..ξένη..

Ποτέ δεν είχα αισθανθεί κάτι ιδιαίτερο για την Ελλάδα, κυρίως στα πρώτα χρόνια που ήταν να φύγω και μετά, που βρέθηκα εδώ. Μάλλον περισσότερο ήταν η αδιαφορία για κάτι που στην ουσία δεν ήξερα παρά μόνο σαν φήμη, από ανθρώπους που μιλούσαν γι' αυτήν, οραματίζονταν για τις δόξες και τα μεγαλεία της και αναπολούσαν με το πικρό δάκρυ της ξενιτιάς. 'Ελλάδα και ξερό ψωμί', ήταν το μαράζι τους, 'να δω την Ελλάδα κι ας πεθάνω'. Αυτά βέβαια που άκουγα για μια χώρα μακρινή και εξωτική, με έναν ολόλαμπρο ήλιο που τύφλωνε κι έναν τεράστιο πολιτισμό που γέννησε την Ευρώπη, με το απέραντο γαλάζιο και τα καταπράσινα πευκοδάση ως το κύμα της θάλασσας, εμένα με άφηναν μάλλον αδιάφορη, αφού για μένα εκεί ήταν η ζωή μου, η γλώσσα μου, το σπίτι μου όμορφο και τακτοποιημένο, η γειτονιά μου νοικοκυρεμένη, οι δρόμοι καθαροί και φροντισμένοι, ο κόσμος μου όλος, έτσι όπως τον ήξερα και τον αγαπούσα. Δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο, ήμουν ευτυχισμένη.

Ήμουν μικρή όταν με έφεραν στην Ελλάδα, όμως θυμάμαι σαν σήμερα το πολιτισμικό σοκ που δέχτηκα από τον βάρβαρο (κατά το βαρ βαρ) στα παιδικά μου μάτια επαναπατρισμό. Μιλούσα μια άγνωστη γλώσσα που δεν γνώριζε κανείς, είχα μάθει αλλιώς, ήξερα αλλιώς, και το μόνο που ήθελα ήταν να γυρίσω πίσω, στο σπίτι μου, και όχι σε μια Ελλάδα άγνωστη και ξένη.
Όμως η ξένη ήμουν τώρα εγώ και η ασφάλεια που αισθανόμουν εκεί, πίσω, από τότε που γεννήθηκα, είχε χαθεί για πάντα.

Φυσικά, τα χρόνια πέρασαν, εγκλιματίστηκα μεν εξ' ανάγκης, προσαρμόστηκα, συμβιβάστηκα, η αλήθεια όμως παραμένει ότι αυτή η χώρα στην οποία με έφεραν κουβαλητή για τους όποιους λόγους τους, δεν είμαι εγώ. Την Ελλάδα του πολιτισμού και των τεχνών, την έμαθα, τη μελέτησα και τη λάτρεψα, η Ελλάδα όμως της πραγματικότητας του σήμερα, δεν με εξέφρασε ποτέ στο ελάχιστο, δεν άντεχα την αναρχία της, ούτε και την αντέχω. Και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι μεγάλο και σοβαρό, όπως οι άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί μέσα σχεδόν στην Αθήνα!!!!, στη Ραφήνα, στο Μάτι, στο Νέο Βουτζά, την Κινέτα και τώρα στους Αγίους Θεοδώρους, που πάλι δεν φταίει κανείς, όπως ακριβώς πνίγηκαν άλλοι τόσοι στη Μάνδρα!!!! τον χειμώνα από ευθυνο-ανεύθυνους για μία ακόμη φορά, όπως τόσα και τόσα πράγματα που με ανάγκαζαν να δέχομαι την ελληνική πραγματικότητα έτσι όπως είναι, και να νιώθω όλο και πιο μικρή, πιο ανασφαλής, πιο ανίσχυρη να κάνω το οτιδήποτε για να σώσω, δεν ξέρω, αξιοπρέπεια, τιμή, το σπίτι μου το ίδιο, την οικογένειά μου, πάντα θα φταίει κάτι μέσα στα μύχια της καρδιάς μου, ότι ο μικρόκοσμος αυτός που λέγεται Ελλάδα, δεν είναι για μένα ο σωστός και αυτό το κάτι που έχει σαπίσει εδώ και καιρό, προσωπικά, μου προκαλεί αναγούλα και τάση για εμετό.

Αυτά τα δύο εικοσιτετράωρα του τρόμου χάθηκαν 80 και ζωές μέχρι τώρα που μιλάμε, όμως να είστε σίγουροι ότι και πάλι στην Ελλάδα του σήμερα δεν θα φταίει κανείς. Θα φταίει ο αέρας που είναι δυνατός, τα ρέματα που είναι μπαζωμένα, τα παράνομα αυθαίρετα που νομιμοποιούνται εγκληματικά και κατά συρροήν, το θράσος των αρχών, η αυθαιρεσία του κόσμου, η ασυδοσία των βολεψιματιών, η έλλειψη του περιβάλλοντος, η ανηθικότητα των ανθρώπων, ο ωχαδελφισμός του γείτονα, η αδιαφορία του συνανθρώπου, η ασχήμια των πόλεων, η κακογουστιά των εξοχικών, η αναρχία των δρόμων, οι αρμόδιοι  που ποτέ δεν φταίνε για τίποτα, η βρωμιά που κατακλύζει την Ελλάδα, το μικροσυμφέρον των παρτάκηδων, το σύστημα που δεν υπάρχει, η οργάνωση που δεν λειτουργεί, οι καταστροφές που συνεχίζονται, οι άνθρωποι που χάνονται, τόσα, τόσα, τόσα! από το πιο μικρό ως το πιο τραγικό, κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να δικαιολογηθεί ότι έλα μωρέ, όλα καλά, το κουκουλώνουμε και πάμε παρακάτω και γίνεται τρόπος ζωής, και παγιώνεται, γιατί αυτή είναι η σύγχρονη Ελλάδα -που ποτέ δεν θέλησα αυθής εξαρχής για να ξεκινήσω κιόλας,- και έτσι την αγαπάτε όλοι εσείς οι Ελληνάρες/ Ελληναράδες και τη γουστάρετε και ό,τι θέλετε κάνετε και θα συνεχίσετε να κάνετε και μαγκιά σας, κι ας αφανίζονται ζωές στο μεταξύ σαν τα κοτόπουλα το ένα μετά το άλλο, κι ας καταστρέφονται σπίτια και περιουσίες, κι ας χάνεται το περιβάλλον που μας γέννησε και μας θρέφει, και τόσα άλλα που δεν έχουν τελειωμό, εγώ θα παραμένω ξένη, σε έναν τόπο ξένο, που δεν (ανα)γνωρίζω πια...



------
(οι φωτογραφίες είναι από εδώ και εδώ.)