Ζηλεύω που έχεις τη δύναμη να είσαι όταν το θεςόπου και όποτε η ψυχή σου το ζητήσει
Που στη στιγμή, τη στιγμή μπορείς να κυνηγάς
όπου κι αν θέλει να τη βρεις, σ’ ανατολή ή δύση
Που’ χεις το θάρρος καμία απολύτως να μη δίνεις σημασία
Που δε δειλιάζεις και δεν πισωπατάς
αν για τους άλλους μπορεί ν’ ακούγεται τρελό
παράλογο, παρακινδυνευμένο
Κανένας λόγος να το κάνεις
Γιατί εσύ το ξέρεις…
Ξέρεις πως έχεις την ομορφιά όλου τον κόσμου
μέσα στη χούφτα σου κλεισμένη
Και ξέρεις πως αυτό αρκεί, σου φτάνει
για να’ ναι η ζωή σου ευτυχισμένη…
Η τελειότητα, η ομορφιά αυτού του κόσμου κι η αρμονία
παύουν να είναι έννοιες απλά γραμμένες σε σκονισμένα άτιτλα βιβλία
Μα αποκτούν απ’ την αρχή το ξεχασμένο και κρυμμένο νόημά τους
και σάρκα και οστά, το χρώμα, την υφή, το άρωμά τους…
Ζηλεύω, ζηλεύω απελπισμένα…
Που φεύγεις κι έρχεσαι και πάλι ξαναφεύγεις
Σαν της παλίρροιας τα νερά…
Όσα χρειάζεσαι, σ’ ένα σακβουαγιάζ ριγμένα
Νέοι ορίζοντες και νέοι τόποι
Πάντα καινούργια η διαδρομή
Ζηλεύω που δεν μπορώ να είμαι πουθενά
Που είμαι εδώ και όχι εκεί…
Που ταξιδεύεις συνεχώς μέσα στον χρόνο
Σ’ άλλες Κουλτούρες και Ιστορίες
Σε ξεχασμένους Πολιτισμούς
Έτη φωτός μακριά από κανόνες, πρέπει, συμβιβασμούς…
Που έτσι απλά, με ένα κλείσιμο ματιού και ένα γεια
μπορείς ν’ αλλάζεις όρια, όρους, ορισμούς…
Κι ακροβατείς στην κόψη του πιο τρελού
και παθιασμένου
και πιο αλλόκοτου
δικού σου απίστευτου ονείρου…
Και δίχως τίποτα να είναι a priori μεθοδευμένο
Που δε ζεις σε περιβάλλον κεκλεισμένων των θυρών
σώο, αβλαβές και αποστειρωμένο…
Μόνο πολίτης, ταξιδευτής και ταξιδιώτης αυτού του κόσμου…
Οι δικοί μου ορίζοντες;… Όλοι αιχμάλωτοι εντός μου…
Ζηλεύω που έχεις βρει τον χώρο ανοιχτά τα φτερά σου να κρατάς
Που δεν ασφυκτιούν ούτε μουχλιάζουν
μες στης ψυχής τα πιο υγρά, οδυνηρά και σκοτεινά σημεία…
Που μπορείς να πετάς! Να πετάς, να Πετάς!
Και να βλέπεις με τα μάτια της καρδιάς τον κόσμο όλο…
Κένυα, Κίνα, Κολομβία…
Το βασίλειό μου… για λίγη ελευθερία…
Ζηλεύω, μα χαίρομαι συνάμα
Που έψαξες, μπόρεσες και βρήκες τον επίγειο παράδεισό σου
Που έκανες οδηγό ζωής το πιο μεγάλο, το πιο τρελό όνειρό σου
Χαίρομαι που πράξη κάνεις αυτό που θέλεις
αυτό που γουστάρεις κι αγαπάς
Που αυτόφωτος μπορείς να είσαι
Να στροβιλίζεσαι, να αιωρείσαι!
Και τη δική σου να χαράζεις διαδρομή στον βυθισμένο στο σκοτάδι ουρανό
Ένας αστέρας λαμπερός…
Σα φωτεινό ουράνιο σώμα…
Όσο για μένα, τι να πω, τυφλοβατώ ακόμα…
***
12 σχόλια:
μια στάση στ'ακρογιάλι σου..πήρα δύναμη κι άρχισα να τρέχω, μέχρι οι αλυσίδες να με τραβήξουν πίσω στο γκρέμισμα μιας νέας μέρας..
Τρέξε, @δόγη μου, κι εγώ στα χνάρια σου :-)
Ζηλεύουμε αυτόν που νιώθουμε ότι τα κατάφερε να γεμίσει με ουσία και νόημα τη ζωή του , που απέκτησε εκείνη την πολύτιμη ματιά ... όμως ούτε μπορούμε να φανταστούμε εκείνες τις στιγμές φόβου και πόνου που προηγήθηκαν μέχρι να ολοκληρωθεί η αλχημική αντίδραση ... πρόκειται για πρόσωπα που ανεστήθηκαν μετά από την οδύνη ενός "θανάτου" που δεν άφησε τίποτε όρθιο .... και κάποιος που έχει "πεθάνει" χάνοντας τα πάντα μπορεί να συντονιστεί με τη χαρά της στιγμής και την πολυτιμότητα του δώρου της ύπαρξης ... γίνεται άραγε αλλιώς ?
Ως προς την μορφή , απλώς υπέροχο Λίτσα μου ..... ζηλεύω κι εγώ :)
Μια καλή νυχτιά να έχουμε !!!
Όχι στα πρόσωπα, @krye, ποτέ δεν στοχεύει στα πρόσωπα. Η ζήλεια στοχεύει στην αίσθηση, σ' αυτή τη δανεική ματιά που έρχεται μια ωραία πρωία από εκεί που δεν το περιμένεις για να σου δείξει τι βρίσκεται εκεί έξω, έξω από το σύρμα που έχει στοιχειοθετήσει τα σύνορα του εαυτού σου και που βέβαια έχει τοποθετηθεί από εσένα τον ίδιο, με τα ίδια σου τα χέρια μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο από τη μέρα που γεννήθηκες. Και δεν και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα όριά σου. Πόσο μάλλον όταν έχεις δει μέσω αυτής της δανεικής ματιάς μέσα από το σύρμα και πλέον ξέρεις...
Ίσως και να' χεις δίκιο και η απόλυτη ελευθερία να κατακτιέται όταν τα χάνεις όλα, ίσως όμως πάλι και όχι. Ίσως να μην χρειάζεται να καείς, να νεκρώσεις ή να χάσεις για να αναστηθείς. Ίσως να υπάρχουν και πιο ανώδυνοι τρόποι για να αποκτήσεις αυτή την πολύτιμη ματιά όπως λες, όμως εξίσου εποικοδομητικοί και σωτήριοι, το να είσαι ανοιχτός, ανοιχτός στο μυαλό, στην ψυχή, το να σκοπεύεις όχι στη στασιμότητα του σίγουρου, του ασφαλούς, της συνήθειας, αλλά στο ένα βήμα παραπέρα, στην εξέλιξη, στην υπέρβαση, στο να μπαίνεις στη διαδικασία όχι του να παίρνεις, αλλά του να δίνεις, να προσφέρεις, να αγαπάς, να αισθάνεσαι, να βιώνεις... Ίσως και αυτά να είναι δρόμοι που, ναι μεν, ίσως να μη μπορούν να φτάσουν στην απόλυτη αλήθεια, αλλά ίσως να μπορούν να φτάσουν κάποια στιγμή στη δική σου προσωπική αλήθεια.
Πάντα χαρά μου οι κουβέντες μου μαζί σου, καλό σου βράδυ, Ηλία :-)
Εγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι η ζήλεια μπορεί αθώα να στοχεύσει πρόσωπα που έχουν κερδίσει αυτή την αίσθηση με τον έναν ή τον άλλον τρόπο .... δεν θεωρώ την ζήλεια και τόσο κακό όταν μένει στη θέση της αποτελώντας κίνητρο για να πάμε μερικά βήματα παρακάτω ... ειδικά όταν ζηλεύουμε αισθήσεις κι όχι αντικείμενα ... την απεχθάνομαι όμως πολύ όταν μεταμορφώνετε σε φθόνο .... πέρα από λέξεις , νομίζω ότι συμφωνούμε :)
Καλό βράδυ και πάλι Λίτσα μου ... κι εγώ χαίρομαι κάθε που μας δίνετε η δυνατότητα να τα λέμε
Μαθήματα ζωής είναι όλα, Ηλία, τα πάντα που υπάρχουν γύρω μας, εκεί είναι να μας δείχνουν τον δρόμο, απλώς τα εισπράττουμε μόνο όταν είμαστε έτοιμοι γι' αυτά, μόνο τότε μπορούμε και τα αφουγκραζόμαστε και πράττουμε αναλόγως.
Προσωπικά, αν με ρωτήσεις, όταν προσωποποιείται την θεωρώ κακό, ένα πολύ κακό και ψυχοφθόρο συναίσθημα ακόμα και στην πιο ήπια μορφή της που μπορεί να κάνει μεγάλη ζημιά κυρίως σε σένα τον ίδιο. Σε διαβρώνει και σε μεθά σαν αψέντι, δεν σε αφήνει να δεις καθαρά και φυσικά δεν σε αφήνει να αποκομίσεις κίνητρα. Αλλά ακόμα κι αν τα καταφέρεις και τα βρεις αυτά τα κίνητρα, δεν μπορείς να τα κυνηγήσεις για την δική σου εξέλιξη, γιατί θα σε έχει ήδη καταβροχθίσει ζωντανό εκ των έσω χωρίς να προλάβεις να βγάλεις κιχ.
Όλα αυτά βέβαια στη θεωρία και ένεκα της τέχνης και της συζήτησης που κάνουμε εδώ πέρα, αφού εμείς είμαστε καλά - τι καλά - τα καλύτερα παιδιά και εννοείται ότι φυσικά και δεν τίθεται θέμα να ζηλεύουμε κανέναν :-)
Να τι παθαίνω όταν διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις αυτήν την δεδομένη χρονική στιγμή. Νιώθω τα χέρια και τα πόδια μου ακόμη πιο σφιχτά δετά απ' ότι πριν.
Εξαιρετικά προτρεπτικό!
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία"
Σχεδόν δυο χρόνια ίσως και περισσότερο, διαβάζεις ένα blog, όχι απαραίτητα καθημερινά, σου μένει η γεύση του ανθρώπου που βρίσκεται πίσω από αυτό.
Αντιλαμβάνεσαι όσο βέβαια αυτό είναι μπορετό, ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος.
Οσμίζεσαι πίσω από τις λέξεις, από τις αισθητικές επιλογές του κι αρχίζεις να εκτιμάς,στην ουσία το απρόσωπο, το άγνωστο έτσι απλά, γιατί όλα αναδύουν ένα άρωμα αισθητικής συγκίνησης.
Αρχίζει τότε να χωράει σε κείνα τα πρόσωπα που εκτιμάς, τα βάζεις στη ζωή σου, τα κατάτάσσεις σε κείνη την κατηγορία των υπέροχων ανθρώπων, αν βέβαια μπορούμε να κατηγοριοποιήσουμε τους ανθρώπους.
Συνεχίζεις να ζεις στην ακολουθία που φέρνει ο χρόνος...μακριά, αλλά πάντα υπάρχουν εκείνοι που μοιράστηκες όμορφες διαδρομές σκέψης και εικόνες...δεν τους ξεχνάς.
Υπάρχουν μέσα σου σαν από πάντα, σαν να μην απομακρύνθηκαν ποτέ.
Αναπάντεχα και ξαφνικά συμβαίνει κάτι,θες να το μοιραστεις μαζί τους...θυμάσαι...
Και να που όλα αλλάζουν και πραγματοποιούνται αναμενόμενες από καιρό συναντήσεις και γνωρίζεις, αναγνωρίζεις το πρόσωπο πίσω από το blog και συγκινείσαι.
Τα εικονικά τελείωσαν. Η αλήθεια ταυτοποίησε με μαγικό τρόπο την ομορφιά που βρίσκεται πίσω από την εικόνα του υπέροχου και μοναδικού ανθρώπου που είχες χτίσει για κείνον.
Καί τότε η χαρά βουρκώνει από μια γλυκιά κι αναπάντεχη συγκίνηση γιατί ναι...υπάρχουν τελικά όμορφοι άνθρωποι, που ομορφαίνουν τον κόσμο μας, με την αλήθεια τους.
Ίσως τελικά γιατί τα ωραία με την αυθεντική έννοια του κάλλους, περιμένουν να μας συναντήσουν, για να συναντηθούμε μαζί τους.
Ευαγγελία μου, σ'ευχαριστώ πολύ γι'αυτό που είσαι, γι'αυτό που μου έδωσες από την αρχή, γι'αυτό που κράτησα στα λίγα λεπτά γνωριμίας.
Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπο...
Να είσαι πάντα καλά κορίτσι μου!!!
@Καναρινένια μου, ό,τι ακριβώς παθαίνω κι εγώ όταν τα γράφω :-)
Πολλά φιλιά!
@Den Triv, λογοκρισία στην φαντασία;;; Ούτε να το φανταστώ! :-)
Καλό σ/κ :-)
Ευαγγελία μου θα σου πω μόνο ότι έγραψες αυτό που θαυμάζω/ζηλεύω στους ανθρώπους.. περισσότερο τώρα στα 42 μου χρόνια, που γνωρίζω καλά πόσο δύσκολο είναι να επιλέξει κανείς μια τέτοια ζωή.
Όμως ποτέ δεν είναι αργά, ε;
Σε φιλώ!
@Margo, ναι, ποτέ δεν είναι αργά :-)
Καλή εβδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου