Εις την Πόλιν

«Ινστανμπούλ»: Εις την Πόλη. Μία πόλη με Π κεφαλαίο, όπου μόνη της ξεδιπλώνει μπροστά σου τα κιτρινισμένα από το χρόνο φύλλα της ιστορίας της, τα τόσο γνωστά και οικεία, που μέχρι σήμερα προξενούν ρίγη δέους αλλά και θλίψης. Παρά τις αλλοιώσεις, τις φθορές και τις τροποποιήσεις, όλα σχεδόν φωνάζουν Ελλάδα. Χτισμένη η μισή στην ευρωπαϊκή ήπειρο και η άλλη μισή στην ασιατική, επάνω στο στρατηγικό πέρασμα του Βοσπόρου, η Κωνσταντινούπολη διεκδικήθηκε ανά τους αιώνες από αμέτρητους κατακτητές, που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια επάνω της και δημιούργησαν μία πόλη-μωσαϊκό, στην οποία παντρεύονται όλες οι θρησκείες και όλοι οι πολιτισμοί.

Παλιές συνοικίες με έντονη την πατίνα του χρόνου εναλλάσσονται με σύγχρονες εξευρωπαϊσμένες περιοχές, τόσο αρμονικά μεταξύ τους όσο η μετάβαση από το χθες στο σήμερα. Σημείο αναφοράς φυσικά η Αγια-Σοφιά «το μέγα μοναστήρι», που με τον μεγαλειώδη όγκο της διαβαίνει τους αιώνες, βρέχοντας τα πόδια της στα νερά του Κεράτιου κόλπου. Ένα μνημείο στο οποίο κάθε χριστιανός ορθόδοξος οφείλει να αποτίσει φόρο τιμής και πίστης τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Οι Τούρκοι δεν έχουν αλλάξει το όνομά της, ίσως από μία ενδόμυχη συναίσθηση ότι δεν θα είναι ποτέ πραγματικά δική τους. Παρόλες τις αλλοιώσεις που έχει υποστεί, εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να προκαλεί ιερό δέος με το μεγαλείο της, ιδιαίτερα σε εμάς που τη θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της ορθοδοξίας, αλλά και οργή για την κατάφορη επέμβαση στα ιερά και όσια. Το Πατριαρχείο είναι ένα ακόμη σημείο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελληνικότητα και την ορθοδοξία, κρυμμένο θαρρείς μέσα στα ιλλιγγιώδη μικροσκοπικά στενά του Φαναριού να κρατά άσβηστο το φως της χριστιανικής πίστης σε ένα περιβάλλον θρησκευτικά αφιλόξενο έως και εχθρικό.

Η Πόλη προσφέρει πολλές επισκέψιμες γωνιές, όπως τα διάσπαρτα τζαμιά με κυριότερο το Μπλε Τζαμί (όλα χτισμένα με γνώμονα την Αγια-Σοφιά), με τα υπέροχα βιτρώ που φιλτράρουν γλυκά το δυνατό φως του ήλιου, τα χειροποίητα χαλιά που καλύπτουν απ’ άκρη σ’ άκρη το εσωτερικό δάπεδο για τους πιστούς μωαμεθανούς και επισκέπτες, και τα αναρίθμητα καντηλέρια που κρέμονται από την οροφή και που μπορείς να τα αγγίξεις με ένα σήκωμα του χεριού σου. Έξω από κάθε τζαμί υπάρχουν λουτήρες, γεμάτοι από πιστούς που ξεπλένουν σώμα και ψυχή πριν εισχωρήσουν ξυπόλητοι στους χώρους λατρείας τους για να προσευχηθούν γονυπετείς με κατεύθυνση προς τη Μέκκα. Στο ίδιο αποσκοπεί και η αποχή τους από το αλκοόλ. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο σε εμάς, τους μαθημένους διαφορετικά, να βλέπεις ολόκληρες παρέες νέων αλλά και μεγαλύτερων να παραγγέλνουν με το φαγητό τους νερομένο γιαούρτι ή αναψυκτικά!

Το Ντολμά Μπαχτσέ και το Τοπ Καπί, το παλάτι του σουλτάνου, είναι τα δύο ονομαστά ανάκτορα που βρίσκονται μέσα στην Πόλη και δείχνουν με την υπερβολική χλιδή τους την οικονομική, ταξική και κοινωνική διαφοροποίηση που υπήρχε και που εξακολουθεί να υπάρχει. Στην Κωνσταντινούπολη δεν υπάρχει μεσαία τάξη, παρά οι πολύ πλούσιοι και οι πολύ φτωχοί. Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που χειρίζονται τα ηνία της χώρας και των κατοίκων της, και οι κάτοικοι ακολουθούν σιωπηλά, ανεκτικά με μία υποχθόνια δυσαρέσκεια, που δεν τολμά να εκδηλωθεί. Αντίθετα από την γενική αντίληψη, ο κόσμος είναι απλοϊκός, εγκάρδιος και αφοπλιστικά φιλόξενος.

Ένα ακόμη στοιχείο που προξενεί εντύπωση είναι η έντονη κινητικότητα σε κάθε γωνιά της, σε ξηρά, θάλασσα και αέρα, κάτι εύλογο εάν συλλογιστείς ότι ο σταθερός πληθυσμός της πόλης υπερβαίνει τον πληθυσμό ολόκληρης της Ελλάδας, περίπου 12,000,000 που με τους επισκέπτες της φτάνει στα 20,000,000! Ένα ατέλειωτο μελίσσι από ανθρώπους και αυτοκίνητα που κατακλύζουν θορυβώδικα μία πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Ο Κεράτιος κόλπος και ο Βόσπορος δίνουν πρόσβαση σε εκατοντάδες εμπορικά και τουριστικά πλοία όλων των μεγεθών που οργώνουν τις θάλασσες κάτω από έναν ανήσυχο ουρανό γεμάτο διαβατάρικα γλαροπούλια και βιαστικά σύννεφα.

Ένας επισκέπτης βέβαια που σέβεται τον εαυτό του δεν θα παρέλειπε ποτέ να δοκιμάσει την εξαιρετική πολίτικη κουζίνα, αλλά και να κάνει τουλάχιστον μία στάση στο Grand Bazaar, το Μεγάλο Παζάρι, με τα αμέτρητα μαγαζάκια τα κολλητά το ένα στο άλλο, μέσα στις δαιδαλώδεις σκεπαστές στοές και τους μικροπωλητές να μιλούν τόσο καλά την ελληνική γλώσσα, που θαρρείς ότι βρίσκεσαι στο Μοναστηράκι.


Η Κωνσταντινούπολη είναι μία πόλη που δεν ξεχνιέται. Από την Αγια-Σοφιά μέχρι τα Πριγκιποννήσια, από τον Γαλατά μέχρι τη γέφυρα της Ανατολίας, την κουβαλάς μαζί σου, μέσα σου με όλες τις ευωδιές και τα χρώματα, με τους απλούς της ανθρώπους, τη μοναδικότητα, την ιστορία και τη διαχρονικότητά της...

*********

Η ανάρτηση είναι δοκιμαστική, κάτι σαν test drive μιας ανίδεης νέας blogger που πειραματίζεται με το καινούργιο της παιχνίδι.

Νέος χρόνος, νέοι κόσμοι... 

Καλή αρχή και καλώς σας βρήκα!