Το 2017 ολοκλήρωσα το πρώτο πέρασμά μου στην Αγία Γραφή. Μου πήρε έναν χρόνο. Τι μου άφησε; Μια αίσθηση του τι περίπου συμβαίνει μέσα στις σελίδες του. Πρωταγωνιστές, γεγονότα, ίσως και κάποιες διδαχές, αδιάφορες και αναχρονιστικές για μένα. Ζούσα στο σήμερα και τίποτα από όσα είχα διαβάσει δεν συμφωνούσε με την κοσμοθεωρία μου.
Όμως η αίσθηση ότι ο χρόνος που είχα αφιερώσει δεν είχε πιάσει τόπο ήταν αλλόκοτα αντίθετη. Κάτι έλειπε. Κάτι σημαντικό που είχα παραλείψει ή που δεν είχα καταλάβει. Αυτή ήταν λοιπόν η περίφημη Αγία Γραφή; Ένα κείμενο με παραμύθια; Και η ιερότητα; η διδαχή; η γνώση που μου υπόσχεται ο Θεός; Εγώ γιατί δεν τα είχα αποκομίσει όλα αυτά; Γιατί, ενώ ήθελα να το κλείσω και να μην το ξαναπιάσω στα χέρια μου, δεν με άφηνε να το αφήσω στην ησυχία του;
Η αλήθεια που μαθαίνεται εμπειρικά στην πορεία είναι ότι τότε που πρωτοήρθα σε επαφή με το ιερό κείμενο δεν ήμουν έτοιμη. Ο δρόμος του Θεού είναι δρόμος υπομονής και ωρίμανσης και σε περνά από πολλά στάδια μέχρι να αρχίσεις έστω να υποψιάζεσαι το τι πραγματικά συμβαίνει με αυτό το βιβλίο και αυτού που πρεσβεύει, που ωστόσο έχει επηρεάσει και συνεχίζει να επηρεάζει την ανθρωπότητα μέχρι σήμερα, και δεν έχει ξεχαστεί ούτε αφανιστεί, παρόλο που ο πόλεμος που της έχει γίνει πανταχόθεν είναι αιώνιος, αμείλικτος και σθεναρός σε όλα τα επίπεδα που μπορείς να φανταστείς.
Και προς τι τόσος πόλεμος για ένα βιβλίο αδιάφορο, όπως λένε, γραφικό όπως πιστεύουν, αναληθές, αναχρονιστικό, άσχετο με την πραγματικότητα, όπως η ίδια διαπίστωσα και στην πράξη, που δεν σου τραβά καν την προσοχή; Γιατί λοιπόν τόσος ντόρος για ένα ανούσιο κατά τα άλλα βιβλίο;
Και με αυτό το ερώτημα έγινε η δική μου αρχή στην πορεία μου προς το Θεό. Γιατί κανένας δεν πολεμά κάτι που δεν έχει την σημασία του, καλή ή κακή. Για να πολεμάς κάτι επί αιώνες, αυτό κάτι πρέπει να σημαίνει, κανείς δεν κάθεται να ασχοληθεί με ψευδά και ανούσια πράγματα. Και αυτό το κάτι είχα σκοπό να το ανακαλύψω. Γι' αυτό και ξεκίνησα πάλι από την αρχή, αργά, τόσο αργά σαν σαλιγκάρι, να μπορώ να διακρίνω ανάμεσα στις σελίδες, πίσω από τις λέξεις, να ψάχνω, να αναζητώ και να ανακαλύπτω.
Στην περίπτωσή μου, ο πόλεμος που ανέφερα στην αρχή βιωνόταν σε προσωπικό επίπεδο. Κάθε τι που ξεκινούσα να διαβάζω το αμφισβητούσα. Υπήρχε μεγάλη άρνηση και αντίσταση σε αυτά που έβλεπα να συμβαίνουν στο κείμενο. 'Καλά, σιγά μην έγινε αυτό', ή 'μην είπε το άλλο'. Αμφισβητούσα τα πάντα και ο μόνος λόγος που συνέχιζα ήταν να φτάσω στο τέλος για να ξέρω ότι δεν μου το είπε κάποιος άλλος και απλά μου μεταφέρθηκε, αλλά να πω ότι πράγματι το διάβασα και πράγματι δεν είχε τίποτα να μου πει, επειδή το είδα από μόνη μου γιατί το διάβασα μόνη μου.
Γενικά, η πρώτη εντύπωση όταν ξεκινά να το διαβάσει κανείς είναι ότι επαναστατείς πάνω σε αυτά που διαβάζεις. Το κυριότερο που αμφισβητείς είναι η προέλευση αυτών που διαβάζεις. Ότι είναι καθοδηγούμενα, ότι άνθρωπος τα έχει γράψει και όχι ο Θεός. Όμως, πώς γίνεται και πράγματα που γράφτηκαν πέντε αιώνες π.χ. πριν έρχονται να επαληθευτούν πέντε αιώνες μετά σε άλλη χώρα, σε άλλες θρησκείες, σε άλλες συνθήκες; Πώς γίνεται να επαληθεύονται πράγματα σχεδόν κατά γράμμα στο πρόσωπο του Χριστού; Σε όλα αυτά που θα ακολουθούσαν; Στην πορεία του κόσμου και του ανθρώπου; Ποιος θα μπορούσε να γράψει τα Ευαγγέλια της Καινής Διαθήκης, όταν οι ίδιοι οι συγγραφείς μόνοι τους παραδέχονται ότι πρόδωσαν τον διδάσκαλό τους; ότι σκότωσαν; ότι τον αρνήθηκαν για τριάντα αργύρια; ότι δείλιασαν μπροστά στην αλήθεια Του; Και ότι το καταγράφουν γιατί απλά είναι αλήθεια και γιατί η αλήθεια αυτή είναι η μόνη αλήθεια και ως τέτοια πρέπει να διαδοθεί στα πέρατα του κόσμου; Κι ας κοστίζει αυτό να βασανιστούν; να μαρτυρήσουν; να απαξιωθούν; να δώσουν τη ζωή τους; Ποιος δίνει σήμερα τη ζωή του, ποιος θυσιάζεται για μια αλήθεια και μάλιστα αφηρημένη; μια αλήθεια που δεν ανήκει στον κόσμο αυτό αλλά σε έναν άλλον που δεν έχει δει ποτέ του; Γιατί αυτό ακριβώς έκαναν τότε.
Όσο περισσότερο διαβάζεις, μάλλον όσα περισσότερα ρωτάς και αναρωτιέσαι για πράγματα σύγκρουσης και σύγκρισης με τον εαυτό σου, τον κόσμο σου, τη σχέση με τους ανθρώπους, με τον Θεό και το μέλλον γενικότερα που σε περιμένει, τόσο μπαίνεις στην όλη φιλοσοφία του χριστιανισμού, μια φιλοσοφία σύγκρουσης με την απατηλή πεπατημένη στην οποία πορεύεσαι ως τώρα και διδαχής και καθοδήγησης στην οδό της αλήθειας και του Θεού. Ή της αλήθειας του Θεού, συνώνυμα είναι.
Ο λόγος είναι γιατί η Αγία Γραφή δεν μιλάει για συμβατικά πράγματα. Η επανάσταση δεν είναι σε σένα και στα πιστεύω σου, που έχουν παγιωθεί και ξέρεις ποιος είσαι. Αντίθετα, η επανάσταση έρχεται από το κείμενο. Η επανάσταση δεν είσαι εσύ, αλλά ο Λόγος του Θεού, όσο κι αν πιστεύεις το αντίθετο. Σου λέει: Αυτά που γνώριζες ως τα τώρα, ξέχασέ τα. Διαγραφή. Delete. Και ξεκίνα από την αρχή.
Μα, γίνονται αυτά; Ποιος κολυμπάει αντίθετα στο ρεύμα και συγκρούεται με τις πεποιθήσεις του κόσμου; Ποιος λέει όχι στο χρήμα, στην εξουσία, στην εξουσία των παθών, τις ηδονές, την καλοπέραση, το γόητρο, την υπεροχή, στο τι θα πει ο κόσμος;
Κι όμως, υπάρχει κάποιος που το λέει, κι όχι μόνο το λέει αλλά το έχει ζήσει ως το ζωντανό παράδειγμα που σε καλεί να ακολουθήσεις και να μάθεις από αυτό: ο Ιησούς Χριστός, ο Υιός του Θεού, ο ενανθρωπήσας. ο Λόγος. Ο Θεός και δημιουργός σου.
Η πρώτη λοιπόν σύγκρουση που έρχεται είναι ότι η Αγία Γραφή, ο Λόγος δηλαδή του Θεού, ανατρέπει τις ως τώρα πεποιθήσεις μας. Ξέρουμε ότι αυτό που προσπαθούμε οι περισσότεροι είναι να καταξιωθούμε στην κοινωνία, να αναδειχθούμε, να γίνουμε κάποιοι, ο καθένας στον τομέα του, επιτυχημένοι στη δουλειά μας, στο όνομα που παλεύουμε να χτίσουμε, στη δόξα, στο χρήμα. Το να αποκτήσουμε χρήματα ειδικά, είναι μάλιστα το νούμερο ένα στις επιδιώξεις του ανθρώπου. Όσο περισσότερα χρήματα έχουμε τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε. Γιατί όμως τότε, η πιο εύρωστη μερίδα της υψηλής κοινωνίας και του status quo, συνηθίζει να καταφεύγει στα ναρκωτικά; στον αλκοολισμό; στην κατάθλιψη; στην αυτοκτονία; Γιατί τελικά οι επιτυχημένοι δεν είναι και τόσο ευτυχισμένοι; Όχι όλοι βέβαια, αλλά κατά μέσον όρο; Τι συμβαίνει με την ανθρωπότητα και δεν ευτυχεί; Και πώς ευτυχεί όταν ευτυχεί ο φτωχός με τα λίγα; Τι είναι αυτό που τους λείπει; Πώς το ερμηνεύει κανείς αυτό; Μήπως έχει άλλο σύστημα αξιολόγησης ο ένας από την πεπατημένη του άλλου; Μήπως αυτός ο άλλος έχει βρει έναν διαφορετικό δρόμο από αυτόν της κοινωνίας; του υλικού κόσμου; της κοσμικής ζωής; της εξουσίας; της ηδονής; του χρήματος και της δόξας; Πώς το έχει καταφέρει; Με ποια κοσμοθεωρία; Πώς το έχει κάνει να δουλέψει;
Αν το μελετήσει κανείς μέσα του, αν ψαχτεί που λένε, ο σύγχρονος άνθρωπος διαπιστώνει ότι όλα αυτά τα πιστεύω τελικά οδηγούνται στο ότι δεν προέρχονται πραγματικά από μέσα του αλλά απ' έξω, σε αντίθεση με το παράδειγμα του φτωχού π.χ. που ωστόσο ζει ευτυχισμένα. Δεν γεννιόμαστε με την πεποίθηση ότι πρέπει να είμαι επιτυχημένος ή σπουδαίος ή πλούσιος, κανένα μωρό δεν έρχεται στον κόσμο με την πεποίθηση ότι είναι πλούσιο π.χ. Αυτά έρχονται στην πορεία. Και φτάνουμε σήμερα να πιστεύουμε εκ πεποιθήσεως ότι αυτοί είμαστε και αυτό δεν αλλάζει.
Η Αγία Γραφή λέει όμως το εξής; Όλα αυτά που πίστευες ως τα τώρα, εγώ σου λέω να τα ξεχάσεις. Σου φέρνω ένα νέο σύστημα αξιών, που ωστόσο είναι το παλαιότερο όλων. Βασικά, είναι το σύστημα που εγώ, ο Θεός, έχω δημιουργήσει από το μηδέν για σένα, τον άνθρωπο, το δημιούργημά μου. Η Αγία Γραφή, που είναι η ενσάρκωση του Θεού μέσα από το ιερό κείμενο, είναι αυτό που έχουμε διαγράψει και που στη θέση του το αντικαταστήσαμε με κάποιο αντίγραφο που προέρχεται από έξω, όχι από μέσα μας. Ζούμε δηλαδή με ένα σύστημα αξιών επίκτητο, το οποίο έχει αλλοιωθεί από τον κόσμο, και έχει επιβληθεί σε εμάς, σαν σε πλύση εγκεφάλου, όταν το πρωτότυπο βρίσκεται αλλού, που υπάρχει ήδη μέσα μας, απλά είναι καταπλακωμένο από την κοσμικότητα και τις αρχές της.
Μέσα από την Αγία Γραφή λοιπόν έρχεται η πρώτη σύγκρουση, η οποία ούτε ανώδυνη είναι ούτε ανούσια. Δεν είναι λίγο να ανατρέπεται η πάγια αξιοκρατία σου επειδή όλα ως τώρα είναι λάθος! Γιατί; Γιατί είχες ακολουθήσει τον δρόμο του ανθρώπου. Γιατί; Γιατί άλλαξε πορεία από την πρώτη επανάσταση του Κάιν, ο οποίος αρνήθηκε τον Θεό και προτίμησε τον κόσμο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι αυτό που ως τώρα θεωρούσαμε ως έναν δρόμο, τώρα προκύπτουν δύο: ο δρόμος του κόσμου και ο δρόμος του Θεού. Ο δεύτερος δρόμος, αυτός του Θεού, έρχεται να ανατρέψει, αντικαθιστώντας τον παγιωμένο πρώτο δρόμο της ανθρωπότητας, ο οποίος ήταν μια αποτυχημένη μίμηση του δρόμου του Θεού, για τον οποίο δεν ήσουν προορισμένος να περπατήσεις αυθής εξαρχής. Ο δρόμος που σου ανήκει είναι ο δρόμος του Θεού. Αυτός σε οδηγεί στον αυθεντικό προορισμό, αυτός σου αποσαφηνίζει τον λόγο που υπάρχεις, γι' αυτόν ήσουν φτιαγμένος από την πρώτη στιγμή.
Έρχονται πολύ εύκολα τα κύματα της άρνησης, της αμφισβήτησης, ενίοτε και της κοροϊδίας, ιδίως από ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει καν την Αγία Γραφή και επηρεάζουν τις μάζες. Η επιστήμη μου με έχει διδάξει πολλές φορές ότι πρώτα πρέπει να ψάχνεις ο ίδιος να φτάσεις στην απάντηση πριν βρεις εύκολες απαντήσεις από αλλού. Το να θεωρείς κάτι ως δεδομένο απλά επειδή κάποιος σου το είπε είναι επικίνδυνο έως καταστροφικό και βλάπτει την ελεύθερη βούληση. Οι μάζες δέχονται πολύ εύκολα αυτά τα κύματα και συνήθως είναι τα πρώτα θύματα που υφίστανται τις συνέπειες. Χρειάζεται εγρήγορση και προσωπική βούληση για να μπορεί κανείς να διακρίνει το αληθινό από το ψεύτικο.
Δεν είναι εύκολο να πετάξεις όλη την κοσμοθεωρία σου στα σκουπίδια και να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή. Αυτό όμως μας ζητάει ο Χριστός, Γίνε ένας καινούργιος άνθρωπος, ξαναγεννήσου από την αρχή, αναστήσου από τον θάνατο της φθοράς και της αμαρτίας, όπως έκανα εγώ, γίνε το παράδειγμά μου και ακολούθησέ με ανακαλύπτοντας μόνος σου την ομορφιά και την αλήθεια της ζωής και του ποιος είσαι πραγματικά, και απορρίπτοντας ταυτόχρονα οτιδήποτε είναι ψεύτικο και αναληθές. Η Αγία Γραφή σε βοηθά πώς μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά και να πράξεις ανάλογα.
Ζόρικα πράγματα αυτά. Ίσως γι' αυτό και υπάρχει τόση άρνηση απέναντι στον χριστιανισμό και την ορθοδοξία, είναι η σύγκρουση του επίγειου με το ουράνιο, του φθαρτού με το άφθαρτο, του τώρα με το πάντα. Είναι οι δύο θεωρίες που η μία καλείται να ανατρέψει την άλλη. Στην ουσία, είναι πόλεμος. Ένας πόλεμος ανάμεσα στο καλό και το κακό. Η Αγία Γραφή μας θέτει στη μέση και μας καλεί να διαλέξουμε. Και αυτό που θα διαλέξουμε να το κάνουμε τρόπο ζωής. Ο Θεός δεν είναι δυνάστης. Δεν θα ήταν αν δεν μας είχε δώσει επιλογές, όμως μας δίνει την επιλογή, γιατί αυτό στην ουσία, σημαίνει ελευθερία. Ο κόσμος επιβάλει. Ο Θεός προσκαλεί. Υπάρχει διαφορά και, παρόλο που υπάρχει πυκνή ομίχλη γύρω από το θέμα, πρέπει να μπορούμε να ξεχωρίζουμε πότε κάτι μας έχει επιβληθεί και πότε όχι. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μορφή ελευθερίας από τη δυνατότητα επιλογής, όχι μόνο σαν πράξη αλλά και σαν γνώση. Ξέρω τι θέλω να κάνω και γι' αυτό το κάνω, όχι γιατί κάποιος άλλος έχει παραποιήσει τα δεδομένα για να με πείσει. Αυτό δεν είναι ελευθερία.
Όταν έχουμε γεννηθεί μέσα σε ένα σύστημα που αν το καλοσκεφτείς, σου έχει επιβληθεί με το έτσι θέλω και όχι επειδή εσύ το επέλεξες, και άρα δεν μιλάμε για ελευθερία βούλησης αλλά για ένα τυραννικό καθεστώς που σε εξουσιάζει, είναι συνταρακτικό να έρχεται μια διαφορετική άποψη που πηγάζει από μια άλλου τύπου κοσμοθεωρία, που δεν σε καταδυναστεύει αλλά μέσα από την αγάπη του δημιουργού της και λόγω της αγάπης του για σένα, σε καλεί να διαλέξεις από μόνος σου τι θα πετάξεις και τι θα κρατήσεις. Και αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να είναι επώδυνος στην αρχή, να σε κάνει να αντιδράς, να κλωτσάς, να θες να εγκαταλείψεις, αλλά στο τέλος της ημέρας να διαπιστώνεις ότι παρόλα τα λάθη, τις αστοχίες, τις αδυναμίες σου, αξίζει την κάθε δοκιμασία και προσπάθεια στον αγώνα σου, στον καλό αγώνα, όπως λένε και οι άγιοί μας, να σηκώνεσαι και πάλι όρθιος και να συνεχίζεις με πίστη και λίγη περισσότερη σοφία κάθε φορά, αφού, αντί για τα σκουπίδια που μάζευες ως τώρα, πλέον συλλέγεις θησαυρούς.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Μια φίλη πρόσφατα μου εμπιστεύθηκε ένα πρόβλημα που αφορούσε κάτι με την οικογένειά της. Το πρόβλημα αυτό την ταλάνιζε καιρό, της είχε στοιχίσει την ηρεμία της και την είχε γεμίσει από άγχος και εκνευρισμό. 
