Εξεταστική

Λίγο ακόμα, το πιο δύσκολο, το πριν το τέλος..

Επιστροφή

Σχεδόν σαν πίνακες του Τέρνερ οι εικόνες που μου χάρισε η επιστροφή. Σχεδόν σαν τέχνη. Είναι η τέχνη της βροχής, όχι η αισθητική (το εφέ της δηλαδή), αλλά η αρχιτεκτονική της τέχνη. Αυτή που θρυμματίζει και ξαναφτιάχνει από την αρχή με τα ίδια υλικά κάτι καινούργιο. Μια αλλιώτικη διάσταση, μια απαρχή, που, ενώ την ξέρεις - ή νομίζεις ότι την ξέρεις -, είναι σα να τη βλέπεις για πρώτη φορά, με άλλα μάτια και σε μια νέα εκδοχή. Σα να ζεις το όνειρο μέσα στο όνειρο. Όπως περίπου συμβαίνει και στο σενάριο της οσκαρικής ταινίας Inception που προβλήθηκε χτες το βράδυ στην τηλεόραση και την ξανάδα για πολλοστή φορά με αμείωτο ενδιαφέρον. Ή με άλλα μάτια.

Λένε πως θα βρέξει

Ο Άντυ κυνηγούσε ένα λαγουδάκι μέσα στο κτήμα λίγο πριν φτάσουμε. Τα σπουργιτάκια δεν ξανακούστηκαν. Ελπίζω να μην τα πρόφτασε το φίδι και να βρήκαν το δρόμο τους για τον ουρανό. Ένα 11χρονο παιδί έφυγε από αδέσποτη σφαίρα μέσα στο σχολείο του. Τώρα όλοι τρέχουν και νοιάζονται. Μόνο που τώρα είναι αργά. Βροχή έδωσε για αύριο ο καιρός με έντονα φαινόμενα κατά τόπους. Μόνο που σ' αυτόν τον τόπο δύσκολα έρχεται βροχή. Είναι να γράψω και τα ταξιδιωτικά για το βιβλίο που θα εκδοθεί μέσα στον λίβα του καλοκαιριού. Είναι να βγάλω και την ύλη μου για τις εξετάσεις, να κλείνει σιγά σιγά κι αυτός ο κύκλος. Κι έχει μια πανσέληνο απόψε! Τουλάχιστον, του αρέσει στη δουλειά και εγκλιματίζεται όμορφα. Τουλάχιστον, λένε πως θα βρέξει.

Πάλι εδώ..

Χρόνια σου πολλά

Και φτάνεις σε μια φάση της ζωής σου άγνωστη και μυστήρια όπου τα πιο απλά πράγματα όπως το να τιμήσει τους κολοκυθοκεφτέδες σου σε πλημμυρίζουν από μια ανείπωτη χαρά, που εύκολα τη λες και ευτυχία.

Σαββατοκύριακο στην Περαχώρα

Μετά την κούραση της εβδομάδας δεν το είχα όρεξη να πάω, εκείνος με έπεισε.
Και πέρασα καταπληκτικά. Οι δυο μας στην Περαχώρα. Οι καλύτερες διακοπές!

Φέτος ήταν η χρονιά τους, έδωσαν ρεσιτάλ παραγωγικότητας και ομορφιάς!

Είχαμε να πάμε καιρό, κοντά δύο μήνες. Όμως, τα βρήκαμε όλα ζωντανά, χρωματιστά και ακμαία. Σα να μην πέρασε μια μέρα! Όλα τους ήταν στα καλύτερά τους, οι τριανταφυλλιές, τα ηλιοτρόπια, τα οπωροφόρα. Τα κλαδιά τους κόντευαν να σπάσουν από τον καρπό! Μανταρινάκια, αχλάδια, μήλα. Λίγο ακόμα θέλουν, μέχρι την επόμενη φορά. Οι μουριές μας για πρώτη φορά έβγαλαν μούρα! Γυάλιζαν στον ήλιο και έσταζαν μέλι. Οι ροδιές έδεσαν και φέτος, μέσα στον πύρινο ανθό, ολοστόλιστες. Τα γεράνια ολάνθιστα.

Τι να λέω, οι εικόνες μιλούν από μόνες τους.

Υπάρχει μια άτυπη άποψη που κυριαρχεί στον χώρο της φωτογραφίας, πως τα λουλούδια είναι θέμα ανιαρό που δεν δηλώνει φωτογραφία επιπέδου. Για μένα, ένα λουλούδι είναι ένα έργο τέχνης, η τελειότητα στις γραμμές, στις αποχρώσεις, η αρμονία του, η σιωπηλή ομορφιά του με αιχμαλωτίζουν πάντα και με συγκινούν. Έχουν γίνει το αγαπημένο μου θέμα φωτογράφισης κάθε φορά που πηγαίνω στο κτήμα και πιστεύω ότι τους αξίζουν όλα τα φωτογραφικά πορτρέτα που μπορώ να τους αφιερώσω. Πόσο μάλλον όταν όλα τους κρύβουν τον χρόνο και τον κόπο μας να τα φτάσουμε ως εδώ. Ο άνδρας μου έχει αφιερώσει άπειρο χρόνο για αυτά. Κι εγώ, το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να τα θαυμάζω και να τα αποθανατίζω.

Παιχνίδια στον ήλιο με τα γελαστά ηλιοτρόπια. Πρώτη τους χρονιά φέτος στο κτήμα.

Αυτή τη φορά είχαμε και επισκέψεις. Ο Διαμαντής πέρασε από το κτήμα και άφησε το δίμετρο πουκάμισό του. Ήταν τόσο εντυπωσιακό! Τα χρώματα, οι υφές, το πώς είχαν αποτυπωθεί ακόμα και τα μάτια του στο πουκάμισο που μας άφησε για δώρο. Ο Νίκος λέει πως είναι άκακο, από αυτά που τρώνε ποντίκια μόνο και δεν πειράζουν τον άνθρωπο. Θέλω να τον πιστέψω, αλλά όταν βλέπεις ένα τόσο μεγάλο αποτύπωμα, δύσκολα το αντιμετωπίζεις στωικά. Φαινόταν τεράστιο!

Η Εύα και το ..φίδι! Μπρρρρ!

Εκτός από τον Διαμαντή, το σαββατοκύριακο μας φύλαγε κι άλλη μια μικρή έκπληξη. Ήμασταν μπροστά στη βεράντα και πίναμε το καφεδάκι μας. Ακούγαμε τιτιβίσματα μικρών πουλιών πολύ κοντά μας, δεν μπορούσαμε όμως να τα εντοπίσουμε. Σηκωθήκαμε και αρχίσαμε να ψάχνουμε διακριτικά, μη τα τρομάξουμε. Κοιτάξαμε στην ελιά που σκιάζει τη βεράντα μας, στα κεραμίδια, στα παράθυρα, δεν ήταν πουθενά. Οι φωνούλες ωστόσο ήταν εκεί, δίπλα μας, στο ένα μέτρο. Πού ήταν;

Είχαν κάνει φωλιά μέσα σε ένα πήλινο πιθαράκι που είχαμε κάτω από το δέντρο. Μέσα από ένα μικροσκοπικό στόμιο, η μαμά σπουργιτίνα είχε φτιάξει φωλιά και είχε κάνει τα αυγουλάκια της, τα οποία τώρα είχαν γίνει σπουργιτάκια και φώναζαν απαιτητικά για τροφή! Ήταν όνειρο να βλέπεις τις κινήσεις του ζευγαριού, τη φροντίδα τους απέναντι στα μικρά τους, τον συναγερμό όταν κατάλαβαν πως τα είχαμε εντοπίσει, την αποδοχή της παρουσίας μας, την αρμονία στη συνύπαρξη. Το καλύτερο σχολείο είναι η φύση, οι πιο σοφές διδαχές πηγάζουν από εκεί, διδαχές όπως αφοσίωση στην οικογένειά σου, υπευθυνότητα, συνεργασία με το ταίρι σου, δέσιμο, φροντίδα για τα παιδιά σου, προστασία, αγάπη, συνύπαρξη, σκοπός...

Φύγαμε αργά το βράδυ της Κυριακής, γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα. Γεμάτοι. Ένας τόπος που αγαπάμε πολύ, μας ανταπέδωσε στο ακέραιο την αγάπη μας αυτή. Μας την έδωσε πίσω πολλαπλάσια. Όπως το κάνει κάθε φορά που ξεκλέβουμε λίγο χρόνο για να τρέξουμε στην αγκαλιά του. Εις το επανειδείν!

Αγριόσκορδο, το αγαπημένο. Είναι και το σηματάκι μου εδώ και στο facebook και αλλού.

Εύα 💗