Στη ζωή και στην οθόνη

Είπα να μη γράψω τίποτα για όλα αυτά τα απίστευτα που συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στη χώρα, αλλά με προκαλούν οι εξελίξεις καθημερινά εδώ και μήνες. Το απλό γυναικείο μου μυαλό αδυνατεί να συλλάβει τον παραλογισμό των ημερών. Το πόσο εύκολα τζογάρουν το μέλλον της χώρας μου, των παιδιών μου και των επόμενων γενιών. Το πόσο μπερδεμένοι παραμένουμε σαν έθνος ως προς το ποιοι είμαστε, πού ανήκουμε, ποιο είναι το σπίτι μας και η ταυτότητά μας. Το πόσο εύκολα διχαζόμαστε ακόμα, κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του απωθημένα και κατάλοιπα...
Σήμερα το πρωί μαθαίνω ότι μου πετάνε το μπαλάκι να αναλάβω εγώ την ευθύνη της απόφασης του αν αύριο θα λέγομαι Ευρωπαία ή όχι με δημοψήφισμα. Το βάπτισαν μάλιστα δημοκρατική διαδικασία και κίνηση ιστορικής σημασίας. Πέντε μόλις μήνες εκλεγμένοι και μεταθέτουν την ευθύνη της οποιαδήποτε απόφασης σε μένα; Γιατί; Για να έρθουν, όταν τα πράγματα θα έχουν γίνει πραγματικά άσχημα, να μου πουν ότι εγώ ευθύνομαι για όλα; Ότι ήρθαν και με ρώτησαν και εγώ τους είπα τι να κάνουν; Μα, εγώ δεν έχω ούτε τις θεωρητικές γνώσεις ούτε την τεχνική κατάρτιση, ούτε και τη πείρα που απαιτούνται να έχει κανείς για να πάρει μια τόσο σοβαρή απόφαση. Νόμιζα ότι είχα μια κυβέρνηση που τα ξέρει αυτά προκειμένου να προχωράει στις επιλογές και τις αποφάσεις πατώντας σε σταθερό έδαφος και βλέποντας μακρύτερα από εμένα, την αδαή.    
Ούσα μητέρα εφήβου δις, διαπιστώνω με τρόμο την απίστευτη ομοιότητα στις αντιδράσεις του πρωθυπουργού με εκείνες του γιου μου, που εκρήγνυται για ψύλλου πήδημα, που φτάνει τις καταστάσεις στα άκρα εν ριπή οφθαλμού, που σηκώνεται και φεύγει εν μέσω συζητήσεων, ασυγκράτητος, αδιάλλακτος, απρόβλεπτος, ισχυρογνώμων, ανυπόμονος, παντογνώστης... 
Όλα πανομοιότυπα, στη ζωή και στην οθόνη. 
Όμως, ο γιος μου βρίσκεται στην εφηβεία, οι ορμόνες ορύονται, το σώμα επαναστατεί, το μυαλό ωριμάζει απότομα, είναι λογικό και αναμενόμενο να υπάρχουν τέτοιου είδους αντιδράσεις. Ο πρωθυπουργός; Αδυνατώ να καταλάβω, η πραγματικότητα με ξεπερνά...

Είχαμε να πάμε από το Πάσχα και βρήκαμε μια παλέτα εντελώς αλλαγμένη. Ο βροχερός καιρός των ημερών που μεσολάβησαν άφησε το στίγμα του. Όλα ζωηρά και ακμαία, σα να μην πέρασε μια μέρα. 

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Κάτι περιμένουν οι νεαροί με ανυπομονησία

evapsarrou.blogspot.com

τα διάσημα σουβλάκια του μπαμπά!

evapsarrou.blogspot.com

Τα κορίτσια μας, οι Καρυάτιδες, ακοίμητες φρουροί αποτρέπουν επιδρομές ένθεν κακείθεν στα μεζεδάκια που έσπαζαν μύτες!

evapsarrou.blogspot.com

Τα πρώτα μας ρόδια λιάζουν τις κορώνες τους στον ήλιο

evapsarrou.blogspot.com

Το ολάνθιστα θυμάρια τριγύρω στους αγρούς μας μεθούσαν με το χρώμα και το άρωμά τους

evapsarrou.blogspot.com

Κάποια αγριολούλουδα αποξηραίνονται για να στολίσουν κάποια στιγμή κάποια γωνιά του σπιτιού

evapsarrou.blogspot.com

Ο Φοίβος ευχαριστήθηκε ελευθερία και μακρινούς περιπάτους μέσα στην καρδιά μιας οργιάζουσας φύσης

evasparrou.blogspot.com

Μια μικρή ανάσα για να απολαύσουμε τη θέα πριν συνεχίσουμε τη βόλτα μας στον κάμπο που απλώνεται μπροστά μας

evasparrou.blogspot.com

Η ευεργετική επίδραση είναι εμφανής ακόμα και στα πιο κουρασμένα παλικάρια!

evapsarrou.blogspot.com

Η κληματαριά μας έχει απλωθεί γεμάτη από άγουρα τσαμπιά που δεν έχουν γυαλίσει ακόμα

evapsarrou.blogspot.com

Κι όσο κάποιοι ποτίζουν με τον ιδρώτα τους τη διψασμένη γη, κάποιοι άλλοι ..τους βγάζουν κατασκοπευτικά φωτογραφίες!

evapsarrou.blogspot.com

Ο γιος μου με τον φίλο του που φιλοξενήσαμε για αυτές τις δύο μέρες της απόδρασης ευχαριστήθηκαν υπαίθριες δραστηριότητες, πεζοπορίες, μπάσκετ, πινγκ πονγκ..

evapsarrou.blogspot.com

με τον Φοίβο να τους πιάνει το μπαλάκι και να ..εξαφανίζεται διεκδικώντας αγωνιστικά τη συμμετοχή του στο παιχνίδι!

evapsarrou.blogspot.com

Η πρώτη βουτιά του καλοκαιριού στην κρύα ακόμα θάλασσα άνοιξε τις ορέξεις

evasparrou.blogspot.com

Τα σκοινιά γέμισαν απλωμένες πετσέτες θαλάσσης και μπανιερά

evapsarrou.blogspot.com

Και ένα δικό μου δημιούργημα που έχει βρει τη θέση του σε έναν τοίχο του εξοχικού. Ακρυλικά σε κεραμικό πιάτο.

evapsarrou.blogspot.com

Τον συννεφιασμένο καιρό της πρώτης μέρας υποδέχτηκε ένας καταγάλανος ουρανός την επομένη

evapsarrou.blogspot.com

Ηλιοβασιλέματα γεμάτα αναμνήσεις, που λέει και το τραγούδι...

evapsarrou.blogspot.com

Στο καταφύγιό μας είμαστε πραγματικά εμείς. Απλοί, αληθινοί, ανθρώπινοι, στους ρυθμούς που μόνο η φύση ξέρει να ισορροπεί

evapsarrou.blogspot.com

Στη συγκίνηση που μόνο η φύση ξέρει να χαρίζει...

evapsarrou.blogspot.com

Μαμαδίστικες συμβουλές

Μου το έχει πει η μαμά μου πολλάκις:
"Δεν θα μιλάς όταν είσαι τσαντισμένη. Θα μετράς από μέσα σου από το ένα ως το δέκα και μετά θα μιλάς."
Μαμαδίστικη συμβουλή, την πετάς; Δεν την πετάς. 
Έτσι κι εγώ, τι να κάνω; Οσάν καλή κόρη ακολουθώ τη συμβουλή της μαμάς μου. Μετράω από το ένα ως το δέκα -έχοντας παραλείψει ωστόσο όλους τα ενδιάμεσους αριθμούς που με καθυστερούν την πιο ακατάλληλη στιγμή- και μέσα στο επόμενο κλάσμα του δευτερολέπτου, εκρήγνυμαι. 
Ε, και όποιον πάρει η μπόρα. Και μετά; Μετανιώνω.  
Γιατί όταν οι τόνοι πέφτουν και η τοξίνη όλων αυτών των αρνητικών συναισθημάτων αποβάλλεται από τον οργανισμό και σβήνει, τότε είναι που αρχίζει το μυαλό να σκέφτεται καθαρά και με διαύγεια. Η αιθαλομίχλη που σκέπαζε τα πάντα διαλύεται, το τοπίο ξεκαθαρίζει, τα σχήματα διαγράφονται με σαφήνεια στον ορίζοντα και όλα αποκτούν πλέον τη σωστή τους διάσταση. 
Όσο για όλα τα πυρακτωμένα συναισθήματα που φάνταζαν γίγαντες μέσα μου πάνοπλοι κι έτοιμοι να χυμήξουν, με αιτία ή χωρίς, τώρα, κάτω από το φως της λογικής και της 'ολύμπιας νηφαλιότητας', που λέγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, είναι και πάλι αυτό που είναι: Νάνοι. Άκακοι, μικροσκοπικοί και ασήμαντοι. 
Τόσο μικροί και τόσο ασήμαντοι μάλιστα, που με κάνουν να αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους αυθής εξαρχής, χαλώντας γι' αυτά την ψυχραιμία, την ηρεμία και την καλή μου διάθεση. 
Πόσο μάλλον τον τελευταίο καιρό, που με τα όσα ψυχεδελικά συμβαίνουν γύρω μου, μου έχουν γίνει πιο αναγκαία από ποτέ. 

evapsarrou.blogspot.com

Το χτεσινοβραδινό δελτίο καιρού έπεσε μέσα στα προγνωστικά του. Σύννεφα μολυβιά και γεμάτα βροχή άρχισαν να μαζεύονται απειλητικά πάνω από την πόλη. Μέσα σε λίγη ώρα το σκηνικό άλλαξε άρδειν, με εκκωφαντικά αστραπόβροντα και μια δυνατή βροχή που σάρωσε τα πάντα. 
Το μπουρίνι σταμάτησε τόσο απότομα όσο ξεκίνησε. Όλη η σκόνη και το σκουπιδομάνι κρύφτηκαν μέσα στους υπονόμους αφήνοντας πίσω τους μια απαστράπτουσα κρυστάλλινη ατμόσφαιρα. 
Ίσως, από μια οπτική γωνία, θα μπορούσε κανείς να πει πως κουβαλάει και μια αλληγορική διάσταση το όλο συμβάν. 
Ίσως πάλι, και όχι.
Καλαμαράκια με σάλτσα ντομάτας και πιλάφι σήμερα. 
Εις το επαναγράφειν.

Νέες αφίξεις στη γειτονιά

Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά ..έξι(!) παρακαλώ είναι ο αριθμός των κουταβιών που αφίχθησαν στην πολύπαθη γειτονιά μου, που πλέον έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά με το σύνηθες φαινόμενο της εγκατάλειψης κατοικιδίων από ασυνείδητους συνανθρώπους μου κάθε που ανοίγει ο καιρός. 
Τα νεογέννητα κουταβάκια έκλαιγαν όλη τη νύχτα από το σοκ και τον φόβο, τα άκουγα μέσα στον ύπνο μου. Την επομένη το πρωί διαπίστωσα πως κάποιος είχε προνοήσει γι' αυτά, είχαν ξηρά τροφή, είχαν νερό και ως το απόγευμα που επέστρεψα στο σπίτι, είχαν ξεθαρρέψει και έπαιζαν μεταξύ τους σα να μην τους είχε συμβεί τίποτα το κακό!
Έμεινα να τα κοιτάζω.. Είναι αυτό που λένε, το λανθάνειν ανθρώπινο, το συγχωρείν σκυλίσιο...  
Όμως, τα κουταβάκια δεν ήταν πλέον έξι. Μία κυρία που είχε ξετρελαθεί με το γαλανομάτικο της παρέας και ήταν σε δίλημμα αν θα το υιοθετήσει ή όχι, μου είπε πως τα δύο είχαν ήδη βρει σπίτι και ότι μάλλον έχει βρει και το τρίτο, υποννοώντας το δικό της. 
- Άντε να δω πώς θα ταιριάξει με τις γάτες μου. Χαμός θα γίνει! Αλλά δεν με νοιάζει. Κοίτα το πόσο αξιολάτρευτο είναι! Αχ, ματάκια μου, ποιος άκαρδος μπόρεσε να σε πετάξει στα σκουπίδια; Είπε στο νέο της απόκτημα και συνέχισε τα χάδια και τα παιχνίδια λιγωμένη από τη γλύκα και την αθωότητα του γαλανομάτικου κουταβιού.
Δεν ξέρω αν και τα υπόλοιπα θα είναι το ίδιο τυχερά. Σήμερα που ξύπνησα το πρωί, είδα ότι δεν έχει απομείνει κανένα. Σκέφτομαι πόσο εύκολα παίρνει ο κόσμος ένα κατοικίδιο στο σπίτι του. Ενθουσιάζεται, το βλέπει μικρούλι και ναζιάρικο, ξετρελαίνεται με τα σπιρτόζικα ματάκια του, το απαλό τρίχωμά του και, έτσι, χωρίς δεύτερη σκέψη, αποφασίζει πως το θέλει. Κι όταν τα βρίσκει σκούρα και αρχίζει να ζορίζεται και να δυσφορεί με τη δέσμευση και την ευθύνη που συνεπάγεται η απόκτηση ενός κατοικίδιου, τότε, σφάλει για δεύτερη φορά, εγκαταλείποντας εκείνο ή τους απογόνους του στα σκουπίδια και μεταθέτοντας το πρόβλημά του αλλού, σε άλλη γειτονιά και σε άλλες συνειδήσεις. 

evapsarrou.blogspot.com

Πρωινό Σαββάτου και η γειτονιά μου αρχίζει να ξυπνάει αργά, νωχελικά. Κάποια πατζουρόφυλλα τρίζουν στο άνοιγμά τους, ένα αυτοκίνητο που ζεσταίνει τη μηχανή, δυο ποδηλάτες που μπαίνουν στο άλσος με τις γυαλιστερές τους αμφιέσεις και την πλήρη τους εξάρτηση. Μία εβδομάδα μετά τις εξετάσεις και ακόμα αισθάνομαι κουρασμένη. Λες και όλη η πίεση του τελευταίου μήνα, με τις ατέλειωτες ώρες μελέτης, τα ξενύχτια, την αγωνία, την ένταση, όλο αυτό το άγχος που έσφιγγε τα δόντια πεισματικά και ξεσπούσε κάθε τόσο στα πιο αδύναμα σημεία του κορμιού σωματοποιώντας την ύπαρξή του, επιβάλλοντας την παρουσία του, εκδηλώθηκε τώρα, που η δοκιμασία έχει τελειώσει.

evapsarrou.blogspot.com

(πάει κι αυτό...)