Ο δρόμος για το πτυχίο

Ήταν ένας δύσκολος μήνας ο Ιούνιος, γεμάτος από ατέλειωτες ώρες διαβάσματος, ξενύχτια, άγχος, νεύρα, κούραση. Προτελευταία ενότητα μιας σχολής που αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολη και απαιτητική. 
Όμως, δεν θα την ήθελα καθόλου διαφορετική, γιατί η αξία της σχολής και το υψηλό της επίπεδο κάνει τον δικό μου προσωπικό αγώνα ακόμα πιο πολύτιμο! Είμαι πολύ περήφανη που έχω φτάσει ως εδώ, με αυτά τα δεδομένα και με το πρόγραμμα που έχω, τη δουλειά μου, την οικογένειά μου, το σπίτι μου και χωρίς την ελάχιστη βοήθεια από πουθενά.

Κι όμως, χώρεσε και η σχολή. Δεν ξέρω πώς, αλλά τα κατάφερε και χώρεσε στη ζωή μου! Αργά-αργά, σταθερά, επίμονα. Χρόνο με τον χρόνο η μάχη δινόταν και έλεγα, άντε. Ένα μάθημα ακόμα έμεινε πίσω μου. Ένα μάθημα λιγότερο έμεινε μπροστά μου. Και έδινα κουράγιο στον εαυτό μου και συνέχιζα.
Προχτές, το Σάββατο το πρωί έδωσα το προτελευταίο μου. Και τα πήγα μια χαρά!
Από προχτές ένα χαζοχαρούμενο μειδίαμα έχει κολλήσει στα χείλη, αυτό της ικανοποίησης που φέρνει το πέρας ενός άθλου.
Γιατί άθλος είναι, για μένα τουλάχιστον, να μένεις σταθερά πιστός σε ένα όνειρο που κατοικεί μέσα σου από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου. Ακόμα κι όταν η ζωή έρχεται με ορμή με τα δικά της προγράμματα, αυτό να μένει ζωντανό, εκεί, να περιμένει σιωπηλά την ώρα που θα έρθει η σειρά του να αναπνεύσει.

Αισθάνομαι πραγματικά τυχερή και ευλογημένη που μου δόθηκε η ευκαιρία κάπου δέκα χρόνια πριν, με τον θεσμό του ανοικτού πανεπιστημίου, που ήταν θαρρείς κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της ζωής μου! Μια ευκαιρία που την άρπαξα από τα μαλλιά. Και παρόλες τις θυσίες που απαίτησε μέσα στα χρόνια, όπως απαιτεί κάθε τι που αξίζει πραγματικά σε αυτή τη ζωή, δεν το μετάνιωσα ούτε για μια στιγμή. Είναι μια εμπειρία ζωής, ένα τεράστιο παράθυρο σε έναν κόσμο μαγικό, πολυδιάστατο, ένα κλειδί που ξεκλειδώνει όλους τους μηχανισμούς σκέψης, ενσυναίσθησης, διορατικότητας και κρίσης που κρύβονται μέσα σου, μία ώθηση σε κάθε ρινίδα δύναμης και αντοχής και θέλησης που διαθέτεις ως άνθρωπος.

Οι φωτογραφίες βγήκαν με το κινητό σε στιγμές ιδιαίτερης κούρασης, όταν χρειαζόμουν επειγόντως κάτι για να με αποσπάσει από τον δαιδαλώδη λαβύρινθο μιας ύλης απέραντης και απαιτητικής, σε στιγμές που η εξάντληση και η συναίσθηση της μοναξιάς του αγώνα ήταν στο ζενίθ. Βρισκόμουν μέσα στο πυκνότερο σκοτάδι. Αυτό που σκεπάζει τα πάντα λίγο προτού να ξημερώσει...

Τώρα που όλα αυτά είναι πια παρελθόν και ο ήλιος του Ιούλη λάμπει δυνατά στον καταγάλανο ουρανό της πόλης, αποκτούν μιαν άλλη αξία, συναισθηματική. Γίνονται ενθύμιο και μνήμη, έτοιμα να μπουν στο πολύτιμο μπαουλάκι μου των αναμνήσεων.
Ένα μάθημα ακόμα πίσω μου. Ένα μάθημα ακόμα μπροστά μου. Για να κλείσει αυτό το τεράστιο κεφάλαιο της ζωής μου που 'χει για τίτλο του: "Ο δρόμος για το πτυχίο".