Rose is a rose is a rose is a rose

Παρακολουθώντας ένα ντοκυμαντέρ στο κανάλι της Βουλής που είχε θέμα του την ευρωπαϊκή τέχνη των αρχών του εικοστού αιώνα, αναρωτήθηκα αν ο Πικάσο ή ο Ματίς θα είχαν καταφέρει να αποκτήσουν την ίδια δόξα και φήμη ως πρωτοποριακοί καλλιτέχνες ή αν ο κυβισμός θα είχε καταξιωθεί ως το νέο επαναστατικό ρεύμα στον χώρο των εικαστικών τεχνών αν δεν υπήρχε η Γερτρούδη Στάιν να τους σπρώξει με τόση πίστη και σθένος στα πρώτα τους βήματα όταν ακόμα δεν τους ήξερε κανείς.
Ο 'Ιούλιος Καίσαρας', όπως επονομάστηκε χάρη στο ανδρικό λουκ που υιοθέτησε από τη στιγμή που γνωστοποίησε και δημοσίως την ερωτική της σχέση με την Άλις Τόκλας, η οποία διατηρήθηκε δυνατή και ακμαία ως το τέλος της ζωής της,
μια γυναίκα που έκανε το σπίτι της κυψέλη αγνώστων ακόμα στο ευρύ κοινό μποέμ ζωγράφων και παθιασμένων λογοτεχνών που έσπευδαν από όλα τα μέρη του κόσμου να την επισκεφθούν στο Παρίσι,
να πάρουν κάτι από τη γνώση, τη δύναμή της,
ενώ την ιδια ώρα η ίδια αψηφούσε ταμπού και προκαταλήψεις αιώνων όχι μόνο στον χώρο της τέχνης αλλά και στην προσωπική της ζωή,
όλα δείχνουν μια προσωπικότητα που σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη. 
Όταν αφήνεις ένα νέο όπως το ότι είσαι λεσβία να απελευθερωθεί χωρίς συστολές και προκαταλήψεις αναστατώνοντας εν γνώση σου μια συντηρητική κοινωνία όπως αυτή της επαρχιακής Γαλλίας του 1910 (εκεί βρισκόταν η εξοχική της κατοικία, στην οποία και αποσύρθηκε με την Άλις τα τελευταία χρόνια)
σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να είσαι άντρας για να διαθέτεις ό,τι χρειάζεται
για να πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα.
Μαν Ρέι ονομάζεται ο φωτογράφος που φωτογράφισε τη Γερτρούδη με την Άλις στο σπίτι τους μετά από δική της εντολή. Ίσως ήταν μια δήλωση που έκανε σε όσους την κατέκριναν για τη ζωή που είχε επιλέξει ότι: "αυτή είμαι και σε όποιον αρέσει."

Ο τίτλος της ανάρτησης "Rose is a rose is a rose is a rose.." είναι παρμένος από ένα ποίημά της που συγκαταλέγεται σε μια σειρά κειμένων στα οποία επιλέγει ένα αντικείμενο, όπως π.χ. το τριαντάφυλλο, και το επαναλαμβάνει ασταμάτητα χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό συντακτικό συνδυασμό.
Πιθανόν αυτό που ήθελε κατά βάθος να δείξει ήταν πως όταν όλα έχουν ειπωθεί ή γίνει σχετικά με κάτι μέχρι που δεν έχει απομείνει τίποτε παραπάνω να ειπωθεί ή να γίνει, αυτό το κάτι συνεχίζει να παραμένει αυτό που είναι.

Πήρα λοιπόν κι εγώ ένα κάτι που ήταν ένα τριαντάφυλλο στο βάζο της κουζίνας μου,
το έβγαλα φωτογραφία

το μετέφερα στον ηλεκτρονικό μου σκοτεινό θάλαμο,
το φώτισα ελαφρά, του αφαίρεσα λίγο χρώμα,
του πρόσθεσα λίγο κόκκο

του πρόσθεσα και ένα texture ξεθωριασμένων από τον χρόνο γραμμάτων

για να διαπιστώσω πως και πάλι παρέμενε ένα όμορφο, μοναχικό ροζ τριαντάφυλλο μέσα στο βάζο στο περβάζι του παραθύρου της κουζίνας μου.


Καλημέρα!

1o Διεθνές Συνέδριο Δημιουργικής Γραφής στην Αθήνα

(αναδημοσίευση για όσους ενδιαφέρονται)

Το 1ο Διεθνές Συνέδριο «Δημιουργική Γραφή» πραγματοποιείται από τις 4 έως τις 6 Οκτωβρίου 2013 στην Αθήνα.

Η Δημιουργική Γραφή είναι από τους τομείς που προσελκύουν το ενδιαφέρον του ευρύτερου κοινού τα τελευταία χρόνια και για πρώτη φορά θα δοθεί η ευκαιρία μιας πολύπλευρης και συγκροτημένης παρουσίασης του θέματος από Έλληνες και ξένους καταξιωμένους εισηγητές. Το Συνέδριο διοργανώνεται από το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Δημιουργική Γραφή» του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε συνεργασία με το Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα «Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού» και θα πραγματοποιηθεί στους χώρους του Κολλεγίου. Το Συνέδριο είναι αφιερωμένο στη μνήμη του ποιητή και καθηγητή Νεοελληνικής ΦιλολογίαςΜίμη Σουλιώτη, που υπήρξε ο εμπνευστής, ιδρυτής και πρώτος διευθυντής του Προγράμματος Μεταπτυχιακών Σπουδών «Δημιουργική Γραφή».

Προσυνεδριακές δράσεις

Πριν την έναρξη του Συνεδρίου, παρουσιάζονται οι προσυνεδριακές δράσεις σε τριήμερο εκδηλώσεων ανοικτών για το κοινό , από 30 Σεπτεμβρίου έως και 2 Οκτωβρίου 2013, στον Πολυχώρο 104, στο Γκάζι. Συγκεκριμένα :

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 18.00 – 21.00 Σενάριο. Ομιλητές: Αλέξανδρος Ντερπούλης, Βασίλης Ρίσβας.

Τρίτη 1 Οκτωβρίου 18.00- 21.00 Διήγημα, μικρή φόρμα. Ομιλητές: Γιώργος Παναγιωτίδης, Αντιόπη Αθανασιάδου.

Τετάρτη 2 Οκτωβρίου 18.00 21.00 Στιχουργική. Ομιλητές: Αλκίνοος Ιωαννίδης, Νίκος Πολύζος, Χρίστος Παπαδόπουλος.

Οι θεματικοί άξονες του 1ου Συνεδρίου «Δημιουργική Γραφή» (4 – 6 Οκτωβρίου 2013) είναι:

ΘΕΜΑΤΙΚΟΙ ΑΞΟΝΕΣ – ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ:

1. Εκπαίδευση και Διδακτική της Δημιουργικής Γραφής

2. Ζητήματα μεθόδου και συγγραφής (σκηνικό, χαρακτήρες, πλοκή, οπτική γωνία, αφηγητής)

3. Θεωρητικές και Κριτικές προσεγγίσεις της Δημιουργικής Γραφής

4. Είδη λογοτεχνικής γραφής (ποίηση, πεζογραφία, διασκευή λογοτεχνικού έργου, θεατρικό κείμενο, χρονογράφημα, σενάριο, δημοσιογραφικός λόγος κ.ά.)

5. Παιδική Λογοτεχνία και Δημιουργική Γραφή

6. Γλώσσα και Δημιουργική Γραφή

7. Δημιουργική Γραφή και άλλες επιστήμες (Ψυχολογία, Ιστορία, Μαθηματικά, επιστήμες της Μετάφρασης κ.ά.)

8. Δημιουργική Γραφή και Νέες Τεχνολογίες

9. Δημιουργική γραφή και τέχνες του βιβλίου (τυπογραφία, βιβλιοδεσία)

 

Αναλυτικές πληροφορίες για το πρόγραμμα του 1ου Συνεδρίου «Δημιουργική Γραφή» και τους εισηγητές θα βρείτε στον σύνδεσμο – link

https://docs.google.com/file/d/0B-RA7LXBSBbMQkJHNlVFNkU0ZE0/edit

 

Ο ποιητής Μίμης Σουλιώτης, Καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, υπήρξε ο ιδρυτής και Διευθυντής του πρώτου πανελλαδικά Μεταπτυχιακού Προγράμματος Δημιουργικής Γραφής. Ο ίδιος εμπνεύστηκε και το «Βιβλιολόγειον» (εργαστήριο τυπογραφίας και βιβλιοδεσίας) του Π.Δ.Μ. Δίδαξε σε Πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ παράλληλα με την ακαδημαϊκή του καριέρα αρθρογραφούσε τακτικά στον ελληνικό Τύπο. Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει ποιητικές συλλογές και δημοσιευμένες αυτοτελείς μελέτες. Ποιήματα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

 

1ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «Δημιουργική Γραφή» Προσυνεδριακές δράσεις

30 Σεπτεμβρίου – 2 Οκτωβρίου 2013

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ 104, Γκάζι, οδός Ευμολπιδών 41, Γκάζι τηλ. 2103455020

 

1ο ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ «Δημιουργική Γραφή»

4-6 Οκτωβρίου 2013

Ελληνοαμερικανικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα (Κολλέγιο Αθηνών – Κολλέγιο Ψυχικού) Μπενάκειο Διδακτήριο, Στεφάνου Δέλτα 15, Ψυχικό.

Σχετικά links

 

1ο Συνέδριο Δημιουργική Γραφή , πρόγραμμα, εισηγητές:

https://docs.google.com/file/d/0B-RA7LXBSBbMQkJHNlVFNkU0ZE0/edit
http://www.dimiourgikigrafionline.com/
https://docs.google.com/file/d/0B-RA7LXBSBbMU09YQTh1T19XRDQ/edit

(πηγή)

Αφιερωμένο

Μέσα σε κάθε γυναίκα κοιμάται μια πριγκίπισσα,
ένας άγγελος,
μια μάγισσα,
μια χαζή,
μια σκύλα.
Αυτό που θα της ξυπνήσεις,
αυτό θα έχεις.

Αχ, αυτά τα φαντάσματα

Το κακό με τα μοντέρνα σπίτια είναι ότι δεν διαθέτουν σκοτεινές γωνιές
για να μπορούν να κρύβονται τα φαντάσματα.

Το χρονικό της τέχνης

Το καλοκαίρι που πέρασε βρήκα τον χρόνο να διαβάσω ένα βιβλίο γραμμένο από έναν άγγλο καθηγητή πανεπιστημίου, τον αυστριακής καταγωγής Ernst Gombrich. Το ογκώδες έργο του ήταν μια μελέτη πάνω στην παγκόσμια τέχνη (Το χρονικό της τέχνης, εκδ. Μ.Ι.Ε.Τ.), θέμα που από μόνο του απαιτούσε ιδιαίτερη ορολογία και εξεζητημένη διατύπωση.
Ήμουν προετοιμασμένη να διαβάσω ένα δύσκολο κείμενο επιστημονικής φύσεως. Η έκπληξή μου όταν διαπίστωσα πόσο αριστουργηματικά είχε κατορθώσει δυσκολόληπτες έννοιες και αναλύσεις να τις παρουσιάσει με τον πιο φυσικό και ελκυστικό τρόπο ήταν μεγάλη, και φυσικά, ευπρόσδεκτη.
Ο άνθρωπος δεν έγραφε, ζωγράφιζε. Είχε κάνει την επιστήμη τέχνη, είχε παντρέψει τη λογική με το συναίσθημα. Τη λογική με την ευαισθησία. Μια ροή απίστευτη, μια αλληλουχία τόσο αβίαστη, σα ρυάκι που ακολουθεί την πορεία του προς τη θάλασσα, ένα κείμενο ολοζώνταντο, παραστατικό, ζουμερό και εύληπτο που μιλούσε ταυτόχρονα σε νου και καρδιά με την ίδια αμεσότητα. Ειδικά για όποιον ασχολείται με την ιστορία της τέχνης, είναι ένα βιβλίο που πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε στη βιβλιοθήκη του και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Αυτή λοιπόν η προσωπικότητα με τις αμέτρητες διακρίσεις για το έργο του (τίτλος του Ιππότη, Παράσημο της Αξίας, βραβείο Goethe, Χρυσό Μετάλλιο της Πόλης της Βιέννης, λοιπά βραβεία και διακρίσεις σε παγκόσμια κλίμακα) επέλεξε να γράψει απλά. Και προσέξτε, δεν έγραψε απλά επειδή δεν ήξερε να γράφει πολύπλοκα. Είχε μάθει όλους τους κανόνες πρώτα (γιατί αυτό σου χαρίζει η ανώτατη παιδεία, την εξειδικευμένη γνώση όλων των κανόνων και αρχών που διέπουν το αντικείμενό σου) για να αισθανθεί πως έχει το δικαίωμα να τους καταρρίψει. Και μόνον τότε το έκανε.
Αυτός ο σεβασμός για μένα λέει πολλά για το ποιόν του συγγραφέα, καθώς και για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει το αντικείμενό του. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να φτάνεις να γράφεις απλά και φυσικά όντας ένας από τους μεγαλύτερους διανοούμενους της εποχής σου. Θα έλεγα πως συμβαδίζει με τα λόγια του Πάμπλο Πικάσο πως θα γινόταν πραγματικά μεγάλος ζωγράφος μόνο εάν κατάφερνε να ζωγραφίσει όπως τα παιδιά. Καλό βράδυ!

Οι 3 βασικοί κανόνες της συγγραφής

1ος κανόνας:  Γράψε μια καλή πρόταση.
2ος κανόνας:  Γράψε άλλη μια καλή πρόταση.
3ος κανόνας:  Επανάλαβε τον 1ο και 2ο κανόνα μέχρι να τελειώσει αυτό που γράφεις.

Ήτανε μια φρεγάτα

Και εντάξει, αυτοκίνητα πες ότι δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε γιατί δεν διαθέτουμε την τεχνογνωσία, τις πρώτες ύλες ή ό,τι άλλο χρειάζεται, οπότε τα εισάγουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά, ας το δεχτώ.
Μα, να αγοράζουμε φρεγάτες από τη Γαλλία;!;!; Για όνομα!!!
Όταν ωστόσο μας λένε τεμπέληδες παρεξηγούμαστε. Δεν θα έπρεπε όμως, όσο κι αν μας κακοφαίνεται όταν το ακούμε.
Για να κάτσεις να φτιάξεις μια φρεγάτα πρέπει να ασχοληθείς. Και, φυσικά, να έχεις εκ των προτέρων διαμορφώσει ένα συμπαγές και αδιάβλητο ολοκληρωμένο σύστημα που να μπορεί να υποστηρίζει τέτοιου είδους εγχειρήματα: να υπάρχει κάποιος που να σε ελέγχει (αλλά φυσικά εσύ ζυγό δεν δέχεσαι εδώ και χρόνια, τουτέστιν δεν δέχεσαι κανέναν να σε ελέγξει), κάποιος για να λογοδοτήσεις αν η δουλειά δεν γίνει στην ώρα της ή δε γίνει σωστά (αλλά και πάλι, ο καιρός των σουλτάνων έχει περάσει εδώ και καιρό), κάποιος να παίρνει τις αποφάσεις (αλλά η μοναρχία έχει απορριφθεί ως ιεραρχικό σχήμα, πόσο μάλλον όταν οδεύουμε ολοταχώς και προς την απόρριψη της ίδιας της έννοιας της ιεραρχικότητας αυτή καθαυτή ως αναχρονιστική, μη προοδευτική και μη μοντέρνα), άρα ούτε και αυτό μπορεί να λειτουργήσει, αφού σήμερα θριαμβεύει η δημοκρατία, τουτέστιν, οι αποφάσεις παίρνονται από κοινού.
Και το κοινό απεφάνθη:
Γιατί να φτιάξουμε φρεγάτες όταν μπορούμε να τις αγοράσουμε;
Λεφτά υπάρχουν. Δανεικά, αλλά δεν έχει σημασία.
Και πήγαμε και τις αγοράσαμε. Από τη Γαλλία. Το μόττο 'θάλασσα, φως, πολιτισμός' που χαρακτηρίζει τη χώρα μας από πάντα φαίνεται πως έχει ξεθωριάσει τόσο που λίγοι μπορούν πλέον να δουν πως κάποτε ήταν εκεί και σήμαινε κάτι...
Δεν ξέρω πώς γίνεται στις άλλες χώρες, όμως το γυναικείο μου μυαλό λέει ότι για να αναλάβεις ένα υπουργείο, το υπουργείο της υγείας ας πούμε, θα πρέπει το λιγότερο να έχεις βγάλει μια ιατρική σχολή και να έχεις εργασθεί ως γιατρός σε κάποιο δημόσιο ελληνικό νοσοκομείο, αφού αυτά θέλεις να αναλάβεις. Αν πάλι φιλοδοξείς να αναλάβεις το υπουργείο παιδείας, δεν θα πρέπει το λιγότερο να έχεις βγάλει ένα ντοκτορά σε μια φιλοσοφική ή να έχεις περάσει από το πολυτεχνείο ή έστω, να έχεις εργαστεί ως καθηγητής, να έχεις αποκτήσει εμπειρία με τα παιδιά, με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στα σχολεία ή κάτι τέλος πάντων; Στο υπουργείο πολιτισμού, να ξέρεις έστω πώς πιάνουν το πινέλο;
Το ίδιο, αντίστοιχα, και με την ίδια λογική θα έπρεπε να γίνεται και με το υπουργείο ναυτιλίας (όσο τουλάχιστον αυτό λειτουργεί και δεν καταργείται ως περιττό.) Αυτό το γαϊτανάκι του τύπου βγες εσύ να μπω εγώ κάθε λίγο και λιγάκι είναι πραγματικά ακατανόητο για μένα. Όπως και το γεγονός πως, όχι μόνο οι υπουργοί και οι βουλευτάδες μας δεν έχουν ολοκληρώσει τον ανώτατο κύκλο σπουδών πάνω στο αντικείμενο του υπουργείου που πάνε να αναλάβουν, αλλά ούτε καν από πολιτικές επιστήμες δεν έχουν περάσει. Και πάει και γίνεται βουλευτίνα και η κουτσή Μαρία (τη συγγνώμη μου στις Μαρίες που δανείστηκα το όνομά τους.)
Κριτήρια, κύριοι.
Ανοίχτε το λεξικό να δείτε τι σημαίνει η λέξη, σε περίπτωση που τυχόν την αγνοείτε.
Τα είχε πει αυτά κάποτε ο Πλάτωνας, είχε εντοπίσει ακριβώς το σημείο στο οποίο έπασχε το δημοκρατικό πολίτευμα, ο κάθε αστοιχείωτος να παίρνει αποφάσεις για ζητήματα που επηρεάζουν το γενικό σύνολο, με τις ανάλογες επιπτώσεις που αναπόφευκτα θα έρχονταν από μια τέτοια λειτουργία, όπως και ήρθαν τελικά. Είχε χτυπήσει καμπανάκια, αλλά ποιος τον άκουγε. Το οικοδόμημα της χρυσής αθηναϊκής δημοκρατίας γκρεμίστηκε σαν πύργος από τραπουλόχαρτα, όπως ακριβώς το είχε προφητεύσει..
Η Τουρκία που δεν ξέρει τι χρώμα έχει η θάλασσα κατάφερε να φτιάξει κατάδικές της φρεγάτες από το μηδέν με ενσωματωμένη μάλιστα και την υπερσύγχρονη τεχνολογία stealth.
Ήθελε να το κάνει και το έκανε, εκεί βρίσκεται η διαφορά της από εμάς. Αν θέλαμε, θα το είχαμε κάνει και εμείς. Όπως και άπειρα άλλα πράγματα που θα μπορούσαμε να τα είχαμε κάνει και δεν τα κάναμε και φυσικά, εξακολουθούμε αδιάφορα να μην τα κάνουμε.
Μέσα στα τελευταία χρόνια τα ναυπηγεία της γείτονας χώρας έχουν πολλαπλασιαστεί.
Εμείς εδώ, τα κλείνουμε. Αν θέλαμε να δουλέψουμε δεν θα τα είχαμε κλείσει, αγαπητοί υπεύθυνοι για αυτά τα κλεισίματα, ένθεν κακείθεν. Τα κλείσαμε όμως, όπως έχουμε κλείσει ένα σωρό υγιείς επιχειρήσεις που "έθιγαν" τα συμφέροντά μας.
Γιατί αυτό είναι το μόνο που μας ενδιαφέρει, να μη θιχτούν τα συμφέροντά μας.
Κι όταν λέμε συμφέροντα, εννοούμε βεβαίως τα προσωπικά μας συμφέροντα.
Κι όταν λέμε τα προσωπικά μας συμφέροντα, εννοούμε την καλοπέρασή μας.
Ας μη θιγόμαστε λοιπόν όταν μας λένε τεμπέληδες. Εκτός κι αν μέσα στην τόση κατρακύλα καταφέραμε να το ξεπεράσουμε και αυτό...

(Τα σχετικά με την αγορά των φρεγατών από τους Γάλλους μπορείτε να τα διαβάσετε εδώ.)

Το σχόλιό μου στο "Πολύχρωμο σχολείο" του VaD

Είμαι παιδί της ξενητειάς, οι δικοί μου έφτυσαν αίμα για να τα φέρουν βόλτα σε μια χώρα που έβλεπαν τους Έλληνες σαν παρακατιανούς. Δούλεψαν σαν τα σκυλιά, πρόκοψαν και επέστρεψαν στη μαμά πατρίδα μετά από πολλά χρόνια και αμέτρητες θυσίες. Θα επέστρεφαν πολύ γρηγορότερα αν τους είχαν αποδεχτεί χωρίς προκαταλήψεις εκεί που πήγαν.
Σήμερα αντιμετωπίζουμε την ίδια κατάσταση εδώ, μόνο που αυτή τη φορά εμείς είμαστε στη θέση ισχύος. Είμαι κάθετη στο θέμα της λαθρομετανάστευσης, η οποία πιστεύω πρέπει να παταχθεί άρδειν ως ιδιαιτέρως επικίνδυνη. Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, χωρίς να ξέρει κανείς αν είναι δολοφόνοι, ψυχωτικοί, άρρωστοι, εγκληματίες και να κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους ανάμεσά μας διαβρώνοντας το κοινωνικό οικοδόμημα, συγγνώμη, αλλά όχι, δεν θα τους συμπονέσω.
Όμως οι νόμιμα ερχόμενοι στον τόπο μας, τα παιδιά τους που εντάσσονται χωρίς το παραμικρό πρόβλημα στα ελληνικά δεδομένα, που λένε μαζί με τα ελληνόπουλα τα ελληνικά μας τραγούδια, τις προσευχές, τους ύμνους μας, που χορεύουν τους ελληνικούς χορούς μας, που γράφουν σε γλώσσα ελληνική και εκφράζονται με αυτήν ως εργαλείο, νομίζω ότι όχι μόνο δεν θα έπρεπε να δημιουργούν λόγο ένστασης από εμάς τους 'καθαρόαιμους' τρισχιλιετείς Έλληνες (έχουμε ξεχάσει τις σταυροφορίες, υποδούλωση, κατοχές, τους Γενουάτες, τους Ενετούς, τους Άγγλους, τους Γάλλους, τους Ρώσους, τους Οθωμανούς, τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους Σλάβους, τους Βούλγαρους, τους Τουρκαλβανούς και όσους άλλους πέρασαν από αυτόν τον τόπο αφήνοντας επιδεικτικά ο καθένας την κηλίδα του), αλλά και να μας ευχαριστεί που γαλουχούνται στο ελληνικό πνεύμα και μετατρέπονται σε φορείς του, όπως ήλπιζε και ο Μέγας Αλέξανδρος, μιας και αναφέρθηκε το όνομά του παραπάνω.
Πιστεύω ότι άνθρωποι που έχουν την πρόθεση και τη διάθεση να ενσωματωθούν στο ελληνικό στοιχείο και να το προασπίσουν με το προσωπικό τους παράδειγμα όπως τα παιδιά της τάξης σου VaD, αξίζουν μια ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή.
Η διαφορετικότητα πάντα ξενίζει, ωστόσο το θέμα δεν είναι αν θα ενστερνηθούν αυτά τα παιδιά την ελληνικότητα, όσο το να μην την ξεχάσουμε ή την απαρνηθούμε εμείς. Τα οποία παιδιά είναι για μένα πολύ πιο ελληνόπουλα στην ψυχή από όσο ας πούμε η κυρία Ρεπούση που και πάλι έλαμψε δια της προδοτικής της, κατά την ταπεινή μου άποψη, θέσης περί νεκρής αρχαιοελληνικής γλώσσας, όπως και των άλλων προηγούμενων εξωφρενικών που αρέσκεται να εκτοξεύει δια βήματος βουλής και που πλέον δεν έχουν να κάνουν με ηλιθιότητα ή ατοπία αλλά με συστηματική προδοτική συμπεριφορά. Αυτοί είναι οι επικίνδυνοι, τα φίδια που κουβαλάμε στον κόρφο μας.

***

Την ανάρτηση του φίλου Vad για την πολυπολιτισμικότητα των ελληνικών σχολείων μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ.

Σεπτέμβρης

Ανέκαθεν η χρονιά για μένα ξεκινούσε από αυτόν το μήνα. Με το που τελειώνει το γλυκό καλοκαιράκι έρχεται η ώρα του αναπρογραμματισμού, της ανασυγκρότησης και των επαναπροσδιορισμών, αφού μαζί με τις ντουλάπες ανακατατάσονται εκ νέου και όσα βρίσκονται μέσα μου.

Από το πρωί ο αέρας μοσχοβολάει νοτισμένο χώμα και το σπίτι ξεκίνησε να υποδέχεται λίγα λίγα τα καινούργια τετράδια που περιμένουν να γεμίσουν ασφυκτικά από σκέψεις, γνώσεις, στόχους και όνειρα. Τα βιβλιοπωλεία έχουν την τιμητική τους, τα καταστήματα αθλητικών ειδών επίσης. Οι μαμάδες τρέχουν και δεν προλαβαίνουν να γράψουν τα παιδιά στις ξένες γλώσσες, στον αθλητισμό, τη μουσική, τα φροντιστήρια. Οι μπαμπάδες ιδρώνουν και ξεϊδρώνουν με τα απανωτά ραβασάκια πάνω στον πάγκο της κουζίνας: "Μπαμπά πριν φύγεις άφησε χρήματα." Μέχρι αύριο, μέρα αγιασμού, τα πάντα πρέπει να είναι έτοιμα και υπ' ατμόν.

 
Τα παιδιά μουδιασμένα δεν ξέρουν ακόμα αν θα ξεκινήσουν ομαλά τη νέα τους σχολική χρονιά ή με απεργίες των καθηγητών τους που υπόσχονται να αναταράξουν για μία ακόμα φορά τα λιμνάζοντα νερά της σκέψης των ιθυνόντων, την πιο ακατάλληλη όμως στιγμή. Όλοι ζητάμε ένα καλύτερο αύριο, εμείς, εκείνοι, οι άλλοι.. όλοι γι' αυτό παλεύουν. Αναρωτιέμαι γιατί δεν έρχεται λοιπόν;
Κι όσο αυτό το αύριο αρνείται πεισματικά να φανεί και επικρατεί ο αναβρασμός και η ανασφάλεια της αβάσταχτης ελαφρότητας μιας κάλπικης σοβαροφάνειας που στέκεται σα μαύρο σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας, τα παιδιά εύχονται για μερικές μέρες ανεμελιάς ακόμη, για μερικές ώρες, αυτές τις τελευταίες που απέμειναν ως την ώρα του αγιασμού. Τώρα εκτιμούν τα πάντα από το καλοκαίρι που μόλις πέρασε, ένα καλοκαίρι που μπήκε στο χρονοντούλαπο πριν καλά-καλά το καταλάβουμε. Γιατί η ζωή το κάνει αυτό. Σε αφήνει να ζήσεις όλα εκείνα που φαντάζουν ως μικρά ή δεδομένα κι ύστερα σου δίνει τη συναίσθηση των πραγματικών τους διαστάσεων, όταν πια αυτά έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί.