Η ζωή στην πίσω αυλή

Ξεκινήσαμε με πέντε κότες που αγοράσαμε από το παζάρι του Σχιστού.

Την επόμενη Κυριακή ξαναπήγαμε και πήραμε έναν κόκορα

και μερικές πάπιες

Και μετά, προστέθηκαν οι γαλοπούλες.

 

Συνέχεια είχε ο Τηλέμαχος που σας έχω συστήσει ήδη, μετά της συζύγου του,

την οποία χάσαμε από την πρώτη εβδομάδα από άγνωστη αιτία...

 Έκτοτε, ο Τηλέμαχος είναι μόνος του. Έχουμε κάνει επανειλλημένες προσπάθειες να του βρούμε ταίρι, αλλά μέχρι τώρα έχουμε σταθεί άτυχοι.. Όπως μας είπαν, υπάρχει έλλειψη σε θηλυκές χήνες αυτό τον καιρό...

Από τότε που χάθηκε το ταίρι του έχει προσκολληθεί σε εμάς. Όπου και να πηγαίνουμε, από κοντά και ο Τηλέμαχος, μέσα στο κους-κους και τα κουτσομπολιά και τις γλύκες.

Επιβλέπει, μαλώνει, φροντίζει. Πρώτα θα αφήσει να φάνε τα υπόλοιπα, τελευταίος θα φάει ο Τηλέμαχος. Μια φορά που μπήκα να τα ταίσω με πλησίασε ο κόκορας με άγριες διαθέσεις. Για πότε έφτασε ο Τηλέμαχος από την άλλη άκρη, για πότε τον έπιασε από το λειρί και τον γύρισε σβούρες, ούτε που το κατάλαβα.. Έσπευσε να με υπερασπιστεί σαν άνθρωπος.. Μάλλον, καλύτερα και από άνθρωπος... Ποιος είπε ότι οι χήνες είναι απλησίαστες; Αυτός που το είπε είναι φανερό ότι δεν έχει γνωρίσει τον Τηλέμαχο..

Οι κότες πλήθυναν, έτσι, προσθέσαμε έναν κόκορα ακόμα

Ακόμα είναι μικρός και δεν έχει αναλάβει τα ..καθήκοντά του :)

Προς το παρόν, αρέσκεται να παίζει με τις γάτες που κυκλοφορούν ελεύθερα στην αυλή.



The explorer, a photo by Eva Psarrou on Flickr.



Τελευταία προστέθηκαν τα κουνελάκια

που έκαναν άλλα κουνελάκια..

.. κι αυτά έκαναν κι άλλα κουνελάκια..

Συμβιώνουν μαζί με τις κότες, τις γαλοπούλες, τις πάπιες, τις χήνες και τα κοκόρια,

αλλά και με τις γάτες και φυσικά, τις χελώνες που μας επισκέπτονται κάθε τόσο από το διπλανό άλσος.

Τελευταία σε σειρά (και όχι σε αξία, βεβαίως) προστέθηκε η Πηνελόπη.
Ήμερη και εξημερωμένη ..σαν πρόβατο! :))

Εδώ, η Πηνελόπη με τον γιο μου

Εδώ, η Πηνελόπη με τον άντρα μου

Για μαζευτείτε όλοι μπροστά να σας μετρήσω, για ελάτε, για ελάτε!

Κι εσύ, κύριε πετροκόκορα, μπροστά για να σε βλέπω!

Έχουμε και λέμε:

18 κότες + 3 πουλάδες

2 κοκόρια + 1 κοκοράκι μικρουλάκι

2 πάπιες άσπρες + 1 πρασινοκέφαλη

5 αγριόπαπιες

3 γαλοπούλες

ενήλικα κουνέλια: 12

ανήλικα κουνελάκια: 18

3 γάτες

2 χελώνες

και φυσικά

ο Τηλέμαχος

και η Πηνελόπη.

Περιττό να σας πω ότι έχουν γίνει η ατραξιόν της περιοχής.

Οι επισκέψεις είναι καθημερινές, τόσο από τους γείτονες που ευφραίνονται

από την αίσθηση του χωριού που έχουμε δημιουργήσει στη γειτονιά μας

αλλά και από τους επισκέπτες του άλσους.

Οικογένειες με τα παιδάκια τους θαυμάζουν από κοντά το οικοσύστημα που φτιάξαμε με τον άντρα μου, που στήθηκε καθαρά από αγάπη για αυτό τον τρόπο ζωής, κοντά στη φύση και τα ζώα.

Τα ζώα μας ζουν αρμονικά μαζί και ελεύθερα πρακτικά μέσα στο δάσος.

 

Μμμ, τι θα λέγατε να τα βλέπατε και εν δράση;

Δώσε ήχο, μαέστρο! :)

 Και με αυτά και με εκείνα, κάπου εδώ τελειώνει το αφιέρωμα για τα κατοικίδιά μου.

Σας ευχαριστούμε που μας τιμήσατε με την παρουσία σας! :)

Ο Τζακ και η παρέα του (μέρος β')

Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης και του αφιερώματος στα κατοικίδιά μου,

με μεγάλη μου χαρά και καμάρι σας παρουσιάζω την πρώτη μου βιντεολήψη με τη φωτογραφική μου μηχανή! Μια λειτουργία που ήξερα ότι υπάρχει, αλλά που δεν είχα ασχοληθεί να δω πώς δουλεύει.

Αυτή η ανάρτηση τελεί και χρέη απάντησης στα σχόλιά σας στο προηγούμενο κείμενό μου για τον Τζακ. Με ρωτήσατε πώς μπορώ να κοιμάμαι με ένα τέτοιο θηρίο μέσα στο σπίτι μου και πόσο θαρραλέοι είμαστε που μπορούμε και ζούμε μαζί του. Το βιντεάκι νομίζω ότι δίνει την καλύτερη απάντηση σε αυτές τις απορίες. Ο Τζακ είναι εντελώς άκακος. Όπως θα δείτε και μόνοι σας από το στιγμιότυπο που έπιασα, τις περισσότερες ώρες ραχατεύει πάνω στα χαλίκια του πυθμένα. Όταν πιάνεται, κάνει μια βόλτα, τεντώντει τα πτερύγιά του, ισιώνει τις κεραίες του και μετά παίρνει πάλι τη θέση του στον πυθμένα.

Στο βιντεάκι βλέπετε και την υπόλοιπη παρέα του ενυδρείου, η ευθύνη του οποίου πρέπει να πω ότι είναι αποκλειστικά του άντρα μου. Αυτός αλλάζει κάθε τόσο τα νερά, καθαρίζει τα φίλτρα, φτιάχνει κατασκευαστικές πατέντες, αντλίες που μοιάζουν με διαστημόπλοια, ασχολείται με τη θερμοκρασία, την ποιότητα του νερού, καθαρίζει τον πυθμένα.. Το ξέρατε ότι υπάρχει ηλεκτρική σκούπα βυθού; Εγώ, πάντως, δεν το ήξερα...

Η συντήρηση ενός ενυδρείου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για μένα που είμαι τελείως άσχετη με το αντικείμενο, μου φαίνεται σαν επιστήμη γεμάτη από μυστικά και κόλπα.

Παρόλα αυτά, νομίζω ότι σε ανταμείβει με το παραπάνω. Επιτρέψτε μου να μη συμφωνήσω με το σχόλιο περί ψυχρότητας, δεν πιστεύω ότι πρόκειται για έναν ψυχρό κόσμο, κάθε άλλο θα έλεγα. Μπροστά στα μάτια σου ξεδιπλώνεται ένα άρτιο ολοκληρωμένο και πανέμορφο οικοσύστημα. Βλέπεις τη ζωή σε όλες τις φάσεις της. Υπάρχουν ψάρια που έχουν γεννηθεί μέσα στο ενυδρείο. Τα είδαμε από αόρατες σχεδόν κουκίδες να μεγαλώνουν, να αλλάζουν χρώμα, μέγεθος, συμπεριφορά... Κάποια δεν τα κατάφεραν.. Κάποια όμως τα κατάφεραν και σήμερα περιφέρονται ισάξια μαζί με τα υπόλοιπα. Ήμασταν αυτόπτεις μάρτυρες στην μεταμόρφωση του αστακού μας, ο οποίος άλλαξε κέλυφος μπροστά στα μάτια μας, αφήνοντας πίσω του ακέραιες μέχρι και τις κεραίες! Το θέαμα ήταν καθηλωτικό.. Μέσα σε λίγα λεπτά γεννήθηκε ένας νέος αστακός με μια νέα ολοκαίνουργια και απαστράπτουσα πανοπλία.. Παρακολουθείς στρατηγικές άμυνας και αυτοπροστασίας, τους βασικούς και απαράβατους κανόνες της επιβίωσης.. Ένας μαγευτικός κόσμος βυθισμένος στην απόλυτη σιωπή και ομορφιά... Ο καλύτερος δάσκαλος νομίζω ότι είναι η φύση..

Τα βράδια που χαμηλώνουν τα φώτα, λίγο μένουμε στην τηλεόραση. Η εικόνα του φωτισμένου ενυδρείου πάντα τα καταφέρνει να κλέβει την παράσταση...

Αυτός είναι ο Τζακ, πιο άκακος κι από χρυσόψαρο..
Απολαύστε τον μαζί με την παρέα του.
Δώσε ήχο μαέστρο! :))

Συνάντησε τον Τζακ.. (μέρος α')

Meet Mr. Jack, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Το όνομά του είναι Τζακ. Από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Μήκος: μισό μέτρο.

Τον βρήκαμε μέσα από μια αγγελία, στα χαρίζονται. Έπρεπε να πάμε στη Λούτσα. Το πώς θα τον μεταφέραμε ήταν δικό μας πρόβλημα. Μισό μέτρο ψάρι, πού να το βάλεις;

Βρήκαμε ένα ψυγείο camping με καπάκι, είπαμε ότι μάλλον μας κάνει, κι ένα απογευματάκι του Δεκέμβρη όπου έβρεχε καταρρακτωδώς μπήκαμε στο αυτοκίνητο για τη Λούτσα.

Το ραντεβού μας με τον ιδιοκτήτη ήταν στην πρώτη καφετέρια που θα βρίσκαμε με το που μπαίναμε στην περιοχή. Πολύ όμορφη, ατμοσφαιρική. Με χαμηλό φωτισμό και τζαμαρία γύρω γύρω να απολαμβάνεις στο μάξιμουμ τη βροχή που ήδη είχε αρχίσει να σχηματίζει ποτάμια στους δρόμους. Οι περαστικοί ελάχιστοι. Οι θαμώνες λιγοστοί.

Ήρθε, τον ακολουθήσαμε στο σπίτι του. Τον είχε σε ένα ενυδρείο μέσα στο σαλόνι. Μόνο του. Προφανώς επειδή είχε φάει όλα τα υπόλοιπα, αν κρίναμε από το μέγεθος.. 

Ούτε ένα χαλικάκι για διακοσμητικό. Θέαμα ολίγον απόκοσμο, ολίγον τρομακτικό, όμως άκρως εντυπωσιακό. Φρακτοκέφαλος με τα όλα του. Τον θέλαμε.

Η επιστροφή ήταν σιωπηλή. Κάθε τόσο, ακουγόταν το ξαφνικό του γύρισμα μέσα στο ψυγείο του camping και το πάφλασμα του νερού. Η νύχτα είχε προχωρήσει για τα καλά, πίσσα το σκοτάδι γύρω μας. Η βροχή είχε πλέον σταματήσει. Κοιταζόμαστε. "Θα μας τα φάει όλα" ψιθύρισα. "Ποιος;" "Ο ...Τζακ" απάντησα κωδικοποιημένα με ένα νεύμα γεμάτο νόημα προς το πίσω κάθισμα. Δεν ήξερα τι θα έκανε αν καταλάβαινε ότι μιλούσαμε γι' αυτόν, μπορεί να άνοιγε το καπάκι του και να' τρωγε κι εμάς! 

"Ο Τζακ;" "Ναι, ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης..." "Χαλάλι του, όμως, ε;" 

Ακολούθησε σιωπή...

Ο Τζακ μπήκε στο ενυδρείο μαζί με τα υπόλοιπα. Έχει περάσει μισός χρόνος και δεν έχει αγγίξει ούτε λέπι. Έχει ενταχθεί άψογα στο νέο του περιβάλλον. Στην αρχή μάλιστα έτρωγε μόνο flakes ψαροτροφή. Από Τζακ Αντεροβγάλτης μας βγήκε ..Τζακ Σπάροου :)) 

Σιγά-σιγά τον συνηθίσαμε να τρώει και λίγο κρεατάκι. Τι στο καλό, κοτζάμ ψάραρος και θα φυτοζωούσε μαζί μας; Γίνονται αυτά;

Δεν γίνονται :)

Νέλλη

Καλό μήνα - καλό μήνα! Δύσκολος μήνας ο Ιούνης για μένα, μήνας διαβάσματος και εντατικής προετοιμασίας - χώρια οι πτυχιακές που τελειώνουν με τον έναν μου γιο και το δημοτικό που τελειώνει με τον άλλον..

Επειδή λοιπόν όπως λένε κι οι γιατροί το άγχος βλάπτει σοβαρά τη φαντασία

τις αναρτήσεις του μήνα Ιούνη λέω να τις αφιερώσω αποκλειστικά στα ζωάκια μου.

Αρχίζουμε με τη Νέλλη, τη λατρεία μου.

Nelly, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Πριν σας πω για τη Νέλλη όμως θα πρέπει να αναφέρω ότι γενικά όλα τα μέλη της οικογένειάς μου λατρεύουμε τα ζώα. Στα εικοσιδύο χρόνια έγγαμου βίου (αύριο, συμπτωματικά, γιορτάζουμε την επέτειό μας :) είναι ελάχιστες οι φορές που βρεθήκαμε χωρίς τουλάχιστον ένα κατοικίδιο: ψάρια, καναρίνια, σκυλάκια, μέχρι και κατσίκα πέρασε από το διαμέρισμα, η Χάιντι. Μέχρι να μεγαλώσει και να την δώσουμε σε βοσκό, η Χάιντι ζούσε στο μπαλκόνι της κουζίνας. Την ταΐζαμε με το μπιμπερό και είμασταν το μόνο μπαλκόνι που, ενώ όλα τα υπόλοιπα γάβγιζαν, εμείς ..βελάζαμε! :-))

Παράλληλα με τη Χάιντι, στο σπίτι μεγάλωνε και ο Ερμής, ένα πανέμορφο κανισάκι που ήρθε από δύο μηνών στο σπίτι. Τον λατρεύαμε τον Ερμή, ο μεγάλος μου γιος πρακτικά μεγάλωσε μαζί του.

Η τύχη του ήταν να φύγει από φόλα που έφαγε κατά λάθος σε μια βόλτα μας στο πάρκο. Κάποιος ασυνείδητος είχε φαίνεται εκνευριστεί από τα αδέσποτα που μαζεύονται κάθε που καλοκαιριάζει και ο κόσμος βαριέται τα κατοικίδιά του με αποτέλεσμα να τα παρατάνε στην είσοδο του πάρκου, ακριβώς δίπλα από το σπίτι μας. Μέχρι να ανεβάσω τον μικρό στο σχολικό, η ζημιά είχε γίνει..

Το πήρα είδηση όταν πλέον ήταν αργά, αφού έφυγα κατευθείαν για τη δουλειά και τον βρήκα το μεσημέρι να ψυχορραγεί... Μετά από εφτά χρόνια στο σπίτι, είχε γίνει μέλος της οικογένειας κι όταν τον χάσαμε ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για όλους...

Από τότε δεν ήθελα ούτε γι' αστείο να ακούσω ξανά για σκύλο στο σπίτι. Τόσο μου είχε στοιχίσει...

Όταν όμως αγαπάς τα ζώα, είναι δύσκολο να μείνεις μακριά τους για πολύ. Έτσι, από πέρυσι μετά το Πάσχα είχαμε ξεκινήσει πάλι την αναζήτηση. Αυτός που είχε ξεσηκωθεί περισσότερο με την ιδέα ήταν βέβαια ο Γιάννης, ο μικρός μου. Του είχαμε πει πως όταν θα βρίσκαμε αυτό που μας κάνει, θα το παίρναμε. Και δώστου να ψάχνει στο ίντερνετ με τον αδελφό του, δώστου να ξεκοκαλίζει τις μικρές αγγελίες στην εφημερίδα, και οι δύο το είχαν πάρει πατριωτικά το ζήτημα.

Ένα απόγευμα που καθόμασταν με τον άντρα μου στο μπαλκόνι και πίναμε το καφεδάκι μας, να' σου και εμφανίζεται από τη γωνία η Νέλλη. Είχαμε εν τω μεταξύ κατασταλλάξει στο ότι δεν ζητούσαμε κάτι που να απείχε από τον αγαπημένο μας Ερμή, ίδιο μέγεθος, ίδια χρώματα, παρόμοια ράτσα, χωρίς όμως να υπάρχει κάτι απόλυτα συγκεκριμένο στο μυαλό μας.

"Να!" λέει ξαφνικά ο Νίκος "σαν κι αυτό στο απέναντι πεζοδρόμιο, τι λες;"

Γύρισα και είδα ένα σκυλάκι απεριποίητο, σε μαύρο χάλι, αλλά πανέμορφο παρά την εγκατάλειψή του. "Ναι, σαν κι αυτό!" Περιμέναμε για λίγες στιγμές μήπως και εμφανιζόταν ο ιδιοκτήτης του, αλλά το σκυλάκι φαινόταν να είναι μόνο του.

"Να κατέβω;" ρώτησα διστακτικά, αφού ήταν τελείως ξαφνική η τροπή που έπαιρναν τα πράγματα. Εξάλλου, δεν ήξερα κι αν θα το προλάβαινα, μέχρι να κατέβω μπορεί και να είχε εξαφανιστεί.

Η Νέλλη ωστόσο, δεν εξαφανίστηκε. Όταν βγήκα στο πεζοδρόμιο είδα ένα σκυλάκι να τρέμει ολόκληρο από τον φόβο του με δυο τεράστια μάτια να με κοιτάζουν σα να με εκλιπαρούσαν να τη σώσω... Ανακάθησα και ήρθε αμέσως κοντά μου, την χάιδεψα, την πήρα στην αγκαλιά μου και την ανέβασα στο σπίτι. Της έβγαλα υπομονετικά τα αγκάθια και τα αγριόχορτα, την έπλυνα, τη στέγνωσα.. Ήταν δαγκωμένη στο ένα της πόδι από σκυλιά, είχε πληγή...

"Κρατήστε την" μας είπε ο κτηνίατρος όταν την πήγαμε αργότερα εκείνο το απόγευμα "έχει καλό χαρακτήρα". Μας είπε ότι ήταν κάπου εννέα μηνών, ότι ήταν μαλτέζ διασταυρωμένη με κάτι άλλο, μάλλον με γκριφόν. Δεν υπήρχε τσιπάκι, δεν την αναζήτησε κανείς. Την κρατήσαμε. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι εκείνη μας βρήκε, όχι εμείς αυτήν.. Την βγάλαμε Νέλλη, από τη φωτογράφο, καθότι με είχε ήδη πιάσει η μούρλα με τη φωτογραφία :))

Ήταν ένα ήσυχο όνομα, όπως ήσυχη ήταν κι αυτή. Της πήγαινε γάντι.

Είναι ένας χρόνος που η Νέλλη είναι κοντά μας και έχει γίνει ο αχώριστος σύντροφος όλων μας.