2.2.09

Αναζητώντας τον Ρεμπώ



Τα ποιήματά του χαρακτηρίστηκαν ως λογοτεχνικές ωρολογιακές βόμβες. Για τον Αλμπέρ Καμύ ήταν «ο ποιητής της εξέγερσης και μάλιστα ο σημαντικότερος από όλους». Γάλλοι ομότεχνοί του τον αποκάλεσαν «Μεσσία». Δεν δέχτηκε καμιά επιρροή και επηρέασε τους πάντες. Σύμφωνα με τον Πωλ Βαλερύ «όλη η γνωστή λογοτεχνία είναι γραμμένη στη γλώσσα της κοινής λογικής - εκτός από εκείνη που έχει γράψει ο Ρεμπώ».

Για τον Αρθούρο Ρεμπώ (Arthur Rimbaud,1854-1891) δεν υπάρχουν ουδέτερες αντιδράσεις. Ή τον μισείς ή τον λατρεύεις. Αυτό φαίνεται καθαρά από τις ακραίες κριτικές που έχουν γραφτεί γι’ αυτόν και το έργο του:

«Ένα αγγελικό μυαλό που είχε αναμφίβολα δεχτεί τη θεία φώτιση». (Πωλ Κλωντέλ)
«Ο εφευρέτης των ρυθμών της σύγχρονης πεζογραφίας και η βάση στην οποία στηρίχτηκαν όλες οι θεωρίες του είδους» ( Ίντιθ Σίτγουελ)
«Ένα από τα υψηλότερα "πνεύματα" μέσα στο σώμα ενός άγριου και τρομερού παιδιού». (Ζακ Ριβιέρ)
«Ένας αληθινός θεός της εφηβείας». (Αντρέ Μπρετόν)
«Ο πρώτος ποιητής ενός αγέννητου πολιτισμού». (Ρενέ Σαρ)
«Ένας επηρμένος διανοητικά έκφυλος με την επιπρόσθετη επιπλοκή, σε περιόδους λογοτεχνικής παραγωγής, του τοξικού παραληρήματος». (Δρ Ζάκμεν-Παρλιέ )
«Ιδιοσυστατικός ψυχοπαθής». (Δρ Ζ. Α. Λακάμπρ)
«Ο πρώτος άνδρας που έκανε ποτέ μια σημαντική δήλωση για την απελευθέρωση των γυναικών, λέγοντας ότι όταν οι γυναίκες απελευθερωθούν από τη μακροχρόνια δουλεία τους στους άνδρες, θα είναι πραγματικός χείμαρρος. Νέοι ρυθμοί, νέα ποίηση, νέοι τρόμοι, νέες ομορφιές». (Πάττι Σμιθ)

Πολλοί έχουν βαδίσει στα ίχνη του προκειμένου να ανακαλύψουν πού κρύβεται η αλήθεια για αυτόν τον τόσο αντιφατικό ποιητή. Αρκετοί τον ακολούθησαν ως τις αχαρτογράφητες περιοχές που διένυσε ως εξερευνητής. Πάνω από δέκα βιβλία είναι ο μέσος όρος των βιογραφιών που γράφονται γι’ αυτόν κάθε χρόνο, καμία όμως δεν έχει κατορθώσει να αιχμαλωτίσει όλες τις πτυχές του πολυδιάστατου και αινιγματικού χαρακτήρα και έργου του, με αποτέλεσμα η καθολική αλήθεια να εξακολουθεί να παραμένει άπιαστη.

Ο ίδιος ήταν ο πρώτος που αποκήρυξε με τις επιλογές του τους μύθους που συνδέθηκαν με την φήμη του. Άγνωστο γιατί, αποφασίζει να εγκαταλείψει την ποίηση στα είκοσί του χρόνια και ενώ είχε ήδη δείξει σαφή δείγματα δυνατής ποιητικής γραφής. Εγκαταλείπει τους λογοτεχνικούς κύκλους του Παρισιού και ξεκινά μια περιπετειώδη ζωή, ερχόμενος συνεχώς σε μετωπική σύγκρουση με τα χρηστά ήθη της εποχής του. Έχει μείνει στην ιστορία η παθιασμένη σχέση του με τον κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερό του, επίσης ποιητή, Πωλ Βερλαίν, την οποία δεν κάλυψε ποτέ κάτω από κοινωνικές μάσκες και ταμπού (ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για τον 19ο αιώνα ακόμη), αντίθετα την προασπίζεται με θέρμη ως μοντέλο κοινωνικής αλλαγής. Ταξιδεύει σε πολλές χώρες του κόσμου, εργάζεται ως εργοστασιακός εργάτης, παιδαγωγός, επαίτης, λιμενεργάτης, μισθοφόρος, ναυτικός, εξερευνητής, έμπορος, λαθρέμπορος όπλων, αργυραμοιβός και, για ορισμένους κατοίκους της νότιας Αβησσυνίας, ως μουσουλμάνος Προφήτης.

Ο ίδιος ήταν αυτός που με τις ανατρεπτικές επιλογές και την αδυσώπητη γραφίδα του, διαμόρφωσε τον θρύλο του. Εμπνευσμένος αναρχικός, ναρκομανής, ομοφυλόφιλος, με εκδηλώσεις ανάρμοστης συμπεριφοράς που έφτανε συχνά στα όρια της παρανομίας, ο Αρθούρος Ρεμπώ, ο ιδανικός αντι-ήρωας, ο σκοτεινός και πολυδιάστατος, ο ευφυής και δαιμονικός, υπήρξε από τις πιο καταστρεπτικές και λυτρωτικές παρουσίες στον πολιτισμό του 20ού αιώνα.

Ποιητής με άγριο κυνισμό και επιδέξιος χειραγωγός, προκαλούσε, αμφισβητούσε, κατέρριπτε και ανέπλαθε με τα πάντα τα πάντα, ακόμη και την ίδια την πραγματικότητα, την οποία θεωρούσε ένα πεδίο πολύ περιοριστικό για την τέχνη της ποίησης, αφού ο αληθινός ποιητής αποτελούσε για τον Ρεμπώ ένα είδος προφήτη, ικανό να διαμορφώσει μία νέα πραγματικότητα, εφευρίσκοντας το άγνωστο. Για να γίνει αυτό, είχε χρέος να γνωριστεί με τον εαυτό του, να τον μάθει, να τον καλλιεργήσει στο μυαλό και στην ψυχή, ώστε τελικά να δημιουργήσει μία «οικουμενική γλώσσα». Για να γίνει προφήτης, έπρεπε να απορρυθμίσει όλες του τις αισθήσεις, εννοώντας προφανώς την συστηματική υπονόμευση κάθε συμβατικής τους λειτουργίας.

Για τον Ρεμπώ η ποίηση έπρεπε να είναι απαλλαγμένη από όλα τα στεγανά, γι’ αυτό και αναζητούσε με μανία νέες ελεύθερες φόρμες, απομακρύνοντας την τέχνη του από τους περιορισμούς του κλασικού μέτρου που επέβαλε ο μέχρι τότε κυρίαρχος στην γαλλική ποίηση τύπος του αλεξανδρινού στίχου. Ο ίδιος αποκαλούσε αυτούς τους πειραματισμούς του «αλχημεία του λόγου». Η γραφή του έδωσε νέες διαστάσεις στην τέχνη της γραφής, η αμφισημία της οποίας εξακολουθεί και αντιστέκεται σε ορθολογιστικές ερμηνείες, με αποτέλεσμα να απομυθοποιήσει την αστική λογοτεχνία, όπως με την ζωή του απομυθοποιούσε την αστική κοινωνία.
«Η πραγματική ζωή είναι απούσα»
«Εγώ είμαι κάποιος άλλος»
«Τον έρωτα πρέπει να τον επινοήσουμε από την αρχή»
«Να τη η εποχή των Δολοφόνων»,
φράση την οποία ο Χένρυ Μίλλερ συνέδεσε με το χάος της χιλιετίας και τον πυρηνικό πόλεμο14 και η

«λελογισμένη απορρύθμιση όλων των αισθήσεων» - που συχνά παρατίθεται χωρίς τη λέξη «λογική»).

Φράσεις αινιγματικές, απόψεις και επιλογές ακραίες, αναμειγνύονται με μια ζωή ξέχειλη από υπερβολές και καταχρήσεις, ποίηση που καθηλώνει, που ανατρέπει, που ισοπεδώνει και αναπλάθει εκ νέου με νέους όρους και νέα δεδομένα, δημιουργώντας ένα σύνθετο και παθολογικά διφορούμενο έργο, όπου ζωή και τέχνη, τέχνη και ζωή δημιουργούν ένα ισχυρό διανοητικό διεγερτικό και ταυτόχρονα ένα πυκνό αδιαπέραστο ιστό φαντασίωσης και παραίσθησης, από την οποία δύσκολα μπορεί να ξεφύγει κανείς. Εκείνος σταμάτησε να γράφει ποίηση, ελάχιστοι είναι όμως εκείνοι που, αφού αγαπήσουν την ποίησή του, σταματούν να την διαβάζουν.

Παρά την βραχύβια πορεία του (πέθανε στα 37 από μια μορφή καρκίνου των οστών, εγκατέλειψε τους λογοτεχνικούς κύκλους στα 20) πρόλαβε παρόλα αυτά και τάραξε τα λιμνάζοντα λογοτεχνικά νερά, εισάγοντας τον ρομαντισμό στον 20ο αιώνα και προετοιμάζοντας το έδαφος για τα κινήματα του συμβολισμού και σουρεαλισμού. Το έργο του διαπότισε βαθύτατα γενιές ολόκληρες καλλιτεχνών και κινήματα, επηρεάζοντας κατά τρόπο εντυπωσιακό σημαντικά ονόματα από όλους τους χώρους των τεχνών, όπως οι Πάμπλο Πικάσσο, Αντρέ Μπρετόν, Ζαν Κοκτώ, Μπομπ Ντύλαν, Τζον Λένον και Τζιμ Μόρρισον, οι οποίοι μέσα από την πρωτοποριακή του τέχνη βρήκαν μια έξοδο κινδύνου από τον χώρο των συμβάσεων και του κομφορμισμού.


***


Η ΑΛΧΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ(Μετάφραση: Γιάννης Αντιόχου)


"Και τώρα η σειρά μου. Η εξιστόρηση μιας τρέλας μου.

Για πολύ καιρό καυχήθηκα πως κάθε πιθανού τόπου ήμουν ο κυρίαρχος και ως γελοιότητες χαρακτήριζα τις διασημότητες της σύγχρονης ζωγραφικής και ποιήσεως.

Αυτά που μ΄ άρεσαν ήταν: τα παράλογα έργα ζωγραφικής, τα διακοσμητικά στις εξώπορτες, τα σκηνικά, οι μεταμφιέσεις περιπλανώμενων θιάσων, τα διαφημιστικά φυλλάδια, οι λαϊκοί διάκοσμοι, η ντεμοντέ λογοτεχνία, τα Λατινικά της εκκλησίας, τα ανορθόγραφα ερωτικά βιβλία, οι νουβέλες της γιαγιάς, τα παραμύθια, τα παιδικά βιβλιαράκια, οι παλαιές όπερες, τα ανόητα ρεφρέν και οι αφελείς ομοιοκατάληκτοι ρυθμοί.

Ονειρεύτηκα σταυροφορίες, εξερευνητικά ταξίδια που κανείς δεν είχε υπόψη του, ανιστόρητες δημοκρατίες, καταπνιγμένους θρησκευτικούς πολέμους, επαναστάσεις των ηθών, μετακινήσεις φυλών και ηπείρων. Πίστευα σ’ όλα τα μάγια.

Εφηύρα των φωνηέντων το χρωματολόγιο! Το Άλφα για το μαύρο, το Έψιλον για το λευκό, το Ιώτα για το κόκκινο, το Όμικρον για το κυανό, το Ύψιλον για το πράσινο. Οριοθέτησα τη μορφή και την κίνηση κάθε συμφώνου, και, με ενστικτώδεις ρυθμούς, κολακεύτηκα με την ανακάλυψη μιας ποιητικής γλώσσας, που σήμερα ή αύριο, όλοι θ’ αναγνώριζαν. Και κράτησα για μένα τη μετάφραση της.

Αρχικά ήταν κάτι σαν έρευνα. Έγραψα για σιωπές, για νύχτες, έδωσα λέξεις στ’ απερίγραπτο, σταμάτησα την περιδίνηση. "



Arthur Rimbaud


***

47 σχόλια:

Leviathan είπε...

de ton ixera! poli endiaferonta ola auta pou grafeis!!filia kai kalo mina!!!

Margo είπε...

Πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα!!! Εξαιρετικό και το δείγμα γραφή του, έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά σε ευχαριστούμε πολύ! Να σαι καλά.

eva είπε...

@Leviathan, αξίζει νομίζω να τον αναζητήσεις.

Καλό μήνα και σε σένα :)

eva είπε...

@Margo, ήταν από τις προσωπικότητες εκείνες που σαγηνεύουν και υπνωτίζουν... και τελικά, καταστρέφουν.
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Καλό σου βράδυ :)

kryos είπε...

Καλησπέρα Ευαγγελία μου !!!

Χτες παρασύρθηκα στου Κωνσταντίνου και κατέθεσα σκέψεις μου σχολιάζοντας.....αφορμή ήταν το δικό σου σχόλιο εκεί που διάβασα πριν :)
Με αφορμή την ανάρτηση για τον Ρεμπώ θα ήθελα να γράψω τα ίδια κι εδώ ..... έτσι απλώς αντιγράφω :

"Διαβάζοντας όμως το σχόλιο της Ευαγγελίας η αλήθεια είναι ότι λίγο ξενίστηκα .... δεν συμφωνώ με την αναγωγή των ποιητών σε υπέρτατα όντα στα οποία όλοι θα πρέπει να στεκόμαστε με το στόμα ανοιχτό θαυμάζοντας .

Πιστεύω ότι ήρθαμε σ αυτό τον πλανήτη για να πλουτίσουμε την ψυχή μας μ εμπειρίες και συνειδητότητα .... όλοι έχουν να διανύσουν το προσωπικό τους μονοπάτι αυτογνωσίας και κανένας άλλος δεν θα το κάνει γι αυτούς ....και η τέχνη είναι βάλσαμο όταν γίνεται όχημα για να εκφραστεί η ψυχή σου ...η δική σου όμως ψυχή.

Για μένα κάθε έργο τέχνης είτε είναι ζωγραφικός πίνακας είτε είναι αριστουργηματικό ποίημα είτε οτιδήποτε άλλο , είναι μια κραυγή της ψυχής του καλλιτέχνη που εξυπηρετεί την συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του ....... εμείς μάθαμε να πουλάμε τέτοιες κραυγές άλλων, να τις ηχογραφούμε , να τις εκθέτουμε σε γκαλερί και να τις μοιράζουμε φωτοτυπώνοντας...πόσο μπορείς όμως να αντέξεις να ακούς ηχογραφημένες κραυγές άλλων όταν εσύ στέκεσαι τόσο μακριά από τα ερεθίσματα που τη δημιούργησαν ?

Ξεχνάμε ότι το σημαντικό είναι να βγάλουμε τις δικές μας κραυγές , τις δικές μας εκφράσεις ψυχής .... και σε κείνες τις μαγικές στιγμές συνείδησης πολύ μικρό ρόλο παίζει η θέαση και η αναγνώριση από τους άλλους .... δεν υπάρχει κανένας άτυπος διαγωνισμός τέχνης στον οποίο όλοι είμαστε διαγωνιζόμενοι...υπάρχει όμως διαστρέβλωση στο πέρασμα των αιώνων από κάποιους που χώρισαν αυτή την έκφραση σε ρεύματα , τάσεις και κατηγορίες.

Για μένα οι παιδικές ζωγραφίες ενός μικρού παιδιού μπορεί να είναι πιο σημαντικές από τα έργα αναγνωρισμένου καλλιτέχνη ( για το ίδιο το παιδί σίγουρα είναι).

Τέλος , θα πρέπει αυτή η έκφραση να περάσει σε συνειδητότητα .... κι αυτή με τη σειρά της να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι και ζεις...το ζητούμενο είναι να μπορείς να εκφράζεις την ψυχή σου μέσα στην καθημερινότητά σου .... να γίνουν όλα τέχνη γύρω σου ... να κοιτάζεις στο τραπέζι τα φρούτα την ώρα που τα χτυπάει το φως από το παράθυρο κι εκείνη την στιγμή "να βλέπεις" μια νεκρή φύση ..... δεν χρειάζεται να σου την δείξει κανένας άλλος ζωγράφος....εκεί είναι για σένα .... για όλους.

Όλοι είμαστε ζωγράφοι ...όλοι είμαστε ποιητές ... αρκεί να έχουμε συνείδηση αυτού ...και ποιος άνθρωπος μπορεί να αξιολογήσει το δημιούργημα ενός άλλου ανθρώπου την ώρα που εκφράζει την ψυχή του ?

Κλείνοντας θα ήθελα να παραθέσω μερικά λόγια του Γιούνγκ , ο οποίος κάποια στιγμή παράτησε την ακαδημαϊκή του καριερα και κλείστηκε μέσα σ ένα πύργο χωρίς καν ηλεκρικό ρεύμα ...έναν πύργο που τον μεταμόρφωσε ολόκληρο σε τέχνη ....στη δική του τέχνη...εκεί που έκανε ο ίδιος τοιχογραφίες τα όνειρά του ...φυσικά δεν θα μπορούσε εκεί να κρεμάσει έργα άλλων.

"Καλό θα ήταν όποιος επιθυμεί να γνωρίσει την ανθρώπινη ψυχή να αποχαιρετήσει τις μελέτες του και να περιπλανηθεί στον κόσμο με ανοικτή καρδιά. Στη φρίκη των φυλακών, στα ψυχιατρικά άσυλα και τα νοσοκομεία, στις σκοτεινές ταβέρνες των προαστίων, στα πορνεία και τα χαρτοπαικτικά καταγώγια, στα κοσμικά σαλόνια, στο χρηματιστήριο, στις σοσιαλιστικές συγκεντρώσεις, στις εκκλησίες, μέσα από την αγάπη και το μίσος, την εμπειρία των παθών κάθε μορφής στο δικό του σώμα, θα δρέψει πλουσιότερες σοδειές γνώσης από αυτές που μπορούν να του προσφέρουν τα βιβλία και θα γνωρίσει πώς να συμπεριφέρεται ως γιατρός στον ασθενή, με αληθινή γνώση της ανθρώπινης ψυχής"......"

Νομίζω Ευαγγελία μου ότι ο Ρεμπώ θα συμφωνούσε με τον Γιούνγκ και ο Γιούνγκ με τον Ρεμπώ ..... τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί .... τόσο ίδιοι εραστές της "τέχνης της ζωής " από τόσο διαφορετικές σκοπιές....και το ζητούμενο είχε να κάνει πάντα με την φροντίδα και την έκφραση της ψυχής τους.

Έχω κι εγώ ποιήματα του Ρεμπώ στο συρτάρι μου ...και μου αρέσει να τα ανασύρω ανά διαστήματα και να τα διαβάζω ..... όπως έχω κρατήσει και υπέροχα κατά την γνώμη μου ποιήματα που βρήκα εδώ στα blog ..... μου αρέσουν και πολλοί ζωγράφοι και φωτογράφοι ....πιστεύω όμως ότι ελάχιστα έχουν να μου προσφέρουν όλα αυτά , αν δεν αποτελέσουν έμπνευση για να μεταμορφώσω σε "τέχνη" τη δική μου ζωή .... αυτό είναι το ζητούμενο για τον καθένα μας .... αυτό προσπαθούν να κάνουν και οι "καλλιτέχνες" ο καθένας με τον δικό του τρόπο ... πίσω από τη μάσκα του αναγνωρισμένου η μη καλλιτέχνη κρύβεται μια ανθρώπινη ψυχή που κι αυτή ψάχνει .... όλοι είμαστε συνοδοιπόροι στην ίδια πορεία .... και ποιος έχει το θεϊκό κριτήριο για να κρίνει ποιοι είναι προπορευόμενοι ?

Σε κούρασα και κλείνω :)

Χαίρομαι για την άψογη ανάρτηση που έφερες εις πέρας για μια ακόμη φορά .... πιστεύω ότι αν ζούσε ο Ρεμπώ και του έστελνες τα χειρόγραφα θα συμφωνούσε με την δημοσίευση :)

Ένα υπέροχο βράδυ να έχεις καλή μου φίλη !!!

Φιλιά !!!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Ευαγγελία μου, για άλλη μια φορά μας έβαλες στην διαδικασία να τον ακουμπίσουμε εκ νέου και να τον θυμηθούμε, όπως φυσικά το ίδιο κάνεις με τις περισσότερες αναρτήσεις σου. Πολλές φορές συμπληρώνεις τις γνώσεις μας κι άλλες φορές τις επαναπροσδιορίζεις με την ευγλωτία που σε χαρακτηρίζει.
"Η αληθινή ζωή είναι απούσα", θα πει ο Ρεμπώ για να μεγαλώσει μ' αυτή του την άποψη, τον κύκλο των ερωτήσεων, που δύσκολα μπορεί ν' απαντήσει κανείς ένα ολόκληρο αιώνα και πλέον από τον θάνατό του. Ο καταραμένος ποιητής που λατρεύτηκε κι άλλο τόσο μισήθηκε.
Να είσαι καλά κορίτσι μου για όλα όσα τόσο γενναιόδωρα μας δίνεις.
Καλό βράδυ καλή μου.

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση Ευαγγελία.Κάθε φορά και μια καινούργια προσφορά οι επιλογέςς σου.Ενας προβληματισμός μοναχά που ανέκαθεν μου τυραννούσε το μυαλό.Γιατί άραγε οι προικισμένοι άνθρωποι είναι τόσο συχνά αυτοκαταστροφικοί;Θαρρείς και η ανθρώπινη φύση το μεγαλείο το τιμωρεί.Να είσαι καλά, μας προσφέρεις πολλά.Καλό μήνα γεμάτο χαρές

Σταλαγματιά είπε...

Δεν τον γνώριζα αλλά μου κίνησες το ενδιαφέρον να ψάξω γιαυτόν.
Είναι μερικοί άνθρωποι που το ταλέντο το έχουν μέσα τους.
Έχουν την ικανότητα με απλές λέξεις να εκφράζουν τα πιο σημαντικά πράγματα και αυτό είναι πολυ δύσκολο.
Να μπορούν να σε προβληματίζουν και να σου δίνουν μια ώθηση να σκεφτείς και ν'αλλάξεις προς το καλύτερο.

Καλό σου βράδυ!!

maya είπε...

χα!
το διάβασα όλο
και το λέω γιατί όταν βλέπω κατεβατά
δύσκολα μπορώ να κάτσω ...

:))))


πολύ καλό αφιέρωμα
με πολύ πάθος .

αν και είμαι σε ρώσικη φάση
θα τον πιάσω ...
θα τολμήσω :))))


καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

eva είπε...

@krye, γιατί σε ξένισε η θεωρία μου; Θυμήσου πώς αισθάνθηκες την τελευταία φορά που διάβασες ένα δυνατό ποίημα. Δεν έχει σημασία αν ήταν γνωστός ή άγνωστος ο ποιητής, σημασία έχει πώς σε έκανε να αισθανθείς. Μουδιασμένος, σαν να μην ήξερες τι σε χτύπησε, σα να ήθελες να αναθεωρήσεις τα πάντα στη ζωή σου, σα να σου άνοιξε ένα ολοκαίνουργιο άγνωστο σύμπαν μπροστά στα μάτια σου, σα να σου έγινε η μεγαλύτερη αποκάλυψη του αιώνα;
Αν ένας ποιητής έχει την δύναμη να το προκαλεί αυτό, δεν ανήκει στους κοινούς θνητούς. Δεν διαφέρει σε τίποτα από σένα και από μένα εξωτερικά. Ο εσωτερικός του όμως κόσμος διαφέρει. Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τον κόσμο, τον εαυτό του, την ψυχή του διαφέρει. Διαφέρει από την άποψη ότι είναι πολύ περισσότερη διευρημένη από την κοινή αντίληψη.
Έχεις δίκιο, όλοι είμαστε ζωγράφοι και ποιητές, αφού όλοι ξέρουμε να σχεδιάσουμε μια ευθεία γραμμή και να κάνουμε μια ρίμα. Το θέμα όμως δεν είναι τεχνικό. Αν μέσα σε αυτή την γραμμή και σ' αυτή τη ρίμα μπορέσεις να μετουσιώσεις αλήθειες, τις δικές σου προσωπικές αλήθειες, αν μπορείς να αναδομήσεις ένα ολόκληρο εσωτερικό σύμπαν, και από χαοτικό και ασαφές να του δώσεις φόρμα και να το κωδικοποιήσεις σε λέξεις και σχήματα που θα μπορούν να συνομιλήσουν με τον θεατή ή τον αναγνώστη, να συνομιλήσουν με την ψυχή του, να τον σαγηνεύσουν, να τον ταξιδέψουν, να τον συγκινήσουν, να τον παθιάσουν, να τον ισοπεδώσουν... τότε δεν μιλάμε για μια απλή γραμμή και μια απλή ρίμα. Μιλάμε για τέχνη.
Αυτό ήθελα να δείξω με την θεωρία μου. Ότι τέτοιου είδους τέχνη ξεφεύγει από τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά. Μας ξεπερνάει. Και ο Ρεμπώ ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Των λίγων και προικισμένων. Των πραγματικών ποιητών. Γι' αυτό και το μεγαλύτερο μέρος του έργου του παραμένει απροσπέλαστο σε ερμηνείες και εξηγήσεις. Είναι ποιητικός λόγος που δεν έχει γραφτεί με την λογική, αλλά με τις αισθήσεις και οι αισθήσεις δεν μπορούν να χωρέσουν σε ερμηνευτικά καλούπια.
Γι' αυτό τους χρειαζόμαστε. Όχι για να ευχαριστήσουν τα μάτια μας, αλλά για να θρέψουν την διψασμένη μας ψυχή, με το να δείχνουν νέους δρόμους έκφρασης και συνομιλίας με το σύμπαν και με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που αφιέρωσες. Ξέρω ότι είναι αγαπημένο θέμα και για σένα και πάντα χαίρομαι να διαβάζω τις απόψεις σου. Το καλό είναι πως όσο κι αν την αναλύσουμε, η τέχνη δεν πρόκειται ποτέ να χάσει την μαγεία της και την σκοτεινιά της.

Να' σαι καλά, φίλε.

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@Σοφία, γλυκιά μου, η ιδιαιτερότητα με αυτόν τον καταραμένο μας είναι ότι εγκαινίασε νέα λεκτικά ιδιώματα. Αυτό κάνει πολύ δύσκολη την πιστή απόδοση της ποίησής του στη γλώσσα μας, σχεδόν αδύνατη. Γι' αυτά και γι' αυτά θα ξεκινήσω να μαθαίνω γαλλικά τώρα στα γεράματα! :))
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Πάντα με τιμούν.

Καλή σου μέρα, καλή μου :)

eva είπε...

@Carpe diem, με έχει προβληματίσει και εμένα αυτό που λες. Άκου πώς το βλέπω: Το οξυγόνο του δημιουργού για να δημιουργήσει είναι η έμπνευση. Όταν ζει σε ένα κλειστό περιβάλλον, μια συντηρητική και αρνητική σε πρωτοπορίες και αλλαγές κοινωνία, όταν οι άνθρωποι τριγύρω είναι στατικοί και αδιάφοροι, τότε ο δημιουργός ψάχνει για καινούργια ερεθίσματα. Μπαίνοντας σ' αυτό το σκεπτικό, ανακαλύπτει πως όσο πιο έντονα τα ερεθίσματα τόσο πιο μεγάλη και η έμπνευση. Οδηγείται λοιπόν σε ένα μονοπάτι που του υπόσχεται το μεγάλο, το μοναδικό αριστούργημα, αλλά του εξασφαλίζει και την σίγουρη καταστροφή του. Μπαίνει λοιπόν το δίλημμα: Αριστούργημα και διαλυμμένος από τις ακραίες εμπειρίες και επιλογές ή θαμμένος μέσα σε κομφορμιστικά και συντηρητικά καλούπια που οδηγούν στην εξαφάνιση της ταυτότητας και ιδιαιτερότητας και τελικά της έκφρασης; Για έναν αληθινό δημιουργό, νομίζω ότι δεν τίθεται καν το δίλημμα, αφού το δεύτερο είναι που δεν αντέχει η καλλιτεχνική ιδιοσυγκρασία του.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Να' σαι καλά!

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@Anastasia, με τιμάς πραγματικά μ' αυτά που μου λες και χαίρομαι πάρα πολύ που σε ενδιαφέρει να μάθεις περισσότερα για αυτόν τον μοναδικό, συναρπαστικό κόσμο της τέχνης. Εδώ θα είμαστε, να κάνουμε κι άλλα ταξίδια :)

Πολλά φιλιά, γλυκιά μου :)

eva είπε...

@Maya, μπράβο σου!!! Ευτυχώς δηλαδή που δεν έβαλα και ολόκληρο το Μια Εποχή στην Κόλαση, δράματα θα είχαμε τώρα!!! :))

Τιμή μου που έφτασες ως το τέλος. Το εκλαμβάνω ως μέγα κατόρθωμα εκ μέρους μου :))

Πολλά φιλιά, πεταλουδένια μου!

maya είπε...

μήπως ξεχάσαμε και το ότι σε γουστάρω
και ξέρω ότι δεν λες σάχλες !

:))))


καλημέρα
χχχχχχχχχχχχχχ

eva είπε...

@maya, το ξέρω καλό μου.
Αμοιβαία τα αισθήματα.

Φιλιά :))

Roadartist είπε...

Ο Ρεμπώ καταρχήν ένας άνθρωπος που ακολούθησε τα θέλω του, αδιαφορώντας για την απόρριψη ή την αποδοχή των δίπλα του, μια φοβερή προσωπικότητα..Τι να σχολιάσει κανείς για τα έργα.., για τα αποφθέγματα του.. Και να φανταστείς πόσο γρήγορα 'έφυγε'.. Εξαιρετική ανάρτηση Ευαγγελία! ..Φιλιά!

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Καλημέρα Ευαγγελία,
θα "καταχραστώ" και εγώ το χώρο σου μάλλον αλλά αυτό που διάβασα δε γίνεται να μη το μοιραστώ.
Με "ανάγκασες" να κάνω μια πρώτη πρόχειρη έρευνα για αυτό το θεϊκό αλλά και αγγελόμορφο παιδί γιατί στην αρχή νόμισα πως λόγου αγάπης σου για την ποίηση υπήρξες υπερβολική.
Διαπίστωσα όμως πως και λίγα είπες...
διάβασα το 'Πρωινό μέθης' του και θα το αφήσω εδώ...
Ας το διαβάσεις και ο Φίλος Κριός να βγάλει τα συμπεράσματα του.
Δε γνωρίζω αν είναι απ' τα καλύτερα του Ρεμπώ αλλά εμένα με άφησε άφωνο και αν αναλύσω αυτό που διάβασα μια μέρα δε μου αρκεί.

Καλημέρα


Πρωινό Μέθης


Ω Αγαθό μου!
Ω το Ωραίο μου!
Φανφάρα βάναυση όπου δε σκοντάφτω καθόλου!
Στρεβλή μαγική!
Ουρά για το ανήκουστο έργο και για το
θαυμαστό σώμα, για πρώτη φορά.
Αυτό άρχισε κάτω από τα γέλια των παιδιών,
θα τελειώσει από αυτά.
Το δηλητήριο τούτο θα μείνει σε όλες τις φλέβες μας,
ακόμα και όταν,
καθώς η φανφάρα στραφεί,
θα παραδοθούμε στην παλιά δυσαρμονία.
Ω τώρα, εμείς τόσο άξιοι για αυτά τα μαρτύρια.
Ας μαζέψουμε με θέρμη αυτή την υπεράνθρωπη υπόσχεση
καμωμένη στο πλασμένο σώμα μας και στην ψυχή μας,
αυτή την υπόσχεση, αυτή την παραφροσύνη.
Η κομψότητα, η γνώση, η βιαιότητα!
Μας υποσχέθηκαν να θάψουν στη σκιά το δέντρο
του καλού και του κακού, να εξοστρακίσουν τις
τυραννικές εντιμότητες, για να οδηγήσουμε
τον πολύ αγνό μας έρωτα.
Αυτό αρχίνησε με μερικές αηδίες και αυτό τελείωσε,
μην μπορώντας να μας αρπάξει αμέσως από αυτή την
αιωνιότητα,
αυτό τελείωσε με ένα σκόρπισμα αρωμάτων.

Γέλιο των παιδιών,
διακριτικότητα των σκλάβων,
αυστηρότητα των παρθένων,
φρίκη των μορφών και των εδώ αντικειμένων,
να είστε καθηγιασμένοι με την ανάμνηση
αυτής της αγρυπνίας.
Να που τελειώνει με αγγέλους φλόγας και πάγου.

Μικρό ξενύχτι μεθυσιού, άγιο!
όταν αυτό δε θα ήταν παρά για τη μάσκα που μας
χάρισες.
Σε βεβαιώνουμε, μέθοδε!
Δεν ξεχνούμε ότι δόξασες χθες την καθεμιά από
τις ηλικίες μας.
Έχουμε πίστη στο δηλητήριο.
Ξέρουμε να δίνουμε τη ζωή μας ολάκερη κάθε μέρα.


Νάτη η εποχή των Δολοφόνων.

eva είπε...

@Roadartist, δεν τον ενδιέφερε γιατί βρισκόταν αλλού, ανάμεσα σε Ουρανό και Κόλαση, σε μια αγωνιώδη συνεχή αναζήτηση του άγνωστου, του καινούργιου. Όλα έπρεπε να εφευρεθούν από την αρχή, αισθήσεις, έννοιες, ιδέες, για να ανακαλυφθεί αυτή η πολυπόθητη "παγκόσμια γλώσσα" που θα έκανε τον ποιητή προφήτη.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, αρτίστα μου.

Φιλιά :)

eva είπε...

@Κωνσταντίνε, καμία υπερβολή δεν είναι αρκετά υπερβολική για τον Ρεμπώ, αφού ο ίδιος είναι ο ορισμός της υπερβολής και κανένα ποίημά του δεν είναι καλύτερο από τα υπόλοιπα, αφού έγκυται στον αναγνώστη ποιο από όλα θα αγγίξει την δική του ψυχοσύνθεση.
Η ποίηση είναι πάνω απ' όλα προσωπική υπόθεση. Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος αναλύσεις. Δεν υπάρχουν καλά και κακά ποιήματα. Αυτά είναι εσωτερικός διάλογος με τον ποιητή και τον καθέναν από τους αναγνώστες του προσωπικά.

"Τη μέρα τη ζεις αναπόφευκτα
Με την αδυναμία
Που η κάθε βεβαιότητα χαρίζει."

Α. Ρεμπώ

Χαίρομαι που εισέπραξες το έναυσμα να τον αναζητήσεις και σ' ευχαριστώ για το ποίημα που μοιράστηκες. Ούτε κι εγώ θα το αναλύσω. Κάπου διάβασα πως τα ποιητικά του Ρεμπώ είναι από τα κείμενα εκείνα που μοιάζουν με κινούμενη άμμο: δεν μπορείς να πιαστείς από πουθενά. Θα μείνω σ' αυτό, μου φτάνει.

Καλό σου απόγευμα :)

kryos είπε...

Καλησπέρα και πάλι Ευαγγελία μου ..

Με κίνδυνο να φανώ κουραστικός αισθάνθηκα ότι πρέπει να επανέλθω ....

Για μένα τη μεγαλύτερη σημασία δεν έχει ο τρόπος που λες κάτι αλλά τι είναι αυτό που λές .... κι αν αυτό που λες δείχνει ανώτερα συναισθήματα ..... γιατί αυτά είναι που ψάχνει η ψυχή του καθενός μας .... δεν υπάρχει τέχνη που ανυψώνει αν δεν στοχεύει ψηλά......κι αυτό αντικατοπτρίζεται στον τρόπο που ζεις και αλληλεπιδράς .....μία είναι στην ουσία η τέχνη κι αυτή είναι η "τέχνη του να ζεις" .

Φαντάσου κάποιον που πετσοκόβει τη σύντροφό του με αριστοτεχνικό τρόπο και μετά δίπλα στο πτώμα της αφήνει ένα αριστουργηματικό ποίημα στο οποίο με απαράμμιλο τρόπο χειρισμού της γλώσσας μπορεί και μεταδίδει όλο τον πλούσιο εσωτερικό του κόσμο .... θεωρείς ότι αυτό το πράγμα είναι τέχνη ? κι ότι επειδή εγώ θα είμαι εκείνη τη στιγμή μουδιασμένος και δεν θα ξέρω τι με χτύπησε, να θεωρήσω ότι είναι ένα υπέρτατο ον που δεν έχει καμμιά σχέση με μας τους κοινούς θνητούς ?... να θεωρήσω ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να συνεισφέρει στη δική μου ανύψωση ?

Δηλ ο Χριστός ( μιλάω σαν να υπήρξε με ανθρώπινη ιδιότητα και μόνο ) επειδή ο λόγος του ήταν απλός και με μικρές παραβολές θα πρέπει να αισθάνεται δέος απέναντι στον Ρεμπώ και στον κάθε Ρεμπώ ?...ή η μητέρα Τερέζα να αισθάνεται το ίδιο δέος απέναντι στον Άλιστερ Κρόουλυ ?.... τι είναι τέχνη τελικά ?

Έχω ένα πολύ γνωστό μου ζωγράφο αναγνωρισμένο και με πολλές εκθέσεις εδώ και στο εξωτερικό .... να σε πληροφορήσω πως αν μιλήσεις μαζί του είναι κενός από κάθε άποψη .... παρόλη την τεχνική του η μόνη του έγνοια είναι πως να εξοικονομήσει τη δόση του και να πηδήξει καμμιά πιτσιρίκα ...κανένα άλλο προβληματισμό δεν έχει .

Όλοι μπορούν να κρυφτούν πίσω από λέξεις και φράσεις - γρίφους ....το μόνο εύκολο είναι να στολίσεις κείμενα με ψεύτικα στολίδια κι όλοι να αναρωτιούνται για την υψηλή σου νοημοσύνη που δεν θα καταλάβει κανένας ....όλοι θα βλέπουν και κάτι άλλο... αλλά ακόμη και να είσαι έντιμος ως προς την αποτύπωση , δεν πρέπει να έχεις και περιεχόμενο ?

Θέλεις να γεμίσουμε σουρρεαλιστές ζωγράφους ? πάρε 100 άτομα , δώσε τα LSD η οτιδήποτε άλλο παραισθησιογόνο , δώστους πινέλα και μπογιές και βάλε τους να ζωγραφίσουν .... σε πληροφορώ ότι θα φτιάξουν αριστουργήματα καθώς δεν θα υπάρχουν φίλτρα στην επαφή τους με το υποδυνείδητο .... κάνε μια βόλτα σε κέντρα απεξάρτησης και θα δεις πολλά τέτοια .

Θέλω να πω με όλα αυτα , ότι υπάρχει αρρώστια γύρω μας μεταμορφωμένη σε τέχνη .... βάλε ένα λογοτέχνη καταθλιπτικό να σου γράψει ένα κείμενο την στιγμή που σκέφτεται να αυτοκτονήσει ..... σίγουρα εκεί μέσα μπορείς να βρεις κι εσύ τον εαυτό σου με τρόπο που εσύ δεν θα μπορείς να κάνεις ...όλοι έχουμε δύσκολες στιγμές και τέτοια κείμενα εκείνες τις στιγμές νιώθουμε να μας εκφράζουν .... δεν αυτοκτονούμε όμως .... δεν υπάρχει τέχνη που να οδηγεί στην άρνηση της ζωής κατά την γνώμη μου ... υπάρχει όμως άρρωστη λογοτεχνία και μυαλά εγκλωβισμένα σε νοητικούς λαβυρίνθους και δίνες .... κατεστραμμένες ψυχές με υπέροχη τεχνική και έκφραση .... και στο τέλος φτάνουν στο σημείο να αυτοαναιρούνται σε κάθε παράγραφο....είναι χαμένοι και οι ίδιοι μέσα στο μεγαλείο τους.

Με ξένισε λοιπόν στο σχόλιο σου το ότι καμμια φορά δεν αναφέρθηκες στο περιεχόμενο αλλά μόνο στην τεχνική αποκωδικοποίησης της αίσθησης ... δεν είναι αυτό η ζητούμενη τέχνη κατά την γνώμη μου ... δεν είναι τέχνη .....τέχνη είναι να μπορείς να σκύβεις μέσα σου , να ισορροπείς , να εκφράζεις και να φροντίζεις την ψυχή σου ζώντας με αρχές και συνείδηση ...αυτό είναι για μένα η μόνη τέχνη ....και προσωπικά δεν αναγνωρίζω το μεγαλείο κανενός αν δεν με πείσει με τη ματιά του απέναντι στη ζωή ....με την έκφρασή του στη ζωή .... μπορεί να τον διαβάσω αλλά θα λείπει το δέος .

Νομίζω ότι κατά βάθος συμφωνείς μαζί μου .... ποτέ δεν θα ήθελες να παιδιά σου πχ να γνωρίσουν εκφυλισμένη "τέχνη" ακολουθώντας μια αίρεση κι ένα γκουρού όσο "καλλιτέχνης" κι αν είναι ....κι ούτε θα ήθελες φαντάζομαι να γίνουν groopies κανενός συγκροτήματος όπως οι Doors με τις ποιητικές συλλογές του αναγνωρισμένου φίλου μου Μόρισον.

Ελπίζω να μην κούρασα και πάλι καλή μου φίλη ...ξέρω πως με αντέχεις :) ...κι εγώ χαίρομαι να συζητάω μαζί σου .

Καλό βράδυ !!!

Φιλιά !!!

@ Κωνσταντίνος

Έχω διαβάσει Ρεμπώ εδώ και πολλά χρόνια ... μου αρέσει ...επίσης μου αρέσει που αυτά που έγραφε τα στήριξε με τη ζωή του .... το καλύτερο του ποίημα θεωρείται το "μια εποχή στην κόλαση" ...θα το βρεις εδώ " http://poetrybookshop.wordpress.com/2008/07/28/%CE%B1%CF%81%CE%B8%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%81%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%8E-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CF%80%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CF%83%CE%B7/ " αλλά κι εδώ σε μια άλλη μετάφραση " http://www.lexima.gr/lxm/read-1331.html.

Νιώθω δέος ως προς την τεχνική του ..όχι ως προς το περιεχόμενο . :)

Καλό βράδυ και σε σένα .

Ανώνυμος είπε...

Παρακολούθησα τους διαλόγους. Δεν διαφωνώ με κανέναν. Σε κάθε δημιουργημα υπάρχουν πράγματα που ταυτίζεσαι ή όχι, ιδέες, όνειρα, ταξίδια που συναντάς με άλλα μάτια, που αγαπας, αγγίζεις ή αδιαφορείς και που βρίσκεις ή οχι τον εαυτό σου.

Αυτή είναι η τέχνη. Δεν ηρωποιούμε κανέναν, μόνο ταυτιζόμαστε, θαυμάζουμε ή όχι. Αλλά καλό είναι να μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε την μοναδικότητα κάποιων ανθρώπων και να την μελετάμε χωρίς να κρίνουμε αβασάνιστα.

Το σημαντικό είναι να ανοίγουμε ορίζοντες. Και θεωρώ πως οι αναρτήσεις σου αυτό το σκοπό έχουν.

Αλλη μια υπέροχη ανάρτηση. Οχι απαραίτητα για τον συγκεκριμένο, αλλά γιατί μας πας ένα βήμα παραπέρα. Λες "δείτε υπάρχει κι αυτό". Κι αυτό δεν το κάνουμε πολλοί εδώ μέσα. Απλά βολευόμαστε στον μικρόκοσμό μας που θεωρούμε σημαντικό.

Φιλιά

eva είπε...

"Μες στο σκοτάδι στάθηκα ώρα πολλή μονάχος,
γεμάτος τρόμους κι όνειρα που πρώτη φορά τότε
η λυπημένη μου ψυχή στα βάθη της επήρε,
μα η σιγή ήταν άσωστη και το σκοτάδι μαύρο
κι "Ελεονόρα" μοναχά ακούγονταν η ηχώ
από τη λέξη που 'βγαινε απ' τα ανοιχτά μου χείλη."

Αλκοολικός αυτός που το έγραψε. Παθολογικός τζογαδόρος, βίαιος και παρανοϊκός. Και πολύ κοντά στα όρια της νεκροφιλίας.
Το όνομά του Έντγκαρ Άλαν Πόε.

"Είν’ η καρδιά μου ανάκτορο απ’ όχλους ρημαγμένο
μεθούν εκεί, σκοτώνονται, τραβιούνται απ’ τα μαλλιά
μ’ από το στήθος σου άρωμα βγαίνει το γυμνωμένο!
Ω, των ψυχών κακιά πληγή! το θες κι εσύ Ομορφιά!"

Ο εν λόγω δημιουργός ήταν πρώτης τάξεως ρεμάλι, πέταξε την αστική ζωή στα σκουπίδια διεξάγοντας έκλυτο βίο όπου όλα ήταν συνυφασμένα με την βία και την ηδονή.
Σαρλ Μπωντλαίρ λεγόταν.

"Ένας βαθύς, μαύρος ύπνος
πέφτει απάνω στη ζωή μου.
Κάθ’ ελπίδα μου, κοιμήσου.
Κάθε αποθυμιά μου κοίμου.
Τίποτε δεν βλέπω πια,
χάνονται όλα μες στη λήθη
το καλό και το κακό…
Ω, θλιμμένο παραμύθι!
Είμαι σα μια κούνια
που ένα χέρι την κουνάει
στην κρυφή σπηλιά.
Σιωπή!... Μιλιά!..."

Εγκατέλειψε γυναίκα και νεογέννητο παιδί για να περιπλανηθεί σε μέρη εξωτικά με τον εραστή του, σχέση που έληξε μια νύχτα μέθης όπου και τον πυροβόλησε. Μιλάω για τον ίδιο τον εραστή του Ρεμπώ.
Όνομα: Πωλ Βερλαίν.

Όλα γράφτηκαν από ανθρώπους που πέρασαν στην αντίπερα όχθη. Όλα αριστουργήματα. Δεν ζηλεύω τις επιλογές τους, ούτε όμως και τις κρίνω. Παρακολουθώ την πορεία τους από την έμπνευση στη δημιουργία και απολαμβάνω το αποτέλεσμα. Δεν χρειάζεται να γίνουν τα παιδιά μου γκρούπις ή ναρκομανείς και νεκρόφιλοι για να γνωρίσουν την τέχνη των καταραμένων. Το έκαναν εκείνοι γι’ αυτά πριν από αυτά, ώστε να μη χρειαστεί να το κάνουν και αυτά.
Ας μην ξεχνάμε πως ό,τι έκαναν οι καταραμένοι, το έκαναν συνειδητά. Το έκαναν για να σπάσουν τα κοινωνικά δεσμά που τους φυλάκιζαν, για να φτάσουν στο όριο του εαυτού τους, στο τελευταίο σύνορο. Γι’ αυτό και δεν έχουν καμία σχέση με τα κέντρα αποτοξίνωσης που μου περιγράφεις. Δεν ήταν θύματα της κοινωνίας που τους γέννησε, γιατί αντέστρεψαν τους όρους. Κι έτσι έκαναν την κοινωνία θύμα τους. Η κοινωνία είναι που δεν μπορεί να τους καταλάβει και να τους αποδεχτεί. Όχι ότι τους ένοιαζε βέβαια. Δεν θα εγκατέλειπε ο Ρεμπώ τον λογοτεχνικό κόσμο αν τον ένοιαζε. Ούτε ο Μπωντλαίρ την τακτοποιημένη, οικονομικά χαρισάμενη κοινωνική του θέση. Δεν τους ένοιαζε η κοινωνική αποδοχή. Τους ένοιαζε η τέχνη, με τους όρους που έθεταν οι ίδιοι, η χωρίς μάσκες και χωρίς κανόνες. Όροι που έθεσαν τελικά τα θεμέλια για κάτι καινούργιο στην τέχνη, κάτι καινοτόμο. Ήταν ρηξικέλευθοι και δεν το έκαναν από την καρέκλα του γραφείου τους. Κυλίστηκαν στον βούρκο του κοινωνικού περιθωρίου, όχι ως θύματα, αλλά ως ιδεολόγοι. Κι αυτό, από μόνο του, είναι αξιοθαύμαστο. Ως δύναμη χαρακτήρα.
Αυτό θαυμάζει κανείς σε όλα αυτά τα ονόματα. Την καινοτομία που έφεραν στην έκφραση.
Μου λες πως σε ενόχλησε που δεν μιλάω καθόλου για το περιεχόμενο και μένω στα εκφραστικά μέσα. Μα, krye, το περιεχόμενο δεν αλλάζει. Ίδιες είναι οι έννοιες, ίδια τα συναισθήματα. Όταν μιλάς για τον έρωτα, π.χ., το ύψιστο συναίσθημα, ξέρεις πώς αντιδρά ο άνθρωπος σε αυτό. Ξέρεις όλες τις αποχρώσεις του και όλες τις μορφές του: παραδεισένιος, ανεκπλήρωτος, προδομένος, τραγικός, ουτοπικός κ.ο.κ. Δεν αλλάζουν αυτά, όσοι αιώνες κι αν περάσουν. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που θα το αποδώσεις εκφραστικά στο χαρτί. Ίδιες λέξεις για ίδια συναισθήματα, αλλά τόσο διαφορετικά από δημιουργό σε δημιουργό, από ρεύμα σε ρεύμα, από εποχή σε εποχή.
Αυτά αξίζει να τα δει κανείς, στην εξέλιξή τους, όπως αξίζει να ξέρει και όλη την πορεία που ακολούθησε ο κάθε δημιουργός για να φτάσει στο αριστούργημά του. Χωρίς να κριθεί. Μόνο να αναλυθεί. Δεν θα τον κάνω πρότυπο για τα παιδιά μου αν η ζωή του ήταν έκφυλη. Δεν θα υιοθετήσω τις επιλογές του για να οδηγηθώ στο ίδιο αποτέλεσμα. Βλέπω, μελετώ και απολαμβάνω τέχνη. Την δική του τέχνη, αυτή που δημιούργησε κάτω από ακραίες συνθήκες. Όταν δεν υπήρχε κανένα, όπως πολύ όμορφα λες κι εσύ, φίλτρο ανάμεσα σε εκείνον και το υποσυνείδητό του. Αυτό με ενδιαφέρει. Το αποτέλεσμα, ως αποτέλεσμα όμως μιας διαδικασίας.
Ναι, αν κάποιος σκότωνε την γυναίκα του και αμέσως μετά έγραφε ένα αριστούργημα περιγράφοντας τον έρωτά του για κείνη, θα το έλεγα τέχνη. Δεν ξέρεις πώς οδηγήθηκε ως εκεί. Δεν ξέρεις αν του το είχε ζητήσει εκείνη, προκειμένου να απαλλαχτεί από κάποιο προσωπικό της μαρτύριο, και το να την σκοτώσει ήταν η ύστατη αυτοθυσία για κείνον, αφού σκότωνε τον έρωτά του, άρα τον ίδιο του τον εαυτό. Και χίλια άλλα σενάρια που δεν τα ξέρουμε, αλλά και να τα ξέρουμε, δεν δικαιούμαστε να τα κρίνουμε. Οι επιλογές του καθενός είναι επιλογές του καθενός. Όλη αυτή η διαδικασία όμως παρήγαγε ένα αριστούργημα. Αυτό δεν αλλάζει, ούτε μειώνεται η αξία του επειδή κάποιος έφτασε στο όριο του εαυτού του ή στην καταστροφή. Το αριστούργημα παραμένει.
Με τους καταραμένους όμως, δεν είναι το ίδιο. Αυτές οι ακραίες επιλογές έγιναν με πλήρη συνειδητότητα. Για έναν και μοναδικό σκοπό. Να ανακαλύψουν τα όρια του εαυτού τους και μέσα από αυτό τα όρια της τέχνης τους και της τέχνης γενικότερα. Και το κατάφεραν.
Άνοιξαν εκφραστικούς δρόμους και είπαν τα ίδια πράγματα με έναν διαφορετικό, καινούργιο τρόπο. Το πώς έφτασαν ως εκεί είναι μέρος αυτής της διαδικασίας. Δεν μπορούμε να την αποκόψουμε από το αποτέλεσμα, γι’ αυτό και πρέπει να την γνωρίζουμε, προκειμένου να έχουμε την πλήρη εικόνα της τέχνης τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα την υιοθετήσεις κιόλας ως μόττο ζωής. Αλλοίμονο αν γινόταν αυτό. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν μειώνει στο ελάχιστο την αξία του αποτελέσματος.

Καμία συζήτηση για την τέχνη δεν με κουράζει, krye, γι’ αυτό δεν κινδυνεύεις να γίνεις κουραστικός. Χαρά μου να συζητάμε για τέχνη.

Καλή σου μέρα, krye.

Roadartist είπε...

..Ευαγγελία η χτεσινή ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε σένα, ως ανταπόδοση στην εκτίμηση και στο δώρο σου :) Σε ευχαριστώ ξανά (από εχτές έπρεπε να στο είχα πει)..
Καλημέρα σου!

eva είπε...

@Freedula, αυτό ακριβώς προσπαθώ να κάνω. Να ανοίξω ένα παράθυρο σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Να γρατζουνίσω λίγο την επιφάνεια. Για να δούμε τι υπάρχει από κάτω, σε δεύτερο επίπεδο. Ώστε να κατανοούμε τι βλέπουμε και τι διαβάζουμε λίγο περισσότερο.

Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια. Να' σαι καλά.

Φιλιά

maya είπε...

ευαγγελία μου
υπέροχο το 'κείμενο'/debate σου
προς τον κρύο .
(...το διάβασα ΟΛΟ!)

ΚΑΙ συμφωνώ .

touché !



καλημέρα όλοι
χχχχχχχχχχχχχ

"ζαχαρούλα.." είπε...

δεν ήξερα... χαίρομαι που έμαθα!!!

σε ευχαριστώ!!!!

καλημέρες!!

eva είπε...

@Roadartist, δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να αναγνωρίσω την αξία της προσφοράς σου στον χώρο. Να' σαι καλά, καλή μου, έρχομαι να δω.

Φιλιά :)

eva είπε...

@maya, δεύτερο σεντόνι σε δύο μέρες;;;; Σε βλέπω να χαλάς, με μένα που' μπλεξες, και θα το έχω βάρος στη συνείδησή μου!

Χαχα!! Σιγά μην το έχω!!! :)))

Να' σαι καλά, σ' ευχαριστώ.

Πολλά φιλιά :)

eva είπε...

@Ζαχαρούλα, χαίρομαι που χαίρεσαι.

Καλησπέρες! :)

Βασίλης είπε...

Ξεκίνημα

Αρκετά είδα .
Το όραμα αντάμωσα σε όλους τους αιθέρες .
Αρκετά πήρα .
Βόμβος των πόλεων , το βράδυ και στον ήλιο και πάντα .
Αρκετά γνώρισα .
Τις στάσεις της ζωής .
Ω Βόμβοι και οράματα .
Ξεκίνημα μέσα σε καινούργιες αγάπες και θορύβους .

Αρθούρος Ρεμπώ
……………………………………
Αυτό που αξίζει
Είναι την ποίηση να την ζείς
Αν μπορείς, και αν …προλάβεις να την καταγράψεις
Απλά θα φωτίζεις με τα αδιέξοδα σου
Κι άλλους μελλοντικούς «αυτόχειρες» ζωής,…

……………………….
Για μια ακόμα φορά
Η Ανάρτηση σου αυτή ξεχωριστή,…
Ιδιαίτερα γιατί αρκετοί φίλοι σου δεν τον γνώριζαν
Καλημέρα Ευαγγελία

iLiAs είπε...

..εμπλουτισαμε τις γνωσεις μας :)
..και χειρογραφο σημειωμα του Ευαγγελια?? :PP

Καλο σου μηνα :)

Leviathan είπε...

auto akrivos 8a kano !!filia! kalo sou vradi!

eva είπε...

@Βασίλη, το όραμα αντάμωσε σε όλους τους αιθέρες και χωνευτήρι γίνηκαν οι λέξεις.
Σ' ευχαριστώ, Βασίλη, για τα καλά σου λόγια. Πάντα με τιμάς.

Καλή σου μέρα.

eva είπε...

@ilia, το κατά δύναμιν, ilia μου, πάντα στη διάθεσή σου :))

Καλό μήνα και σε σένα :)

eva είπε...

@Leviathan, να' σαι καλά!

Καλή σου μέρα :)

kryos είπε...

:))

Εντάξει λοιπόν .... θα συμφωνήσω ότι είναι αριστουργήματα !!!

Αν θα ήσουν κλεισμένη μέσα σε μια φυλακή κι ερχόμουν επισκεπτήριο , θα ήθελες να σου φέρω τα ποιήματα του Ρεμπώ ή χαρτί και μολύβι ?....πίνακες του Πικάσο ή πινέλα και χρώματα ?

Πιστεύω ότι είναι καιρός να σταματήσουμε να ασχολούμαστε με άλλους ( αυτοί ποτέ δεν θα ασχολιόταν με μας ... ούτε ο ένας θα διάβαζε τον άλλον υπόθέτω ) και να ασχοληθούμε και λίγο με την δική μας την ψυχούλα που ψάχνει κι αυτή τρόπους να ημερέψει και να εκφραστεί .

Προτιμώ να βάλω τα αθλητικά μου και να βγώ για τρέξιμο παρά να βλέπω όλη μέρα σε βίντεο τον Κεντέρη ( που φυσικά είναι γρηγορότερος από μένα αλλά εγώ τρέχω πιο όμορφα :))

Κι αν το ζητούμενο είναι μια ζωή ουσιαστική , ακόμη κι ως κοινωνιολογική μελέτη να τους δω,επί της διαδικασίας ,πάλι με βγάζουν από τον στόχο μου .... η ζωή είναι πιο απλή απ ότι φανταζόμαστε .

Να κλείσω με μια ιστορία της Ανατολής .

Κάποια στιγμή συζητούσαν ένας μοναχός της φιλοσοφίας Ζεν μ ένα καθηγητή πανεπιστημίου που τον επισκέφτηκε ... του έλεγε ο μοναχός πως πολλές φορές η νόηση στέκεται εμπόδιο στο να ζήσεις πραγματικά ...πως δημιουργεί μια ομίχλη γύρω σου που δεν σε αφήνει να απολαύσεις τίποτε .

Ο καθηγητής διαφωνούσε και τότε ο μοναχός πήρε δυο ξυλαράκια και τα τοποθέτησε το ένα κάθετα στο άλλο .

-Τι βλέπεις τον ρώτησε ?

-Ένα Ταυ , απάντησε ο καθηγητής

-Είδες του απαντάει το εμπόδιο ...το Ταυ είναι δημιούργημα της νόησης ... δεν μπόρεσες να δεις τα δυο ξυλαράκια .

Προσωπικά καλή μου φίλη προσπαθώ να μάθω για τη ζωή , την αγάπη και τον έρωτα μέσα από τέτοιες απλές ιστορίες κι από αυτά που αντιμετωπίζω καθημερινά ... θα διαβάζω και τον Ρεμπώ αλλά είναι σαν να παρακολουθώ μια ταινία εποχής ... μου διεγείρει τις αισθήσεις αλλά δεν μπορώ να πάρω τίποτε μαζί μου ...κι ο ίδιος ήταν τόσο μπερδεμένος που στο τέλος της ζωής του αγκάλιασε την εκκλησία ...αυτή που πριν καιρό τον είχε εμπνεύσει τόσο στεκόμενος απέναντί της .

Δεν διαφωνώ μαζί σου αλλά και δεν συμφωνώ :)

Maya μου κι εσύ εναντίον ? :)

Αυτή την φορά δεν μιλάω για κούραση :))

Ένα υπέροχο βράδυ θα σου ευχηθώ !!!

Φιλιά !!!

maya είπε...

@κρύε μου
όχι ΕΝΑΝΤΙΟΝ σου
απλά δεν θέλω να χάνω τα θεία των δημιουργών
επειδή δεν 'έζησαν' με τα πρότυπα
ή τον τρόπο που θέλω εγώ.
-ως ένα σημείο .

έχω παλαιότερα μιλήσει για την θλίψη του μεγάλου δημιουργού

σίγουρα προτιμώ να ζω κι ας μην δημιουργήσω αριστουργήματα
και δυστυχώς η συμπεριφορά του καλλιτέχνη κάπου με επηρρεάζει

για να μην χάνω όμως τα σημαντικά
επικεντρώνομαι στο ΕΡΓΟ και όχι στην ζωή .

γιατί κάπου επηρρεαζόμαστε σίγουρα.
(εννοώ σε έσχατες περιπτώσεις.
νάναι ας πούμε παιδεραστής.
ε, εκεί ας μην δω την ποίηση του.)

αλλά οι δημιουργοί που με συναρπάζουν
μέχρι στιγμής δεν μ'έχουν απογοητεύσει .


αυτά.

δεν είμαι με στρωτό μυαλό .
ελπίζω να βγάζω νόημα.

καλησπέρα σας

κρύε και ευαγγελία μου

χχχχχχχχχχχχχχχχχχχ

Lefki είπε...

Πρέπει να πω πως τώρα έχω βρει καινούριο νόημα στο τραγούδι "Το σαράκι του Ρεμπώ"...
Κατά τα άλλα, τείνω να συμφωνήσω με τον kryo. Η ποίηση, και όλες οι τέχνες, υπάρχουν ή εφευρέθηκαν για να μας διασκεδάζουν, να μας δίνουν έναυσμα και να μας ωθούν στο να ζήσουμε. Το να θεοποιείς κάποιον ποιητή για παράδειγμα, όσο καλός κι αν είναι στην τεχνική του, όσο δυνατά νοήματα και να σου δίνει, είναι άχρηστο αν αυτός δεν σου δίνει αυτό το κάτι που θα σε ωθήσει/παροτρύνει να "πάρεις μπρος".

eva είπε...

@krye, αν μέσα σε κελί κλειστώ κι επίσκεψη έρθεις να μου κάνεις,
χάρη μεγάλη σου ζητώ.
Κράτα γραφίδα και χαρτί να καταγράψω τη γιορτή
μέσα μου λαμπρή που θα’ χουν στήσει
η μοναξιά και η σιωπή.
Κι όταν η έμπνευση σωθεί κι άλλο δεν θα’χει πια να δώσει,
στείλε μου στίχους του Ρεμπώ η φλόγα που’ χε εκείνος στην καρδιά
να με τονώσει
στους ουρανούς του αμέσως θα με κάνουν να πετάξω
και στις αβύσσους του ο νους θα βυθιστεί.
Κι όταν απ’ το ταξίδι αυτό νους και καρδιά χορτάτα
στο αδειανό μου το κελί γυρίσουν πίσω
κράτα μου ξύλινες μπογιές να ζωγραφίσω
πίνακας δεν θα’ βγει απ’ το δικό μου χέρι του Πικάσο
μον’ της φτωχής ψυχής μου η διαδρομή
τρόπους που ψάχνει για να πείσει
τα όνειρά μου να προφτάσω
μήπως και πλάνες οφειλές μου διαγράψω.

Όπως βλέπεις, κρύε, έβαλα πρωί-πρωί τα αθλητικά μου σήμερα.
Κανείς δεν νομίζω ότι είναι υπέρ ή εναντίον σου ή εναντίον μου. Το ότι υπάρχουν διαφορετικές γνώμες και απόψεις πάνω σε ένα θέμα τόσο ρευστό όσο η τέχνη, δείχνει και το πόσο πολυεπίπεδη και πολυσήμαντη είναι ως έννοια. Είναι πολύ υποκειμενικό το πώς θα την αντιληφθεί ο καθένας και πώς θα την μετουσιώσει ως συστατικό στη ζωή του.
Καταλαβαίνω τι λες και χαίρομαι που μου λες πως καταλαβαίνεις τι λέω. Για όλα υπάρχει ο καιρός τους. Ο χρόνος τα χωράει όλα.

Καλή σου μέρα, krye.

eva είπε...

@Maya, βγάζω νόημα και καταλαβαίνω τι εννοείς. Ναι, αν νιώθεις πως πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στα δύο, το έργο θα διαλέξεις φυσικά. Όταν ο δημιουργός δημιουργεί, δεν νομίζω ότι έχει κατά νου τι επίδραση μπορεί να έχει αυτό που κάνει στους γύρω του. Ο πραγματικός καλλιτέχνης δεν το κάνει για τους γύρω του. Είναι εσωτερική ανάγκη. Και ο τρόπος που διαλέγει να το εκφράσει είναι που κάνει τη διαφορά. Εμείς απλά απολαμβάνουμε τα αποτελέσματα.

Καλή σου μέρα, μάγια :)

eva είπε...

@Λευκή, θα έλεγα πως η επίδραση της τέχνης στη ζωή μας ξεπερνά το επίπεδο της απλής διασκέδασης και γίνεται οδηγός. Δεν είναι όλοι οι ποιητές καταραμένοι, απλά έτυχε να ασχοληθούμε αυτή τη φορά μαζί τους, λόγω της ανάρτησης. Δεν είναι όλοι έτσι. Πιάσαμε ένα παράδειγμα έκφρασης που γεννήθηκε κάτω από ακραίες συνθήκες. Δεν κρίνουμε τις συνθήκες. Δεν τις υιοθετούμε στη ζωή μας, αν δεν μας κάνουν. Το μόνο που κάνουμε είναι να τις ενσωματώσουμε στην διαδικασία της δημιουργίας. Ρίχνουμε φως σε όλες τις παραμέτρους... μάλλον σε όσες το επιτρέπουν οι γνώσεις και το ένστικτό μας.
Αν όλοι συμφωνούσαμε με όλους, δεν θα υπήρχε και λόγος να γίνει αυτή η συζήτηση, έτσι δεν είναι;

Σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και για το όμορφο σχόλιό σου.

Καλή σου μέρα :)

kryos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
kryos είπε...

Καλησπέρα καλή μου φίλη ....

Χαίρομαι που η ταπεινή μου ύπαρξη έγινε το έναυσμα για να βάλεις πρωί πρωί τα αθλητικά σου και να μας χαρίσεις ένα τόσο όμορφο ταξίδι λέξεων ... σου υπόσχομαι ότι αυτό θα είναι το τελευταίο μου σχόλιο σ αυτή την ανάρτηση ... είδα όμως για την έκθεση του Πικάσο


"Ρεκόρ επισκεπτών (πάνω από 780.000) έκανε η τριπλή έκθεση που διοργανώθηκε στη Γαλλία από την Ένωση Εθνικών Μουσείων στο Γκραν Παλαί και σε συνεργασία με τα μουσεία του Λούβρου, του Πικάσο και του Ορσαί. Η έκθεση εστιαζόταν αποκλειστικά στην συγκριτική μελέτη του έργου του Πικάσο απέναντι στους μεγάλους ζωγράφους του παρελθόντος που τον επηρέασαν."

και δεν μπορώ να συγκρατηθώ να μεταφέρω ένα απόσπασμα από συνέντευξή του.

"Στην τέχνη ο λαός δεν αποζητά πλέον την ανακούφιση και την εξύψωση. Αλλά οι λεπτεπίλεπτοι, οι πλούσιοι, οι αργόσχολοι αναζητούν το καινούριο, το παράδοξο, το πρωτότυπο, το ασυνήθιστο, το σκανδαλώδες. Και εγώ, από τον κυβισμό και έπειτα, ικανοποίησα τους σοφούς και τους κριτικούς με όλες τις ευμετάβλητες σαχλαμάρες που μου έρχονταν στο κεφάλι, και όσο λιγότερο με καταλάβαιναν τόσο περισσότερο με θαύμαζαν. Με το να διασκεδάζω με αυτά τα παιχνίδια, αυτές τις κουταμάρες, αυτές τις σπαζοκεφαλιές, έγινα διάσημος και μάλιστα πολύ γρήγορα. Και η διασημότητα για ένα ζωγράφο σημαίνει πωλήσεις, κέρδη, περιουσία, πλούτη. Και σήμερα, όπως ξέρεις, είμαι διάσημος, είμαι πλούσιος. Αλλά όταν βρίσκομαι μόνος με τον εαυτό μου δεν έχω το κουράγιο να θεωρούμαι καλλιτέχνης με τη μεγάλη και την παλιά ονομασία της λέξεως. Αυτοί ήταν μεγάλοι ζωγράφοι: ο Τζιότο, ο Ρέμπραντ, ο Τισιάνο, ο Γκόγια. Δεν είμαι παρά ένας κοινός σαλτιμπάγκος που κατάλαβε το πνεύμα των καιρών του και εξάντλησε όσο μπορούσε καλύτερα τη βλακεία, τη ματαιοδοξία, τη φιλοχρηματία των συγχρόνων του. Είναι πικρή η εξομολόγησή μου, πιο θλιβερή απ' όσο φαίνεται, αλλά έχει τη χάρη να είναι ειλικρινής.
Π. Πικάσο"

Μακάρι όλοι αυτοί οι 780.000 επισκέπτες να φοράνε συχνά τα αθλητικά τους παπούτσια και να βγαίνουν για τρέξιμο .

Ένα όμορφο βραδάκι θα σου ευχηθώ !!!

Μάλιστα σκέφτηκα να βάλω κι εγώ τ αθλητικά μου και ν αναρτήσω ποίηση ...λες να το τολμήσω ? :))

Φιλιά !!!

@ Maya μου το ξέρω ότι δεν είσαι εναντίον μου :)..μου ξέφυγε εκείνη την στιγμή .

Μια χαρά σε κατάλαβα ...πολύ όμορφα τα λες ... και σαν καλλιτέχνης ξέρεις κι εσύ τη χαρά της δημιουργίας .

Ένα όμορφο βραδάκι από εδώ θα σου ευχηθώ !!

@ Λευκή ... καλησπέρα !!

Εσύ τείνεις να συμφωνήσεις μαζί μου ...εγώ συμφωνώ σε όλα :_

Καλό βράδυ !!!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Κοίταξε να δεις Ευαγγελία μου που ήρθα την πιο κατάλληλη στιγμή!

Δεν έχω πολύ ώρα που γύρισα απέξω...
Καθώς ερχόμουν, μέσα στο λεωφορείο, έκανα την εξής σκέψη: "και τελικά γιατί δεν κρατάμε τα 'αριστουργήματά' μας για τον εαυτό μας και έχουμε την ανάγκη να τα αποκαλύψουμε; Είναι η ματαιοδοξία τελικά; Γιατί οι καλλιτέχνες κοινοποιούν τα έργα τους;"

Μια άρνηση νομίζω πως με διακατείχε και με προλημάτιζε.

Και τελικά χαμογέλασα...
Ο καθένας είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος και βλέπει το ουράνιο τόξο με τα δικά του μάτια, το αποτυπώνει με την δική του γραφίδα το "βαδίζει" με τα δικά του αθλητικά παπούτσια που είπε κι ο αγαπημένος μου Ηλίας, αλλά όλοι στο τέλος βλέπουμε το ίδιο ουράνιο τόξο. Γιατί λοιπόν να μην ακούσουμε, διαβάσουμε και δούμε τα πινέλα, τη γραφίδα και το βάδισμα του καθενός μας; Κάποιοι χαρισματικοί άνθρωποι έχουν το ταλέντο να το αποδώσουν με τον δικό τους τρόπο και να το δημοσιοποιήσουν, κάποιοι άλλοι όχι, όμως αυτοί οι άλλοι που δεν μπορούν, αυτοί είναι που πολλές φορές δίνουν το ερέθισμα στους καλλιτέχνες. Γιατί αγαπημένε μου Ηλία λες πως "αυτοί ποτέ δεν θα ασχολιόταν με μας ... ούτε ο ένας θα διάβαζε τον άλλον υπόθέτω"; Είναι λάθος, κι επειδή ακριβώς ασχολούνται με εμάς δημιουργούν όλα όσα δημιουργούν.

Κι εγώ πολλές φορές με αμφισβήτησα, τι κάθομαι και γράφω, για ποιον τα γράφω, τι αηδίες είναι όλες αυτές που σας λέω και σπαταλώ το χρόνο σας κι εσείς περνάτε από εμένα...

Δεν είμαι καλλιτέχνης, ούτε συγγραφέας, μα όπως κι εγώ έτσι κι ο Π. Πικάσο, θα αυτοαναιρεθεί.

Χρειαζόμαστε... ΤουΣ χρειαζόμαστε, γιατί παραδειγματιζόμαστε, συγκινούμαστε, και είναι όμορφο να βλέπουμε μια πορεία παράλληλη στην δική μας.

Το περιεχόμενο... το περιεχόμενο είναι ακριβώς όσα ξέρω, βλέπω κι ακούω είτε για την τέχνη του, είτε για την ζωή του, γιατί ακόμη και η πιθανή έκφυλη ζωής τους κι αυτή μου αποκαλύπτει.

Και μην ξεχνάμε πως πολύ άνθρωποι δεν μπορούν να δουν ούτε με τα δικά τους μάτια. Γιατί λοιπόν να μην τους δανείσουμε τα δικά μας γυαλιά μέχρι να αναπτυχθεί η όρασή τους;

Κατανοώ τα όσα γράφτηκαν και από τις δύο πλευρές, τα αποδέχομαι κιόλας, αλλά αυτό που με κρατάει και πορεύομαι, κι εγώ κι όλοι μας, είναι το δάχτυλο των άλλων που μου δείχνουν ποια θέλω να ασπαστώ και ποια όχι. Η ευγνωμοσύνη και ακόμη περισσότερο η εκτίμηση προς τους άλλους, ακόμη κι αν αυτοί γίνονται τάση και ρεύμα για τους πολλούς, δεν πρέπει να σταματά.

Γιατί η ζωή δεν είναι μόνο ο δικός μας δρόμος, μόνο τα δικά μας αθλητικά παπούτσια. Μα είναι και του συνοδοιπόρου μου από τα δεξιά, που φορά ένα πανάκριβο ζευγάρι που μου σηκώνει το κεφάλι και με ωθεί στο να μοχθήσω περισσότερο, για να το αποκτήσω κι εγώ. Μα είναι και του συνοδοιπόρου μου από τα αριστερά που φορά ένα ζευγάρι τριμμένα παπούτσια με λάσπες, που μου σκύβει το κεφάλι και μου καλλιεργεί την ταπείνωση. Και τα δύο είναι αναγκαία και ζωτικά για να πάμε μπροστά στην καλλιέργεια του νου, της ψυχής και του σώματος, όσο και του πολιτισμού.

Έχω κι άλλα πολλά να πω... μα δεν θα καταχραστώ άλλο τούτο το χώρο.

Ευαγγελία μου, πραγματκά τον Ρεμπώ δεν τον ήξερα, μου κίνησες το ενδιαφέρον και με την πρώτη ευκαιρία θα τον ψάξω.

Σε φιλώ γλυκά και σε καληνυχτώ!

eva είπε...

@Krye, όταν έγραφα πως ο τρόπος που εισπράττεται η τέχνη από τον καθένα είναι προσωπική υπόθεση, συμπεριλάμβανα και τους καλλιτέχνες. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Δεν έχουν όλοι τα ίδια φίλτρα και τα ίδια κριτήρια. Η δήλωση του Πικάσσο ξενίζει γιατί έρχεται από έναν δημιουργό. Όταν ο ίδιος ο δημιουργός διατυμπανίζει ότι είναι ο εκμεταλλευτής της τέχνης του, όταν το παραδέχεται δημόσια πως ό,τι κάνει το κάνει για τη δόξα και για τα χρήματα, τι μπορείς να εισπράξεις από εκεί; Το αποτέλεσμα, που είναι η τέχνη του, αποδεικνύεται προϊόν μιας κάλπικης, τυχοδιωκτικής διαδικασίας. Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι καλλιτέχνες καθοδηγούνται από υστερόβουλα κίνητρα.
Ίσως όμως πάλι, όταν έφτιαχνε αυτά που έφτιαχνε να ήταν σε θέση να καταλάβει πως κάποια στιγμή στην πορεία του θα έμπαινε σε λάθος μονοπάτι γιατί ήταν στη φάση της δημιουργίας, όχι της αναγνώρισης, ακόμη πάλευε να βρει την εικαστική του ταυτότητα, κάτι που τον οδήγησε σε ένα ολοκαίνουργιο καινοτόμο εικαστικό ρεύμα, τον κυβισμό. Από κάποιο σημείο και μετά, όταν είδε ότι "πουλάει", το εκμεταλλεύτηκε. Όμως, πόσο αρνητικοί μπορούμε τελικά να παραμείνουμε με έναν καλλιτέχνη που, ναι μεν εκμεταλλεύεται την τέχνη του, όμως εκμεταλλεύεται τον δικό του θησαυρό, αυτόν που δημιούργησε με τα χέρια του και με την έμπνευσή του;
Από την άλλη, δεν είναι απαραίτητο, επειδή ένα έργο έχει ζωγραφιστεί από τον Πικάσσο, ότι θα πρέπει να μου αρέσει κιόλας. Δεν μας μιλούν όλα τα έργα το ίδιο. Μπορεί να μου μιλήσει το έργο κάποιου αφανούς και άσημου καλλιτέχνη. Από εδώ μέσα, ας πούμε. Έχω δει εικαστικές δημιουργίες κι έχω διαβάσει κείμενα που με έχουν αφήσει άλαλη. Έχει σημασία που δεν τον λένε Πικάσσο ή δεν την λένε Γουλφ; Σε εμένα κατάφερε να μου μιλήσει, άρα για μένα θεωρούνται καλλιτέχνες.
Το ότι μου αρέσει η τέχνη, δεν με κάνει επίσης αυτόματα κι εμένα καλλιτέχνη. Το ότι θαυμάζουμε την επίδοση κάποιων μεγάλων αθλητών, δεν μας κάνει πρωταθλητές, όσο και να μας αρέσει ως ιδέα. Δεν θα φορέσουν όλοι αθλητικά μετά την έκθεση του Πικάσσο, γιατί δεν θα έχουν όλοι την όρεξη, την αντοχή, το ταλέντο, τις ικανότητες και την αφοσίωση που απαιτούνται για κάτι τέτοιο. Δεν θα τους επηρεάσει όλους το ίδιο, γιατί το πώς εισπράττεται η τέχνη από τον καθέναν και το πώς επηρρεάζει επιλογές, χαρακτήρα, κοσμοθεωρία, αισθητική, φιλοσοφία, όλα είναι προσωπική υπόθεση. Θα διαφωνήσω με την δήλωση του Πικάσσο ότι ο λαός δεν αποζητά την ανακούφιση και την εξύψωση στην τέχνη. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτό ακριβώς είναι που αποζητά. Τα υπόλοιπα αφορούν όσους προσπαθούν να καταξιωθούν και κοινωνικά και ως μονάδες μέσα από "in" επιλογές που θα τους αυτοεπιβεβαιώσουν και θα τους δώσουν την αξία που δεν έχουν.

Φυσικά, και να το τολμήσεις, Ηλία, γιατί ξέρω πως ό,τι γράψεις θα είναι αληθινό κι αυτό είναι τελικά που μετράει στην τέχνη. Να βγαίνει από μέσα σου ως ανάγκη και να είναι αληθινό.

Καλό σ/κ, φίλε μου :)

eva είπε...

@Καναρινένια μου, μου θύμισες την θεωρία της μεσότητας του Αριστοτέλη, εκεί, ανάμεσα στα δύο άκρα, είναι που βρίσκεται η αρετή. Υπάρχει ο χρόνος για όλα. Χρόνος για έμπνευση, χρόνος για δημιουργία. Δεν είναι όλες οι στιγμές ίδιες και δεν αναζητούμε πάντα το ίδιο πράγμα. Ακόμη και ο δημιουργός χρειάζεται την έμπνευση, ό,που κι αν αυτή υπάρχει. Μέσα από τα έργα ο δημιουργός βρίσκει εργαλεία να εκφραστεί και ο απλός άνθρωπος ερεθίσματα να τον ευαισθητοποιήσει. Εισπράττει αυτά που ήδη έχει μέσα του, με καλύτερη εστίαση και από μια άλλη οπτική γωνία. Και είναι καλό να βλέπεις ένα θέμα από πολλές οπτικές γωνίες. Διευρύνεται η κρίση σου και καταλήγεις σ' αυτό που εκφράζει εσένα προσωπικά. Κι αν έχεις ανάγκη να το εκφράσεις, φοράς τα αθλητικά σου... και το εκφράζεις.

Σ' ευχαριστώ πολύ για τις σκέψεις που κατέθεσες.

Καλό σ/κ, γλυκιά μου :)