αρκεί να τον έχουμε προσκαλέσει.
Αυτά περί γάμου και περί Θεού. Μακάρι να μπορέσω να ξεκλειδώσω όσα περισσότερα από τη χριστιανική φιλοσοφία μπορώ, η οποία υποπτεύομαι ότι φυλάσσει θησαυρούς ανεκτίμητους που θέλω πραγματικά να έχω μέσα στη ζωή μου. Όπως λέει και η Αγία Γραφή, είναι ένας θησαυρός που δεν μπορεί να λεηλατηθεί από κανέναν ληστή και διαρρήκτη και είναι δικός μας για πάντα, αρκεί να τον αναζητήσουμε.
Φιλώ σας,
Εύα 💗
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου