Περίμενα, περίμενα καιρό
Κι όσο περίμενα, σ’ άγνωστη χώρα προχωρούσα
Σκαρφάλωνα σ’ απότομες πλαγιές
Πάνω σε πέτρες αιχμηρές ισορροπούσα.
Κι όσο να’ ρθεις σε εμένα καρτερούσα,
πάνω σε λήθης μονοπάτια περπατούσα.
Πληγές ανοίξαν απάνω στις υπάρχουσες πληγές
Κι άλλες πολλές απάνω στις καινούργιες ξανανοίξαν
Πληγή που μόνο με πληγή μπορούσε να βαστήξει
Τόσο, που ο πόνος δεν έφτανε πια να με αγγίξει.
Στάλες το αίμα στάλαξε και χάραξε σημάδι
σαν πεφταστέρι φώτισε το πνιγηρό σκοτάδι.
Δυνάμωσαν τα χέρια μου και βγάλανε φτερά
Και μακριά πετάξανε σε σκοτεινούς καιρούς
Με ορατούς τα έβαλαν κι αόρατους εχθρούς
Νύχια και δόντια και καρδιά κρατούσανε γερά.
Ήχους του χρόνου έμαθα καλά να πολεμώ
Πώς θα μπορούσα τώρα πια να σταματήσω;
Σ’ απάτητο σκαρφάλωνα απόκρημνο βουνό
Ό,τι δικό χαμένο μου να το ξανακερδίσω.
Όλα αυτά που νόμιζα πως είχα ξεχασμένα
σε μια στιγμή που τίποτα δεν έμεινε από μένα.
Συνέχισα αντίθετα στο νου να προχωρώ
Ώσπου κατάφερα να φτάσω ως το τέρμα
Χωρίς να ξέρω αν απ’ της μάχης τον αχό είχα σωθεί
Ούτε αν αλήθεια ήτανε ή του μυαλού μου ψέμα.
Τόσο φτάσαν τα μάτια μου να βλέπουν μακριά
κάθε σκιά, που φάνταζε φτιαγμένη από φωτιά.
Αιχμάλωτη μιας μάχης που αργούσε να τελειώσει
Κάποιας ζωής χρωστούμενα ζητούσε να πληρώσει.
Σ’ απάτητη σκαρφάλωσα την πιο ψηλή κορφή
Τίποτα δεν περίμενε εκεί.
Κι όσο περίμενα, σ’ άγνωστη χώρα προχωρούσα
Σκαρφάλωνα σ’ απότομες πλαγιές
Πάνω σε πέτρες αιχμηρές ισορροπούσα.
Κι όσο να’ ρθεις σε εμένα καρτερούσα,
πάνω σε λήθης μονοπάτια περπατούσα.
Πληγές ανοίξαν απάνω στις υπάρχουσες πληγές
Κι άλλες πολλές απάνω στις καινούργιες ξανανοίξαν
Πληγή που μόνο με πληγή μπορούσε να βαστήξει
Τόσο, που ο πόνος δεν έφτανε πια να με αγγίξει.
Στάλες το αίμα στάλαξε και χάραξε σημάδι
σαν πεφταστέρι φώτισε το πνιγηρό σκοτάδι.
Δυνάμωσαν τα χέρια μου και βγάλανε φτερά
Και μακριά πετάξανε σε σκοτεινούς καιρούς
Με ορατούς τα έβαλαν κι αόρατους εχθρούς
Νύχια και δόντια και καρδιά κρατούσανε γερά.
Ήχους του χρόνου έμαθα καλά να πολεμώ
Πώς θα μπορούσα τώρα πια να σταματήσω;
Σ’ απάτητο σκαρφάλωνα απόκρημνο βουνό
Ό,τι δικό χαμένο μου να το ξανακερδίσω.
Όλα αυτά που νόμιζα πως είχα ξεχασμένα
σε μια στιγμή που τίποτα δεν έμεινε από μένα.
Συνέχισα αντίθετα στο νου να προχωρώ
Ώσπου κατάφερα να φτάσω ως το τέρμα
Χωρίς να ξέρω αν απ’ της μάχης τον αχό είχα σωθεί
Ούτε αν αλήθεια ήτανε ή του μυαλού μου ψέμα.
Τόσο φτάσαν τα μάτια μου να βλέπουν μακριά
κάθε σκιά, που φάνταζε φτιαγμένη από φωτιά.
Αιχμάλωτη μιας μάχης που αργούσε να τελειώσει
Κάποιας ζωής χρωστούμενα ζητούσε να πληρώσει.
Σ’ απάτητη σκαρφάλωσα την πιο ψηλή κορφή
Τίποτα δεν περίμενε εκεί.
29 σχόλια:
Αγωνιστικής υφής θα το έλεγα και στην κορφή σα τη να περιμένει άραγε.
Κάνας μπλάβος χορευτής με τη σημαία του τερματισμού ?
Μπα...κάνα περιστέρι τρομαγμένο θα στέκει εκεί που αν πας να το πιάσεις
τρομαγμένο θα πετάξει .
Έτσι,για να μας θυμίσει για τελευταία φορά τη χαμένη μας αθωότητα .
Πάντα τέτοια όμορφα,καλώς επέστρεψες :)
Αρκεί που έφτασες στην κορυφή..Δεν χρειαζόταν μάλλον να σε περιμένει εκεί κανείς.Κανείς πέρα από τον ίδιο σου τον εαυτό.Τόσο ποιητικός ο λόγος σου,που ο πόνος κρύφτηκε κάτω από την μελωδία που συνθέτουν οι λέξεις σου.
Μπορεί να περίμενες πολύ
μα όλο αυτόν τον καιρό
μαθήτευες την ανάβαση.
Τι κι αν τα χέρια μάτωναν
εσύ σπούδαζες
το πέταγμα
για απάτητες κορυφές
να φθάσεις το τέρμα
τελικά μόνο με Σένα...
Είναι αλήθεια
πως όσο πιο ψηλά βρίσκεσαι
τόσο μεγαλύτερη η μοναξιά
και βρίσκεσαι μόνος
ν' αγναντεύεις την ομορφιά
γιατί από φόβο ή άγνοια
οι άλλοι δεν τολμούν
ν' ακολουθήσουν...
Όμορφη νύχτα καλή μου Ευγγελία. Με συγκίνησες απόψε πολύ, με τις όμορφες λέξεις σου.
Με τα φτερά να ταξιδέψεις σε πολλές απάτητες κορφές και όλες να έχουν μόνο χαρές να σε γεμίσουν.
Της λήθης το μονοπάτι να το διαβείς μόνο για όσα σε πονέσαν και πληγές σου χαρίσαν!
Υπέροχοι οι στίχοι σου ακόμη μια φορά!
Καλό μήνα Ευαγγελία μου και καλή άνοιξη πια!
@Κωνσταντίνε, ένα από τα ωραία της ποίησης είναι ότι μπορεί να χωρέσει πολλές ερμηνείες, ειδικά όταν πρόκειται για συμβολική ποίηση. Εσύ διαβάζοντάς το εισέπραξες το επαναστατικό του πράγματος, εγώ γράφοντάς το είχα στο νου το μετά του επαναστατικού του πράγματος, αυτό που μένει όταν ξεθυμαίνει η φιλοδοξία, η αναμονή, η ορμή, η διεκδίκηση, ο θυμός, η εξέγερση, η υπέρβαση, η φούσκα του ονείρου. Τι μένει στο τέλος, όταν λες φτάσαμε... και τώρα; Όταν αναρωτιέσαι πού σταματάει, αν σταματάει ποτέ ή αν αξίζει.
Ο μπλάβος χορευτής μάλλον σε άλλη κορυφή πρέπει να' ταν, δεν τον είδα πουθενά :))
Χαίρομαι που σου άρεσε, να' σαι καλά.
Καλημέρες :)
@Carpe diem, ούτε τον εαυτό σου βρίσκεις γιατί τον έχεις αφήσει και αυτόν πίσω σου πάνω σε κάποιον βράχο σαν πουκάμισο φιδιού. Έχεις ξαναγεννηθεί μέσα από την προσπάθεια και είσαι ένας καινούργιος άνθρωπος που πρέπει να μάθεις από την αρχή. Ή κάπως έτσι, τέλος πάντων.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Καλή σου μέρα :)
@Σοφία, είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας, αναμφισβήτητα μαθαίνεις, όμως με ποιο τίμημα; Τι λες στο τέλος της μάχης όταν τα βάλεις όλα σε μια ζυγαριά και δεις να γέρνει όχι προς τα εκεί που υπολόγιζες; Λες χαλάλι οι απώλειες; Ή λες δεν άξιζε τελικά;
Δεν απαντάω, ρητορικά ερωτήματα θέτω που ενέπνευσαν το ποίημα.
Πολλά φιλιά, Σοφία μου, σ' ευχαριστώ πολύ για τον τρόπο που το διάβασες.
@Anastasia, όλα χρήσιμα στο ταξίδι της ζωής και της αυτογνωσίας. Τίποτα δεν πετάμε από τις δοκιμασίες μας.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Καλή σου μέρα, Αναστασία :)
Καλησπέρα Ευαγγελία μου !!!
Διάβασα πολλές φορές τους τελευταίους στίχους ....
Νομίζεις ότι θα μπορούσες να μείνεις εκεί στην αφετηρία για πάντα ?
Θα σου πω εγώ τι βρήκες στην κορυφή :)
"Τόσο, που ο πόνος δεν έφτανε πια να με αγγίξει."
"Δυνάμωσαν τα χέρια μου και βγάλανε φτερά"
"Τόσο φτάσαν τα μάτια μου να βλέπουν μακριά"
Υπέροχο το ποίημα σου .... πολύ όμορφα το τελείωσες ...ναι δεν βρίσκεις τίποτε εκεί .... γιατί δεν υπάρχει ... υπάρχει μόνο πορεία .
Θα περιμένω να μου δώσεις ανταπόκριση κι από την επόμενη κορυφή ....τώρα άλλωστε έχεις κερδίσει τα φτερά με το σπαθί σου και μπορείς να τα χρησιμοποιείς όποτε θέλεις .... ούτε στην επόμενη θα βρεις τίποτε αλλά θα έχει ενδιαφέρον να μας διηγηθείς το ενδιάμεσο ταξίδι .
Καλό βράδυ θα σου ευχηθώ κούκλα μου !!!
Φιλιά !!!
Ευαγγελία μου θα κάνω κατάχρηση της φιλοξενίας σου γιατί νομίζω πως κάποια ερωτήματα δεν είναι απλώς ρητορικά. Σε κάποιους είναι άκρως βιωματικά.
Η επιλογή είναι η τελευταία πολυτέλεια που μας απέμεινε. Όσο για το κόστος τεράστιο κι ακοστολόγητο ακόμα.
Το βέβαιο είναι πως μετά από όλη αυτή την ανάβαση εκείνο που κατορθώνει κανείς, αν μη τί άλλο είναι να εξασφαλίσει ασφαλιστικές δυκλίδες για να μπορέσει να διαττηρήσει μια ισορροπία μεταβατική, μεταθέτοντας το ζήτηματα μόνον στην προσωπική του αυτογνωσία χωρίς να μπορεί να παρασύρει...
Γι' αυτό μεγάλη είναι η χαρά όταν συναντάς συνοδοιπόρους στην ανάβαση, νιώθεις πως τουλάχιστον δεν είσαι μόνος σ' αυτή τη μοναχική πορεία.
Φιλιά.
O μοναχικός δρόμος προς την κορφή, το συνδρομο του εξερευνητή, ή του συγχρονου Οδυσσέα: Να ανακαλύψει, και όλη την σημασία να την έχει το ταξίδι, τελικά...
καλημέρα Ευαγγελία μου...
@krye, όταν ξεκινάς ένα ταξίδι κάτι περιμένεις να βρεις, αυτός είναι ο σκοπός του άλλωστε, ξεκινάς με το κίνητρο να βρεις κάτι, συνήθως κάτι συγκεκριμένο. Το αν θα το βρεις τελικά σ' αυτή τη διάρκεια ζωής, στην πρώτη κορυφή που θα κατακτήσεις ή στην τελευταία ή σε καμιά, αν θα ανταποκριθεί τελικά στις προσδοκίες σου ή όχι, κι αν θα είσαι προετοιμασμένος να δεχτείς αυτό το όχι και να συνεχίσεις για άλλη κορυφή ή θα το κουβαλάς φορτίο όλη σου τη ζωή, μέλλει να απαντηθεί στον τελικό απολογισμό.
Το ταξίδι θα το κάνεις ούτως ή άλλως, αν είσαι μάλιστα δεκτικός, θα χτίσεις και χαρακτήρα μέσα από λάθη και σωστά, θα γίνεις λίγο σοφότερος από πριν, το αρχικό σου όμως κίνητρο θα το έχεις βρει; Ο λόγος που ξεκίνησες όλη αυτή τη διεργασία, το έναυσμα του ταξιδιού σου θα έχει δικαιωθεί;
Συμφωνώ με όσα λες πως βρίσκεις στην πορεία, δεν θα τα έγραφα εξάλλου αν δεν συμφωνούσα. Συμπληρώνω πως ό,τι κι αν έχεις εισπράξει στον δρόμο τίποτα δεν σου έχει χαριστεί, δίνεις μάχες γι' αυτά θες δεν θες, που σημαίνει πως πονάς, ματώνεις, απογοητεύεσαι. Το μέγα ερώτημα είναι, αξίζει τελικά το ταξίδι αν δεν δικαιώνεται ο αρχικός σκοπός, όταν κάθε μάχη που δίνεις συνεπάγεται όχι μόνο κέρδη αλλά και απώλειες, ανεπανόρθωτες πολλές φορές, πάλι θες δεν θες;
Αυτό ήταν το όλο σκεπτικό όταν έγραφα το ποίημα.
Σ' ευχαριστώ για τις σκέψεις που μοιράστηκες και για τα καλά σου λόγια. Πάλι τίποτα δεν θα βρω, ε;... Ας είναι... καλά να' μαστε! :)
Καλή σου μέρα! :)
@Σοφία, δεν θα έλεγα την ευθύνη της επιλογής πολυτέλεια, ευκολότερο είναι να κάνουν άλλοι τις επιλογές για σένα κι όταν στραβώνουν τα πράγματα να ρίχνεις σε κείνους τις ευθύνες. Η συνειδητή επιλογή είναι το δύσκολο μονοπάτι κι όπως λες κι εσύ, δεν μπορείς να παρασύρεις ούτε να επηρεάσεις με τα προσωπικά σου βιώματα τον άλλον, πρέπει να τα ζήσει για να τα καταλάβει και να μάθει από αυτά και πρέπει να είναι δική του η επιλογή αν θα σε ακολουθήσει ή όχι. Γι' αυτό και άφησα τα ερωτήματα ρητορικά. Ούτως ή άλλως, στο τέλος της διαδρομής είναι που σε περιμένουν οι απαντήσεις. Μέχρι να φτάσεις εκεί, μόνο εικασίες μπορείς να κάνεις.
Βροχερή καλημέρα, συνοδοιπόρε, πάντα χαρά μου να μοιραζόμαστε σκέψεις, καμία κατάχρηση λοιπόν :)
Φιλιά :)
@Artanis, πολύ όμορφα το είπες, σύνδρομο είναι από το οποίο πάσχει η ανθρωπότητα από γεννησημιού της, καμιά κορφή να μην είναι αρκετή, καμιά κατάκτηση τελευταία.
(Ευλογία είναι τώρα αυτό ή κατάρα; :))
Πολλά φιλιά από βροχερή Αθήνα :)
Eυαγγελία μου, τελευταία και καταϊδρωμένη ακολουθώ ξοπίσω.. δύο μέρες τώρα προσπαθώ να διαβάσω την ανάρτησή σου... με αποζημίωσε η προσπάθεια και με το παραπάνω. Μια αυτοβιογραφία ψυχής με όλα τα βασανιστικά ερωτήματα που φέρνει η πορεία της στη ζωή. Ένα μεγάλο ΑΝ πλανιέται σε όσους τολμούν να ταξιδεύουν και εσύ τολμάς και βλέπεις πέρα από αυτό που βλέπουν τα μάτια. Και όταν φτάνεις στη μία κορφή, ξεκινάς την ίδια στιγμή για την επόμενη, είναι αυτό το σύνδρομο που λες, αυτό το ΑΝ. Όσο για τη μοναξιά είναι αναπόφευκτη. Έχεις αναρριχηθεί ποτέ στ΄αλήθεια σε ψηλή κορφή; Ακόμα κι αν είσαι με άλλους δέκα, είσαι στην πραγματικότητα μόνη.. ίσως γιατί νιώθεις πιο κοντά στον ουρανό, πιο κοντά στο Θείο, είσαι περισσότερο ψυχή και η ψυχή μας μόνη έρχεται, πορεύεται και φεύγει...και αφού τη κατακτήσεις αμέσως σκέπτεσαι την επόμενη κορφή..
Με τα λόγια σου μου ξύπνησες πολλές αναμνήσεις και σκέψεις!
Καλή σου μέρα Ευαγγελία μου
@Margo, αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου, αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου, αν το μπορείς το θρίαμβο και την καταστροφή να αντικρίσεις
και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς, αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις τη ζωή σου αφιερώσει τσακισμένα, και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα...
Αν, αν, αν, ... χιλιάδες αν που δεν θα απαντηθούν παρά μόνο αν κάνεις το ταξίδι. Κι όταν φτάσεις να τα απαντήσεις, τότε άντρας σωστός θα είσαι, γιέ μου, που λέει και ο Κίπλινγκ. Άντρας που πάλεψε με τη ζωή, για τη ζωή. Και τις στιγμές της.
Η μεγαλύτερη τόλμη είναι να κάνεις κάτι ξέροντας ότι το φοβάσαι, όχι να κάνεις κάτι που δεν φοβάσαι. Ο φόβος πάντα θα υπάρχει στους νέους δρόμους, στις καινούργιες επιλογές, στις υπερβάσεις. Το ίδιο και τα διλήμματα και οι απώλειες. Το μυστικό είναι να μη σταματάς, αλλά να συνεχίζεις. "Keep walking" που έλεγε κι ένας δάσκαλός μου, όταν μας πιάναν τα διλήμματα. Η μόνη απάντηση στα ερωτήματα της ψυχής που μπορείς να δώσεις.
Καλή σου μέρα, σ' ευχαριστώ πολύ :)
... να αγωνίζεσαι,
να πληγώνεσαι,
να φτάνεις,
να απομυθοποιείς,
να δημιουργείς...
έτσι δεν είναι τελικά η ζωή μας?
..οταν φτανεις στην κορυφη, απλα απολαμβανεις τα κεκτημενα :)
βλεπεις τη θεα απο ψηλα :)
Καλημερα Ευαγγελια :)
@adaeus,
να αναζητάς,
να δοκιμάζεσαι,
να πέφτεις,
να σηκώνεσαι,
να ψάχνεις,
να βρίσκεις,
να χάνεις
και να ξαναναζητάς.
Ναι, έτσι είναι τελικά η ζωή μας, adaeus.
Καλό σου βράδυ :)
@iLia, αρκεί να μην έχει ομίχλη :)))
Καλό σου βράδυ, Ηλία :)
einai oraia sti korifi...ma na xeis kai parea :) kali evdomada!!!
@Leviathan, αυτό είναι το άσχημο :)
Καλή εβδομάδα :)
Ματαιοτητα!
ναι?
με ριμα?
οκ !
να το πιασω λιγο ακομα περα?
μπορω?
παμε?!
Αιχμάλωτη μιας μάχης που αργούσε να τελειώσει
Κάποιας ζωής χρωστούμενα ζητούσε να πληρώσει.
Σ’ απάτητη σκαρφάλωσα την πιο ψηλή κορφή
Τίποτα δεν περίμενε εκεί.
Για μια στιγμη!
Για μια στιγμη ξεθαρρεψα πως εχουμε γλυτωσει
ειπα να αφησω μια φωνη να με ακολουθησεις.
Για μια στιγμη!
Μετα σιωπη .
Καμια ηχω δεν αντιγυρισε
-μονο σιωπη!
Σιωπη αναρριχωμενη που αντεχεις να ραγισεις.
Ακομα και στον διαολο
θελεις παρεα να μεθυσεις .
χχχχχχχχχχχ
-bacci dolcisima cara amica evanzeli
benvenuta xxxxxxxx
@Τάλι!! Είσαι στ' αλήθεια εσύ ή ακούω την ηχώ μου; :))
Ε, τώρα, δεν μπορώ, παίρνω τη ρίμα σου και συνεχίζω:
Στην πιο ψηλή ανέβηκα κορφή για να σε φτάσω
μα εσύ δεν ήσουν πουθενά... μα, πού στ' αλήθεια πήγες;
Γιατί δεν με περίμενες; Γιατί δεν φανερώθης;
Μήπως σε τρόμαξε η φωνή που έβγαλα για σένα;
Μήπως εσένα αντίκρυσες και το' βαλες στα πόδια;
Δεν είδες και δεν μ΄ άκουσες, όσο κι αν προσπαθούσα
τυφλός μην ήσουν, για κουφός, για δυνατός στα πόδια;
Τι άραγες φοβήθηκες και ό,που φύγει-φύγει;
Εγώ για σένα έφτασα στα πέρατα του κόσμου
πέρασα νύχτες σκοτεινές και μέρες παγωμένες
ζέσταινα τα χεράκια μου στα χνώτα της ψυχής μου
μέχρι που πάγωσαν κι αυτά
πάγωσε κι η ψυχή μου
πάγωσε και κοκκάλωσε κα έγινε από τζάμι
κι η παγωνιά το έσπασε, το έκανε κομμάτια
η παγωνιά, η μοναξιά... το ίδιο μη δεν είναι;
Πάντως, το τζάμι έσπασε και άλλο πια δεν έχει.
Γιατί δεν πρόλαβα να δω μέσα στα δυο σου μάτια
ούτε ν' ακούσω τη ζεστή ουράνια φωνή σου
έφυγες κι όλα στη ζωή εφύγανε μαζί σου
σα να μην ήρθανε ποτέ... μήπως αυτό να ήταν;
Μήπως τα ονειρεύτηκα και τώρα έχω ξυπνήσει
ή μήπως τώρα έπεσα σε ύπνο μαγεμένο
αλήθεια είναι για' ψέματα
για' αλήθεια μες στο ψέμα;
Αν κάποιος ξέρει για να πει
ας μου το πει κι εμένα
γιατί ο νους μου σάλεψε και άλλο δεν λογάται
κι η παγωμένη μου ψυχή στο χώμα έχει σκορπίσει.
Bellisima poema cara amica, molto grazie per la sua varita, buona notte ance dolcisima bacci a te!
Ti nomizes dhladhs?!! :)))
xxxxxxx
Ξέρεις Ευαγγελία μου,
κανένας ναυαγός δεν έχει φτάσει σε απάτητη κορυφή ε?
Και μη ξεχνάς ότι ο αγέρας εκεί είναι λεύτερος μακριά από καυσαέρια και καπνοσυλλέκτες...
Ποιος αγώνας δεν έχει απώλειες?
Υψωσε την σημαία σου και βάλε στόχο την επόμενη κορυφή.Μόνο κράτα αναμμένη στην διαδρομή την φλογίτσα σου και μην αφήσεις στην πορεία κανέναν πυροσβέστη να την σβήσει.
Υπέροχο το ποίημα σου.
Σε φιλώ.
"Χωρίς να ξέρω αν απ’ της μάχης τον αχό είχα σωθεί
Ούτε αν αλήθεια ήτανε ή του μυαλού μου ψέμα."
Εγώ εδώ κόλλησα. Έπιασες ακριβώς τον παλμό μου, τις σκέψεις μου του τελευταίου καιρού. Τελικά όλα είναι ένα κλικ του μυαλού; Κι αν ναι, πότε μπορείς να ξέρεις με σιγουριά πως δάμασες την σκέψη σου; Κι αναρωτιέμαι, τι γίνεται σαν αντιληφθείς την ψευδαίσθηση; Άραγε αυτή είναι η λύση; Η συνειδητοποίηση του ψέματος;
Υπέροχοι οι στίχοι. Η κάθε στροφή σου δίνει τροφή για σκέψη.
Να μας γράφεις!
Σε καναρινοφιλώ!!
@dromaki, τι σημασία έχει αλήθεια αν είσαι ναυαγός ή νικητής αν δεν έχεις ζήσει επειδή φοβήθηκες μη ναυαγήσεις; Σε κάνει αυτό λιγότερο νικητή από αυτόν που παίρνει την πεπατημένη και νικά πάντα και χωρίς απώλειες; Ιδού η απορία.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, δρομάκι μου. Να' σαι καλά.
@Καναρινένια, νομίζω πως ναι, ένα κλικ είναι, αφού όλα ξεκινούν απ' το μυαλό και σε αυτό καταλήγουν. Το πού ξεκινά η αλήθεια και που η ψευδαίσθηση χωρά πολύ συζήτηση, όπως και το πόση σημασία έχει να τα οριοθετήσεις ορθολογιστικά ή αν είναι καλύτερα να τα αφήσεις αβάπτιστα να κάνουν απλά τη δουλειά τους όποτε έρχεται η ώρα του καθενός από τα δύο. Όλα έχουν την ώρα τους και όλα παίζουν τον ρόλο τους και είναι εξίσου σημαντικά.
Χαίρομαι που βρήκες σύμπνοια στους στίχους μου. Πάντα με τιμάς με τα καλά σου λόγια.
Σ' ευχαριστώ πολύ, καναρινένια μου.
Καλό σου βράδυ :)
Δημοσίευση σχολίου