Για όλα υπάρχει μια δικαιολογία

Μεταφέρω το απόφθεγμα όπως το διάβασα σήμερα:

"Obstacles are those frightful things you see

when you take your eyes off your goal." 

~ Henry Ford

Που σε ελεύθερη απόδοση και αυθαίρετη ερμηνεία θα πει πως δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να μας εμποδίσει από αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, φτάνει να παραμένουμε εστιασμένοι στον στόχο που θέτουμε κάθε φορά.
Ο κύριος Φορντ λέει πως όλα αυτά τα απροσπέλαστα και τρομερά εμπόδια που ξεπηδούν ανάμεσα  σε εμάς και τον στόχο μας είναι κάτι που συμβαίνει όταν δεν βλέπουμε εκεί που θέλουμε να πάμε με αρκετή προσήλωση.
Επινοείται δηλαδή μία ψευδαίσθηση. 
Από ποιον; γεννιέται αυθόρμητα η ερώτηση. Από εμάς, έρχεται η άβολη απάντηση. Κάπως σαν την περιμετρική όραση, που λένε και οι φίλοι μας οι οπτικοί, η οποία έχει την ικανότητα να δημιουργεί μικροσκοπικά ιπτάμενα κυήματα της φαντασίας όταν είμαστε επίμονα εστιασμένοι κάπου. Λειτουργεί κάπως σαν ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας. 
Το ίδιο συμβαίνει και εδώ, αλλά ανάποδα. Όταν δεν είμαστε προσηλωμένοι στον στόχο μας, τότε είναι που αρχίζει η περιμετρική όραση να κάνει τα τερτίπια της για να μας αποσπάσει την προσοχή δημιουργώντας πυγολαμπίδες (εμπόδια δηλαδή) εκεί που δεν υπάρχουν.
Έτσι, και για να συμφωνήσω και με το έτερον ήμισυ, που υποστηρίζει πως για όλα τα εφικτά που καταλήγουν ανέφικτα πάντα υπάρχει μια δικαιολογία, το πιθανότερο είναι πως πρόκειται και πάλι για κυήματα τις φαντασίας. Για δικαιολογίες που επινοούμε εμείς οι ίδιοι προκειμένου να κανακέψουμε τον εαυτό μας, έτσι ώστε να αποφύγει αυτό που, ενώ ξέρουμε πως πρέπει να κάνει, δεν τον αφήνουμε να το κάνει. 
Εφευρίσκουμε τρόπους, μηχανισμούς και εμπόδια που θα του δώσουν την αφορμή (την "δικαιολογία", όπως θα έλεγε και ο άνδρας μου) να αποφύγει την δουλειά που πρέπει να γίνει, μετατρέποντας το εφικτό σε ανέφικτο.  
Το κακό με αυτά τα τεχνάσματα είναι ότι, ενώ από τη μια έχουμε αποφύγει την προσπάθεια και άρα είμαστε μια χαρά ξεκούραστοι και ωραίοι, πολλές φορές αυτά που δημιουργούμε ως αμυντικό μηχανισμό αυτοπροστασίας μας ενάντια στην καταπόνηση (σωματική, ψυχική, πνευματική κτλ.) που συνεπάγεται η επίτευξη κάποιου σκοπού, γίνονται τόσο ισχυρά που τελικά μας πείθουν ότι πράγματι έτσι έχουν τα πράγματα και όχι αλλιώς. 
Κι εμείς, πέφτουμε στην παγίδα.

evapsarrou.blogspot.com

  
Το ξαφνικό μπουρίνι που ξέσπασε αργά χτες το μεσημέρι και κράτησε τόσο όσο μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι, έκανε τις εικόνες γύρω μου άκρως εικαστικές και εξωραϊσμένες. Λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να ανάψει το φανάρι, το κλικ της κάμερας του κινητού... Να, τόσο θέλω για να μου φτιάξει η διάθεση. 

Χώρα προέλευσης: Λίβανος

Η πρώτη μου αντίδραση όταν άνοιξε την πόρτα ήταν εκείνη της επιφύλαξης. Θα μπορούσα να το πω και αποστροφή. Το ένστικτό μου θορυβήθηκε. Λίγο τα σπαστά ελληνικά του, λίγο η χύμα εμφάνισή του, με τις σαγιονάρες και την αδιάβροχη βερμούδα-μαγιώ, με τα τατουάζ που δεν είχαν αφήσει ίχνος απείραχτης επιδερμίδας, το μαυριδερό του παρουσιαστικό.. 
Δεν ξέρω, αιφνιδιάστηκα. 
Δεν περίμενα με τίποτα ότι η κοπέλα που ήξερα και που είχα να δω από χρόνια θα είχε στο μεταξύ παντρευτεί έναν ..γύφτο; Πακιστανό; Δεν μπορούσα να προσδιορίσω.
Όσο προχωρούσε η ώρα και η συζήτηση αναθάρρευε, τόσο η πρώτη μου εντύπωση με όλα τα συναισθήματα που την συνόδευαν άρχιζε να κλονίζεται, καθότι τα δεδομένα που είχα προκατασκευάσει με το μυαλό μου από το φαίνεσθαι του τύπου - το μόνο κριτήριο που διέθετα - ανατρέπονταν άρδην.
Κατ' αρχάς, ο άνθρωπος δεν ήταν ούτε γύφτος ούτε Πακιστανός. Ήταν από τον Λίβανο. Το ενδιαφέρον μου άρχισε να κεντρίζεται. 
Λίβανος; Που θα πει, σύρραξη με Ισραήλ, γειτονία με Συρία, συνειρμοί με ταινίες που έχω δει κατά καιρούς στην τηλεόραση (βλ. "το Σώμα" με τον Α. Μπαντέρας) κ.ο.κ.
- Και δεν είμαι μουσουλμάνος, αλλά χριστιανός. Μωάμεθ; Τι ήταν αυτός; Με τις 45 γυναίκες; Με τους δούλους να τον υπηρετούν; Τι ήταν αυτός;
Δεύτερη έκπληξη για μένα. Από την καρδιά της Εγγύς Ανατολής και να προκύπτει με τέτοιες απόψεις και πιστεύω; Ένας Λιβανός που να υποστηρίζει τα χριστιανικά του πιστεύω πιο ένθερμα και από εμάς, τους κατεξοχήν χριστιανούς;
Για κείνον δεν ήταν κάτι το δεδομένο, πόσο μάλλον απαξιωμένο, όπως έχει φτάσει να γίνεται με εμάς, που βλέπω τους σημερινούς βουλευτές με τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του τύπου 'όλα αυτά (τα τελετουργικά, προσκύνημα σε ιερά λείψανα, εικόνες κ.ο.κ.) είναι παραδόσεις αναχρονιστικές και πεπαλαιωμένες και κακώς συνεχίζουν να ισχύουν ως τις μέρες μας, καθότι κατακάθι της ειδωλολατρείας, και σηκώνονται οι τρίχες της κεφαλής μου.  
Εκείνος τα υποστήριζε και τα προασπιζόταν με θέρμη. Λες και η ζωή του εξαρτιόταν από αυτό.
Τα έχασα. Τότε ήταν που πρόσεξα και τον σταυρό κρεμασμένο από τον λαιμό του. Τότε πρόσεξα και τη βέρα που φορούσε στο δάχτυλο. Και τον τρόπο που μιλούσε στην φίλη μας, τρυφερά, αγαπησιάρικα, τόσα χρόνια παντρεμένοι.
Και μετά, άρχισα τις συγκρίσεις με τους εδώ, που οι παντρεμένοι που τιμούν τη βέρα τους και τη φορούν περήφανα στο δάκτυλό τους έχουν γίνει είδος προς εξαφάνιση. Και που οι ψυχολόγοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά με τον υψηλό ποσοστό των εδώ, δυτικών πολιτισμένων Ελλήνων, που φέρονται τόσο άσχημα στις γυναίκες τους που κρατούν περήφανα τα ηνία σε αυτό σε όλη την Ευρώπη, μάταια αναζητώντας μιαν επιστημονική απάντηση στα παιδικά τους χρόνια, στη σχέση με τη μητέρα τους ή στα κοινωνικά πρότυπα με τα οποία γαλουχήθηκαν και συνεχίζουν να γαλουχούνται, με όλα τα συμπλέγματα που αυτό δυστυχώς συνεπάγεται.
Θαύμασα την άνεσή του μαζί μας, τον τρόπο που πρόβαλε τη χώρα του σε μας, τη φιλοξενία του, αφού, χωρίς να μας ξέρει καλά καλά, μας κάλεσε στο σπίτι τους να μας φτιάξει εκείνος! λιβανέζικο φαγητό και γλυκό που να γλείφουμε τα δάκτυλά μας.
Τι να πεις και τι να κρίνεις... Ένας Λιβανός μας έβαλε τα γυαλιά....

Στις μητέρες του κόσμου

Για σένα που έφυγες στην ξενιτιά για μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά σου
Για σένα που θυσίασες τα πάντα να τα γεννήσεις και να τα μεγαλώσεις με στερήσεις, καημούς και βάσανα
Που έβαλες τον εαυτό σου πίσω για να μπουν μπροστά οι προτεραιότητές τους
Πρώτα των παιδιών σου κι ύστερα των παιδιών των παιδιών σου
Που ήσουν εκεί νύχτα μέρα, ακοίμητος φρουρός, μήπως και σε χρειαστούν
όταν κανείς άλλος δεν μπορούσε ή δεν είχε τον χρόνο να το κάνει
Για σένα που το μόνο που ξέρεις είναι απλά να δίνεις χωρίς κανένα αντάλλαγμα
Γιατί αυτό από μόνο του σου φτάνει
Για σένα που η αγκαλιά σου είναι ο κόσμος όλος

Χρόνια σου Πολλά!

Ο Μάης στα μαλλιά της

evapsarrou.blogspot.com

Φορούσε τον Μάη στα μαλλιά της. Έναν Μάη με βάση από φελιζόλ και κάποια λιγοστά αγριολούλουδα άτσαλα μπηγμένα εδώ κι εκεί. Δίχως τριαντάφυλλα, πασχαλιές και βιόλες για να' ναι το σπιτικό ανθισμένο όλο τον χρόνο ή κλωνάρια από ανθισμένο αγιόκλημα και ασημόφυλλη ελιά για την ευτυχία της οικογένειας εντός του, όπως συνήθιζαν να κάνουν οι παλιοί. Και, πού να βρεθούν πια ρίζες από φρεσκοφυτεμένες κουκιές και σε ποιους - ανύπαρκτους - μπαξέδες, να πάρουν κι αυτές τη θέση τους στο ανθοστόλιστο στεφάνι, προκειμένου να αποφύγουν τη γλωσσοφαγιά. 
Όπως, φυσικά, δεν παρέλειπαν ούτε και να κρεμούν στο κέντρο του και ένα κεφάλι σκόρδο, στην πιο περίοπτη θέση για να το βλέπουν όλοι και να μην τους πιάνει το μάτι.
Και ήταν χαρά και καμάρι τους (των παλιών) να στολίσουν την κεντρική πόρτα του σπιτιού με το δικό τους χειροποίητο στεφάνι, το οποίο θα παρέμενε εκεί ως του Αη-Γιάννη του Κλήδονα για να καεί - πάλι τελετουργικά - μαζί με τα υπόλοιπα στον χορό των πρωτομαγιάτικων στεφανιών. 
Γιατί τότε, το στόλισμα του Μάη ήταν μια ολόκληρη ιεροτελεστία που ο κύκλος της βαστούσε μέρες. Και το "τότε" φτάνει βαθιά πίσω στον χρόνο, ως την Αρχαιότητα, που τίποτε σημαντικό στη ζωή των προγόνων μας δεν τελούνταν χωρίς να στολιστούν στεφάνια τιμής, προσφοράς ή ευχαριστίας.
Όσο για το στεφάνι της Πρωτομαγιάς, αυτό ήταν ολόκληρη γιορτή. Όλη η οικογένεια ξεχυνόταν στους αγρούς, οι άνδρες δένανε με μαστοριά τα κλωνάρια της βάσης, τα παιδιά μάζευαν αγριολούδουδα από τους αγρούς και οι γυναίκες έκοβαν προσεχτικά τα ανθισμένα λουλούδια από τους κήπους και τις αυλές τους. Όλα είχαν τη σημασία τους στο φτιάξιμο του Μάη. Κάθε ανθός που κοβόταν είχε τον συμβολισμό του, την αξία του. Κι όσο πιο όμορφο το στεφάνι, όσο πιο μεγάλη η συμμετοχή και η προσπάθεια, τόσο πιο σίγουροι ήταν πως οι ευχές τους για υγεία, ευημερία, καλοτυχία και ό,τι άλλο εύχονταν, θα έπιαναν.
Σήμερα, λίγα πράγματα συνδέουν το πρωτομαγιάτικο στεφάνι με το παραδοσιακό παρελθόν του. Οι άνθρωποι της πόλης μοιάζουμε απομακρυσμένοι από τη Μητέρα Φύση για να ξεχυθούμε στους αγρούς, αλλά, ακόμα και όταν το κάνουμε (ευκαιρία για εκδρομή, άλλωστε) η σύνδεση μαζί της φαίνεται να απουσιάζει. Είμαστε αποκομμένοι. Και, σίγουρα, απέχουμε πολύ από τις συμβολιστικές προεκτάσεις του εθίμου, αφού πλέον η πραγματικότητά μας περιορίζεται σε αυτό που βλέπουμε, και χάνουμε όλα τα άλλα, τα μαγικά!... Ένα αγοραστό στεφάνι με πλαστικά γαρύφαλλα έχει αντικαταστήσει όλη τη μαγεία του χτες, αφού κι αυτό δείχνει να κάνει μια χαρά τη δουλειά του. 
Ή, στην καλύτερη περίπτωση, δυο-τρία αγριολούλουδα άτσαλα μπηγμένα σε μια αγοραστή βάση από φελιζόλ για να στολίζει τα μαλλιά των παιδιών μας. Έτσι, για το συνήθειο της ημέρας.