Ο δρόμος του φωτός

Την ξύπνησε ο ήχος της κλήσης του στο κινητό της, διαφορετικά δεν θα τον είχε αντιληφθεί. Κουβαλούσε το μπετόνι με το νερό, τα γεμιστά που του είχε φυλάξει αποβραδίς στο ψυγείο κερδίζοντας ένα τρυφερό φιλί για καλημέρα. 
Δεν είχε στείλει τελικά τον βοηθό, 'να μην έχουμε γλωσσοφαγιές' , της είπε. Εκείνη συμφώνησε. 'Καλύτερα την ησυχία μας', συμπλήρωσε. Συμφώνησε με τη σειρά του. Τέτοιες στιγμές, που ευθυγραμμίζονταν έτσι αβίαστα πλανήτης Άρης και πλανήτης Αφροδίτη και στον αέρα αιωρούνταν αυτό που κυνηγούν όλοι οι άνθρωποι όλη τους τη ζωή, κάτι λιγοστές σταγόνες ευτυχίας που δίνουν νόημα στο χαοτικό κουβάρι της ζωής, τέτοιες στιγμές αισθανόταν πραγματικά καλά, δυνατή και ατρόμητη. Πολεμίστρια απέναντι στο θεριό που δεν έλεγε να την αφήσει στην ησυχία της. Το προηγούμενο απόγευμα είχε κάνει την πρώτη της επίσκεψη στον οδοντίατρο, καταφέρνοντας να βρει το θάρρος να ξεκινήσει άλλον έναν αγώνα που ήξερε πως θα ρουφούσε ό,τι αντοχές της είχαν απομείνει ύστερα από ένα μαρτυρικό καλοκαίρι γεμάτο πόνους, ψυχική φθορά και επικίνδυνα φλερτ με την απέναντι πλευρά. Την ταλαιπωρία την θεωρούσε δεδομένη, όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο δεν την ένοιαζε πια. 
Αργά το ίδιο βράδυ, λίγο προτού την πάρει ο ύπνος, διάβαζε από το βιβλίο που βρισκόταν δίπλα της στο κομοδίνο:

"Οι δυσκολίες είναι που μας κάνουν καλύτερους. 
Χωρίς αυτές δεν θα είμασταν ποτέ έτοιμοι να περπατήσουμε πάνω στον δρόμο του φωτός."

Χάραμα στην Σκαλωσιά (τραβηγμένη με το κινητό) ~ evapsarrou.blogspot.com