23.1.09

Ζωή σαν τριαντάφυλλο


Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μπορούν να μείνουν αδιάφοροι στην ανακάλυψη μιας κρυφής και άγνωστης ερωτικής αλληλογραφίας, πόσο μάλλον όταν αυτή αφορά διάσημα ονόματα που έχουν αφήσει ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στον χώρο της τέχνης.

Ο λόγος για την βραχύβια αλλά παθιασμένη και μέχρι πρόσφατα άγνωστη σχέση μεταξύ της Εντίθ Πιαφ και του Δημήτρη Χορν. Οι δυο τους συναντήθηκαν σε ένα ρεσιτάλ που έδωσε η Πιαφ σε μια επίσκεψή της στην Αθήνα, στο Θέατρο Κοτοπούλη στις 18 Σεπτεμβρίου 1946. Για κείνη ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Για κείνον, μάλλον όχι. «Σε αγαπώ, όπως δεν έχω αγαπήσει κανέναν, Τάκη, μην ραγίσεις την καρδιά μου», έγραφε ύστερα από την συνάντηση που είχαν στην Αθήνα. Τον καλεί απεγνωσμένα να πάει μαζί της στο Παρίσι, αλλιώς θα έμενε εκείνη στην Αθήνα, εγκαταλείποντας για κείνον την καριέρα της.

Ο Χορν γοητεύεται από το «πάθος της γυναίκας που τα δίνει όλα, δεν κάνει παιχνίδια, είναι ευθύτατη». Ιδιαίτερα προσωπική και φλογερή, η επιστολή της 31χρονης τότε γαλλίδας ερμηνεύτριας προς τον 25χρονο ζεν πρεμιέ δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης των συναισθημάτων που έτρεφε για εκείνον. «Επιστρέφοντας από το ταξίδι μου στην Αθήνα έλαμπα, και αυτή η λάμψη οφείλεται σ΄ εσένα, έρωτά μου...Μην αφήσεις την καρδιά μου να πεθάνει! (...) Ξέρω ότι είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα. (...) Σε περίπου πενήντα μέρες θα επιστρέψω στην Αθήνα,την οποία αγαπώ πλέον όσο και το Παρίσι».
Τα αισθήματά της για τον Δημήτρη Χορν φαίνεται πως έμειναν χωρίς ανταπόκριση. Ο Πέτρος Βέργος δήλωσε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν»: «Δεν θα μάθουμε ποτέ πώς ένιωθε ο Χορν για την Πιαφ, αλλά με το τυφλό τους πάθος αυτά τα χειρόγραφα αποδεικνύουν ότι ήταν κεραυνοβόλος έρωτας για την Πιαφ».

Μια σπάνια γυναίκα, με ύψος μόλις 1,47, αλλά με τέτοια δυναμική παρουσία που εξαφάνιζε όλους όσους βρίσκονταν δίπλα της, χωρίς μάρκετινγκ και διαφημιστικά κόλπα, η Εντίθ Πιαφ, το «σπουργιτάκι» κατάφερε να αναδειχτεί ως η σημαντικότερη και δημοφιλέστερη γαλλίδα τραγουδίστρια, καθαρά χάρη στο ταλέντο και το ανεξάντλητο πάθος της.

Γεννήθηκε στις 19 Δεκεμβρίου 1915. Λίγες εβδομάδες μετά τη γέννησή της, εγκαταλείπεται από τη μητέρα της και μεγαλώνει με τη γιαγιά της, ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής στη Νορμανδία. Σε ηλικία 4 ετών η Edith αρρωσταίνει και τυφλώνεται. Η όρασή της επανέρχεται δύο χρόνια αργότερα.

Στα δέκα της αρχίζει να τραγουδάει στους δρόμους, παρόλο που ο πατέρας της, ακροβάτης του δρόμου, ήθελε να ακολουθήσει την δική του καριέρα. Το ταλέντο της μικρής Εντίθ όμως κρυβόταν στη φωνή και όχι στο κορμί της.

Το πρώτο της συμβόλαιο έρχεται όταν συναντά τον Louis Leplee, διευθυντή ενός παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία, ο οποίος μαγεύεται από τη φωνή της. Αυτός την βαπτίζει για πρώτη φορά «Mome Piaf» (μικρό σπουργίτι), με το οποίο θα μείνει και γνωστή στην ιστορία του τραγουδιού. Το 1935 βγάζει τον πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα ο μέντοράς της δολοφονείται. Ο δρόμος όμως προς την δόξα έχει ήδη χαραχτεί.

Κατά τη διάρκεια του 2ου Π.Π. δίνει κονσέρτα για αιχμαλώτους πολέμου και βοηθάει πολλούς γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Είναι 23 χρονών και ήδη έχει γίνει μεγάλη βεντέτα. Η πρώτη της ταινία θριαμβεύει. Η μία επιτυχία διαδέχεται την άλλη, όπως ακριβώς και οι σύντροφοι στη ζωή της. Στα 30 της ερωτεύεται τον Yves Montand και αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Η ίδια θα γράψει περίπου 80 τραγούδια, ανάμεσά τους και το πασίγνωστο «La Vie En Rose», που στην αρχή είχε περάσει απαρατήρητο.

Ο ξαφνικός θάνατος του συντρόφου της Marcel Cerdan, βασιλιά του μποξ, σε αεροπορικό δυστύχημα, την βυθίζει σε βαθιά κατάθλιψη, από την οποία δεν συνέρχεται ποτέ. Το 1951 βιώνει δύο σοβαρά τροχαία, τα οποία αχρηστεύουν την ήδη βεβαρημένη της υγεία. Παίρνει μεγάλες ποσότητες μορφίνης για να αντέχει τους αφόρητους πόνους, συνδυάζοντάς την με αλκοόλ. Παράλληλα με το προσωπικό της γολγοθά, της απώλειας και πόνου, συνεχίζει να ηχογραφεί τραγούδια με μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Piaf. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.

Σ΄ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του ’50, καταρρέει επάνω στην πίστα και η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Αυτό όμως δεν πτοεί την Edith η οποία συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευμένη όμως από μια νοσοκόμα για να της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non Je Ne Regrette Rien» του Charles Dumont και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρικλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό και τον παντρεύεται το 1962. Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.
Η Edith Piaf σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Jean Cocteau, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse απο κίρρωση. Ο Théo Sarapo μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της την σωρό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Θάβεται σε 3 μέρες στο παρισινό κοιμητήριο Père Lachaise.
***

Το μικροκαμωμένο σπουργιτάκι, έδειξε στην πράξη πως ήξερε πώς επιβιώνουν στα δύσκολα. Ο έντονος ερωτισμός που ανέδυε προκάλεσε τη λατρεία πολλών ανδρών της εποχής της. Δύο ήταν οι πυλώνες στους οποίες στήριξε το οικοδόμημα του χαρακτήρα της: τη φαντασία και τον έρωτα. Αυτά της έδιναν την δύναμη να ζήσει κάθε στιγμή στο έπακρο, πιθανόν και να μυθοποιήσει την ίδια της τη ζωή, έχοντας την ψευδαίσθηση πως ζούσε σε ένα όνειρο. Αυτή η ψευδαίσθηση ήταν ο δικός της τρόπος να δημιουργεί, να εκφράζεται, να λειτουργεί καλλιτεχνικά. Αγαπούσε και ζούσε από την φαντασίωση της αγάπης του άλλου. Για κείνη, ο έρωτας ήταν το οξυγόνο της, η επιβεβαίωση ότι ζει, ότι υπάρχει. Γι’ αυτό και έκανε τα πάντα για να έχει συνεχώς αυτό το αίσθημα μέσα της. Όταν έπαψε να υπάρχει, έπαψε να υπάρχει και η ίδια.

Δυστυχώς για την Edith Piaf,ο έρωτάς της για τον Χορν δεν βρήκε ανταπόκριση είτε επειδή ο Χορν ήταν 6 χρόνια μικρότερός της είτε επειδή ο καθένας τους βρισκόταν σε κάποια άλλη σχέση όπως ανάφερε ο Πέτρος Βέργος - δημοπράτης και συλλέκτης έργων τέχνης. Μάλιστα, χαριτολογώντας είπε στο πρακτορείο Reuters: "Καμιά γυναίκα δε μου είπε ποτέ τέτοια λόγια!". Έμεινε ωστόσο το υπέροχο δείγμα της ερωτικής τους αλληλογραφίας, μια τετρασέλιδη επιστολή με ημερομηνία 20/9/1946, γραμμένη με γαλάζιο μελάνι από το χέρι της μεγάλης τραγουδίστριας.

Η επιστολή δημοπρατήθηκε στις 16/1/09 στο ξενοδοχείο Athens Plaza έναντι του ποσού των 1.500 ευρώ. Αγοράστηκε από τον στενό συνεργάτη του Χορν Θεοδόση Ισαακίδη, ο οποίος και επιμελείται του αρχείου του και θα εκτίθεται ως την Κυριακή 1η Φεβρουαρίου στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο πλαίσιο της έκθεσης για τα 10 χρόνια από τον θάνατο του Δημήτρη Χορν.


28 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Υπέροχο κείμενο γραμμένο για μια υπέροχη γυναίκα και μια συγκλονιστική φωνή.Τους φαντάζεστε να τραγουδούν μαζί;Χόρν και Piaf;Θα ήταν το ντουέτο του αιώνα..

iLiAs είπε...

..και στα δικα μας οι λευτεροι :)

Καλο βραδυ Ευαγγελια :)

faraona είπε...

Πωπω καταπληκτικη η αναρτηση Ευαγγελία ...σαν παραμύθι αλλης εποχης ...

με συνεπήρε...
καλα η κυρία ηταν φυσιογνωμία οχι αστεια ...τι να λέμε τωρα...


φιλια Ευαγγελία μου ευχαριστω

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση για ακόμα μια φορά. Προκαλεί δέος όλο αυτό που έρχεται στο φως από τέτοιες μορφές. Πολιτισμός σημαίνει έρωτας για την τέχνη και τέχνη για τον έρωτα. Ακριβώς αυτο!

Σταλαγματιά είπε...

Δεν ξέρω γιατί μου φάνηκε τόσο περίεργο το γεγονός.
Ϊσως γιατί η Εντιθ θα μπορούσε να είχε όποιον άντρα θα επέλεγε και αναρωτιέμαι γιατί επέλεξε το Χορν.
Δεν αμφισβητώ την γοητεία του μα μου κάνει εντύπωση ο τρόπος που τον ξεχώρισε.
Είχα δει σε ταινία την ζωή της και φυσικά δεν αναφέρθηκε καθόλου στο γεγονος.
Παρόλα αυτά μοιάζει με παραμύθι ή με ρομαντική Αμερικάνικη ταινία !!

Καλό βράδυ Ευαγγελία μου

eva είπε...

@carpe diem, υπέροχη σκέψη. Χορν και Πιαφ μαζί... δυναμίτης θα ήταν.
Σ' ευχαριστώ πολύ για το πέρασμα και για το όμορφο σχόλιο, όμως όχι πληθυντικοί, εντάξει; :)

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@ilia, άντε να μπαίνεις σε σειρά!

Καλό σ/κ, Ηλία :)

eva είπε...

@faraona, έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες... σαν παραμύθι. Σαν ψέματα. Σαν όνειρο. Γι' αυτό και δεν ξεπερνιούνται όταν φτάνουν σε άδοξο τέλος. Γι' αυτό κι οι ραγισμένες καρδιές.

Καλή σου μέρα, φαραώνα μου :)

eva είπε...

Πες τα @freedula μου, και ξαναπές τα!!! Πες τα να μην τα ξαναπώ. Δεν νοείται το ένα χωρίς το άλλο. Μα, τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβουμε; Όχι, πες μου. Τόσο δύσκολο είναι; :))

Φιλιά, καλή μου freedula :)

eva είπε...

@Anastasia, υπάρχουν πολλές καρδιές που ρωτούν ποιον θα αγαπήσουν; Ό,τι θέλει δεν κάνει; Τι την νοιάζει αν θα αντέξεις εσύ ή όχι; Όχι εσύ, Αναστασία, όλοι εννοώ.
Στην ταινία δεν αναφέρθηκε γιατί η ανακάλυψη της σχέσης τους έγινε πολύ πρόσφατα και ήταν έκπληξη για όλους. Για να την τραβήξει ο Χορν, κάτι είδε που δεν είδαν οι υπόλοιποι και έγινε η σύνδεση. Πολύ θέλει; Γι' αυτό λέγεται κεραυνοβόλος. Θέμα τύχης; Μοίρας; Σύμπτωσης; Συγκυρίας; Ποιος ξέρει. Και τι γούστο θα είχε να τα ξέραμε και όλα, εδώ που τα λέμε. Συστατικό του δεν είναι και το μυστήριο;

Πολλά φιλιά, γλυκιά Αναστασία :)

Margo είπε...

Πολύ καλό το αφιέρωμα για την Πιαφ και γι αυτή την άγνωστη σχέση της με το Χορν. Και οι δύο πολυαγαπημένοι. Κράτησα το κείμενό σου στο αρχείο. Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις.

melian είπε...

Εξαιρετική ανάρτηση!
Είχα διαβάσει αρκετα για τη ζωή της Πιαφ, αλλά εδώ βρήκα κι άλλα στοιχεία που δε γνωριζα.
Να εισαι καλά!

Καλό Σαββατοκυριακο!

Artanis είπε...

Είδα την ταινία αλλά στεναχωρήθηκα με την δημοπρασία του γράμματος...Τουλάχιστον έπεσε σε καλά χέρια...
Καλημέρα από ΝΖ...

Talisker είπε...

Tι αναρτηση !
δεν ειχα ιδεα γι αυτον τον ερωτα!
και ποσο δικιο εχεις Εβανζελι
κανεις δεν μενει ασυγκινητος απο μια ερωτικη αλληλογραφια ή εναν ανεκπληρωτο ερωτα

και ειδικα στους δημιουργους
αυτο που με συγκινει πιο πολυ ακομα και απο το ιδιο το εργο
ειναι η παρουσια αυτου που το εμπνεει..
συχνα διαβαζω κατι και σκεφτομαι ποιο τυχερο πλασμα αγριεψε ή γαληνεψε ενα αξιο χερι η μια ουρανια φωνη.

σε φιλω!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Λατρεμένη η Edith Piaf! Κάποια στιγμή είχα βάλει στο ιστολόγιο μου να παίζει το "La Boheme"...

Δεν γνώριζα για τον Χορν , μα ο ερωτισμός της είναι έκδηλος στα τραγούδια της.

Μου άρεσε ο τίτλος που διάλεξες, "Ζωή σαν τριαντάφυλλο" κι αναρωτιέμαι γιατί μια τέτοια ζωή έχει πάντοτε ένα "λαβωμένο" τέλος; Ίσως είναι το τίμημα θα μου πεις... και δίκιο θα 'χεις!

Μια ακόμη υπέροχη ανάρτηση, όπως πάντα άλλωστε!

roadartist είπε...

Ο Χορν, μοναδικός άντρας ..ξεχωριστός ηθοποιός..
Και τι να πούμε για την Edith Piaf??? Μεγαθήρια.. Ιερά Τέρατα.. και άκρως ερωτεύσημοι ..και οι δύο.. τα λόγια είναι περιττά.. Πολύ όμορφη ανάρτηση Ευαγγελία! Να είσαι καλά, μπράβο!

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Για άλλη μια φορά έγραψες όλα όσα έπρεπε να ειπωθούν. Η τραγικότητα της προσωπικής της ζωής καθρεφτίζονταν στην ερνηνεία της. Ένα τέτοιο πλάσμα δεν θα μπορούσε παρά μόνον απελπισμένα να ερωτευθεί και ν' αγαπήσει. Όλη της τη ζωή ένας έρωτας ακολουθεί γιατί μόνον έτσι μπορεί να τραγουδήσει και να βγάλει το πάθος, με απλό αλλά δραματικό ύφος. Η βραχνή τρυφερή φωνή της με τραγικούς αρμονικούς την έκαναν αγαπητή σε όλους. Ο πρώτος που την ύμνησε ήταν ο Μωρίς Σεβαλιέ μια και υπήρξε ακροατής στην πρώτη της δημόσια εμφάνιση.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Ευαγγελία μου.









αλλάδραματικό

eva είπε...

@Margo, πολυαγαπημένοι κι οι δυο τους, γι' αυτό και έκανε αίσθηση η ανακάλυψη της ερωτικής επιστολής.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για το πέρασμά σου.

Καλή εβδομάδα :)

eva είπε...

@Melian, σ' ευχαριστώ γλυκιά μου πολύ.

Καλή εβδομάδα :)

eva είπε...

@Artanis, καταλαβαίνω τι λες. Όταν όμως πρόκειται για κάτι που αφορά σημαντικές προσωπικότητες που έχουν επηρεάσει με τη δουλειά τους κόσμο, τότε αλλάζει το πράγμα. Μπορεί να είναι ερωτική η επιστολή, όμως από τη στιγμή που προσθέτει στοιχεία άγνωστα σε εμάς, το πώς λειτουργούσε δηλαδή συναισθηματικά και το πώς το μετουσίωνε σε τέχνη, παύει να είναι απλά ένα προσωπικό αντικείμενο. Αποκτά ιστορική πλέον σημασία. Γίνεται τεκμήριο προς ανάλυση και έρευνα. Νομίζω ότι πήγε σε καλά χέρια.

Καλή σου μέρα, αρτανάκι μου :)

eva είπε...

Αχ, βρε @τάλι μου... εγώ γιατί σ' αγαπάω νομίζεις; Ακριβώς τις σκέψεις μου περιέγραψες. Είναι η διαδικασία που λέω. Το είναι κάτω από το φαίνεσθαι. Το πώς φτάνει ένας καλλιτέχνης από τη σύλληψη στην εκτέλεση. Το έναυσμα που το ξεκινάει όλο αυτό. Τι γούστο έχει να βλέπεις και να ακούς, χωρίς να γνωρίζεις τι έχει προηγηθεί; Πώς έγινε αυτό που εισπράττεις, ώστε να καταλαβαίνεις και τι πραγματικά εισπράττεις. Υπάρχει τέχνη χωρίς έμπνευση; Υπάρχει έμπνευση χωρίς συναίσθημα; Αλυσίδα είναι όλα αυτά. Κρίκοι ενωμένοι.

Να' σαι καλά, Τάλι μου.

Πολλά φιλιά :)

eva είπε...

@Καναρινένια μου, εξαρτάται από το τι εννοείς λαβωμένο τέλος. Υπάρχουν πολλών ειδών θάνατοι. Αυτοί που βιώνουμε κάθε μέρα και γίνονται το μαρτύριό μας και αυτοί που βιώνουμε μια φορά και γίνονται η λύτρωσή μας. Ίσως αυτό το δεύτερο λαβωμένο τέλος να δίνει και ουσία σε ό,τι έχει προηγηθεί.

Λέμε τώρα :)

Φιλιά, γλυκιά μου :)

eva είπε...

@Roadartist, ναι, τα λόγια είναι περιττά όταν έχεις να κάνεις με τέτοια μεγέθη.
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Καλή εβδομάδα :)

eva είπε...

@Σοφία, έχεις απόλυτο δίκιο. Για κάποιους ο έρωτας είναι η βασική, η απόλυτη κινητήρια δύναμη που τους ωθεί στο να δημιουργούν τέχνη, αφού στην ουσία του είναι αρχέγονη ενέργεια που μας ξεπερνά.. άπιαστο πουλί κι εμείς στο κυνήγι του... Όλοι μπορούσαν να το δουν, εκτός από το αντικείμενο του πόθου της. Δεν έχει κι αυτό μια τραγικότητα; Τόση ενέργεια, τόσο πάθος και να πηγαίνουν τελικά χαμένα; Να οδηγούν στην απογοήτευση, ακόμα και στην καταστροφή; Θα μου πεις, οφελείται η τέχνη. Όσο πιο ακραία τα συναισθήματά σου, τόσο πιο αληθινή η τέχνη σου. Τώρα, αν δεν μένει τίποτα από σένα στο τέλος κι αν αξίζει τελικά να το κάνεις ή όχι, να θυσιάσεις τον εαυτό σου δηλαδή για την τέχνη... αυτό είναι μια άλλη ιστορία που χωρά πολύ συζήτηση.

Σ' ευχαριστώ για το όμορφο σχόλιό σου.

Καλή εβδομάδα, καλή μου :)

Μαργαρίτα είπε...

Ενδιαφέρον!!!

Πολύ όμορφη ανάρτηση καλή μου!!

Όμορφη εβδομάδα να έχεις
χαμογελαστή :)

Πολλά φιλιά ****

eva είπε...

@Μαργαρίτα, με παράδοση εργασίας στο τέλος της εβδομάδας, μάλλον χλωμό το βλέπω, αλλά θα βάλω τα δυνατά μου :)

Χαμογελαστή εβδομάδα και σε σένα, γλυκιά μαργαρίτα :)

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Aπ΄τις ιστορίες που θα διάβαζα με ενδιαφέρων έστω και αν ήταν ανάρτηση γίγας :)
Αυτοί οι άνθρωποι πιστεύω που φτάνουν ψηλά χωρίς ουσιαστική υποδομή παιδείας η οικογένειας κάποια στιγμή τα βρίσκουν σκούρα.
Αναζητούν μέσα του δυνάμεις και γνώσεις να αντεπεξέλθουν και δε τις βρίσκουν...
τότε -ίσως ασυνείδητα-καταφεύγουν στον έρωτα να αντλήσουν τις δυνάμεις του και τα φτερά του ως αντιστάθμιση της κατάθλιψης και πάνω σ' αυτή την αγωνία τους κάνουν λάθη.

καλό απόγευμα

eva είπε...

@Κωνσταντίνε, πολύ ενδιαφέρουσα άποψη. Ο έρωτας ως αντιστάθμιση άλλων στοιχείων που απουσιάζουν από τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου... Δεν θα έλεγα όμως παιδείας και οικογένειας, πιο πολύ προς εσωτερικές ανασφάλειες θα προσανατολιζόμουν, ή ανάγκες βαθύτερες για επικοινωνία, για σύνδεση, το μισό που λείπει και ψάχνεις απεγνωσμένα να βρεις για να αισθανθείς ολόκληρος, πλήρης... κι όταν το χάνεις, χάνεται ο κόσμος.
Όπως και να' χει, σ' αυτό που συμφωνούμε είναι πως πρόκειται για μια δύναμη που θέλει ταλέντο να την χαλιναγωγήσεις και κότσια να την αντέξεις.

Καλή σου μέρα, Κωνσταντίνε.