18.11.08

Η τέχνη του πολέμου στα ομηρικά χρόνια


ΙΛΙΑΔΑ

ΡΑΨΩΔΙΑ Χ (στίχοι: 249-366)

ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΑΧΙΛΛΕΑ - ΕΚΤΟΡΑ


Ο Έκτωρ πρωτομίλησεν: «Εμπρός σου δεν θα φύγω
Πηλείδη, πλέον ως προτού, που ολόγυρα εις τα τείχη
τρεις μ’ εκυνήγησες φορές, και αντίκρυ εις την ορμήν σου
να μείνω δεν ετόλμησα. Τώρα η ψυχή μου θέλει
αντίμαχα να σου στηθώ. Θα πέσεις ή θα πέσω.
Και πρώτ’ ας συμφωνήσουμε και μάρτυρες μεγάλοι
θα’ ναι οι θεοί και έφοροι στο λόγο που θα ειπούμε.
Άπρεπα εγώ το σώμα σου δεν θα χαλάσω, αν ίσως
μου δώσει ο Δίας δύναμη και την ζωή σου πάρω.
Γυμνόν απ’ τ’ άρματα λαμπρά το σώμα σου, ω Πηλείδη,
θα δώσω εγώ των Αχαιών. Όμοια και συ να πράξεις».

Μ’ άγριο βλέμμ’ απάντησε ο γρήγορος Πηλείδης:
«Μη μου προφέρεις σύμβασες, ω Έκτωρ μισητέ μου,
λιοντάρια κι άνθρωποι ποτέ δεν ώμοσαν ειρήνη,
λύκοι κι αρνιά δεν γίνεται ποτέ να ομογνωμήσουν
αλλ΄ έχθραν έχουν άσπονδη κακή ανάμεσόν τους.
Τόσο κι εγώ δεν δύναμαι ποτέ να σ’ αγαπήσω
και όρκους δεν θα ομόσωμε πριν ένας απ’ τους δύο
χορτάσει με το αίμα του τον ανδρειωμένον Άρη.
Κάθε αρετή πολεμική να θυμηθείς είν’ ώρα
καλός να δείξεις λογχιστής και μαχητής ανδρείος.
αποφυγή δεν έχεις πια, στη λόγχη μου αποκάτω
θα σε δαμάσ’ η Αθηνά. Και θα πληρώσεις όλο
τον πόνο των συντρόφων μου που η λόγχη σου έχει σφάξει».

Είπε και το μακρόσκιο επέταξε κοντάρι.
Καθώς το είδε εκάθισε να το ξεφύγει ο Έκτωρ
κι επέταξε απ’ επάνω του το χάλκινο κοντάρι
και αυτού στυλώθη μες στη γη κι η Αθηνά το παίρνει
κι από τον Έκτορα κρυφά το δίνει του Αχιλλέα.
Ο Έκτωρ τότε εμίλησε στον άψογο Πηλείδη:
«Δεν πέτυχες, ισόθεε Πηλείδη, μήτε ο Δίας
σου είπε ακόμα, ως έλεγες, το πότε θ’ αποθάνω.
Αλλ’ έχεις λόγια στρογγυλά και κλεφτολόγος είσαι
να με δειλιάσεις στην ψυχή το θάρρος να νεκρώσεις.
Δεν φεύγω εγώ, την λόγχη σου στις πλάτες να μου μπήξεις
αλλά στο στήθος, που άντικρυς προβάλλω, πέρασέ την,
αν τούτο θέλησε ο θεός. Ωστόσο απ’ την δική μου
φυλάξου, κι είθε ολόβολη στα σπλάχνα σου να φτάσει.
στους Τρώες ελαφρότερο θα κάνει τον αγώνα
ο θάνατός σου, ότι σ’ εσέ την συμφορά τους βλέπουν».

Είπε και το μακρόσκιον ξετίναξε κοντάρι
και του Πηλείδη επέτυχε στη μέση την ασπίδα.
Αλλά τινάχτηκε μακριά απ’ την ασπίδα εκείνο.

Χαμένο είδε τ’ ακόντι του ο Έκτωρ κι εχολώθη,
κατηφιασμένος έμεινε, που άλλην δεν είχε λόγχην.

Κι έσυρε δυνατήν φωνή να πει του Δηιφόβου
κοντάρι να του φέρει ευθύς, κι αυτός εκεί δεν ήταν.
Κι ο Έκτωρ το εννόησε στο πνεύμα του και είπε:
«Το βλέπω, οιμένα, που οι θεοί μ’ εκάλεσαν στον Άδη.
Τον ήρωα Δηίφοβο επίστευα κοντά μου
κι είναι στο τείχος. Η Αθηνά με τύφλωσε με δόλο.
Θάνατος τώρα μ’ εύρηκε κακός, μακράν δεν είναι.
Αχ! τούτο ηθέλαν απ’ αρχής ο Ζευς κι ο μακροβόλος
υιός του, αυτοί που πρόθυμα με προστατεύαν πρώτα.




Και η μοίρα τώρα μ’ έπιασεν. Αλλά χωρίς αγώνα
άδοξα δεν θα πέσω εγώ και πρώτα κάτι μέγα
θα πράξω και όσοι γεννηθούν κατόπιν θα το μάθουν».

Είπε ατά και έσυρε ευθύς ακονημένο ξίφος
που στο μηρί του εκρέμουνταν και δυνατό και μέγα,
μαζώχθη και ωσάν αετός εχύθ’ υψηλοπέτης
που στην πεδιάδα χύνεται μέσ’ από μαύρα νέφη
λαγόν ν’ αρπάξει άνανδρον ή τρυφεράν αρνάδα.
Τόσο κι ο Έκτωρ όρμησε τινάζοντας το ξίφος.

Πετάχθη πάλι κι ο Αχιλλεύς με ορμή πολέμου αγρία
την εξαισία πρόβαλε ασπίδα του στο στήθος,
με το κεφάλι έκλειν’ εμπρός την περικεφαλαία
κι ολόγυρ’ αναδεύονταν οι ολόχρυσες πλεξίδες,
που από τον κώνο έσυρε πυκνές του Ηφαίστου η τέχνη.
Και όπως μες στ’ άστρα προχωρεί λαμπρός ο αποσπερίτης,
που είναι τ’ ωραιότερο μες στ’ ουρανού τ’ αστέρια
τόσο η λόγχη έλαμπε, που στο δεξί του εκείνος
ετίναξε κακόγνωμα στον Έκτορα τον θείο
κοιτώντας ξέσκεπο να βρει το τρυφερό του σώμα.
Το άλλο σώμα εσκέπαζαν τα χάλκιν’ άρματά του
τα ωραία, που απ’ το λείψανο επήρε του Πατρόκλου.
Αλλ’ όχι όπου ο τράχηλος χωρίζει από τον ώμο
και όπου απίστευτη ροπή σβήν’ η ψυχή του ανθρώπου.

Εκεί τον λόγχισ’ ο Αχιλλεύς, επάνω του ως ορμούσε
και απ’ τον απαλόν τράχηλον αντίκρυ εβγήκε η λόγχη.
Δεν του’ κοψε τον λάρυγγα το χαλκοφόρο ακόντι,
δια να’ χει ακόμη την λαλιά στον άλλον ν’ απαντήσει.
Κι επάνω του, αφού έπεσε, καυχήθηκε ο Πηλείδης:

«Ω Έκτορ, όταν φόνευες τον Πάτροκλο, να πάθεις
δεν είχες φόβο, ούτ’ εμέ που έλειπα εστοχάσθης,
ανόητε, κι εβρίσκομουν εγώ στα κοίλα πλοία
εκδικητής του, στην ανδρειά πολύ καλύτερός σου,
που τώρα σε θανάτωσα. Και σε θα σύρουν σκύλοι,
ενώ εκείνον οι Αχαιοί με μνήμα θα τιμήσουν.»

Κι ο Έκτωρ του απάντησε με την ψυχή στο στόμα:
«Αχ! την ζωή σου να χαρείς και των γλυκών γονέων
μη θέλεις βρώση των σκυλιών στις πρύμνες να μ’ αφήσεις.
Δέξου απ’ τον πατέρα μου και την σεπτή μητέρα
λύτρα χρυσάφι και χαλκό, και συ στα γονικά μου
πίσω δώσε το σώμα μου, κι εμέ τον πεθαμένο
θα καταλύσουν στην πυρά οι άνδρες κι οι μητέρες».

Μ’ άγριο βλέμμ’ απάντησε ο γρήγορος Πηλείδης:
«Μη μ’ εξορκίζεις, σκύλαρε, σ’ ότι αγαπά η καρδιά μου.
Τόσο να μ’ άφηνε η ψυχή κομμάτια να σου φάγω
ωμό εγώ το σώμα σου, για όσα μου’ χεις κάνει,
όσο απ’ το στόμα των σκυλιών κανείς την κεφαλή σου
δεν θα φυλάξει κι αν εδώ ζυγοστατούσε δώρα
εικοσοπλάσια πάντοτε κι αν υποσχόταν κι άλλα.
Κι ο Δαρδανίδης Πρίαμος να πρόσφερε χρυσάφι
του σώματός σου εξαγορά. Ποτέ δεν θα σε κλάψει
η μάνα οπού σ’ εγέννησε, στην νεκρική σου κλίνη
αλλά εσέ συγκόκαλο τα’ αγρίμια θα σπαράξουν».

Και ξεψυχώντας του’ λεγε ο λοφοσείστης Έκτωρ:
«Το βλέπω από την όψη σου, πως δεν θα σε μαλάξω
κι είναι η καρδιά σου σίδερο. Μόνο στοχάσου τώρα,
μη εξ αφορμής μου οργή θεϊκή σε έβρη την ημέρα
που έμπροσθεν των Σκαιών Πυλών ο Αλέξανδρος κι ο Φοίβος
θενα σου πάρουν τη ζωή, εξαίσιε πολεμάρχε».

Με αυτά τα λόγια απέθανε και παραπονεμένη
του άφησε της νεότητος και της ανδρειάς την χάρη
από τα μέλη του η ψυχή κατέβαινε στον Άδη.
Και κείνον πάλι και νεκρό προσφώνησε ο Πηλείδης:
«Πήγαινε κι εγώ καρτερώ την ώρα του θανάτου
που ο Ζευς κι οι άλλοι αθάνατοι για με θ’ αποφασίσουν».

ΟΜΗΡΟΣ


Στο συγκεκριμένο απόσπασμα περιγράφεται η πιο διάσημη ίσως μονομαχία όλων των εποχών, όχι μόνο επειδή έχει ως πρωταγωνιστές δύο από τους σημαντικότερους ήρωες της ελληνικής μυθολογίας, αλλά κυρίως επειδή σκιαγραφεί μια ολόκληρη εποχή, κατά την οποία η έννοια του πολέμου ήταν ταυτόσημη με την έννοια της αρετής και της τέχνης. Παρόλο που ο Όμηρος είναι ποιητής και όχι ιστορικός, ωστόσο, μέσα από τη μονομαχία των δύο ηρώων μας αποκαλύπτει με πειστικότητα τον τρόπο με τον οποίο διεξάγονταν οι μάχες εκείνη την εποχή. Οι ατομικές μονομαχίες και η επιδίωξη του προσωπικού κλέους ήταν για τους αρίστους τα ιδανικά για τα οποία εκπαιδεύονταν όλη τους τη ζωή, αφού ο πόλεμος θεωρείτο αποκλειστικό προνόμιο της αριστοκρατικής τάξης. Μονομαχίες σώμα με σώμα, σε μια αναμέτρηση όπου υπερισχύει ο καλύτερος στο σώμα και στο πνεύμα.

Ατρόμητοι ήρωες που θα θεοποιηθούν κατά τα αρχαϊκά χρόνια και θα λατρευτούν ως πρότυπα ομορφιάς, αγωνιστικότητας και ηρωικού κλέους.

34 σχόλια:

Artanis είπε...

Είμαι φανατική της Ιλιάδας, όπως είναι γνωστό...Είναι το μοναδικό βιβλίο που θα πάρω μαζί μου στο ταξίδι...Δεν μπορώ να το αποχωριστώ με τίποτα!!!
Καλησπέρα Ευαγγελία...

Antoine είπε...

Ποιου τη μετάφραση παρέθεσες;

eva είπε...

@artanis, εσύ κι ο Σλήμαν. Και ο Μέγας Αλέξανδρος. Νομίζω και ο Ναπολέων. Όλοι κάτω από το προσκέφαλό τους την είχαν. Κάτι θα ξέρετε όλοι εσείς, δεν μπορεί!

Όλο το ξεχνάω ότι θα φύγεις. Και ο καιρός πλησιάζει..

Φιλιά, αρτανάκι μου. Θα στενοχωρηθούμε όταν θα' ρθει η ώρα, ναι;

Καλό σου βράδυ

eva είπε...

@antoine, του Ιάκωβου Πολυλά είναι. Σε πειράζει να κάνω μια μικρή παρέμβαση εδώ; Αρχαία και νέα ελληνικά αποτελούν κρίκους στην ίδια γλωσσική αλυσίδα, οπότε, νομίζω ότι είναι προτιμότερο να αποφεύγουμε τον όρο μετάφραση που αφορά στις ξένες γλώσσες περισσότερο και να προτιμούμε το απόδοση στη νέα ελληνική. Καλύτερο δεν ακούγεται; Καλύτερο και ορθότερο. Ήθελα από καιρό να το πω γιατί το ακούω συνέχεια και ήταν κάτι που με ενοχλούσε. Σ' ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να το θίξω από εδώ.

Καλό σου βράδυ :)

Despoina Chatzipavlidou είπε...

όταν σώμα και πνεύμα ήταν κοντά

κι έτσι ποιήτε η ομορφιά

Ανώνυμος είπε...

Το απόλαυσα ξανά... Μου αρέσει πολύ αυτό το κομμάτι. Μια ανάσα στην άσχημη, ποταπή, μακριά από ιδανικά εποχή. Ευχαριστώ.

eva είπε...

@desapoin3ison4, όλη τους η ζωή ήταν γαλουχημένη σε υψηλά ιδανικά. Ο πόλεμος δεν ήταν καταναγκασμός, ήταν η ευκαιρία να εφαρμόσουν τα ιδανικά τους στην πράξη, να δοκιμαστούν και να κριθούν. Ο πόλεμος δηλαδή ήταν ατομική υπόθεση (στα ηρωικά χρόνια πάντα, γιατί μετά άλλαξαν τα πράγματα, θ' ακολουθήσει άλλη ανάρτηση για αυτό).

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμά σου.

Καλή σου μέρα :)

Σπύρος Μπένος είπε...

Κατάγομαι από το χωριό Θετίδιο κοντά στα Φάρσαλα εκεί υπάρχει και ο ναός της Θεάς Θέτιδας μητέρας του Αχιλλέα, "περήφανος μυρμυδώνας"
ή ότι απέμεινε τέλος πάντων.
http://homepages.pathfinder.gr/georgeatha/

eva είπε...

@ora0, δεν είναι τυχαίο που διδασκόταν και διδάσκεται αδιάλειπτα από την Αρχαιότητα ως τις μέρες μας σε όλα τα σχολεία του κόσμου. Μέσα από τα έπη του ο Όμηρος περνά μια ολόκληρη εποχή. Μπορεί να μην ανταποκρίνεται 100% στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι συνοθύλλευμα πολλών εποχών μαζί ή πολλών προφορικών παραδόσεων μαζί, η ουσία όμως είναι πως μιλά για μια ένδοξη εποχή που στηριζόταν σε αντιλήψεις και ιδανικά που καμία σχέση δεν έχουν με το σήμερα. Κάθε ματιά στο έργο του είναι ματιά προς τα πάνω, υπενθύμιση για το πού ήμασταν, πού είμαστε και προς τα πού οδεύουμε.

Σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου.

Καλή σου μέρα :)

eva είπε...

@σπύρο, δεν το ξέρω το χωριό σου. Αν όμως έχει τέτοια ιστορία, νομίζω ότι πρέπει να αναλάβεις να το παρουσιάσεις. Θα χαρώ να σε διαβάσω. Όσο για το μνημείο που λες ότι είναι μισοεγκατελειμένο, δυστυχώς φαίνεται πως ακολουθεί τη μοίρα των περισσότερων ιστορικών μνημείων που έχουν την ατυχία να μη βρίσκονται στην πρωτεύουσα.
Που σημαίνει πως θέλουμε και φωτογραφίες :))

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.

Καλή σου μέρα :)

mistiriO/S είπε...

Οι Κινέζοι λένε ότι ποτέ δεν γνωρίζεις κάποιον πραγματικά μέχρι να τον πολεμήσεις..

Έτσι και εδώ σε αυτή την άφταστη ωδή οι χαρακτήρες των ηρώων, με μάρτυρα τον Άδη δείχνουν το βαθύ είναι τους.

VAD είπε...

Eιναι τόσο περιγραφικός,ωστε θα μπορύσε να συγκινήσει περιγράφοντας τα πιο ασήμαντα γεγονότα,πολύ περισσότερο την πιο διάσημη μονομαχία της παγκοσμιας γραμματείας.
Για τη μη χρήση πλέον του όρου "μετέφραση" θα συμφωνήσω,η σωστή ορολογία είναι "απόδοση ςτη νέα ελληνική" ή ακόμα καλύτερα "απόδοση στην κοινή νεοελληνική"

anima είπε...

"...η έννοια του πολέμου ήταν ταυτόσημη με την έννοια της αρετής και της τέχνης."

Όπως ακριβώς και στις μέρες μας...Της αρετής,υπό το πρόσχημα της ελευθερίας και της ειρήνης και της τέχνης να βαφτίζουμε τα όποια κίνητρα και συμφέροντα,ιδανικά...

Τι να πει κανείς...Και τι αναγωγές να κάμει;
Καλύτερα να σιωπήσει,θαρρώ....

Όμορφο βράδυ να έχεις

Κωνσταντίνος Κόλιος είπε...

Συγκλονιστικό!
Όπως ακριβός τα λες είναι,μέσα από ένα ποίημα μπορεί να γίνει κατανοητή μια ολόκληρη εποχή.
Μεγάλο το μένος του Αχιλλέα και δε νομίζω αντικατοπτρίζει επ' ακριβός τη σχέση μεταξύ των εχθρών ,η αγριότητα βέβαια υπήρχε αλλά νομίζω και σεβασμός.

Καλό βράδυ

eva είπε...

@mistirie, η κινέζικη φιλοσοφία δεν απέχει και πολύ από την ελληνική. Και οι δικοί μας ότι ο πόλεμος είναι επιστήμη πίστευαν και ότι ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Καλή σου μέρα

eva είπε...

@vad,
"με μία γεννηθήκαμε μοίρα εμείς οι δύο, συ τώρα κάτω από τη γη στον Άδη κατεβαίνεις, κι εμέ χήρα περίλυπη στο έρμο σπίτι αφήνεις, κι είναι παιδάκι τρυφερό το αγόρι που εγεννήθη από εμάς τους δυστυχείς, και μήτε βοηθός του θα είσαι, αφού απέθανες, μήτε βοηθός σου εκείνος."
Η συγκίνηση που λες, στο αποτέλεσμα του πολέμου. Στο τι αφήνει πίσω του, όσο εξευγενισμένος κι αν είναι, όποια εποχή κι αν πιάσεις. Λες και γράφτηκε σήμερα.

Καλή σου μέρα

eva είπε...

@anima, καλύτερα να μη σιωπά.

Πολλά φιλιά

eva είπε...

@κωνσταντίνε, τα λόγια του Αχιλλέα είναι λόγια πόνου. Μην ξεχνάς ότι βλέπει μπροστά του αυτόν που αφαίρεσε τη ζωή από το πιο αγαπημένο του πρόσωπο πάνω στη γη. Δεν τον ενδιαφέρει να το έκανε κατά λάθος ή όχι, αυτός ξέρει ότι ο Πάτροκλος δεν ζει πια και πως πρέπει το αίμα που χύθηκε να πληρωθεί με αίμα. Προσωπικοί λογαριασμοί, προσωπική υπόθεση, αναμέτρηση σώμα με σώμα σα λιοντάρια που μετρούν τις δυνάμεις τους. Νομίζω ότι ανταποκρίνεται στις αντιλήψεις της εποχής.

Καλημέρες :)

ΣΟΦΙΑ ΣΤΡΕΖΟΥ είπε...

Έχω την αίσθηση πως σ' αυτή τη ραψωδία, η τέχνη του πολέμου δεν είναι αυτοσκοπός. Την καταγωγή της τέχνης του πολέμου θέλει να επισημάνει ο Όμηρος. Πως ξεκινούν οι ήρωες και μαθαίνουν να πολεμούν. Η αρετή, η τόλμη, το θάρρος και το ήθος ολοκληρώνουν τη σπουδή για να φθάσει να αγωνιστεί. Ιστορικά η μεγαλύτερη αναμέτρηση η οποία υψώνεται πέρα από τη μάχη. Προκαλεί οράματα, ποίηση, εικόνες. Σώμα με Σώμα, Ψυχή με Ψυχή, έτσι πολεμούσαν. Για τούτο ακόμα εμπναίει και συγκινεί.
Συσχετισμοί με την σημερινή εμπόλεμη κατάσταση, ουδεμία σχέση φυσικά.
Καλημέρα Ευαγγελία.

the monkeys είπε...

1000 sorry pou 8a grapsw kati teleiws asxeto, alla to paleuw edw kai wra kai den exw vgalei akrh. Anaferomai sthn uphresia tou playlist pou exeis valei katw sth selida. Mphka sto sxetiko site kai eftiaksa mia playlist, mou vgazei kati kwdikous HTML, alla eksakolou8ei na mhn to dexetai. Mhpws mporeis na mou peis akrivws poia poreia akolou8hses gia thn topo8ethsh tou kwdikou...me oso pio apla vhmata an ginetai :P

Euxaristw kai sorry gia to asxeto pali.

Τρελός του Χωριού είπε...

Exo tin aisthisi pos opos enas andras den mporei na noiosei toso bathua oso mia gunaika tin Mitrotita, etsi kai mia gunaika tin einai sxedon adunato na katalabei to pos i andruki fusi bionei tin aisthisi mias maxis kai as einai kai apo afigisi. Kapote kapoios pneumatikos mou eixe pei , pote' min perimeneis na katalabei mia gunaika to pos noiotheis otan diabazeis tin Iliada.
.
Euaggelia mou ,eksereti anartisi . Ksipnises didaxes palies pou ikseran na bazoun stin bia oria ,etsi oste na min metalassei tin ierosini se fedrotita.
Polla filia

Τρελός του Χωριού είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
the monkeys είπε...

ok to vrhka...sorry again.

eva είπε...

@σοφία, λέγεται πως ο Όμηρος έγραψε την Ιλιάδα στα νιάτα του και την Οδύσσεια στα γηρατειά του. Όντας νέος, μπορούσε να μεταφέρει από πρώτο χέρι όλη την ορμή και την αυτοθυσία που δείχνουν τα νιάτα απέναντι στον θάνατο. Ο θάνατος στον πόλεμο ήταν ηρωικός θάνατος. Οι νεκροί περνούσαν στις μνήμες των επόμενων και λατρεύονταν σαν θεοί. Και αυτή η υστεροφημία άξιζε τα πάντα. Ακόμα και τη ζωή.
Αν υπάρχουν συσχετισμοί με το σήμερα; Μα ποιος πολεμάει σήμερα για ιδανικά; Όλα στο χρήμα δεν καταλήγουν;

Φιλιά :)

eva είπε...

@monkey, κανένα πρόβλημα. Χαίρομαι που βρήκες άκρη. Καλά ακούσματα :)

eva είπε...

Ώπα, @τρελέ, ας τα πάρουμε ένα-ένα!
Λες ότι οι άντρες δεν βιώνουν την μητρότητα τόσο δυνατά όσο οι γυναίκες. Μέχρι εδώ μια χαρά τα πήγαινες, γιατί το χάλασες μετά; Ε;
Λες ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να βιώσουν την αίσθηση μιας μάχης. Ο λόγος, παρακαλώ; Το ότι δεν έχει συμμετάσχει σε μάχες; Μα, όλη της η ζωή είναι μια τεράστια, ατελείωτη μάχη! Μάχη να επιβληθεί, μάχη να αναγνωριστεί, μάχη να επιβιώσει σε έναν κόσμο ανδρών, μάχη να ανταπεξέλθει στους χίλιους και δύο ρόλους που έχει επωμιστεί. Και βεβαίως, μάχη και στα πεδία των μαχών! Δεν κατάλαβα, δεν υπάρχουν γυναίκες που συνεισφέρουν ενεργά στις ένοπλες δυνάμεις; Και τώρα και από πάντα!
Δεύτερον: Δεν καταλαβαίνουν οι γυναίκες τη συγκίνηση της μάχης ούτε από τα κείμενα; Μα, αγαπητέ μου, αν δεν γνωρίζουν οι γυναίκες τι εστί συγκίνηση, τότε ποιοι θα το γνωρίζουν; Οι άντρες, μήπως; Δεν νομίζω, αγαπητέ μου! Όχι μόνο μπορούν να αντιληφθούν όλα τα συναισθήματα που ξεπηδούν την ώρα της μάχης, όλα τα ιδανικά για τα οποία δίνει κανείς τη ζωή του, την πίστη, την αυτοθυσία, την υπέρβαση, όλα γνωστά και βιωμένα από πρώτο χέρι, αλλά μπορεί να τα βιώσει μέσα από την αρετή της φρόνησης, της αυτοπειθαρχίας, της αυτοσυγκράτησης, της αφοσίωσης και της πλήρους συνείδησης των συνεπειών του τι κάνει εκείνη τη στιγμή. Γιατί οι γυναίκες, σε αντίθεση με τους άντρες που πέφτουν στη μάχη με τα μούτρα και όποιον πάρει ο χάρος, μπορούν να δουν το τώρα, το πριν και το μετά ταυτόχρονα. Με μυαλό διαυγές και εστιασμένο σε όλη την εικόνα.
Όσο για τον πνευματικό που είπε αυτό που είπε, δεν ξέρω αν θα πρέπει να γελάσω ή να κλάψω μπροστά σε τέτοια συμπτώματα σκοταδισμού που δυστυχώς επιβιώνουν ως τις μέρες μας.

Καλή σου μέρα :)

Νικόλαος Παπουτσής είπε...

Αγαπητή μου evaggelia ευχαριστώ για
την ωραία σου ανάρτηση.
Εχω κι εγω ενα κόλλημα με την Ιλιάδα
όπως και με την Οδύσσεια και καθε φορα
που μου δίνεται η ευκαιρία να ξαναδιαβάσω
κατι απο αυτα τα έργα ειναι καλύτερη απο τις προηγούμενες
Καλό σου απόγευμα

κοτσυφοφιλώ σε

τσίου!!!!!

υγ.
Εχεις το μοναδικό ίσως (άντε να ειναι και αλλα δυο τρία χαχα)blog που χαίρομαι οταν η ανάρτηση ειναι μεγαλη

Artanis είπε...

Ευαγγελία μου καλημέρα...
Έπαιξα το παιχνιδάκι της σκιάς που με είχες προσκαλέσει...
Αν έχεις λίγο χρονο, πέρνα από το μπλογκ να το δεις...
Σ' ευχαριστώ και πάλι, φιλάκια...

eva είπε...

@karaflokotsifa, σ' ευχαριστώ πολύ για την ψήφο εμπιστοσύνης. Πάντα, ένα άγχος με την έκταση, το έχω.

Καλό σ/κ :)

eva είπε...

@artanis, θα έρθω από εκεί να δω.

Φιλιά

Ανώνυμος είπε...

Good point, though sometimes it's hard to arrive to definite conclusions
online casino

Ανώνυμος είπε...

Can I just say what a relief to find someone who actually knows what theyre talking about on the internet. You definitely know how to bring an issue to light and make it important. More people need to read this and understand this side of the story. I cant believe youre not more popular because you definitely have the gift.

eva είπε...

No one knows what they're talking about, not really. I guess, that's the beauty of it, isn't it :-) Thks for dropping by and for the lovely words - much appreciated!

Ανώνυμος είπε...

Really great article with very interesting information. You might want to follow up to this topic!?! 2011