 |
| evapsarrou.blogspot.com |
Δυο μέρες τώρα που μπαινοβγαίνω στις τράπεζες για τα διάφορα που καλούμαι οσάν νομοταγής πολίτης να διεκπεραιώσω πριν κλείσει ο μήνας, είδα όλη την αγανάκτηση των ηλικιωμένων που στήνονταν ο ένας πίσω από τον άλλον όρθιοι, στριμωγμένοι σε ατέλειωτες ουρές να υπομένουν το μαρτύριο της αναμονής και της ορθοστασίας μέχρι λιποθυμίας. Είδα τη θλίψη και την απογοήτευση στα μάτια τους. Την ανημποριά και την παραίτηση.
Η κατάντια δεν έχει πια περιγραφή, το έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο εδώ και καιρό. Έχει ξεπεράσει τις λέξεις, τη σημασία τους. Πόση ντροπή, Χριστέ μου, αισθάνθηκα τούτες τις δύο μέρες... Φτάσαμε να υποβάλουμε σε εξευτελισμό τους πατέρες και τις μητέρες μας, τους παππούδες που μας μεγάλωσαν, που έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για εμάς, για να διευκολύνουν τη ζωή μας, και συνεχίζουν ακόμη! και θα συνεχίζουν για όσο ζουν να κάνουν αυτό που έχουν μάθει από πάντα να κάνουν, να προσφέρουν. Και εμείς, οι σύγχρονοι Νεοέλληνες, οι μοντέρνοι και προοδευτικοί, για αντάλλαγμα, για ευχαριστώ, τους κλέβουμε την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό τους... Σαν λωποδύτες.
Μου έπεσαν τα μάτια... Οι τελευταίες εκλάμψεις ενός θνήσκοντος έθνους.... Ειπώθηκε χτες πίσω από κλειστά χείλη και κατεβασμένο βλέμμα... Το κρατάω σαν επιτομή των σημερινών μου σκέψεων και τιτλοφορώ την ανάρτηση με αυτή την τρομακτική υποψία...
Η φωτογραφία, από την αυλή της μανούλας μου..
