Είναι εντυπωσιακό το πώς έρχονται μερικές φορές τα πράγματα στη ζωή. Θυμάμαι όταν στα εφηβικά μου χρόνια οι δικοί μου αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την πολύβουη Αθήνα για να φτιάξουν ένα σπίτι κάπου πιο έξω, στα προάστια, όταν σχεδόν τίποτα δεν είχε κτιστεί σ’ εκείνη την περιοχή.
Θυμάμαι πώς είχα επαναστατήσει που θα έχανα τις φίλες μου, τις αγαπημένες βόλτες μου, τα στέκια μου, τη θέα της Ακρόπολης από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, για να πάω σε μια περιοχή όπου δεν ήξερα κανέναν και δεν με ήξερε κανείς. Τι κι αν το κρεβάτι μου βρισκόταν στο σαλόνι και το γραφείο μου τρυπωμένο κάπου μεταξύ κουζίνας και κρεβατοκάμαρας; Τι κι αν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον στριμωγμένοι σα σαρδέλες σε τσίγκινο τενεκεδάκι, να προσπαθούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε μερικά τετραγωνικά που δεν έφταναν ούτε για τους μισούς από την οικογένεια; Ωραία, θα ερχόταν καινούργιο μέλος στην οικογένεια σε λίγους μήνες, θα γεννιόταν η αδελφή μου. Ε, και; Έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι μας; Από τη γειτονιά μας; Και να πάμε στην άλλη άκρη της γης;
Θυμάμαι πώς είχα επαναστατήσει που θα έχανα τις φίλες μου, τις αγαπημένες βόλτες μου, τα στέκια μου, τη θέα της Ακρόπολης από το μπαλκόνι του σπιτιού μας, για να πάω σε μια περιοχή όπου δεν ήξερα κανέναν και δεν με ήξερε κανείς. Τι κι αν το κρεβάτι μου βρισκόταν στο σαλόνι και το γραφείο μου τρυπωμένο κάπου μεταξύ κουζίνας και κρεβατοκάμαρας; Τι κι αν ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλον στριμωγμένοι σα σαρδέλες σε τσίγκινο τενεκεδάκι, να προσπαθούμε να λειτουργήσουμε μέσα σε μερικά τετραγωνικά που δεν έφταναν ούτε για τους μισούς από την οικογένεια; Ωραία, θα ερχόταν καινούργιο μέλος στην οικογένεια σε λίγους μήνες, θα γεννιόταν η αδελφή μου. Ε, και; Έπρεπε να φύγουμε από το σπίτι μας; Από τη γειτονιά μας; Και να πάμε στην άλλη άκρη της γης;
Γιατί σε μένα έτσι μου φαινόταν τότε, ότι με έστελναν εξόριστη στην άλλη άκρη της γης. Η απόφαση όμως είχε παρθεί και έτσι μία ωραία πρωία… τα μαζέψαμε και φύγαμε.
