Πες το όπως ο Braque

Σαν ξέφωτο ανάμεσα σε φορτωμένα με βροχή σύννεφα μοιάζουν τούτες οι μέρες.
Αμέτρητα αυτά που πρέπει να γίνουν. Που έπρεπε να είχαν γίνει ήδη. Που έγιναν.
Η σχετικότητα του χρόνου αποκαλυπτική κι εγώ
μοιρασμένη σε χίλια κομμάτια. Άλλα τεντώνουν προκλητικά, έτοιμα να σπάσουν
Άλλα συμπιέζονται αλλάζοντας σχήμα, βάρος, προοπτική.
Κάποια σβήνουν στο περίγραμμά τους όσο αγγίζουν τα όρια, τα άκρα.
Παράλληλο γίγνεσθαι με το εικαστικό όραμα του κυβιστή ζωγράφου Μπρακ
ένα θέμα, άπειρες οπτικές. Σπασμένες, διαθλασμένες, πολυπρισματικές.
Θαρρείς και οι γιορτές μετατρέπουν τη ζωή σε καλειδοσκόπιο
Να, τόσο βασανιστικά εύκολα, σχεδόν ειρωνικά,
αρέσκεται να αποκαλύπτει τα πάντα και συγχρόνως να τα αποκρύπτει..
Από ποιον; Και γιατί; αναρωτιέμαι..
Για να δώσει ενδείξεις σχετικά με τη σχετικότητα του χρόνου.
Με το να προσαρμόζεται στα ανθρώπινα μέτρα μας.
Και έτσι, κάτω από την ψευδαίσθηση του ελέγχου που μας χαρίζει,
να μπορούμε εμείς οι θνητοί να τον αντέχουμε, να αντέχουμε τη δυναμική του
και να προχωρούμε παρακάτω.

Για πότε πέρασε ένας χρόνος ούτε που το κατάλαβα. Ήταν ένας χρόνος που τα είχε όλα
γέλια, δάκρυα, συγκινήσεις, σταυροδρόμια, διλήμματα, αποφάσεις..
Μέσα μου εύχομαι να μην άφησα τίποτα από αυτά που ήθελε να δώσει εκτός,
να τα κατάλαβα, να τα αξιοποίησα όσο γινόταν περισσότερο
και η χρονιά που μου χαρίστηκε να μην άφησα να πάει χαμένη.
Εύχομαι να μπόρεσα να δω, να υποψιαστώ κάτι από όλη αυτή τη μαγική,
την απέραντη και μεγαλειώδη διαδικασία της αποκάλυψης του θαύματος που λέγεται Zωή
Μια αποκάλυψη που έρχεται σταδιακά, χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα.
Εύχομαι να μην άφησα στιγμή να πέσει κάτω.
Ή, έστω, να προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα.

Με το καλό να μας έρθει. Ανυπομονώ.

Χρόνια Πολλά!

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: 5η και ..τέλος!

Για να πω την αλήθεια μου τώρα, που - με την αποψινή - τελείωσαν και οι πέντε αναρτήσεις σε άσπρο-μαύρο, όπως όριζαν οι όροι της συμμετοχής, μπορώ πλέον να ομολογήσω ότι δεν είμαι του ασπρόμαυρου. Δεν το θέλω, με στενοχωρεί, με επηρεάζει αρνητικά, με μελαγχολεί, με τελματώνει κι όταν δεν είμαι στα καλά μου, με κάνει ακόμα χειρότερα. 

Έχω ακούσει διάφορες απόψεις, πολλές μάλιστα από καταξιωμένους επαγγελματίες φωτογράφους, πως η σωστή φωτογραφία είναι η ασπρόμαυρη. Κάποιος αποθανών μάλιστα είχε γράψει πως μια καλή φωτογραφία, προκειμένου να είναι καλή, πρέπει να έχει διώξει όλα τα περιττά από πάνω της και, μαντέψτε τι εννοούσε με το περιττά.. 

Ναι, το χρώμα!

Δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, ούτε και έχω κάνει σπουδές πάνω στο αντικείμενο. Ένα όμορφο πρωτοχρονιάτικο πρωινό με περίμενε μια ψηφιακή μηχανή κάτω από το δέντρο και.. έτσι ξεκίνησαν όλα. Τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα. 

Από ένα υπέροχο δώρο του Άγιου Βασίλη ξεκίνησαν, από ενθουσιασμό και κέφι συνεχίστηκαν, από πάθος και ανάγκη συνεχίζονται ακόμη. Ενστικτώδικα και εντελώς συναισθηματικά.

Και το συναίσθημα για μένα σημαίνει χρώμα. Όπως και κάθε τι που σχετίζεται με την τέχνη, ή τη ζωή (έννοιες ταυτόσημες, όπως έχω γράψει και παλαιότερα). Όλα μετουσιώνονται σε χρώμα. Κι αυτό αντανακλάται στις φωτογραφίες μου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όμως, αφού στην τέχνη δεν αποτυπώνεται αυτό που βλέπει κανείς, αλλά αυτό που είναι.

Έχω δρόμο μπροστά μου και δεν βιάζομαι να φτάσω, έτσι, δεν είμαι και σε θέση να μπορώ να πω εάν το θέμα του χρώματος ή της απουσίας του στη φωτογραφία είναι το πιο ..επαγγελματικό ή άρτιο κτλ. Ωστόσο, ξέρω ήδη πολύ καλά τι με εκφράζει και τι όχι. Θα υπάρξουν, βέβαια και οι φορές που η ασπρόμαυρη λήψη θα έρθει να σιγοντάρει το μέσα μου, όπως π.χ. η σημερινή μου πέμπτη και τελευταία ασπρόμαυρη λήψη-συμμετοχή, όμως αυτό θα γίνει σπάνια. Γιατί, απλά..δεν μου πηγαίνει, εκ φύσεως. Αλλά ούτε και εκ πεποιθήσεως μου πηγαίνει, γιατί.. να σας πω και κάτι; Αρκετή μαυρίλα κυκλοφορεί γύρω μου, δεν χρειάζομαι κι άλλη, φτάνει. 

Η φωτογραφία της σημερινής α/μ ανάρτησης είναι από μια συνοικία της πόλης Swansea της Ουαλίας τραβηγμένη έναν χρόνο πριν, τέτοιες περίπου μέρες λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Τις ευχές μου σε όλους τους εορτάζοντες! (Χρόνια σου πολλά! <3 )

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 4η

Άρχισε μια σιγανή βροχή προς αργά το βράδυ.
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο
Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό - σου είναι αδιάφορο -
Μια εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα
- Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα -
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά
Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ' αναμμένο φως
Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ' ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές.
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα
Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ' το πιο κοφτερό λεπίδι
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι
Τόσο π' αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.

Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.
Μια κίτρινη παλαιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.

Μ.Α.

*

Η ξαφνική χτεσινοβραδινή νεροποντή ήταν το έναυσμα για τη σημερινή μου φωτογραφική συμμετοχή. Μια βόλτα στο κοντινό άλσος, μια φύση ολόφρεσκη και καθάρια, πευκοβελόνες να σπάζουν στο κάθε μου πάτημα και η ποίηση του πολυαγαπημένου μου Μανόλη Αναγνωστάκη να ντύνει με λέξεις τόσο μοναδικά και τόσο αβίαστα όλα αυτά που φούσκωναν σιωπηλά μέσα μου.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 3η

Δεν είναι πολύς καιρός που έπεσα πάνω της. Μια φράση μικρή γραμμένη στα αγγλικά, κάπως σαν λογοπαίγνιο, ίσως και σαν απόφθεγμα:
"The more you do, the more you can do."

Που θα πει, όσο πιο πολλά πράγματα κάνεις, τόσο περισσότερα πράγματα μπορείς να κάνεις. Δύναμη, αντοχή, πείσμα,σταθερότητα, σκοπός, εστίαση, μοναδικότητα, υπεροχή, ελπίδα... Είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα μπορεί να κρύψει μια μικρή φράση, πόσο εύκολα μπορεί να χαραχθεί στο μυαλό, εμποδίζοντάς σε να την προσπεράσεις επιπόλαια. Κάνε βήματα μικρά, μα βλέπε μακριά, εκεί που θες να πας, εκεί που είναι ο προορισμός σου. Μη λιγοψυχείς στις δυσκολίες, μην επηρεάζεσαι από τρίτους, μέσα σου ξέρεις πού πρέπει να πας και τι πρέπει να κάνεις για να φτάσεις ως εκεί. Το ξέρεις, κάνε το! Ακόμα κι αν η πείρα δεν έχει ακόμα προστεθεί στο οπλοστάσιό σου. Είναι αρχή, θα γίνουν λάθη, είναι φυσικό. Η εξάσκηση είναι που τελειοποιεί. Η προσπάθεια. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την κατηφόρα, πιο ξεκούραστο. Όμως τίποτε αξιόλογο στη ζωή δεν βρίσκεται εκεί, τίποτα, έστω, που να αξίζει πραγματικά να παλέψει κανείς γι' αυτό.

Μάθημα κλασικής κιθάρας η σημερινή μου τρίτη συμμετοχή. Δάσκαλος και μαθητής σε απόλυτη προσήλωση, ο ένας να καθοδηγεί, ο άλλος να ρουφάει σαν σφουγγάρι. Λες και γνώριζαν a priori το τέλος. Ένα τέλος με αριστοτελική χροιά, αυτό που μέσα του εμπεριέχει και σκοπό. 

Ο φακός αποθανάτισε τη στιγμή, θέλοντας να κρατήσει κάτι από την ομορφιά και την ένταση ενός τόσο άψογα εναρμονισμένου συνόλου που στα μάτια μου, έβγαζε από μόνο του μουσική.

Αύριο η 4η και προτελευταία μου φωτογραφία σε άσπρο - μαύρο.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 2η

Δεύτερη μέρα χωρίς χρώμα, με μια άποψη αρχιτεκτονική μιας πόλης ταλαιπωρημένης και σινάμα πανέμορφης. Μιας πόλης που γέννησε ιδέες, αξίες, επιστήμες, τέχνη και γαλούχησε τα μεγαλύτερα πνεύματα που περπάτησαν ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Που στην Αρχαιότητα έζησε τον χρυσό της αιώνα που την έκανε ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, που έγινε πρότυπο πολλών πόλεων της Ευρώπης και της Αμερικής, που έζησε πολέμους, υποδουλώσεις, κατοχές, που έζησε στιγμές απόλυτου μεγαλείου, αλλά και απίστευτης θλίψης και καταστροφής. Και που μέχρι σήμερα συνεχίζει την συναρπαστική και αδιάλλειπτη πορεία πάνω στον χάρτη της ιστορίας και του πολιτισμού.

Έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη. Μια πόλη που, όπως δήλωσε μια γερμανίδα ιστορικός που τώρα μου διαφεύγει το όνομά της, δεν είναι η αιώνια πόλη όπως είναι η Ρώμη, αλλά μια πόλη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο.

Η σημερινή μου συμμετοχή είναι μια λήψη από το κέντρο της. Σταδίου και Αιόλου γωνία, από τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Η περιοχή είναι γνωστή με την ονομασία Χαυτεία. Το κτήριο τριώροφο, γωνιακό. Ο ρυθμός, νεοκλασικός. Ο πύργος στον οποίο εφάπτουν οι δύο κάθετες πλευρές φέρει στοιχεία επηρεασμένα από το Μνημείο Μνησικλέους. Εδώ στεγάστηκε το ξακουστό στις δόξες του ξενοδοχείο "ο πρίγκιψ Γεώργιος", όπως δείχνει μια μαρτυρία του 1896. Έκτοτε, στέγασε διάφορες εμπορικές επιχειρήσεις, περνώντας, ωστόσο, και μεγάλα διαστήματα εγκατάλειψης. Σήμερα λειτουργεί μόνο το ισόγειο, στο οποίο στεγάζεται εμπορικό κατάστημα ρούχων.

Περνώ συχνά από μπροστά του. Θαυμάζω την δομική καθαρότητα, τη λεπτομέρεια στις διακοσμητικές παρεμβάσεις, την μεγαλόπρεπη αισθητική που, ακόμα και έτσι, εγκλωβισμένο, θαρείς, ανάμεσα στα χωρίς χαρακτήρα τσιμεντένια μεγαθήρια που το περιβάλλουν ασφυκτικά και πίσω από κακόγουστους στήλους ηλεκτροδότησης, τις εξωφρενικά ακαλαίσθητες τσιμεντένιες κολώνες φωτισμού, παγιδευμένο σε έναν πυκνοπλεγμένο ιστό από γραμμές ηλεκτροφόρες και σύρματα, παραμένει ένα από τα ομορφότερα και πιο εντυπωσιακά αρχοντόσπιτα της παλιάς Αθήνας.

Αύριο το φωτο-αφιέρωμα σε άσπρο-μαύρο συνεχίζεται με την τρίτη μου συμμετοχή.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 1η

Η πρόσκληση ήρθε από την γλυκύτατη φλικρ-φίλη Teteel. Πρόκειται για ένα παιχνίδι φωτογραφικό. Μέσα σε πέντε μέρες θα πρέπει να ανεβάσω πέντε φωτογραφίες, μία για κάθε μέρα. Ο μόνος κανόνας είναι πως πρέπει να είναι όλες τους ασπρόμαυρες.
Χωρίς χρώμα, λοιπόν, για πέντε μέρες. Χμμμ.... για να δούμε!

Ημέρα 1η:

Δύο λήψεις μου που έγιναν μία σύνθεση. Ο τίτλος: "έπεα πτερόεντα". Η φράση ομηρική.
Σε κυριολεκτική απόδοση, λόγια που φέρουν φτερά.  Σε ελεύθερη, λόγια του αέρα.
Τουτέστιν, ό,τι δεν γράφεται ξεχνιέται. Κι αν δεν ξεχνιέται, αλλοιώνεται.
Τα γραπτά όμως μένουν και μένουν αναλλοίωτα για τον αναγνώστη για να μπορεί να τα ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο.
Πρόκειται για μια σκέψη που γεννήθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές της ανθρωπότητας, τον Όμηρο, δημιουργό των δύο επών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, που έχουν διδαχθεί αμφότερα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, από τα βάθη του χρόνου μέχρι σήμερα, σε μια εποχή που η γλώσσα μας, η ελληνική, είχε μόλις αρχίσει να ξυπνάει ύστερα από λήθαργο πέντε αιώνων. Μία περίοδος που έμεινε γνωστή ως οι 'σκοτεινοί αιώνες' του ελληνικού πολιτισμού και ιστορίας.
Και επειδή τα καλά καλό είναι να λέγονται (ή μάλλον να γράφονται κατ' εντολήν ..του Ομήρου :) επιτρέψτε μου να σημειώσω επίσης ότι την περσινή χρονιά τα δύο έπη του μεγάλου ποιητή κατατάχθηκαν στην πρώτη δεκάδα των σπουδαιότερων λογοτεχνικών έργων όλων των εποχών παγκοσμίως κατακτώντας τις δύο πρώτες θέσεις.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία πίσω από την αναρτηθείσα φωτογραφία-συμμετοχή. Αύριο ακολουθεί η 2η ημέρα με τη δεύτερη ασπρόμαυρη συμμετοχή μου.

 Μέχρι τότε, εύχομαι σε όλους καλό βράδυ, καλή εβδομάδα και καλό μήνα!