Πολεμική εκστρατεία

Τι πιο παράδοξο πάθος απ’ τον έρωτα.

Όσο περισσότερο του υποτάσσεσαι

τόσο σε απελευθερώνει.

Σε αναδομεί

μέσα από τη συντριβή.

Σε αφανίζει

για να ξαναγεννηθείς.

Σε διατάζει να βιώσεις το απόλυτο σκοτάδι

για να διακρίνεις το φως.

Εξουσιαστής και κυρίαρχος.

Πολεμική εκστρατεία με μη προβλέψιμη έκβαση.

Δύσκολος ο δρόμος του.

Κακοτράχαλος.

Δύσβατος και ανηφορικός.

Και τόσο μοναχικός.

Σε φθείρει.

Σε διαλύει.

Σε οδηγεί σε φυσική εξόντωση.

Κι όσο σε εξοντώνει… τόσο εσύ τον λαχταράς!

Σα νυχτοπεταλούδα που έλκεται

υπνωτισμένη από το φως μιας νυχτερινής λάμπας

κι ας ξέρει πως μπορεί να καεί.

Δεν πτοείται. Δεν την ενδιαφέρει.

Συνεχίζει να πετά παθιασμένους κύκλους θανάτου.

Όπως κι εσύ.

Κύκλους θανάτου κάνεις σαν υπνωτισμένος

γύρω από τη μόνη πηγή που μπορεί να εμπνεύσει.

Την μόνη δύναμη που κινεί τον κόσμο,

που μπορεί και να τα κάνει όλα σωστά

κι εντάξει.

Κι ας καταστραφείς…


Δύσκολος ο δρόμος που ζητά να περπατήσεις.

Και στο τέρμα του δρόμου,

εκεί που το θνητό και το αθάνατο

γίνονται ένα,

και λες πως πια δεν έχει μείνει τίποτε από σένα να περισώσεις,

σου υπόσχεται…

την ουσία της ζωής!

Την ιερή γνώση.

Ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να πει

παρά μόνον αυτός

που ως το τέρμα έχει φτάσει;

***

«Εσείς του Έρωτα στράτα όσοι διαβείτε
σταθείτε για να δείτε
νάχει βαριά, όση εγώ, άλλος οδύνη;
Ν’ ακούσετε λοιπόν καταδεχτείτε,
μετά συλλογιστείτε
το βάσανό μου αν έχει ματαγίνει.

Έρως, που δεν τον άξιζα και μήτε
δικός μου θεωρείται
τόσο γλυκιά μου’ χε χαρίσει ειρήνη
που πίσω μου άκουγα να συζητείται:
«Θεέ, πώς εξηγείται
αυτού η καρδιά τέτοια χαρά να κλείνει;»

Και τώρα κάθε σιγουριά έχω χάσει
που θησαυρό ερωτικό ανταμοίβει
κι η φτώχεια έτσι με θλίβει
που δύσκολα μου βγαίνει αυτή η φράση.

Κι από ντροπή τη συμφορά που κρύβει
παρόμοια μ’ εκεινού κρατάω στάση:
χαρά να δείχνει η δράση
κι ο πόνος την καρδιά μου να συντρίβει.»

Δάντης