17.4.12

Το ΝΑΙ στη ζωή


Less is more, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Υπάρχει κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο μετά τη Λαμπρή, μια αίσθηση, η οποία εμφανίζεται μόλις τελειώνουν οι φούριες των ημερών και καταλαγιάζουν τα πνεύματα. Πως όλα τελικά γίνονται για το πανηγύρι. Για το τι θα φάμε, τι θα πιούμε και πόσο θα γλεντήσουμε.
Από πλευράς ορθοδοξίας η Ανάσταση του Χριστού θεωρείται ως η σημαντικότερη μέρα της χριστιανοσύνης, το ίδιο όμως συμβαίνει και σε συμβολικό επίπεδο, αφού η Ανάσταση συμβολίζει τη μέρα που η ζωή νικάει τον θάνατο, και θάνατοι στη ζωή μας υπάρχουν πολλοί: η αλαζονεία, η δειλία, η αναβλητικότητα, η εκμετάλλευση, οι συμβιβασμοί, η εγκατάλειψη της προσπάθειας, οι εύκολες επιλογές και λύσεις και τόσα άλλα...
Απέναντι σε όλους αυτούς τους μικρούς αόρατους θανάτους, λοιπόν - που είναι και οι πιο επικίνδυνοι επειδή ακριβώς είναι αόρατοι - μας αφυπνίζει ο συμβολισμός της Ανάστασης.
Προσωπικά, πιστεύω πως είναι ένας συμβολισμός που αποσαφηνίζει με καθαρότητα το βαθύτερο νόημα των ημερών που πέρασαν, που δεν πρέπει να αφήνουμε να μας ξεφεύγει, η αφύπνιση, το πιάσιμο της ζωής από τα μαλλιά, η αντίστασή μας σε κάθε μορφής μικρό ή λιγότερο μικρό θάνατο, το ΝΑΙ στη ζωή.

Και εις έτη πολλά

Χριστός Ανέστη

4 σχόλια:

Μαρία είπε...

Συμφωνω πως αυτή η αίσθηση-που μάλλον δεν είναι απλώς αίσθηση,αλλά πραγματικότητα-υπάρχει...Και συμφωνώ με όλα τα άλλα...Ναι στη ζωή ,στις όμορφες και άσχημες στιγμές της...

Eva Psarrou είπε...

@ Όστρια
Μέχρι και ο παπάς στην Ανάσταση είχε χάσει το νόημα, το πιστεύεις; Εγώ δεν το πίστευα... Σταμάτησε να ψέλνει και άρχισε να εκτοξεύει απειλές (!!) πως δεν πρόκειται να μοιράσει το φως και πως δεν πρόκειται να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη αν δεν σταματήσουν τα βαρελότα, τα οποία όμως πετάγονταν από πιο μακριά, όχι από το προαύλιο της εκκλησίας. Ούτε Δεύτε λάβετε ακούσαμε, ούτε καμπάνες χτύπησαν, μια-δυο φορές και αυτό ήταν όλο. Γιατί; Επειδή με τα πιτσιρίκια με τα βαρελότα ο παπάς τα είχε πάρει στο κρανίο. Ο ιερέας, που θα έπρεπε πρώτος να πρεσβεύει το νόημα των ημερών περί αγάπης στον συνάνθρωπο, και συμπόνιας και κατανόησης και συγχώρεσης... Δεν είχα ξανακάνει Ανάσταση σε εκείνη την εκκλησία, ούτε και πρόκειται φυσικά να ξανακάνω εκεί πέρα, τουλάχιστον μέχρι να αλλάξει ιερέα.

Lorelei Am Rhein είπε...

Εμένα πάντα με συγκινούσε το τελετουργικό και το βαθύ συναίσθημα των ημερών!
Και βέβαια, "μακριά από το αγριεμένο πλήθος"!
Χριστός Ανέστη!
Χρόνια πολλά!

Eva Psarrou είπε...

@ Lorelei Am Rhein
Εγώ χρειάστηκε να σκάψω για να την ανακαλύψω.. Αληθώς!