Το δικό μου παλιό και αγαπημένο που παρουσιάζω σήμερα ως συμμετοχή στην ιδέα της e-φίλης Ρένας Χριστοδούλου να παρουσιάσουμε παλιά αγαπημένα μας αντικείμενα είναι ένα κρυστάλλινο σκεύος για το σερβίρισμα fruit punch, δροσερών δηλαδή χυμών από φρέσκα φρούτα αλκοολούχων ή μη με τα ποτηράκια του. Πρόκειται για το πρώτο-πρώτο προικώο που μπήκε στη συλλογή που θα ξεκινούσε η μαμά μου με το που έμαθε ότι θα αποκτούσε το πρώτο της παιδί.
Το σερβίτσιο έχει ταξιδέψει από τη Γερμανία και αγοράστηκε την εποχή που οι δικοί μου ανήκαν ακόμα στον εκεί απόδημο ελληνισμό. Για ένα διάστημα στην αρχή εργάστηκαν σε αυτό το εργοστάσιο κατασκευής κρυστάλλων, από το οποίο η μαμά μου θα έφευγε λίγο αργότερα λόγω των εργασιακών συνθηκών που πλέον δεν αποτελούσαν το πιο ασφαλές περιβάλλον για την κατάστασή της, καθότι έγκυος σε μένα. Την τελευταία μέρα πριν φύγει ωστόσο, αποφάσισε να αγοράσει δύο σετ από το πιο αγαπημένο της κομμάτι που παρήγαγε το εργοστάσιο και περνούσε από τα χέρια της προκειμένου να διαμορφωθεί, ένα για μένα που θα γεννιόμουν λίγους μήνες αργότερα και ένα για το επόμενο παιδί που θα αποκτούσαν μελλοντικά (η αδελφή μου έχει το δίδυμο αδελφάκι του αλλά με μπλε καπάκι). Τα φυλούσε ως κόρη οφθαλμού πακεταρισμένα και προφυλαγμένα μέχρι τη στιγμή που η καθεμιά μας θα ξεκινούσε την δική της οικογένεια στο δικό της σπιτικό.
Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, το κρυστάλλινο αυτό σετ με τα περίτεχνα ραγισμένα τοιχώματα, το φυσητό κόκκινο καπάκι που προστατεύει την κυρίως κανάτα και τα λεπτεπίλεπτα κουπάκια του στο ίδιο ύφος που νομίζεις ότι θα σπάσουν ακόμα και στο κοίταγμά σου, ενσαρκώνει για μένα όλο τον νόστο, τις αγωνίες και τους αγώνες που έδωσαν οι δικοί μου στο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής εκεί μακριά, στην σκληρή και αφιλόξενη ξενιτιά.
Είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια μέσα στο σπίτι για συναισθηματικούς λόγους πρωτίστως, αλλά και για αισθητικούς αφού μου αρέσει πάρα πολύ, και το έχω φυλαγμένο σε περίοπτη θέση μέσα στο σύνθετο της τραπεζαρίας μέχρι την ώρα που θα περάσει στο δικό μου παιδί όταν φτάσει κι αυτό με τη σειρά του στο ξεκίνημα της δικής του ανεξάρτητης ζωής και οικογένειας.
Κατά τα άλλα, η Κυριακή πέρασε ήρεμα και μέσα στο κλίμα της γλυκιάς προσμονής που μας έφερε το άκουσμα του ερχομού του μεγάλου μου γιου από τον στρατό. Ο χρόνος μέχρι την απόλυσή του έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα και μέχρι να πεις Πάσχα, η θητεία του θα έχει αισίως λάβει τέλος. Είχα διαβάσει πριν από λίγες μέρες εδώ μια συνταγή για μπισκότα που μου φάνηκε καλή και μιας και υπήρχαν χρόνος και διάθεση είπα να την δοκιμάσω μήπως και την φτιάξω και επίσημα τις μέρες που θα είναι και ο Λευτέρης στο σπίτι. Μέσα σε λίγη ώρα και με υλικά που βρίσκονται σε κάθε κουζίνα, φτιάχτηκε ένα γευστικό συνοδευτικό για τον καφέ ή το τσάι που έγινε ανάρπαστο από όλους, αφού μέχρι την επομένη δεν είχε μείνει ούτε ψίχουλο!
Εύχομαι καλή επιτυχία στους διαγωνιζόμενους και τα συγχαρητήριά μου στην πάντα ευρηματική και δημιουργική Ρένα για την θαυμάσια ρετρό νοσταλγική ιδέα της! Τις υπόλοιπες συμμετοχές μπορείτε να τις θαυμάσετε εδώ.
Το σερβίτσιο έχει ταξιδέψει από τη Γερμανία και αγοράστηκε την εποχή που οι δικοί μου ανήκαν ακόμα στον εκεί απόδημο ελληνισμό. Για ένα διάστημα στην αρχή εργάστηκαν σε αυτό το εργοστάσιο κατασκευής κρυστάλλων, από το οποίο η μαμά μου θα έφευγε λίγο αργότερα λόγω των εργασιακών συνθηκών που πλέον δεν αποτελούσαν το πιο ασφαλές περιβάλλον για την κατάστασή της, καθότι έγκυος σε μένα. Την τελευταία μέρα πριν φύγει ωστόσο, αποφάσισε να αγοράσει δύο σετ από το πιο αγαπημένο της κομμάτι που παρήγαγε το εργοστάσιο και περνούσε από τα χέρια της προκειμένου να διαμορφωθεί, ένα για μένα που θα γεννιόμουν λίγους μήνες αργότερα και ένα για το επόμενο παιδί που θα αποκτούσαν μελλοντικά (η αδελφή μου έχει το δίδυμο αδελφάκι του αλλά με μπλε καπάκι). Τα φυλούσε ως κόρη οφθαλμού πακεταρισμένα και προφυλαγμένα μέχρι τη στιγμή που η καθεμιά μας θα ξεκινούσε την δική της οικογένεια στο δικό της σπιτικό.
Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, το κρυστάλλινο αυτό σετ με τα περίτεχνα ραγισμένα τοιχώματα, το φυσητό κόκκινο καπάκι που προστατεύει την κυρίως κανάτα και τα λεπτεπίλεπτα κουπάκια του στο ίδιο ύφος που νομίζεις ότι θα σπάσουν ακόμα και στο κοίταγμά σου, ενσαρκώνει για μένα όλο τον νόστο, τις αγωνίες και τους αγώνες που έδωσαν οι δικοί μου στο ξεκίνημα της κοινής τους ζωής εκεί μακριά, στην σκληρή και αφιλόξενη ξενιτιά.
Είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια μέσα στο σπίτι για συναισθηματικούς λόγους πρωτίστως, αλλά και για αισθητικούς αφού μου αρέσει πάρα πολύ, και το έχω φυλαγμένο σε περίοπτη θέση μέσα στο σύνθετο της τραπεζαρίας μέχρι την ώρα που θα περάσει στο δικό μου παιδί όταν φτάσει κι αυτό με τη σειρά του στο ξεκίνημα της δικής του ανεξάρτητης ζωής και οικογένειας.
Κατά τα άλλα, η Κυριακή πέρασε ήρεμα και μέσα στο κλίμα της γλυκιάς προσμονής που μας έφερε το άκουσμα του ερχομού του μεγάλου μου γιου από τον στρατό. Ο χρόνος μέχρι την απόλυσή του έχει ήδη αρχίσει να μετράει αντίστροφα και μέχρι να πεις Πάσχα, η θητεία του θα έχει αισίως λάβει τέλος. Είχα διαβάσει πριν από λίγες μέρες εδώ μια συνταγή για μπισκότα που μου φάνηκε καλή και μιας και υπήρχαν χρόνος και διάθεση είπα να την δοκιμάσω μήπως και την φτιάξω και επίσημα τις μέρες που θα είναι και ο Λευτέρης στο σπίτι. Μέσα σε λίγη ώρα και με υλικά που βρίσκονται σε κάθε κουζίνα, φτιάχτηκε ένα γευστικό συνοδευτικό για τον καφέ ή το τσάι που έγινε ανάρπαστο από όλους, αφού μέχρι την επομένη δεν είχε μείνει ούτε ψίχουλο!
Εύχομαι καλή επιτυχία στους διαγωνιζόμενους και τα συγχαρητήριά μου στην πάντα ευρηματική και δημιουργική Ρένα για την θαυμάσια ρετρό νοσταλγική ιδέα της! Τις υπόλοιπες συμμετοχές μπορείτε να τις θαυμάσετε εδώ.
