Στην αρχή τα είχα βάλει όλα εδώ μέσα, εργασίες μου, βιβλιογραφίες, μελέτες, links... Έψαχνα παντού στο internet να βρω χρήσιμα που θα μπορούσαν να βοηθήσουν, αρχικά εμένα, αλλά και όσους έχουν ξεκινήσει αυτή την εκπληκτική περιπέτεια που λέγεται ΕΑΠ - ζόρικη, ναι, απαιτητική, ω, ναι!, αλλά τόσο-μα τόσο εκπληκτική. Μερικές φορές σε βγάζει από τα ρούχα σου, άλλες φορές σε διατάζει να ξεπεράσεις τα όριά σου σε αντοχή, επιμονή, αφοσίωση...
Κάποιοι λένε ότι είναι ευκολότερο να μελετάς χαλαρά, όποτε θες εσύ, το ίδιο πίστευα κι εγώ. Η εμπειρία όμως δείχνει ότι δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Χρειάζεται σύστημα και πειθαρχία για να έρθει και η απόδοση, και, αν είσαι τυχερός, η ανταμοιβή. Ήθελα να συμμετάσχω ψυχή τε και σώματι, τα έδωσα όλα. Και τα δίνω, βέβαια. Κόντρα στη βολή μου, στις ενστάσεις του περίγυρου, κόντρα και σε μένα την ίδια που φορές φορές αναρωτιέμαι: μα τι κάνω; Κάθομαι και σκοτώνομαι, στερούμαι ώρες ύπνου, ξεκούρασης, ώρες που θα μπορούσα να βγω με τις κολλητές μου για καφέ, να πάω μια εκδρομή, να χαρώ γιορτές, μαζώξεις με φίλους, με την οικογένειά μου, χωρίς να με κυνηγάει η προθεσμία της επόμενης εργασίας...
Να σας πω όμως κάτι; Το αξίζει. Και αυτά, και ακόμα περισσότερα. Το βλέπω στον εαυτό μου, βλέπω την αλλαγή στα πάντα, από το πώς λύνεται η έκφραση, μέχρι το πώς λύνεται και η σκέψη και ο τρόπος που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Η διαδικασία είναι αθόρυβη και χρονοβόρα. Δεν έρχεται με φαμφάρες, όμως συμβαίνει. Δεν το διαπιστώνεις όταν βρίζεις αγανακτισμένη επειδή σου χτύπησε ο σκηρός δίσκος, ακριβώς την ώρα που αναστέναζες από ανακούφιση επειδή άλλη μια πνευματική προσπάθειά σου ολοκληρώθηκε μετά κόπων και βασάνων και χιλίων μυρίων εμποδίων μετά από ξενύχτια και κόπο πνευματικό, να μην αντιγράψεις, να μην καταλήξεις στην εύκολη λύση του: "πτυχία copies κτώνται"... όμως είναι εκεί. Το θαύμα της μεταμόρφωσης είναι εκεί και συμβαίνει σε σένα... Και κατ' επέκταση σε όλους τους γύρω σου κι ας μη το αντιλαμβάνονται πολλές φορές ούτε και οι ίδιοι. Όμως συμβαίνει.
Θα μπορούσα να γράφω για ώρες πάνω στο θέμα της δια βίου μάθησης και την ευεργετική επίδραση που πιστεύω ακράδαντα ότι προσφέρει στο μυαλό και στην ψυχή του ανθρώπου. Όταν με ρωτούν, μα, καλά, μέχρι πότε θα πηγαίνεις σχολείο; και ξέρω ότι στο μυαλό τους έχουν κτήρια και μαθητικές ποδιές και δάσκαλο να σου βάζει ασκήσεις, διαγωνίσματα, η απάντηση για μένα είναι δεδομένη, αυτό όμως είναι το σχολείο; Ή μήπως είναι κάτι πιο αφηρημένο από ένα κτήριο, όπως μια έννοια, ας πούμε, κάτι παραπάνω από βιβλία, τετράδια και γόμες; Και κάτι ανώτερο που ξεπερνάει το χρονικό πλαίσιο μιας σχολικής χρονιάς, όπως αυτό που συμβολίζει, που υπόσχεται; Την ΓΝΩΣΗ. Κι αν είσαι τυχερός, στο τέλος της ζωής σου, τη σοφία... Με αυτή την έννοια, το "σχολείο" για μένα, δεν σταματάει ποτέ.
Όταν έφτιαχνα το μπλογκ (http://www.eapilektoi.blogspot.com/) στις αρχές του καλοκαιριού, προκειμένου να οργανώσω ότι είχε να κάνει με το ΕΑΠ (για μένα πρώτα), δεν περίμενα ότι θα είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση. Από παντού έρχονταν συγχαρητήρια, κυρίως φοιτητόκοσμο, αλλά και από τους ίδιους τους καθηγητές. Αυτό, βέβαια, εννοείται ότι με χαροποίησε - αλλοίμονο αν δεν χαίρεται κάποιος από την αναγνώριση και την αποδοχή των κόπων του! - όμως η έκπληξη ήδη βρισκόταν αλλού: στο γεγονός ότι ο κόσμος που αποζητά τελικά αυτή την περιβόητη δια βίου εκπαίδευση, που, τί σημαίνει, αν όχι δίψα για γνώση;, είναι κάθε άλλο παρά αμελητέος.
