22.9.12

Attraversiamo


'Οι σκέψεις μου γυρίζουν σε κάτι που διάβασα παλιά, κάτι που πιστεύουν οι Βουδιστές Ζεν. Λένε πως μια βελανιδιά δημιουργείται από δύο δυνάμεις ταυτόχρονα. Προφανώς, υπάρχει το βελανίδι, ο σπόρος απ' όπου αρχίζουν όλα, συγκεντρώνει όλες τις υποσχέσεις και δυνατότητες και γίνεται δέντρο. Αυτό το καταλαβαίνουν όλοι. Λίγοι όμως αναγνωρίζουν πως εδώ λειτουργεί και μια άλλη δύναμη, το ίδιο το μελλοντικό δέντρο που θέλει τόσο απεγνωσμένα να υπάρξει, ώστε προκαλεί τη γέννηση του βελανιδιού, ανασύρει με λαχτάρα το φιντάνι από το κενό και οδηγεί την εξέλιξη από το μηδέν στην ωριμότητα. Από την πλευρά αυτή, λένε οι Βουδιστές Ζεν, η ίδια η βελανιδιά δημιουργεί το βελανίδι από το οποίο γεννήθηκε.

Σκέφτομαι τη γυναίκα που είμαι τώρα τελευταία, τη ζωή που ζω τώρα, το πόσο πολύ ήθελα ανέκαθεν να είμαι αυτό το πρόσωπο και να κάνω αυτή τη ζωή, απελευθερωμένη από τη φάρσα της υποκρισίας ότι είμαι κάτι άλλο από τον εαυτό μου. Σκέφτομαι όλα όσα πέρασα μέχρι να φτάσω εδώ κι αναρωτιέμαι αν ήμουν εγώ - εννοώ ο ευτυχισμένος και ισορροπημένος εαυτός μου που τώρα λαγοκοιμάται στο κατάστρωμα ενός μικρού ινδονησιακού ψαροκάικου - που έφερα στην επιφάνεια τον άλλο, νεότερο, πιο μπερδεμένο και πιο μαχητικό εαυτό μου όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Ο νεότερος εαυτός μου ήταν το γεμάτο δυνατότητες βελανίδι, αλλά ήταν ο παλιός εαυτός μου, η ήδη υπάρχουσα βελανιδιά αυτός που έλεγε συνεχώς: "Ναι, μεγάλωσε! Άλλαξε! Εξελίξου! Έλα να με βρεις εδώ όπου υπάρχω ήδη πλήρης και ώριμη!" [...]

Το μικρό ψαροκάικο αγκυροβολεί στα ανοιχτά του Τζίλι Μένο. Σ' αυτό το νησί δεν υπάρχουν προβλήτες. Πρέπει να σηκώσουμε τα παντελόνια μας, να πηδήξουμε από το καΐκι και να τσαλαβουτήξουμε μόνοι μας στα ρηχά. Αυτό αποκλείεται να συμβεί χωρίς να γίνουμε εντελώς μούσκεμα ή έστω να χτυπήσουμε πάνω σε κανένα κοράλι, αλλά αξίζει τον κόπο γιατί εδώ η αμμουδιά είναι τόσο όμορφη και ξεχωριστή. Έτσι, ο εραστής μου κι εγώ βγάζουμε τα παπούτσια μας, φορτωνόμαστε τους μικρούς μπόγους με τα υπάρχοντά μας πάνω στο κεφάλι κι ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε μαζί από το καΐκι στη θάλασσα.

Είναι ξέρετε αστείο. Η μόνη ρομαντική γλώσσα που τυχαίνει να μη μιλάει ο Φελίπε είναι τα ιταλικά. Εγώ όμως προχωρώ και, παρ' όλα αυτά, του το λέω καθώς ετοιμαζόμαστε να πηδήξουμε.
"Attraversiamo".
Ας περάσουμε απέναντι.'


~ Elisabeth Gilbert, Eat, Pray, Love


Το απόσπασμα είναι από το υπέροχο, όπως αποδείχτηκε, μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Γκίλμπερτ 'Eat, Pray, Love', ένας ύμνος στη γυναικεία ψυχοσύνθεση μέσα από τη ματιά μιας τριανταπεντάχρονης Νεοϋορκέζας που, ενώ τα είχε όλα, διαπίστωσε πως κάπου στην πορεία είχε απωλέσει τον εαυτό της. Τον οποίο και ξαναβρήκε βέβαια, μέσα από ένα τριπλό ταξίδι σε Ιταλία, Ινδία και Μπαλί, αλλά και ένα παράλληλο εσωτερικό ταξίδι διαλογισμού προς αναζήτηση της αλήθειας και της πολυπόθητης ισορροπίας.
Όσες επιφυλάξεις είχα για την υπεροπτική, όπως μου φάνηκε αρχικά, ματιά και γραφή της συγγραφέως, αποσύρρονται πανηγυρικά. Το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, η γραφή γρήγορη και παραστατική, οι πληροφορίες πάνω στις ανατολικές φιλοσοφίες πολύ ενδιαφέρουσες και η παγκόσμια αναγνώρισή του (ειδικά μετά τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη) αναμενόμενη και δίκαιη.

Η φωτό είναι από την επιστροφή μας από τη Ναύπακτο, επί της Γέφυρας Ρίου - Αντιρρίου.



10 σχόλια:

Σοφία είπε...

Ο Νερούντα λέει :
Αργοπεθαίνει
όποιος δεν “αναποδογυρίζει το τραπέζι” όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ’ τις πανσοφές συμβουλές.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι,
καλημέρα, σε φιλώ !

Memaria είπε...

Η ταινία δε μου είχε αρέσει..άσε που δεν ένιωσα ότι βρήκε τον εαυτό της..απλά ότι τον περιέφερε εδώ κι εκεί...το απόσπασμα που έβαλες μου άρεσε...λέω λοιπόν να διαβάσω το βιβλίο μήπως και καταλάβω τι κάνει έναν άνθρωπο να είναι τόσο βαθιά ανικανοποίητος κι αν καταφέρνει τελικά να ικανοποιηθεί ή απλά να νομίζει ότι κάτι κάνει...
Καλή εβδομάδα!!

Eva Psarrou είπε...

@ Σοφία
Εύκολο σίγουρα δεν είναι, όμως δεν ξέρω κι αν η φιλοσοφία του 'αναποδογυρίζω το τραπέζι' και κάνω το δικό μου έχει τελικά το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η ρήξη φέρνει απομάκρυνση και ίσως αυτή η αποξένωση/απομόνωση και μοναξιά που συνεπάγεται να είναι το τίμημα που ζητούν τέτοιους είδους επαναστάσεις, τίμημα πολύ βαρύ αν με ρωτήσεις.
Δε νομίζω ότι θα το επέλεγα κι επειδή ακριβώς δεν θα ήταν επιλογή μου, το να διαβάζω την εμπειρία κάποιου που το επέλεξε μου το κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον.
Την καλημέρα μου!

Eva Psarrou είπε...

@ (me) maria
Τον περιέφερε εδώ κι εκεί, καλό!!
Γιατί αυτό ακριβώς έκανε. Η ταινία ψαχνόταν να βρει κι εκείνη το δρόμο της όπως η ηρωίδα, γι' αυτό και έχασε τελικά στα μάτια του κοινού.
Σε αντίθεση με το βιβλίο που αυτό το ψάξιμο το περνούσε δημιουργικά μέσα από μελέτες και φιλοσοφικές αναζητήσεις, αλλά και μέσα από ανθρώπινες συμπεριφορές διαφόρων πολιτισμών, κάνοντάς σε κοινωνό σε ποικίλες θεωρίες και στάσεις ζωής, ώστε να μπορείς να κάνεις τις συγκρίσεις σου. Και τις επιλογές σου, στην τελική.
Είναι καλό να μαθαίνουμε, να βλέπουμε, να δοκιμάζουμε κτλ. πριν κατασταλλάξουμε στη δική μας προσωπική φιλοσοφία. Αυτό νομίζω ότι προσπάθησε να κάνει η ηρωίδα (άσχετα αν τελικά το κατάφερε), να αποκτήσει την εμπειρία που θα έκανε τη θεωρία της αδιάσειστη και διαχρονική.
Πολύ μου άρεσε η άποψή σου Μαρία, φιλιά και καλημέρες!

η κοπέλα με το καναρινί φόρεμα είπε...

Η φωτογραφία σου υπέροχη, ο τίτλος νοστιμότατος.

Η ταινία (νομίζω, το έχω ξαναγράψει εδώ, συγνώμη εάν επαναλαμβάνομαι) άνοστη.

Το βιβλίο δεν θα το διάβαζα ακριβώς γιατί κλείνει προς τον διαλογισμό και στις ανατολικές φιλοσοφίες με έναν γλυκανάλατο τρόπο (αν κρίνω από την ταινία).

Και παλαιότερα θυμάμαι είχες κάνει κάποια ανάρτηση για το βιβλίο "Secret". O διαλογισμός δεν είναι τόσο αθώος... όσο ίσως υποψιάζεσαι. Ούτε μέσον αναζήτησης εσωτερικής πνευματικής διαύγειας. Δεν ξέρω αγαπημένη σε κατά πόσο βαθιά νερά έχεις πλεύσει... απλά αυτά τα αμερικάνικα τύπου best seller που παρασιάζουν σοβαρά θέματα επιφανεικά να τα υποπτεύσαι.

Το ξέρεις πως σε εκτιμώ πολύ, και σε καμία περίπτωση δεν θα ερχόμουν εδώ να γράψω όλο αυτό το "μακρυναρίκι" με την διάθεση να σε προσβάλλω. Νιώθω οικεία απέναντι σου, γι' αυτό.

Την αγάπη μου και τα φιλιά μου!
Καλό βραδάκι!

Eva Psarrou είπε...

@ Κοπέλα με το καναρινί φόρεμα
Καθόλου βαθιά δεν έχω πλεύσει, στα ρηχά τσαλαβουτάω :)
Όχι, δεν με προσβάλλεις καλή μου. Το ενδιαφέρον μου είναι καθαρά λογοτεχνικής και φιλολογικής φύσεως, μιας και το θέμα του σχετίζεται με την πνευματική εξέλιξη και ό,τι έχει να κάνει με την πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου δεν με αφήνει ποτέ αδιάφορη.
Ωστόσο, το ενδιαφέρον μου σταματάει εκεί αφού, όπως έγραψα και παραπάνω στη Μαρία, δεν είναι κάτι που θα υιοθετούσα ως στάση ζωής και ως φιλοσοφία. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν με ενδιαφέρει να μάθω και τι πρεσβεύουν και οι ανήκοντες σε μια άλλη, εξωτική φιλοσοφία.
Η γλυκανάλατη αντιμετώπιση αυτών των σοβαρών ζητημάτων το κάνει ένα πολύ ευχάριστο καλοκαιρινό ανάγνωσμα που σου ανοίγει παράλληλα και τη δυνατότητα να το ψάξεις αν θέλεις και λίγο παραπάνω σε αντίθεση με άλλα αναγνώσματα που τα ξεχνάς με το που τα κλείσεις.
Πολλά φιλιά, Καναρινένια μου!

Lyriel Bee είπε...

Με καθήλωσε το απόσπασμα, νόμισα αρχικά πως έγραφες εσύ. Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα σκοπό να το διαβάσω το βιβλίο, όμως μου άλλαξες τη γνώμη και σε εμπιστεύομαι 100%.

L'oeil Libre είπε...

I appreciate your first photography, I find that the idea of centring is very sensible and an interessant anchor point

Good Sunday.

Jorge

Eva Psarrou είπε...

@ Lyriel
Υπάρχουν κάποιες ενστάσεις όσον αφορά τη θεματική, προσωπικά το ξεκίνησα με αρκετή δόση επιφύλαξης, όμως όσο προχωρούσε τόσο αποκτούσε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Περισσότερο ίσως επειδή δεν είχε έτοιμες τις απαντήσεις, αλλά τις ανακάλυπτε στην πορεία λίγο-λίγο, βάζοντάς σε έτσι και εσένα στο παιχνίδι αυτής της αναζήτησης της χρυσής τομής μεταξύ εκείνης και όλων των άλλων.
Θα περιμένω εντυπώσεις :)
Φιλιά πολλά!

Eva Psarrou είπε...

@ L' oeil Libre
Thank you, glad you liked it!
Have a great week ahead :)