Πες το όπως ο Braque

Σαν ξέφωτο ανάμεσα σε φορτωμένα με βροχή σύννεφα μοιάζουν τούτες οι μέρες.
Αμέτρητα αυτά που πρέπει να γίνουν. Που έπρεπε να είχαν γίνει ήδη. Που έγιναν.
Η σχετικότητα του χρόνου αποκαλυπτική κι εγώ
μοιρασμένη σε χίλια κομμάτια. Άλλα τεντώνουν προκλητικά, έτοιμα να σπάσουν
Άλλα συμπιέζονται αλλάζοντας σχήμα, βάρος, προοπτική.
Κάποια σβήνουν στο περίγραμμά τους όσο αγγίζουν τα όρια, τα άκρα.
Παράλληλο γίγνεσθαι με το εικαστικό όραμα του κυβιστή ζωγράφου Μπρακ
ένα θέμα, άπειρες οπτικές. Σπασμένες, διαθλασμένες, πολυπρισματικές.
Θαρρείς και οι γιορτές μετατρέπουν τη ζωή σε καλειδοσκόπιο
Να, τόσο βασανιστικά εύκολα, σχεδόν ειρωνικά,
αρέσκεται να αποκαλύπτει τα πάντα και συγχρόνως να τα αποκρύπτει..
Από ποιον; Και γιατί; αναρωτιέμαι..
Για να δώσει ενδείξεις σχετικά με τη σχετικότητα του χρόνου.
Με το να προσαρμόζεται στα ανθρώπινα μέτρα μας.
Και έτσι, κάτω από την ψευδαίσθηση του ελέγχου που μας χαρίζει,
να μπορούμε εμείς οι θνητοί να τον αντέχουμε, να αντέχουμε τη δυναμική του
και να προχωρούμε παρακάτω.

Για πότε πέρασε ένας χρόνος ούτε που το κατάλαβα. Ήταν ένας χρόνος που τα είχε όλα
γέλια, δάκρυα, συγκινήσεις, σταυροδρόμια, διλήμματα, αποφάσεις..
Μέσα μου εύχομαι να μην άφησα τίποτα από αυτά που ήθελε να δώσει εκτός,
να τα κατάλαβα, να τα αξιοποίησα όσο γινόταν περισσότερο
και η χρονιά που μου χαρίστηκε να μην άφησα να πάει χαμένη.
Εύχομαι να μπόρεσα να δω, να υποψιαστώ κάτι από όλη αυτή τη μαγική,
την απέραντη και μεγαλειώδη διαδικασία της αποκάλυψης του θαύματος που λέγεται Zωή
Μια αποκάλυψη που έρχεται σταδιακά, χρόνο με τον χρόνο, μέρα με τη μέρα.
Εύχομαι να μην άφησα στιγμή να πέσει κάτω.
Ή, έστω, να προσπάθησα όσο καλύτερα μπορούσα.

Με το καλό να μας έρθει. Ανυπομονώ.

Χρόνια Πολλά!

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: 5η και ..τέλος!

Για να πω την αλήθεια μου τώρα, που - με την αποψινή - τελείωσαν και οι πέντε αναρτήσεις σε άσπρο-μαύρο, όπως όριζαν οι όροι της συμμετοχής, μπορώ πλέον να ομολογήσω ότι δεν είμαι του ασπρόμαυρου. Δεν το θέλω, με στενοχωρεί, με επηρεάζει αρνητικά, με μελαγχολεί, με τελματώνει κι όταν δεν είμαι στα καλά μου, με κάνει ακόμα χειρότερα. 

Έχω ακούσει διάφορες απόψεις, πολλές μάλιστα από καταξιωμένους επαγγελματίες φωτογράφους, πως η σωστή φωτογραφία είναι η ασπρόμαυρη. Κάποιος αποθανών μάλιστα είχε γράψει πως μια καλή φωτογραφία, προκειμένου να είναι καλή, πρέπει να έχει διώξει όλα τα περιττά από πάνω της και, μαντέψτε τι εννοούσε με το περιττά.. 

Ναι, το χρώμα!

Δεν είμαι επαγγελματίας φωτογράφος, ούτε και έχω κάνει σπουδές πάνω στο αντικείμενο. Ένα όμορφο πρωτοχρονιάτικο πρωινό με περίμενε μια ψηφιακή μηχανή κάτω από το δέντρο και.. έτσι ξεκίνησαν όλα. Τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα. 

Από ένα υπέροχο δώρο του Άγιου Βασίλη ξεκίνησαν, από ενθουσιασμό και κέφι συνεχίστηκαν, από πάθος και ανάγκη συνεχίζονται ακόμη. Ενστικτώδικα και εντελώς συναισθηματικά.

Και το συναίσθημα για μένα σημαίνει χρώμα. Όπως και κάθε τι που σχετίζεται με την τέχνη, ή τη ζωή (έννοιες ταυτόσημες, όπως έχω γράψει και παλαιότερα). Όλα μετουσιώνονται σε χρώμα. Κι αυτό αντανακλάται στις φωτογραφίες μου. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να είναι, όμως, αφού στην τέχνη δεν αποτυπώνεται αυτό που βλέπει κανείς, αλλά αυτό που είναι.

Έχω δρόμο μπροστά μου και δεν βιάζομαι να φτάσω, έτσι, δεν είμαι και σε θέση να μπορώ να πω εάν το θέμα του χρώματος ή της απουσίας του στη φωτογραφία είναι το πιο ..επαγγελματικό ή άρτιο κτλ. Ωστόσο, ξέρω ήδη πολύ καλά τι με εκφράζει και τι όχι. Θα υπάρξουν, βέβαια και οι φορές που η ασπρόμαυρη λήψη θα έρθει να σιγοντάρει το μέσα μου, όπως π.χ. η σημερινή μου πέμπτη και τελευταία ασπρόμαυρη λήψη-συμμετοχή, όμως αυτό θα γίνει σπάνια. Γιατί, απλά..δεν μου πηγαίνει, εκ φύσεως. Αλλά ούτε και εκ πεποιθήσεως μου πηγαίνει, γιατί.. να σας πω και κάτι; Αρκετή μαυρίλα κυκλοφορεί γύρω μου, δεν χρειάζομαι κι άλλη, φτάνει. 

Η φωτογραφία της σημερινής α/μ ανάρτησης είναι από μια συνοικία της πόλης Swansea της Ουαλίας τραβηγμένη έναν χρόνο πριν, τέτοιες περίπου μέρες λίγο πριν τα Χριστούγεννα.

Τις ευχές μου σε όλους τους εορτάζοντες! (Χρόνια σου πολλά! <3 )

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 4η

Άρχισε μια σιγανή βροχή προς αργά το βράδυ.
Στις πολιτείες ο ουρανός φαίνεται μιαν απέραντη λασπωμένη πεδιάδα
Κι η βροχή είναι μια καλοσύνη, όσο να πεις, δε μοιάζει διόλου με το θάνατο
Μπορείς να βαδίζεις κάποτε χωρίς κανένα σκοπό ή με σκοπό - σου είναι αδιάφορο -
Μια εποχή μακρινή και νεκρή σα μια βίαια σκισμένη πολυτέλεια.
Εγώ συλλογίζομαι πώς και γιατί άραγε μια βροχή μπορεί να σου θυμίζει τόσα πράγματα
- Χωρίς αμφιβολία είναι τόσο ανόητο να τα στοχάζεσαι όλα αυτά μια τέτοιαν ώρα -
Συλλογίζομαι όμως στις ζεστές χειμωνιάτικες κάμαρες μιαν αλλιώτικη μυρουδιά
Ύστερα από τις 6 με τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τ' αναμμένο φως
Ή μια γωνιά δίπλα στο τζάμι σ' ένα μεγάλο καφενείο με τις αδιάφορες φωνές.
Τα συλλογίζεσαι όλα αυτά με τον πιο απλούστερο τρόπο ολωσδιόλου παιδιάστικα
Μπορείς να λησμονείς το κάθε τι, τί τάχα να γυρεύεις εδώ μια τέτοιαν ώρα
Εσύ, ο διπλανός σου, όλος αυτός ο κόσμος που πορεύεται δίπλα σου μες στο σκοτάδι
Αυτή η ανήσυχη σιωπή που πληγώνει περισσότερο κι απ' το πιο κοφτερό λεπίδι
Να λησμονείς για μιαν ελάχιστη στιγμή πως ίσως δεν τέλειωσε ούτε και απόψε για σένανε το κάθε τι
Τόσο π' αν τρίξει κάτι αναπάντεχα είναι να σου ξυπνήσει την ακριβήν υπόθεση μιας επιστροφής
Τη χειμωνιάτικη ζεστή κάμαρα, το καφενείο με τις πολύχρωμες φωνές.

Έτσι βρέχει λοιπόν μια κίτρινη βροχή χωρίς τέλος.
Μια κίτρινη παλαιά βροχή, τη νύχτα, σα μαστίγιο.

Μ.Α.

*

Η ξαφνική χτεσινοβραδινή νεροποντή ήταν το έναυσμα για τη σημερινή μου φωτογραφική συμμετοχή. Μια βόλτα στο κοντινό άλσος, μια φύση ολόφρεσκη και καθάρια, πευκοβελόνες να σπάζουν στο κάθε μου πάτημα και η ποίηση του πολυαγαπημένου μου Μανόλη Αναγνωστάκη να ντύνει με λέξεις τόσο μοναδικά και τόσο αβίαστα όλα αυτά που φούσκωναν σιωπηλά μέσα μου.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 3η

Δεν είναι πολύς καιρός που έπεσα πάνω της. Μια φράση μικρή γραμμένη στα αγγλικά, κάπως σαν λογοπαίγνιο, ίσως και σαν απόφθεγμα:
"The more you do, the more you can do."

Που θα πει, όσο πιο πολλά πράγματα κάνεις, τόσο περισσότερα πράγματα μπορείς να κάνεις. Δύναμη, αντοχή, πείσμα,σταθερότητα, σκοπός, εστίαση, μοναδικότητα, υπεροχή, ελπίδα... Είναι εκπληκτικό το πόσα πράγματα μπορεί να κρύψει μια μικρή φράση, πόσο εύκολα μπορεί να χαραχθεί στο μυαλό, εμποδίζοντάς σε να την προσπεράσεις επιπόλαια. Κάνε βήματα μικρά, μα βλέπε μακριά, εκεί που θες να πας, εκεί που είναι ο προορισμός σου. Μη λιγοψυχείς στις δυσκολίες, μην επηρεάζεσαι από τρίτους, μέσα σου ξέρεις πού πρέπει να πας και τι πρέπει να κάνεις για να φτάσεις ως εκεί. Το ξέρεις, κάνε το! Ακόμα κι αν η πείρα δεν έχει ακόμα προστεθεί στο οπλοστάσιό σου. Είναι αρχή, θα γίνουν λάθη, είναι φυσικό. Η εξάσκηση είναι που τελειοποιεί. Η προσπάθεια. Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την κατηφόρα, πιο ξεκούραστο. Όμως τίποτε αξιόλογο στη ζωή δεν βρίσκεται εκεί, τίποτα, έστω, που να αξίζει πραγματικά να παλέψει κανείς γι' αυτό.

Μάθημα κλασικής κιθάρας η σημερινή μου τρίτη συμμετοχή. Δάσκαλος και μαθητής σε απόλυτη προσήλωση, ο ένας να καθοδηγεί, ο άλλος να ρουφάει σαν σφουγγάρι. Λες και γνώριζαν a priori το τέλος. Ένα τέλος με αριστοτελική χροιά, αυτό που μέσα του εμπεριέχει και σκοπό. 

Ο φακός αποθανάτισε τη στιγμή, θέλοντας να κρατήσει κάτι από την ομορφιά και την ένταση ενός τόσο άψογα εναρμονισμένου συνόλου που στα μάτια μου, έβγαζε από μόνο του μουσική.

Αύριο η 4η και προτελευταία μου φωτογραφία σε άσπρο - μαύρο.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 2η

Δεύτερη μέρα χωρίς χρώμα, με μια άποψη αρχιτεκτονική μιας πόλης ταλαιπωρημένης και σινάμα πανέμορφης. Μιας πόλης που γέννησε ιδέες, αξίες, επιστήμες, τέχνη και γαλούχησε τα μεγαλύτερα πνεύματα που περπάτησαν ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Που στην Αρχαιότητα έζησε τον χρυσό της αιώνα που την έκανε ξακουστή στα πέρατα του κόσμου, που έγινε πρότυπο πολλών πόλεων της Ευρώπης και της Αμερικής, που έζησε πολέμους, υποδουλώσεις, κατοχές, που έζησε στιγμές απόλυτου μεγαλείου, αλλά και απίστευτης θλίψης και καταστροφής. Και που μέχρι σήμερα συνεχίζει την συναρπαστική και αδιάλλειπτη πορεία πάνω στον χάρτη της ιστορίας και του πολιτισμού.

Έχει κάτι μαγικό αυτή η πόλη. Μια πόλη που, όπως δήλωσε μια γερμανίδα ιστορικός που τώρα μου διαφεύγει το όνομά της, δεν είναι η αιώνια πόλη όπως είναι η Ρώμη, αλλά μια πόλη που μέσα της κρύβει ολόκληρο τον κόσμο.

Η σημερινή μου συμμετοχή είναι μια λήψη από το κέντρο της. Σταδίου και Αιόλου γωνία, από τα πλέον πολυσύχναστα σημεία της πόλης. Η περιοχή είναι γνωστή με την ονομασία Χαυτεία. Το κτήριο τριώροφο, γωνιακό. Ο ρυθμός, νεοκλασικός. Ο πύργος στον οποίο εφάπτουν οι δύο κάθετες πλευρές φέρει στοιχεία επηρεασμένα από το Μνημείο Μνησικλέους. Εδώ στεγάστηκε το ξακουστό στις δόξες του ξενοδοχείο "ο πρίγκιψ Γεώργιος", όπως δείχνει μια μαρτυρία του 1896. Έκτοτε, στέγασε διάφορες εμπορικές επιχειρήσεις, περνώντας, ωστόσο, και μεγάλα διαστήματα εγκατάλειψης. Σήμερα λειτουργεί μόνο το ισόγειο, στο οποίο στεγάζεται εμπορικό κατάστημα ρούχων.

Περνώ συχνά από μπροστά του. Θαυμάζω την δομική καθαρότητα, τη λεπτομέρεια στις διακοσμητικές παρεμβάσεις, την μεγαλόπρεπη αισθητική που, ακόμα και έτσι, εγκλωβισμένο, θαρείς, ανάμεσα στα χωρίς χαρακτήρα τσιμεντένια μεγαθήρια που το περιβάλλουν ασφυκτικά και πίσω από κακόγουστους στήλους ηλεκτροδότησης, τις εξωφρενικά ακαλαίσθητες τσιμεντένιες κολώνες φωτισμού, παγιδευμένο σε έναν πυκνοπλεγμένο ιστό από γραμμές ηλεκτροφόρες και σύρματα, παραμένει ένα από τα ομορφότερα και πιο εντυπωσιακά αρχοντόσπιτα της παλιάς Αθήνας.

Αύριο το φωτο-αφιέρωμα σε άσπρο-μαύρο συνεχίζεται με την τρίτη μου συμμετοχή.

Φωτογραφίες σε άσπρο-μαύρο: Ημέρα 1η

Η πρόσκληση ήρθε από την γλυκύτατη φλικρ-φίλη Teteel. Πρόκειται για ένα παιχνίδι φωτογραφικό. Μέσα σε πέντε μέρες θα πρέπει να ανεβάσω πέντε φωτογραφίες, μία για κάθε μέρα. Ο μόνος κανόνας είναι πως πρέπει να είναι όλες τους ασπρόμαυρες.
Χωρίς χρώμα, λοιπόν, για πέντε μέρες. Χμμμ.... για να δούμε!

Ημέρα 1η:

Δύο λήψεις μου που έγιναν μία σύνθεση. Ο τίτλος: "έπεα πτερόεντα". Η φράση ομηρική.
Σε κυριολεκτική απόδοση, λόγια που φέρουν φτερά.  Σε ελεύθερη, λόγια του αέρα.
Τουτέστιν, ό,τι δεν γράφεται ξεχνιέται. Κι αν δεν ξεχνιέται, αλλοιώνεται.
Τα γραπτά όμως μένουν και μένουν αναλλοίωτα για τον αναγνώστη για να μπορεί να τα ερμηνεύσει με τον δικό του τρόπο.
Πρόκειται για μια σκέψη που γεννήθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους ποιητές της ανθρωπότητας, τον Όμηρο, δημιουργό των δύο επών της Ιλιάδας και της Οδύσσειας, που έχουν διδαχθεί αμφότερα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, από τα βάθη του χρόνου μέχρι σήμερα, σε μια εποχή που η γλώσσα μας, η ελληνική, είχε μόλις αρχίσει να ξυπνάει ύστερα από λήθαργο πέντε αιώνων. Μία περίοδος που έμεινε γνωστή ως οι 'σκοτεινοί αιώνες' του ελληνικού πολιτισμού και ιστορίας.
Και επειδή τα καλά καλό είναι να λέγονται (ή μάλλον να γράφονται κατ' εντολήν ..του Ομήρου :) επιτρέψτε μου να σημειώσω επίσης ότι την περσινή χρονιά τα δύο έπη του μεγάλου ποιητή κατατάχθηκαν στην πρώτη δεκάδα των σπουδαιότερων λογοτεχνικών έργων όλων των εποχών παγκοσμίως κατακτώντας τις δύο πρώτες θέσεις.

Αυτή είναι λοιπόν η ιστορία πίσω από την αναρτηθείσα φωτογραφία-συμμετοχή. Αύριο ακολουθεί η 2η ημέρα με τη δεύτερη ασπρόμαυρη συμμετοχή μου.

 Μέχρι τότε, εύχομαι σε όλους καλό βράδυ, καλή εβδομάδα και καλό μήνα!

instagram

Ο κυριότερος ίσως λόγος που αποφάσισα να πω το ναι. Παρόλο που δεν είμαι και τόσο ζεστή ως προς το θέμα. Ποτέ δεν ήμουν.

Ακόμα και τώρα που έχω κλείσει μήνα μαζί του και έχω πάρει μια ιδέα για το πόσα ωραία και θαυμαστά μπορεί να κάνει.

Το touch-screen, κοινώς οθόνη αφής, δεν έχει καταφέρει να με κερδίσει. Μεταξύ μας, αμφιβάλλω αν θα το καταφέρει ποτέ.

Είναι που είμαι οπαδός των κουμπακίων. Και της οθόνης που κλείνει για να αυτοπροστατεύεται χωρίς θήκες, ζελατίνες και λοιπά παρελκόμενα. Που δεν χρειάζεται να την πηλατεύεις για να δεχτεί εντολές. Έχεις τα κουμπάκια γι' αυτό, που δέχονται εντολές με το πρώτο, χωρίς να μπλοκάρουν. Ακαριαία. Και μένει και η οθόνη καθαρή και αστραφτερή, χωρίς δαχτυλιές και θαμπάδες, σα να βγήκε μόλις από το κουτί συσκευασίας.

Αν δεν είναι "smart" όλα αυτά, τότε τι είναι;... Εντάξει, ίσως δεν είναι "smart" με τη νέα διάσταση που έχει αποκτήσει πλέον η λέξη, είναι όμως οικεία, φιλικά στον τρόπο χρήσης τους, και τόσα άλλα που τα νέας τεχνολογίας κινητά δείχνουν να μη διαθέτουν.

Όμως, το ρεύμα προχωράει ορμητικό προς το μέλλον και δε νομίζω ότι θεωρείται πλέον "smart" το να κάθεσαι πεισματικά ακίνητος αρνούμενος την εξέλιξη. Για μένα είχε φτάσει ο καιρός να γίνει το βήμα. Και το instagram στάθηκε μεγάλο δέλεαρ ως προς αυτό.
Είναι, βλέπεις, που μόνο με "smart" κινητό μπορείς να συμμετάσχεις σε αυτή την φωτογραφική κοινότητα που έχει κατακτήσει όλο τον κόσμο.

Άμεση λήψη και επεξεργασία, άμεση δημοσίευση, ό,τι ώρα θελήσεις, ό,που και να βρίσκεσαι, μόνο μέσω κινητού... Δεν σου ζητά να είσαι εξοπλισμένος με τσάντες, κάμερες, φακούς, δεν σου ζητά καμία προετοιμασία. Πόσες φορές δεν βρέθηκα μπροστά στο θέμα, να με κοιτάζει προκλητικά, κι εγώ να είμαι χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή και η στιγμή να φεύγει και να χάνεται.. Αμέτρητες.

Ο αυθορμητισμός, όμως, το ανεπιτήδευκτο, το καθημερινό που βρίσκεται μπροστά σου χωρίς ωράρια, χωρίς καμία προετοιμασία, και μεταφράζεται άμεσα στο συναίσθημα που βιώνεις εκείνη τη στιγμή, όλα αυτά δεν μπορούν να χαθούν τώρα με την "έξυπνη" τεχνολογία. Γιατί τώρα μπορείς να πιάσεις τη στιγμή, προλαβαίνεις! Και να την αποθανατίσεις, χωρίς παρεμβολές, όπως ο χρόνος που λειτουργεί πολλές φορές εις βάρος του ατόφιου συναισθήματος της στιγμής που περνά ή της στιγμιαίας σκέψης που χάνεται αστραπιαία. Σχεδόν όσο αστραπιαία εμφανίστηκε.

Είναι τόσα πολλά αυτά που με περίμενουν να τα μάθω, να τα δοκιμάσω, τόσο μαγικά. Ευτυχώς η νεότερη γενιά βρίσκεται ήδη μέσα στο πνεύμα και είναι κάτι παραπάνω από πρόθυμη να δείξει τα βασικά βήματα, ακόμα και στις πιο αμφιταλαντευόμενες επί του συγκεκριμένου μαμάδες.

Όμως, για το instagram μπορώ να γίνω η πιο καλή μαθήτρια. Και το αλεπουδάκι μου δεν χάνει την ευκαιρία να με μυήσει σε αυτό τον κόσμο που ξέρει σαν τη παλάμη του χεριού του.

Αυτός ο κόκκος και η υποτονική παλέτα με έχουν ενθουσιάσει. Οι λήψεις μοιάζουν σα να έχουν βγει από αναλογική μηχανή. Ίσως είναι κι αυτός ένας τρόπος, ο τρόπος μου να μπορώ να ρίχνω κλεφτές ματιές προς τα πίσω, σε όλα αυτά τα αγαπημένα και οικεία που παροπλίζονται και χάνονται στη λήθη για χάρη της εξέλιξης...

Προς το παρόν όμως.. instagram! Η διεύθυνσή μου εκεί είναι:

http://instagram.com/eva.psarrou


Έρρωσθε!

άνθρωποι και ποντίκια

evapsarrou.blogspot.com

Είναι που ορισμένοι ζουν μέσα από τις ζωές των άλλων. Πίσω από μόνιμα κατεβασμένες γρίλιες, ποντίκια που θρέφονται από το σκοτάδι παρακολουθούν νύχτα και μέρα τα πάντα, ποιος πέρασε, ποιος έβηξε, ποιος έκανε φασαρία. Η χαρά τους όλη αν συμβεί κάτι, ώστε να μπορούν να παρέμβουν. Ύπουλα, μνησίκακα, εκδικητικά. Και τι γιορτή μεγάλη όταν γίνεται αυτό. Γιατί μόνο τότε υπάρχει ελπίδα κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους. Δείξε τους αδιαφορία και τους κατέστρεψες.

Μεσάνυχτα στο Παρίσι

Έπεσα τυχαία πάνω της, καθώς άλλαζα τα κανάλια της τηλεόρασης λίγο πριν πέσω για ύπνο. Δεν χρειάστηκε να περάσει ώρα για να καταλάβω ότι είχε την υπογραφή του και παρά την κούρασή μου, κάθισα και ξενύχτησα για να τη δω, έστω και μισή, αφού ένα μεγάλο μέρος της είχε ήδη προβληθεί. Αυτό που πρόλαβα να παρακολουθήσω, ωστόσο, έφτασε να πάρω μια γερή δόση από πράγματα που σκιρτώ και μόνο στη σκέψη τους. Παρίσι: η πιο όμορφη πόλη. Belle Epoque: η πιο όμορφη εποχή. Συγγραφείς, ζωγράφοι και ρεύματα που μόλις διαμορφώνονταν, τάσεις, κινήματα, επανάσταση. 

Μια επανάσταση όμως ειρηνική, που μοναδικό της όπλο και μπροστάρη έχει την Τέχνη και τον πυρετώδικο ενθουσιασμό της δημιουργίας και των δημιουργών της.  

Ο Γούντι Άλεν ζωγράφισε, όπως έκαναν ακατάπαυστα στη ζωή τους και οι ήρωες που επέλεξε να αποθανατίσει. Όπως κάθε φορά, άλλωστε, σε κάθε ταινία του που έχω απολαύσει, παρά το γεγονός ότι σε πολύ κόσμο δεν γεννά και τα καλύτερα συναισθήματα. Γιατί τον Γούντι Άλεν ή τον αγαπάς ή τον μισείς. Είναι πολύ εκκεντρικός για να μπορεί να υπάρξει μια μέση οδός σε τέτοιου είδους εκτιμήσεις, πολύ ιδιαίτερος. Οι σκέψεις του είναι εκτός δικτύου, out of the box, που λένε και οι συντοπίτες του. Είναι φορές που η διάθεσή του να σκάψει κάτω από την επιφάνεια, στην ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου, εκεί που στοιβάζονται όλα τα ψυχωτικά συμπλέγματα, ανασφάλειες και ταμπού που έχει αποκτήσει με τα χρόνια και τον έχουν μετατρέψει σε έρμαιο του εαυτού του, ξενίζει και ενοχλεί. Η ματιά του πονά σαν ακίδα που έχει καρφωθεί στην άκρη του δακτύλου και δεν σε αφήνει να ησυχάσεις μέχρι να αναμετρηθείς μαζί της. 

Ο ίδιος, άλλωστε, είναι ο πρώτος που δεν επιτρέπει μέσες αντιδράσεις σε ό,τι τον αφορά. Το μαρτυρούν τα δημιουργήματά του και η σκέψη του. Ακόμα-ακόμα, και ο τρόπος που φιλτράρει την πραγματικότητα, η οποία δεν ξέρει από πού να κρυφτεί. Όπως ακριβώς και οι άνθρωποι, που επίσης δεν ξέρουν από πού να κρυφτούν, όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό τον δημιουργό και ξεγυμνώνονται μπροστά του σαν υπνωτισμένοι. Σχεδόν, οικειοθελώς! Η σκηνοθεσία, η υποκριτική άποψη των ηθοποιών, η φωτογραφία με αυτό το απίθανο θερμό κροκί φίλτρο που συνηθίζει να χρησιμοποιεί, όλα είχαν τη σφραγίδα του. Όσο για το σενάριο, επίσης του ίδιου, ευφυές, ευφάνταστο, εύστοχο όσο λίγα. Νομίζω ότι ήταν και υποψήφιο για Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου. Δεν ξέρω αν τελικά το κέρδισε, μπορώ να πω όμως ότι ακόμα και αν δεν έγινε κάτι τέτοιο, σίγουρα το άξιζε και με το παραπάνω. Οι ηθοποιοί πίνουν νερό στο όνομά του, παρακαλούν για έναν ρόλο, ακόμα και αν πρόκεται για τόσο μικρό που μόνο με μικροσκόπιο μπορείς να δεις. Μεγάλοι αστέρες και δεν τους νοιάζει αν θα μπουν πρώτοι, δεύτεροι ή εκατοστοί πάνω στη μαρκίζα! Αρκεί να συμπεριληφθούν στο καστ μιας ταινίας του.

Eva Psarrou ~ https://www.flickr.com/photos/eveps/15240667238/

Στην ταινία του Μεσάνυχτα στο Παρίσι τους έκανε το χατήρι. Δεν ξέρω κι εγώ πόσοι παρέλασαν μπροστά από την κάμερα, όλοι τους γνωστοί και καταξιωμένοι. Και κάθε ένας από αυτούς να υποδύεται μια καλλιτεχνική διασημότητα που έχει χαράξει το όνομά της στην ιστορία της τέχνης με χρυσά γράμματα. Συγγραφείς και ποιητές, όπως ο Χέμινγουεϊ, ο Τ.Σ. Έλιοτ που αναζητούσαν την έμπνευση μέσα σε μια πόλη που είχε γεννηθεί θαρρείς για κείνους. Ή από εκείνους, ποιος μπορεί να πει... Ο ένας διάσημος ηθοποιός μετά τον άλλον υποδύονταν επίσης τον έναν διάσημο καλλιτέχνη μετά τον άλλο, ένας πραγματικός βομβαρδισμός μηνυμάτων, υπονοούμενων, μέσα στον αναβρασμό όλων αυτών των κινημάτων που γεννήθηκαν εκεί, μέσα στις παγωμένες σοφίτες της Μονμάρτης, τους δρόμους, τα καφέ και τα καμπαρέ που γέμιζαν από θαμώνες που αιφνιδίαζαν με την παρουσία τους, το ίδιο σχεδόν όσο και τον ήρωα της ταινίας.  Ζωγράφοι που έχω λατρέψει, ποιον να πρωτοπώ, Μονέ, Βαν Γκογκ, Γκωγκέν, Ντεγκά, Λωτρέκ, Ματίς, ήταν όλοι τους εκεί. Συγγραφείς που μου άνοιξαν ορίζοντες, μαγεύοντάς με με τη μαγεία, την έμπνευση της πένας τους, όλα μέσα σε ένα περιβάλλον έτοιμο να εκραγεί από την έξαψη της δημιουργικότητας και την ανακάλυψη του νέου, του πρωτοπόρου, του avant guard. Μπελ Επόκ, κινήματα εικαστικά που μοιάζαν με επανάσταση, που στην ψυχή των μποέμ καλλιτεχνών του Παρισιού, ήταν ήδη επανάσταση, πολύ προτού να επιβεβαιωθεί και επίσημα από την ιστορία. 

Η ταινία τα είχε όλα. Τουλάχιστον, όλα όσα εγώ προσωπικά ήθελα να απολαύσω. Είναι προφανώς αυτό που λένε, πως στην ουσία, αυτά που απομυζούμε από τα ερεθίσματα που έρχονται στον δρόμο μας, είτε πρόκειται για ανθρώπους, είτε για τις διάφορες μορφές τέχνης και πολιτισμού, αλλά ακόμα και για την ίδια τη ζωή και πραγματικότητα που μας περιβάλλει, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από αυτά που εμείς οι ίδιοι θαυμάζουμε, εκτιμούμε, αναζητούμε, επιζητούμε ή έχουμε ανάγκη. Συνειδητά τε και υποσυνείδητα.

Οι ακροβάτες των ουρανών στην Αθήνα

Τα μαχητικά αεροπλάνα τα λατρεύω. Για τη δυναμική τους. Tον τρόπο που σχίζουν τους αιθέρες. Κυρίως, όμως, τα λατρεύω για τον ήχο τους, που μου κόβει την ανάσα. Κι όταν αυτός ο ήχος συνδυάζεται με το θέαμα που παρακολούθησα χτες στον Φλοίσβο Παλαιού Φαλήρου, τότε η εμπειρία γίνεται ανεπανάληπτη.

evapsarrou.blogspot.com

Το pre-show του Παλαιού Φαλήρου αποτελεί μέρος της αεροπορικής εβδομάδας της Αθήνας 'Athens Flying Week', που πραγματοποιείται εδώ και τρία χρόνια στην ελληνική πρωτεύουσα και έχει διεθνή χαρακτήρα, φιλοξενώντας διάσημα ονόματα από όλο τον κόσμο. 

Τα πρώτα υδροπλάνα της Avion Dream δεν άργησαν να φανούν. Πετούσαν ανάμεσα στα πλεούμενα των ειδικών δυνάμεων και τα πλοία της γραμμής που βρίσκονταν σε παράταξη, έκαναν κύκλους πάνω από τα κεφάλια μας και ύστερα βουτούσαν στο κύμα για να ξανασηκωθούν στον αέρα χαρίζοντας ένα μοναδικό θέαμα

evapsarrou.blogspot.com

Ακολούθησαν τα επιβατηγά airbus της Aegean και της Olympic σε μια σύντομη επίδειξη ισχύος και σιγουριάς, σταθερές αξίες για τον τόπο

evapsarrou.blogspot.com

Αχ... και μετά, λατρεμένο F-16... Λες και το έκανε επίτηδες, να μας λιγώσει με τις φιγούρες, τα θεαματικά του γυρίσματα και αυτόν τον ήχο που δεν χόρταινα να ακούω... 
Βέλγος ο πιλότος, κάτι που έμαθα αργότερα, αφού είχα την εντύπωση πως επρόκειτο για ελληνικό μαχητικό της ομάδας Ζευς, που συμμετέχει σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις ανά τον κόσμο. 

evapsarrou.blogspot.com

Όπως έμαθα, επίσης, ότι το κόστος για μία ώρα πτήσης, ανέρχεται στο ποσό των 30.000 ευρώ!

evapsarrou.blogspot.com

Με τέτοιο θέαμα που μας χάρισαν, χαλάλι τους

evapsarrou.blogspot.com

Χαμηλές διελεύσεις και εντυπωσιακοί ελιγμοί προκάλεσαν τον ενθουσιασμό όσων βρεθήκαμε εκεί

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Σκέτη απόλαυση, τι να λέω...

evapsarrou.blogspot.com

Η μηχανή μου πήρε φωτιά, δεν προλάβαινα να βγάζω φωτογραφίες

evapsarrou.blogspot.com

evapsarrou.blogspot.com

Όταν ήρθαν τα Απάτσι, ο κόσμος ενθουσιάστηκε. Για μένα, ωστόσο, το σόου είχε ήδη φτάσει στο αποκορύφωμα λίγα λεπτά νωρίτερα

evapsarrou.blogspot.com

Εκπληκτικός, ως Έλλην... 

evapsarrou.blogspot.com

Η συνέχεια την Κυριακή, στην αεροπορική βάση Τατοϊου, όπου θα πραγματοποιηθεί το κυρίως σόου. Το παρόν θα δώσει μία πλειάδα διάσημων ζογκλέρ των αιθέρων, όπως το ακροβατικό σμήνος της Βρετανικής Αεροπορίας Red Arrows, η Demo-team της Πολωνικής Αεροπορίας, που θα παρουσιάσει τις εναέριες χορογραφίες της με MiG-29 Fulcrum (πρώτη φορά στην Ελλάδα, παρακαλώ!), και, φυσικά τα F-16 από την δική μας ομάδα Ζευς και τις ολλανδικές και βελγικές ομάδες.

evapsarrou.blogspot.com

Για όσους θέλουν να μάθουν περισσότερα για το πρόγραμμα, τους συμμετέχοντες, τα εισιτήρια κτλ. μπορούν να μπουν και εδώ. 
Μπορούν επίσης να περάσουν από το ειδικά διαμορφωμένο περίπτερο που έχει στηθεί στην πλατεία Συντάγματος για αυτό τον σκοπό. Η αεροπορική εβδομάδα της Αθήνας θα ολοκληρωθεί την Κυριακή 28 Σεπτέμβρη.

O Captain, My Captain

Παρόλο που ήταν κωμικός, τον προτιμούσα στις δραματικές του ταινίες. 
Κύκλος χαμένων ποιητών, Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ, Θα σε βρω στον Παράδεισο.. 
Μετά τον Χόφμαν, ο Γουίλιαμς... 
Ή οι καλλιτέχνες γίνονται πιο ευαίσθητοι ή ο κόσμος πιο σκληρός...

Sweet fifteen

evapsarrou.blogspot.com

Δύσκολη η ηλικία των δεκαπέντε, γεμάτη διεκδικήσεις, μάχες, επαναστάσεις
τα συναισθήματα ιλιγγιώδη, εξοντωτικά, 
από το μηδέν στο άπειρο και από τα ουράνια στην άβυσσο 
και πάλι στα ουράνια
ο κόσμος όλος εναντίον, κι αυτό το σώμα που δε λέει να μερέψει...
Ο ίδιος o συγγραφέας απευθύνεται στα παιδιά που βρίσκονται στην ηλικία των δεκαπέντε και είναι σα να τους μιλάει πρόσωπο με πρόσωπο. 
Όμως, αν με ρωτήσεις, θα έλεγα πως δεν είναι τα μόνα που χρειάζεται να διαβάσουν το κείμενο. 
Οι γονείς των παιδιών αυτών χρειάζεται να το διαβάσουν κι αυτοί, αφού επίσης βρίσκονται μπροστά στην ίδια πρόκληση που απαιτεί από μέρους τους ψυχραιμία (που πολλές φορές δεν υπάρχει), χειρισμούς λεπτούς και απόλυτη συναίσθηση της σοβαρότητας αυτού που περνάει το παιδί τους (που πολλές φορές επίσης δεν υπάρχουν). 
Ένα παιδί στην ηλικία των δεκαπέντε βρίσκεται απέναντι στην πρώτη του σοβαρή αναμέτρηση με τον ίδιο του τον εαυτό, με όλες αυτές τις κοσμογονικές για το ίδιο αλλαγές που συντελούνται πάνω του και μέσα του. 
Η απομόνωση και η εγκατάλειψη του παιδιού από εμάς, η αδιαφορία, ο χρόνος που δεν του αφιερώνουμε, μπορούν να αποβούν ιδιαιτέρως επιζήμια για κείνο, το οποίο δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και, ή κλείνεται στον εαυτό του ή προχωρά στην κατά μέτωπο επίθεση, δημιουργώντας εμπόλεμες, εκρηκτικές συνθήκες μέσα στην οικογένεια. Η εφηβεία από ρυάκι μετατρέπεται σε αφρισμένο ποτάμι και το πέρασμα απέναντι φαντάζει μαρτύριο, κάτι που δεν θα αλλάξει χωρίς τη δική μας παρέμβαση. 
Πώς; Μα, με υπομονή και συνεχή ενημέρωση, κατανόηση, επιμονή, ανεκτικότητα, ανοίγματα επικοινωνιακά, ακόμα κι αν δεν ανταποκρίνεται, με εμάς τους γονιούς σε συμβουλευτικό ρόλο, διακριτικά, σταθερά, υπόγεια και, κυρίως, με απέραντη αγάπη για το παιδί μας που μας χρειάζεται, ακόμα κι αν δεν μας το λέει (ίσως περισσότερο όταν δεν μας το λέει).
Χρειάζεται να ξέρει ότι είμαστε εκεί, ακόμα και αν δεν μας χρειαστεί ποτέ.
Τότε μόνο το αφρισμένο ποτάμι θα μερέψει και το πέρασμα του παιδιού μας απέναντι, στην όχθη της ενηλικίωσης, θα γίνει απλό όσο μια κυριακάτικη βόλτα στην εξοχή.

evapsarrou.blogspot.com

"Αγαπητοί άνθρωποι που είστε 15 χρονών:

Είστε παιδάκια.

Αυτή τη στιγμή ο εγκέφαλός σας απέχει ακόμα πολλά χρόνια από τη βιολογική του ολοκλήρωση. Ξέρετε πότε ολοκληρώνει την ανάπτυξή του ο εγκέφαλος; Στα 25. Απέχετε τόσο πολύ από τη βιολογική ωριμότητα όσο απέχετε από το νηπιαγωγείο. Είστε όντα ανολοκλήρωτα. Αυτό θα το καταλάβετε πολύ καλά (όλοι το παθαίνουν) όταν στο μέλλον θα θυμάστε πώς είστε τώρα: Παιδάκια.

Αυτό δεν είναι κακό. Το ότι διανύετε ακόμα την παιδική σας ηλικία έχει πολλά καλά. Ένα από αυτά είναι το εξής:

Δε νιώθετε νοσταλγία για τίποτα.

Το καλύτερο όμως είναι το εξής:

Σχεδόν όλα τα πράγματα τα οποία θεωρείτε σημαντικά, δεν είναι. Σχεδόν όλες οι σκέψεις, οι εμπειρίες και οι δραστηριότητες της καθημερινής σας ζωής είναι εντελώς ασήμαντες και μηδαμινές σε σχέση με τις σκέψεις, τις εμπειρίες και τις δραστηριότητες που θα έχετε στην κανονική σας ζωή ως ολοκληρωμένα ανθρώπινα όντα. Σε πολύ λίγο καιρό θα τα θυμάστε αυτά που σας απασχολούν σήμερα και θα αναρωτιέστε πώς στεναχωριόσασταν και ανησυχούσατε τόσο πολύ γι' αυτά. Τα πράγματα που θα είναι αληθινά σημαντικά στη ζωή σας δεν τα υποψιάζεστε ακόμα καν. Αυτό αν το πιστέψετε θα είναι πολύ χρήσιμο. Είναι σα να βλέπετε το βαρετό πρώτο τέταρτο μιας ταινίας που ξέρετε ότι στη συνέχεια γίνεται τρομερά συναρπαστική, γεμάτη δράση και εκρήξεις.

Αν οι γονείς σας δεν είναι πλούσιοι, πιθανότατα η ζωή σας θα είναι δύσκολη.

Δυστυχώς σπάνια αρκεί να γίνετε πάρα πολύ καλοί σε κάτι για να "πετύχετε" στη ζωή. Φοβάμαι ότι δεν ζούμε σε μια τέτοια κοινωνία. Δεν ξέρω ποια κοινωνία στη Γη είναι τέτοια, να σας πω την αλήθεια, αλλά στη δικιά μας τα πράγματα λειτουργούν διαφορετικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι που "πετυχαίνουν" έχουν κληρονομήσει γνώσεις, επαφές ή χρήματα από τις προηγούμενες γενιές. Οι συμμαθητές σας που θα γίνουν πλούσιοι όταν μεγαλώσουν είναι μάλλον μόνο αυτοί που είναι ήδη πλούσιοι. Η κινητικότητα ανάμεσα στις οικονομικές "τάξεις" της κοινωνίας είναι πάρα πολύ δύσκολη.

Βεβαίως, υπάρχουν εξαιρέσεις. Και, βεβαίως, υπάρχουν κι άλλες μορφές επιτυχίας στη ζωή, κι αυτές μπορείτε να τις διεκδικήσετε πιο εύκολα. Τις περισσότερες φορές αυτές αρκούν.

Πρέπει να μάθετε πάρα πολύ καλά τα αγγλικά. Μπορεί σε λίγα χρόνια να είναι πιο σημαντικό να ξέρετε Κινέζικα, είναι μια πιθανότητα αυτή, κανείς δεν ξέρει, αλλά σήμερα πρέπει να ξέρετε πολύ καλά τα αγγλικά.

Τα καλύτερα βιβλία, η καλύτερη μουσική, η καλύτερη τηλεόραση, ο καλός κινηματογράφος και η καλύτερη τέχνη παράγονται σε άλλα μέρη του κόσμου, όχι στην Ελλάδα. Δε φταίμε εμείς -η Ελλάδα είναι πάρα πολύ μικρή χώρα και ο κόσμος είναι πάρα πολύ μεγάλος. Αλλά αυτό σημαίνει ότι αξίζει να επιζητείτε καλύτερα πράγματα από αυτά που βλέπετε και διαβάζετε στην καθημερινότητά σας και στην τηλεόραση. Τα αγγλικά και το ίντερνετ είναι μια πολύ καλή αφετηρία για να αναζητήσετε καλύτερα πολιτισμικά προϊόντα από όλο τον κόσμο, να δοκιμάσετε, να βρείτε πράγματα που σας αρέσουν, και μετά να δοκιμάσετε κι άλλα.

Εμείς που υπήρξαμε έστω και για λίγο σε μια εποχή που δεν υπήρχε ίντερνετ, σας λέμε το εξής: Δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε ποτέ τη λέξη "βαριέμαι".

Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε μαύρα χάλια. Προσφέρουν άθλιες συνθήκες, χαμηλό επίπεδο και καμία επαφή με την πραγματική αγορά εργασίας. Το να ονειρεύεστε να μπείτε σε ένα ελληνικό πανεπιστήμιο δεν είναι πολύ καλή ή ουσιαστική φιλοδοξία. Βεβαίως, η φοίτηση στο ελληνικό πανεπιστήμιο είναι μια ωραιότατη αφορμή για να περάσετε κάποια χρόνια μαζί με συνομιλήκους που μπορεί να είναι και ξέγνοιαστα, αναβάλλοντας έτσι την κανονική ζωή που ακολουθεί μετά. Καλό θα είναι να έχετε στο νου σας δύο ρηξικέλευθα ενδεχόμενα σχετικά με το πανεπιστήμιο, που πιθανότατα είναι εντελώς εκτός της πραγματικότητας των γονιών σας: 1) Να μην πάτε καθόλου και 2) Να πάτε κάπου αλλού. Γενικά η ιδέα των πανελληνίων εξετάσεων και μιας οποιασδήποτε ελληνικής σχολής για να παρκάρουμε το "παιδί" για τέσσερα χρόνια και μετά βλέπουμε, είναι δοκιμασμένη και καθολικά αποτυχημένη. Τέσσερα χρόνια είναι αυτά, σίγουρα μπορείτε να περάσετε αποδοτικότερα.

Θα είναι καλό να αρχίσετε να σκέφτεστε το ενδεχόμενο να περάσετε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής σας σε μια άλλη χώρα.

Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να αποφασίσετε τι θα γίνετε όταν μεγαλώσετε, και μπορεί μέχρι να μπείτε στην αγορά εργασίας τα πράγματα να έχουν αλλάξει πάρα πολύ, αλλά αν μπορείτε και έχετε την προδιάθεση, μάθετε προγραμματισμό. Στο ίντερνετ υπάρχουν πάρα πολλά μαθήματα για να κάτσετε να μάθετε να φτιάχνετε προγραμματάκια και παιχνιδάκια από μόνοι σας. Είναι μια δουλειά που έχει πολλή ζήτηση τώρα και θα έχει πολύ μεγάλη ζήτηση στο εγγύς μέλλον.

Εγγύς σημαίνει κοντινό.

Πρέπει να διαβάζετε βιβλία. Όχι μόνο λογοτεχνία, αλλά και λογοτεχνία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό. Όπου κι αν ζείτε, όσους ανθρώπους κι αν γνωρίζετε, ποτέ δεν είναι αρκετοί από μόνοι τους για να σας δώσουν μια σωστή προοπτική και εικόνα για τον κόσμο και την ανθρωπότητα. Πρέπει να διαβάζετε λογοτεχνία όχι μόνο για να καταλαβαίνετε έμμεσα περισσότερα πράγματα για τους ανθρώπους (τα κίνητρα, τις περίπλοκες πτυχές της φύσης τους) και για τον κόσμο, αλλά και για αποκτήσετε τριβή με την ανθρώπινη γλώσσα, το λεξιλόγιο για να φτιάχνετε στο μυαλό σας την ιστορία της δικιάς σας ζωής. Οι άνθρωποι που δεν διαβάζουν λογοτεχνία έχουν χειρότερο χιούμορ, μικρότερο βάθος και λιγότερο ενδιαφέρον από τους ανθρώπους που διαβάζουν.

Αυτό που νιώθετε όταν βλέπετε κάποια ή κάποιον που σας αρέσει πάρα πολύ, και σα να συνθλίβεται το από μέσα σας; Αυτό δεν σταματάει ποτέ."

Το κείμενο αυτό γράφτηκε από το Θοδωρή Γεωργακόπουλο. 
Μπορείς να το διαβάσεις ολόκληρο εδώ: 
http://www.georgakopoulos.org/work/ideas/dekapente/#ixzz39tuJq0xG 
 

Εφορία, αγάπη μου...

evapsarrou.blogspot.com

Κάθισε στην κενή θέση που βρισκόταν δίπλα μου διστακτικά. Έδειχνε χαμένη, αναποφάσιστη. Στα χέρια της το χαρτί με τις οδηγίες. "Συγνώμη" μου είπε κάποια στιγμή "δεν ξέρω αν είμαι στη σωστή υπηρεσία". Μου έδειξε το χαρτί. Έπρεπε να πάει στην Εφορία για ένα παράβολο. "Σωστά έχετε έρθει" της απάντησα καταφατικά. "Μα, εδώ γράφει Εφορία και απ' έξω η πινακίδα του κτηρίου γράφει Δ.Ο.Υ., σίγουρα είμαι στο σωστό μέρος;"
Κατακεραυνώθηκα. Υπάρχουν ακόμη Έλληνες πολίτες που δεν γνωρίζουν τι εστί ..Δ.Ο.Υ.; αναρωτήθηκα από μέσα μου. Και αμέσως μετά, η αιφνίδια συνειρμική σκέψη: Μακάριοι όσοι δεν γνωρίζουν!
Στην αναμονή περί τα τριάντα άτομα. Στον γκισέ εξυπηρέτησης, ένα, μία υπάλληλος με σκυμμένο κεφάλι και σκυθρωπή έκφραση που προσπαθούσε να τα προλάβει όλα. Συγκαταβατική, εξυπηρετική, δεκτική. Η προϊσταμένη στο βάθος να αλλαλάζει κάθε τόσο από την πίεση του φόρτου εργασίας. Κάποιος αγανακτισμένος από την ουρά, ξεκίνησε την κατά μέτωπο επίθεση. 
"Δεν βλέπετε που ταλαιπωρείτε τον κόσμο, φωνάζετε κιόλας; Αν δεν αντέχετε την πίεση να πάτε σπίτια σας! Όλοι!" 
"Σύντομα, θα γίνει κι αυτό" είπε η δεκτική υπάλληλος χωρίς να σηκώσει το κεφάλι από το έντυπο που συμπλήρωνε "προς τα εκεί οδεύει η κατάσταση, προς τα εκεί την κατευθύνουν. Οι πολίτες θα τα κάνετε όλα μόνοι σας και οι υπάλληλοι του Εφορίας να πάμε στα σπίτια μας."  "Μα, εμείς δεν ξέρουμε από αυτά, δεν γίνεται αυτό" διαμαρτυρήθηκε ο αγανακτισμένος. "Δεν τους ενδιαφέρει" ήταν η απάντηση της δεκτικής υπαλλήλου, που αυτή τη φορά σήκωσε τα μάτια προς το μέρος του. "Όποιο και να είναι το πρόβλημα, είτε εσείς να μη γνωρίζετε, είτε εμείς να μην επαρκούμε και το σύστημα να αδυνατεί να εξυπηρετήσει, απλά, 
Δεν Τους Ενδιαφέρει."

evapsarrou.blogspot.com

Από εκείνη τη στιγμή και για τις επόμενες τρεις ώρες της αναμονής μου στην Εφορία μέχρι να εξυπηρετηθώ από την δεκτική υπάλληλο, δεν υπήρξε καμία άλλη αντιπαλότητα μεταξύ των δύο στρατοπέδων, ένθεν κακείθεν του γκισέ. Όλοι έδειχναν παραδομένοι στη σκέψη μιας αμείλικτης εξέλιξης που βρισκόταν στο κατώφλι της πραγματικότητας του καθενός χτυπώντας τους επιτακτικά την πόρτα, απρόσωπης και στυγνά υπολογιστικής, και με τον ανθρώπινο παράγοντα απλά ..να μην την ενδιαφέρει. 
Η παράδοση των όπλων και από τις δύο πλευρές ήταν ολοφάνερη. Η διαπίστωσή της, τρομακτική...
"Ξέρετε" μου είπε κάποια στιγμή η μπροστινή μου στην ουρά "εγώ εδώ και 35 χρόνια ζω στη Γερμανία. Όλο αυτό τον καιρό νοσταλγώ με πόνο τον τόπο μου και ονειρεύομαι να με αξιώσει κάποτε ο Θεός να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα που αγαπώ και λατρεύω. Μετά όμως από όλα αυτά που συμβαίνουν στις δημόσιες υπηρεσίες σας, μου περνούν όλα και δεν βλέπω την ώρα να επιστρέψω πίσω στην ξενητειά." Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, να βάλω τα κλάματα. Άκουγα το ίδιο δίλημμα που ταλάνιζε για χρόνια και τη δική μου οικογένεια. Ο ένας μου γονιός να θέλει να γυρίσει, ο άλλος να ξέρει τι θα βρει πίσω, μέχρι που η απόφαση επάρθη, και νικημένοι από το νόστο επιστρέψαμε όλοι στην Ελλάδα που αγαπάμε και λατρεύουμε. Στην Ελλάδα που μας μισεί και μας διώχνει, προφανώς γιατί δεν της αξίζουμε, όπως διαπιστώσαμε με πόνο στην πορεία...
Κατάπια τη γλώσσα μου, δεν είπα τίποτα. Τι μπορούσα άλλωστε...

Ο μπαξές του ανδρός μου

evapsarrou.blogspot.com

Η ενασχόληση με τη γη ήταν κάτι που τον τραβούσε και τον γέμιζε από όταν είχαμε πρωτογνωριστεί. Όταν παντρευτήκαμε έγινε η απογευματική του ξεκούραση, να ασχολείται με φυτέματα, σκαλίσματα, ξεβοτανίσματα και όλα τα συναφή. Σταδιακά, έμαθε πότε πρέπει να φυτεύεται το καθετί, σε τι βάθος και πόση απόσταση πρέπει να απέχουν το ένα φυτό από το άλλο, πόσο πότισμα θέλουν, αν χρειάζονται ήλιο ή σκιά για να αναπτυχθούν καλύτερα, αν τους λείπει κάποιο συστατικό, πώς το καταλαβαίνει κανείς και τι θεραπεία τους αρμόζει. Πράγματα για τα οποία εγώ - ψέματα να πω; - δηλώνω παντελώς άσχετη. 

evapsarrou.blogspot.com

Πάει κάμποσος καιρός από τότε που αποφάσισε να φτιάξει ένα μικρό περιβολάκι στην πίσω αυλή του σπιτιού, δοκιμαστικά, να δει πώς θα του πάει. Φύτεψε για αρχή μερικά κρεμμυδάκια, λίγες ντομάτες, δυο πιπεριές. Του έπιασαν όλα! Δεν άργησαν να ανεβούν στο σπίτι οι πρώτοι καρποί. Και μετά, κι άλλοι. Κι άλλοι! Μέσα σε λίγο διάστημα η κουζίνα είχε γεμίσει από προϊόντα παραγωγής μας. Οι αγρότες του χωριού που το έχουν καθημερινό τους βίωμα ίσως γελούν με όλα αυτά, για μας όμως, μια οικογένεια της πόλης που δεν ζήσαμε ποτέ στην εξοχή και στη φύση, ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Ήταν η ανακάλυψη της Αμερικής!  

evapsarrou.blogspot.com

Από τότε, ο μπαξές της πίσω αυλής έχει σχεδόν τριπλασιαστεί σε διαστάσεις και ποσότητα παραγωγής και τα δώρα του δεν σταματούν να μας γεμίζουν χαρά και ενθουσιασμό, όπως στις απαρχές, που κάναμε γιορτή όταν κόψαμε το πρώτο μας ντοματάκι. Πού να' ξερα όταν του έλεγα περιπαιχτικά "άντε, και σύντομα θα φτιάχνουμε γεμιστά από τον κήπο μας", χωρίς ωστόσο να το πολυπιστεύω, ότι θα γινόταν κι αυτό συν τω χρόνω...

evapsarrou.blogspot.com

Γιατί, ήρθε-ήρθε ο καιρός και πλέον φτιάχνουμε ΚΑΙ γεμιστά από τον κήπο μας! Χτες γεμίσαμε το πρώτο μας ταψί.

evapsarrou.blogspot.com

Την ώρα μάλιστα που είχα στρώσει το τραπέζι με τα γεμιστά σερβιρισμένα και αχνομυριστά για να τα βγάλω φωτογραφία για την ανάρτηση, να' σου εμφανίζεται και ο αγρότης μου εξαντλημένος από τον κάματο της ημέρας "για μένα είναι τα γεμιστά;" "Μην αγγίζεις!!! Είναι για το blog μου!" 
Ε, βάλαμε τα γέλια, αφού στην κουζίνα μας παίχτηκε η σκηνή της διαφήμισης κινητής τηλεφωνίας που έχει βγει τούτες τις μέρες στην τηλεόραση με τη γιαγιά μπλόγκερ να λέει τις ίδιες ατάκες στον πεινασμένο σύζυγο πάνω από τα γεμιστά της, ακριβώς όπως είχα μόλις κάνει κι εγώ εντελώς ασυναίσθητα, όταν είδα να απειλείται το έργο μου!

evapsarrou.blogspot.com

Αυτός λοιπόν είναι ο μπαξές του ανδρός μου. Το καμάρι του. Τον φροντίζει καθημερινά με όρεξη και μεράκι, και, παρόλο τον χρόνο, την αφοσίωση και την κούραση που προαπαιτεί και που τίποτα από αυτά δεν περισσεύει, εξακολουθεί να είναι η ξεκούρασή του. Όπως και τότε. Όσο οξύμωρο και αν ακούγεται αυτό. Γιατί τούτη η κούραση είναι μια κούραση γλυκειά, με ιαματικές ιδιότητες, λυτρωτικές. Μια κούραση που, όσο απασχολεί τα χέρια, τόσο αδειάζει το μυαλό και γεμίζει την ψυχή. Όπως, άλλωστε, συμβαίνει και κάθε φορά που ο άνθρωπος επιλέγει να αφιερώσει χρόνο από τη ζωή του για πράγματα που αγαπά πραγματικά να κάνει.

Καλό σαββατοκύριακο! 

Φοίβος

evapsarrou.blogspot.com

Όταν τη μαζέψαμε από το δρόμο, έτρεμε σαν το ψάρι. Πληγές και αγκάθια παντού, σάρκες ρουφηγμένες από την πείνα και τις κακουχίες κι ένα βλέμμα που εκλιπαρούσε σιωπηλά, απελπισμένα: 'σώσε με'... Την πήρα αγκαλιά, την ανέβασα στο σπίτι, της καθάρισα τις πληγές... Τα δέχτηκε όλα αδιαμαρτύρητα. Την αγαπήσαμε όλοι μας όσο μπορούσαμε περισσότερο, να καλυφθεί το κενό από την αδικία και την κακοποίηση.. Μια ζωούλα τόση δα, τι κακό μπορεί να είχε κάνει για να της φερθούν με τέτοιον απάνθρωπο και βάναυσο τρόπο; Τι σόι άνθρωπος είσαι όταν ξεσπάς τα νεύρα σου ή όποιο άλλο σύμπλεγμα διαθέτεις - ποσώς με ενδιαφέρει τι - πάνω σε ανυπεράσπιστες, αθώες ζωές, που δεν ξέρουν τι θα πει βλάπτω ή μισώ ή υποκρίνομαι; Κι όταν σιγάσουν τα ένστικτα και χορτάσεις από βία και μίσος ή το βαρεθείς ή διαπιστώσεις ότι χρειάζεται φροντίδα, αφοσίωση και να είσαι εκεί, το πετάς στο δρόμο έτσι απλά, σα σκουπίδι; σα να μην τρέχει τίποτα;... 
Παρόλη την αγάπη μας, ωστόσο, από την πρώτη στιγμή που την πήραμε στο σπίτι μας μέχρι πριν από λίγους μήνες που έφυγε από τη ζωή, μπορούσα να καταλάβω, όλοι μας δηλαδή, ότι η ψυχούλα της Νέλλης ήταν βεβηλωμένη ανεπανόρθωτα. Άργησε πολύ να μας εμπιστευθεί, να αισθανθεί τη θαλπωρή γύρω της, να την χαρεί. Μερικές φορές έδειχνε ότι έπαιζε μόνο για να μας κάνει τη χάρη, να μας ευχαριστήσει, όχι για κείνη. Η κακοποίηση είχε ήδη κάνει τη ζημιά της, αφού τα νεφρά της είχαν καταστραφεί ανεπανόρθωτα... Από το ξύλο που έτρωγε; Ο κτηνίατρος δεν το απέκλεισε... Το μόνο που απέκλεισε ήταν η ελπίδα ότι μπορούσε να γίνει κάτι να αναστραφεί το τετελεσμένο. Για τη Νέλλη, ήταν πια αργά...

evapsarrou.blogspot.com

Και μια μέρα του Ιούλη, έτσι, από ένα καπρίτσιο της ζωής, ένα νέο μέλος ήρθε να μπει στην οικογένειά μας. Μια λούτρινη γουνομπαλίτσα μόλις δυο μηνών. Είναι αυτό που λένε, πως κάθε θλιμμένο τέλος το διαδέχεται μια αναπάντεχη, καινούργια, χαρούμενη αρχή. Μια αρχή γεμάτη νάζι και ομορφιά και παιχνίδια ατέλειωτα και σκανταλιές και αχόρταγες αγκαλιές και χάδια. 
Και φωτίστηκαν και πάλι τα πρόσωπα των παιδιών. 
Και τα δικά μας. 
Τον ονομάσαμε Φοίβο, που σημαίνει φως. 
Και στο σπίτι μας ξανάρθε καλοκαίρι...

evapsarrou.blogspot.com

"Marina from Andros"

Μοναστήρι Αγ. Μαρίνας στην Άνδρο

Δύο μηνύματα ηλεκτρονικά ήρθαν σήμερα σταλμένα από την καλύτερή μου φίλη. Και τα δύο μιλούν για θαύματα. Δεν ξέρω αν τελικά όλα τα θαυματουργά και ανεξήγητα που βγαίνουν συχνά πυκνά στη δημοσιότητα, αλλά και όσα άλλα δεν φτάνουν ως εμάς, συμβαίνουν σε όσους πιστεύουν πραγματικά σε κάτι ανώτερο που τους ξεπερνά ή αν τελικά συμβαίνουν σε όλους μας σε καθημερινή βάση και σε κάθε πτυχή της ζωής μας, παίρνοντας διάφορες ίσως μορφές προκειμένου, δεν ξέρω.. να τις αντέχουμε; Μορφές εντός των ορίων της λογικής ας πούμε, μια ουρανοκατέβατη ιδέα ή έμπνευση που ήρθε από το πουθενά, μια συμβουλή από έναν φίλο που ήταν αυτό που χρειαζόταν να ακούσουμε, μια λέξη από τα παιδιά μας τα οποία πόσες φορές μας ξεπερνούν σε σοφία και ετοιμότητα, από τους συζύγους ή αγαπημένους μας, τους γείτονές μας, μια θέληση, αντοχή ή δύναμη που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι διαθέτουμε, μια συγκυρία ή μια σύμπτωση που μας έδιωξε από κακές επιλογές και καταστάσεις... Τόσα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μικρά θαύματα στη ζωή μας αλλά παράγοντες έξω από εμάς ή ακόμα και μέσα μας, όπως παγιωμένες πεποιθήσεις, μόδα, προκατάληψη, κυνισμός, σκεπτικισμός, εκλογίκευση των πάντων, αδιαφορία και τόσα άλλα, μας εμποδίζουν να τα διακρίνουμε και να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια. 
Εντάξει, η επιστήμη έχει κάνει άλματα, η σημερινή κοινωνία έχει εκλογικεύσει τα πάντα θάβοντας πρακτικά το πνευματικό κομμάτι της ύπαρξής μας και κάνοντας αυτοσκοπό το να δίνουν εξηγήσεις σε ό,τι βρεθεί στον δρόμο τους. Όμως, αναρωτιέμαι..  γιατί πρέπει όλα ανεξαιρέτως να εξηγηθούν; Γιατί κάποια να μην κρατούν κάτι από το μυστήριο, την έκσταση και την υπεροχή τους απέναντί μας; Γιατί εμείς να πρέπει να είμαστε πάντα οι κυρίαρχοι του κόσμου; Ορατού και αοράτου; Πού πήγε η ταπεινότητά μας; Ιδού η απορία... 
Παραθέτω το μήνυμα αυτούσιο. Στη συνέχεια ακολουθεί το δεύτερο μήνυμα, ένα βιντεάκι της μικρής Dana. Αφιερωμένο σε μια ψυχούλα που δεν τα κατάφερε να βγει νικήτρια όπως εκείνη. Ίσως η μητέρα της δεν πίστευε στα θαύματα αρκετά..
Καλό σ/κ σε όλους και πολλές ευχές στις Μαρίνες που γιόρταζαν τούτες τις μέρες!

"Πολλές φορές στην ζωή μας, σαν συνειδητοί Χριστιανοί, επικαλούμεθα τον Θεό και τούς Αγίους Του. Αυτό λοιπόν έκανε και μια οικογένεια από την Κύπρο, γνωστή από τις τηλεοπτικές εκκλήσεις της πριν δύο χρόνια, για την εξεύρεση δότη προκειμένου να βρεθεί μόσχευμα για εγχείρηση στο μικρό παιδί τους, τον Ανδρέα που έπασχε από λευχαιμία.

Μόσχευμα βρέθηκε και οι γονείς ετοιμάσθηκαν για να ταξιδεύσουν στις ΗΠΑ, όπου θα γινόταν η λεπτή χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης μυελού.

Όλοι θυμόμαστε τότε την αγωνία της οικογένειας του Βάσου Βασιλείου από τη Λεμεσό και τις καθημερινές εκκλήσεις τους στον Χριστό μας για να σώσει το παιδί τους.

Πριν λοιπόν ξεκινήσουν για την εγχείρηση οι γονείς άκουσαν για τα θαύματα της Αγίας Μαρίνας και πήραν την πρωτοβουλία να τηλεφωνήσουν στο μοναστήρι τής Αγίας Μαρίνας στην Άνδρο και να ζητήσουν την ευλογία Της.

Στο τηλέφωνο ο ηγούμενος της Μονής αρχιμανδρίτης Κυπριανός υποσχέθηκε πως θα προσευχηθεί στην Αγία και ευχήθηκε στους γονείς να έχει το παιδί την Αγία Μαρίνα στο χειρουργείο για βοήθεια. Πράγματι με την ευχή του ηγουμένου Κυπριανού στις αποσκευές τους και με ακράδαντη την πίστη για τη βοήθεια της Αγίας Μαρίνας οι δύο γονείς και ο μικρός Ανδρέας μετέβησαν στις ΗΠΑ.

Μετά τις καθιερωμένες προκαταρκτικές εξετάσεις προετοιμασίας ο μικρός Ανδρέας εισήλθε για την πραγματικά πολύ σοβαρή και λεπτή εγχείρηση.

Λίγη ώρα πριν το χειρουργείο παρουσιάστηκε στον ιατρό που θα χειρουργούσε τον μικρό Ανδρέα μία γυναίκα.

Είπε πως είναι γιατρός και παρακάλεσε να παρακολουθήσει την εγχείρηση, επειδή ήταν προσωπική ιατρός του μικρού Ανδρέα. Η συζήτηση της γυναίκας με τον χειρούργο έδειχνε πως κατείχε την ιατρική επιστήμη και δεν άφηνε καμιά αμφιβολία στο χειρούργο να σκεφτεί πως δεν είναι ιατρός.

Εκείνος πάντως της είπε πως δεν επιτρέπεται να βρίσκεται στο χειρουργείο ξένος ιατρός και πως αποτελούσε πρακτική της ιατρικής του ομάδας να μην μετέχουν άλλοι στις λεπτές αυτές εγχειρήσεις.

Η επιμονή όμως της γυναίκας έκαμψε την αρχική αδιαλλαξία του χειρούργου.

Της ζήτησε να αφήσει τα στοιχεία της στη γραμματεία και να εισέλθει στη συνέχεια στο χειρουργείο μαζί του.

Έτσι και έγινε.

Η άγνωστη ιατρός εισήλθε στο χειρουργείο και όχι απλώς παρακολουθούσε αλλά συμμετείχε ενεργά στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα. Αρκετές φορές μάλιστα έδωσε τις κατευθύνσεις για το πώς έπρεπε να προχωρήσει η επέμβαση.

Όλα πήγαν καλά και ο γιατρός αφού την ευχαρίστησε εξήλθε του χειρουργείου.

Το ζεύγος Βασιλείου έτρεξε να πληροφορηθεί για το πώς πήγε η εγχείρηση.

«Όλα πήγαν πολύ καλά» τους είπε. Και πρόσθεσε:

«Δεν μπορώ όμως να καταλάβω πως είχατε μια τέτοια γιατρό για το παιδί σας και ήλθατε σε μένα;»

Οι γονείς έκπληκτοι του απάντησαν ότι δεν είχαν φέρει κάποια γιατρό και δεν γνωρίζουν κάτι σχετικό. Ο χειρούργος όμως επέμενε και τους είπε πως όταν εξήλθε από το χειρουργείο η γιατρός του μικρού Ανδρέα, παρέμεινε για λίγο μέσα με την υπόλοιπη ιατρική ομάδα.

Ως εκ τούτου κάπου εκεί γύρω έπρεπε να είναι και τους προέτρεψε να τη συναντήσουν.

Μάταια όμως έψαχναν να τη βρουν. Η γιατρός είχε εξαφανισθεί.

Σκέφθηκαν πως θα έφυγε και πήγαν μετά την προτροπή του χειρούργου στη γραμματεία να ζητήσουν τα στοιχεία της προκειμένου να την ευχαριστήσουν. Πίστευαν πως ίσως κάποια γιατρός από την Ελλάδα, ή την Κύπρο ευαισθητοποιήθηκε και ταξίδευσε στις ΗΠΑ για να συμβάλλει στην λεπτή χειρουργική επέμβαση.

Με έκπληξη διαπίστωσαν πως η άγνωστη γυναίκα ιατρός είχε υπογράψει με το όνομα Μαρίνα από την Άνδρο (Marina from Andros).

Δεν πίστευαν αυτό που έβλεπαν.

Στέκονταν επί αρκετή ώρα αμήχανοι μπροστά στο θαύμα της Αγίας Μαρίνας.

Τα δάκρυα ευγνωμοσύνης και χαράς πλημμύρισαν τα μάτια τους.

Θυμήθηκαν αυτό που τους είχε πει ο σεβαστός γέροντας και ηγούμενος της ομώνυμης Ιεράς Μονής.

" Πηγαίνετε στην Αμερική και εύχομαι η Αγία Μαρίνα να είναι μέσα στο χειρουργείο "

Την απερίγραπτη χαρά τους για την επιτυχή έκβαση της εγχείρησης και την επαναφορά της υγείας του μικρού Ανδρέα τη μετέφεραν στα ΜΜΕ μιλώντας για το αληθινό θαύμα.

Από τότε έβαλαν ως τάμα να βρίσκονται πάντοτε οικογενειακώς στην Άνδρο την ημέρα της μνήμης της Αγίας Μαρίνας.Έτσι και πράττουν, ενώ όπως ανέφερε μοναχός της Μονής με τον οποίο συνομιλήσαμε δύο φορές, στα χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η οικογένεια Βασιλείου μεταβαίνει τακτικά από τη Λεμεσό κάθε καλοκαίρι στην Άνδρο για να ευχαριστήσει την Αγία Μαρίνα, που έσωσε τον μικρό Ανδρέα.

Ουδέποτε λοιπόν απουσίασαν τα θαύματα των Αγίων από τη ζωή τής Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, και είθε ο Πανάγαθος Θεός, ό Κύριος Ημών Ιησούς Χριστός, να μας ενισχύει την πίστη μας με τα θαύματα των Αγίων μας.

Ευχαριστούμε θερμώς την κ. Κυριακοπούλου Σπυριδούλα, συνταξιούχο ιατρό, που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ενημερώσει για το ανωτέρω θαύμα. Θερμές ευχαριστίες στον ηγούμενο της Ιεράς Μονής και στην αδελφότητα για τις διευκρινίσεις και τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.
Το τηλέφωνο της Ιεράς Μονής, Αγίας Μαρίνης Άνδρου είναι : 2282024074."