Σκέψεις και σελίδες ημερολογίου

Ξέρω μόνο ότι δεν είμαι στα καλά μου τον τελευταίο καιρό. Αισθάνομαι πως κάτι είναι στο δρόμο και έρχεται θρασύ και απρόσκλητο και απειλεί την ησυχία μου, την ηρεμία μου, τη γαλήνη της ψυχής μου, βασικές προϋποθέσεις για να μπορώ να λειτουργώ καλά. Αυτό που αισθάνομαι μερικές φορές, που, σαν κάποιος να μου έχει κλέψει τη χαρά, με κάνει και θυμώνω πολύ. Κι όταν μου φεύγει ο θυμός, απογοητεύομαι. Γιατί αυτή η βεβαιότητα πως όλα πηγαίνουν καλά έχει αρχίσει να εξανεμίζεται, χωρίς να έχει περάσει από το χέρι μου. Τουτέστιν, χωρίς να με έχει ρωτήσει κανείς..

Ένα ..παρ' ολίγον αφιέρωμα στην Άριάδνη'

Και πώς να κάνω το αφιέρωμά μου στον χιονιά που έφερε η Άριάδνη' όπως σχεδίαζα, όταν ξυπνάω το πρωί και βλέπω αυτή τη γελαστή, βουτυρένια, ανοιξιάτικη μέρα μέσα στο καταχείμωνο; Λευκά τοπία με χιονισμένες στέγες και χιονάνθρωπους δεν μου βγήκαν. Μόνο χρώματα, χαρά και γιορτινή διάθεση να παιχνιδίζουν στο δισέλιδο της 10ης και 11ης Ιανουαρίου (μία σελίδα για κάθε χιονισμένη μέρα που έζησε η πρωτεύουσα), αλλά δε με πειράζει. Εξάλλου, ημερολόγιο είναι, στο ημερολόγιό μου κάνω ό,τι θέλω.
Κι εξάλλου, κάθε μέρα που χαμογελά είναι μια κερδισμένη μέρα.

Passengers

Το σημερινό πρόγραμμα είχε κινηματογράφο. Τον λατρεύουμε και οι δύο και όποτε μας δίνεται η ευκαιρία, δεν την αφήνουμε ανεκμετάλλευτη. Η ταινία είχε μεταξύ άλλων και ένα δίλημμα: όταν φτάνεις στη στιγμή που πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στον εαυτό σου ή τον άλλον, τι διαλέγεις τελικά; Βέβαια, έτσι όπως ξετυλίχθηκε η υπόθεση της ταινίας, δικαίωνε την επιλογή του πρωταγωνιστή, αφού, αν επέλεγε τον άλλον, θα χάνονταν όλοι τους λόγω τεχνικής βλάβης, άρα λόγω ανωτέρας βίας, άρα καλά έκανε και διάλεξε τον εαυτό του (την επιθυμία του δηλαδή να ξυπνήσει την συμπρωταγωνίστρια νωρίτερα εν γνώση του ότι την καταδικάζει, μιας και ο ίδιος δεν άντεχε στην ιδέα να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε ένα διαστημόπλοιο όπου όλοι κοιμούνταν στις κάψουλές τους περιμένοντας να φτάσουν στον παραδεισένιο πλανήτη που ήταν και ο προορισμός τους). Ωστόσο, το δίλημμα παραμένει. Όταν τίθεται το δίλημμα 'εγώ ή οι άλλοι', πόσοι αλήθεια θα διάλεγαν το δεύτερο τη σήμερον ημέραν; Πόσοι θα έβαζαν τον εαυτό τους δεύτερο, πόσοι θα τον θυσίαζαν για κάποιον άλλον; Ιδού η απορία.

Σελίδες ημερολογίου

ή: Καφές και συμπάθεια με την επιστήθια φίλη μου, που γνωριστήκαμε στη σχολή και από τότε γίναμε αυτοκόλλητες για λόγους που ανανεώνονται, προς μεγάλη μας έκπληξη, συνεχώς.

Σελίδες ημερολογίου

...ή: ένα απρόσμενο ταξίδι ως τη Σπάρτη και πίσω με το αυτοκίνητο και εντυπώσεις από την στάση μας στην Τρίπολη στο δρόμο της επιστροφής που ήταν γεμάτη εκπλήξεις.

Απόψεις του ιερού ναού του Αγίου Βασιλείου - του δικού μας ασκητικού και εγγράμματου Αη-Βασίλη, που καμία σχέση δεν έχει με τον στρουμπουλό ΑγιοΒασίλη της Cocacola που μονοπωλεί τις μέρες των Χριστουγέννων ολόκληρη την Ελλάδα λες και δεν έχει δικό της Αη-Βασίλη και στρέφεται στα καταναλωτικά πρότυπα της δύσης, άντε να μην αρχίσω πάλι - και που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της Τρίπολης.

Η πόλη ήταν μια έκπληξη για μένα. Δεν την είχα ξαναπερπατήσει και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα από τον χαρακτήρα που διατηρεί, κάτι πολύ γενναίο και σπάνιο να το βλέπεις τη σήμερον ημέραν.

Το να βρίσκεις ποίηση στα πιο απίθανα και αναπάντεχα μέρη, όπως έναν στίχο του Ελύτη μέσα σε τιμοκατάλογο εστιατορίου (!) είναι από αυτά τα μικρά θαυματάκια που με ενθουσιάζουν. Μου αλλάζουν τη διάθεση για το υπόλοιπο της μέρας και μου δίνουν μια αισιοδοξία και μια πεποίθηση ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα.

Καλή χρονιά δεν σας έχω πει ακόμα από εδώ. Καλή Χρονιά λοιπόν, γεμάτη χαμόγελα, υγεία, αγάπη και εκπληρωμένα όνειρα!