Ήθελα να γράψω για την Αίγινα..

Aegina island, a photo by Eva Psarrou on Flickr.

Ήθελα να γράψω για την Αίγινα που για τρίτη συνεχόμενη χρονιά γιόρτασε με επιτυχία το Φεστιβάλ Φιστικού

 Για τις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν γύρω από τον κυρίαρχο πρωταγωνιστή, το φιστίκι Αιγίνης. Υδροφόρεια, συναυλίες, ψυχαγωγικές εκδηλώσεις, αγώνες, εικαστικές εκθέσεις

Και ένα ξεχωριστό happening που θα έβαζε το νησί στο βιβλίο Γκίνες

Την παρασκευή του μεγαλύτερου παστελιού στον κόσμο, μήκους 40 μέτρων

Με βραβευμένους σεφ και ντόπιους παραγωγούς σε τέλεια συνεργασία

Με τις φωτογραφικές μηχανές και τα κανάλια να καταγράφουν τις στιγμές

Και τον κόσμο να αδημονεί για την επίτευξη του μεγάλου στόχου

 

 Την παρασκευή του 40 μέτρων παστελιού

που θα μοιραζόταν στον κόσμο με το κλείσιμο του φεστιβάλ

Ήθελα να γράψω για την Αίγινα των παραγωγών και των καλλιτεχνών της

Για τις πραμάτειες και τα καλλιτεχνήματα, τα φρέσκα προϊόντα και τα λαογραφικά κομψοτεχνήματα που απλώνονταν κατά μήκος της παραλίας μέσα στα περίπτερα του φεστιβάλ προς τέρψη ντόπιων και περαστικών

Χίλια - μύρια καλούδια, όλα φτιαγμένα από το κυρίαρχο προϊόν του νησιού, το φιστίκι Αιγίνης. Λικέρ, φιορεντίνες και παστέλια, βανίλιες, γλυκά και παγωτά, όλα με χρώμα, γεύση και άρωμα φιστικιού.

Ήθελα να γράψω για την Αίγινα μιας άλλης εποχής, με τα ιστορικά μνημεία της

το Κυβερνείο του Καποδίστρια, το Εϋνάρδιο Κεντρικό Σχολείο όπου δίδαξαν σπουδαίοι άνθρωποι των γραμμάτων, το Ορφανοτροφείο που στέγασε τα ορφανά του Αγώνα, με τη μητροπολιτική εκκλησία του Αγίου Διονυσίου με τις θαυμάσιες τοιχογραφίες, όπου ορκίστηκε ο Καποδίστριας και οι πρώτοι βουλευτές του Έθνους, με τα νεοκλασικά αρχοντικά της που ομορφαίνουν μέχρι και σήμερα το αστικό τοπίο

Και με τις γραφικές γωνιές της, όπως τα αραξοβόλια των αμαξών με τα αλογάκια

Ήθελα να γράψω για την άλλη Αίγινα, αυτήν της Αρχαιότητας

που στέκεται περήφανη στην άκρη του λιμανιού να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο

Με τα απομεινάρια της να λάμπουν κάτω από τον ήλιο του καλοκαιριού, έχοντας εμπνεύσει γενιές και γενιές λογοτεχνών, ποιητών, ζωγράφων

Βάρναλης, Καζαντζάκης, Ελύτης, Μόραλης, Καπράλος...

Όλοι τους ζήσαν στο νησί και δημιούργησαν σ' αυτό..

Ήθελα να γράψω για την Αίγινα των 12 επάλληλων οικισμών πάνω στο ίδιο σημείο

Αλυσίδα ζωής που φτάνει πίσω, ως τους νεολιθικούς χρόνους, και για τα ερείπια του δωρικού ναού του Δελφίνιου Απόλλωνα, με την περίφημη Κολώνα, στους πρόποδες του οποίου στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο με τα ανεκτίμητα σε άπειρες αξίες τεκμήρια του ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε και πού πάμε...

Το χτες παντρεμένο με το σήμερα, δυο τέχνες τόσο μακρινές στον χρόνο

τόσο κοντινές στον χώρο και μια κεραμίστρια, η Στέλλα Μπακατσή, να ψάχνεται καλλιτεχνικά, να στρέφεται στις απαρχές, στα σπέρματα ζωής, στον κύκλο, την ροή και την εξέλιξή της ζωής στο σύμπαν, να γίνονται θεματική, να γίνονται τέχνη, μοριακές δομές και η ζωή που μπαίνει στο μικροσκόπιο, προς εξερεύνηση του μεγαλείου της...

Ήθελα να γράψω για την Αίγινα...

Όμως, θα γράψω για έναν Άγιο

Τον Άγιο Νεκτάριο

Και για μια εκκλησία που χτίστηκε γι' αυτόν

Και ένα μοναστήρι στην καρδιά της ενδοχώρας

Σκαρφαλωμένο σε μια ήσυχη πλαγιά σπαρμένη από φιστικόδεντρα

Έναν χώρο άγιο, ιερό που φιλοξενεί τα ιερά λείψανα και την ιερή Κάρα του τελευταίου αγίου του 20ου αιώνα. Ακόμα υπάρχει το δωμάτιο με τα προσωπικά του αντικείμενα, με το κρεβάτι που του έστειλε η μάνα όταν έμαθε πως κοιμόταν χάμω, ακόμα υπάρχει το αγαπημένο του πεύκο, εκεί που αρεσκόταν να πίνει το καφεδάκι του και που τώρα σκιάζει την τελευταία του κατοικία...

Έσκυψα, κόλλησα το αφτί μου στην μαρμάρινη επιφάνεια

Αφουγκράστηκα..

Και ένας ήχος ξερός, επαναλαμβανόμενος σα να ερχόταν από τα βάθη του χρόνου με συντάραξε, ένα μπαστουνάκι που χτυπά υπόκωφα για να υπενθυμίζει ότι δεν είναι προκατάληψη να πιστεύεις σε κάτι ανώτερο από σένα, ούτε δεισιδαιμονία.

Ο χώρος της Μονής με συνεπήρε, με συγκίνησε, αγαλλίασε την ψυχή μου. Άκουγα τη Θεία Λειτουργία και ήθελα να κλάψω. Δεν μου είχε ξανασυμβεί αυτό. Λένε πως όλοι μας έχουμε τον άγιό μας και αναρωτιώμουν όση ώρα βρισκόμουν εκεί, αλλά και μετά, στο σπίτι μου, μήπως βρήκα τον δικό μου άγιο; Μήπως γι' αυτό μου 'μίλησε' το μέρος; Δεν είμαι θρήσκα, έχω όμως τον φόβο του θεού μέσα μου, και αυτός ο φόβος δεν είναι κλεισμένος μέσα στα πλαίσια των τελετουργικών που επιβάλει η θρησκεία, γι' αυτό και δεν μπορώ να πω ότι είμαι θρήσκα. Φαντάζομαι πως είναι το δέος προς κάτι ανώτερο από μένα, που με ξεπερνά, αλλά και με διαπερνά ταυτόχρονα. Είναι το ανώτερο που κατοικεί μέσα μου και περιμένει να το δικαιώσω. Με τις πράξεις μου. Με τις σκέψεις μου. Με το να είμαι ένας καλός άνθρωπος. Και ο φόβος αν θα τα καταφέρω...

 Ήθελα να γράψω για την Αίγινα.. Γράφοντας για τον Άγιό της είναι σα να γράφω για την Αίγινα...