Για να "ανασάνει" το Μουσείο...

Μετά την ολοκλήρωση της μεταφοράς των αρχαιοτήτων στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ήρθε η ώρα να κατεδαφιστούν, μετά από έγκριση του ΥΠΠΟ, και τα τελευταία από τα 25 κτίρια της οδού Χατζηχρήστου, όπως είχε εξαρχής προγραμματιστεί.

Ένα νεοκλασικό επί των οδών Χατζηχρήστου και Μακρυγιάννη 10 και άλλα πέντε επί των οδών Χατζηχρήστου 1 και Μητσαίων 10 θα αναμετρηθούν με τις μπουλντόζες, καθώς τα νεοκλασικά αυτά σπίτια που είχαν την ατυχία να βρίσκονται μεταξύ Ακρόπολης και Νέου Μουσείου κρίθηκαν κατεδαφισταία μετά από οριστική και κατά πλειοψηφία γνωμοδότηση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων.

Η τύχη αυτών των ιστορικών μνημείων του όψιμου κλασικισμού της πόλης, ως μη χαρακτηρισμός τους ως μνημείων, είναι πλέον γεγονός, αφού το Νέο Μουσείο Ακρόπολης, προκειμένου να «ανασάνει» πρέπει να καταπιεί την αρχιτεκτονική μνήμη της πόλης...

Τα επιχειρήματα πολλά: Υπάρχει άμεσος κίνδυνος να καταρρεύσουν, δεν θεωρούνται σημαντικά από αρχιτεκτονικής άποψης, έχουν ήδη απαλλοτριωθεί, οπότε οποιαδήποτε αντίθετη απόφαση θα έθιγε το κύρος του ΥΠΠΟ, υπάρχει έντονο αρχαιολογικό ενδιαφέρον, αφού στις προσεχείς ανασκαφικές εργασίες αναμένονται ευρήματα που σχετίζονται με το Ιερό του Διονύσου εν Λίμναις. Επίσης, το ένα εξ’ αυτών δεν είναι αιωνόβιο, ώστε να κηρυχθεί διατηρητέο. Ας μην υποτιμάμε βεβαίως και τη δυσκολία που θα έχουν τα τουριστικά λεωφορεία που θα θέλουν να σταθμεύσουν στον χώρο, προκειμένου να παραδώσουν τις ορδές των τουριστών που θα συρρέουν στο Μουσείο...

Η εναλλακτική πρόταση της Εφορείας Νεωτέρων Μνημείων Αττικής για μεταφορά τους σε άλλο σημείο δεν εισακούστηκε, ούτε και η ένσταση από καθηγητές του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και περιοίκων σχετικά με την προστασία και «των ενδιάμεσων ιστορικών φάσεων της Αθήνας».

Ο,τιδήποτε δηλαδή βρίσκεται αρχιτεκτονικά ανάμεσα στον Χρυσό Αιώνα του Περικλή και τον Τενεκεδένιο του Λιάπη κλείνεται σε μια σακούλα σκουπιδιών και πετιέται στα σκουπίδια. Ας όψεται το Μουσείο...

Παιδιά ενός άλλου θεού...

... για τα 640.000.000 παιδιά που δεν έχουν ικανοποιητική στέγαση
... για τα 500.000.000 παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε εγκαταστάσεις υγιεινής
... για τα 400.000.000 παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό
... για τα 300.000.000 παιδιά που στερούνται πληροφόρησης
... για τα 270.000.000 παιδιά που δεν έχουν πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας
... για τα 250.000.000 παιδιά που εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες σε εργοστάσια
... για τα 140.000.000 παιδιά που δεν έχουν πάει ποτέ σχολείο
... για τα 90.000.000 παιδιά που στερούνται το φαγητό σε επίπεδο λιμοκτονίας
... για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά που χρησιμοποιούνται στη λεγόμενη "υπόγεια οικονομία"
... για τα χιλιάδες παιδιά που έχουν πέσει θύματα δουλεμπορίας, εμπορίας μελών σώματος και επιστημονικών πειραμάτων

... για το ένα παιδί που πεθαίνει κάθε πέντε λεπτά
... για τα 18.000 παιδιά που πεθαίνουν κάθε μέρα
... για τα 6.000.000 παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο

επειδή δεν γεννήθηκαν λευκά...

ή επειδή γεννήθηκαν...

... για τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουμε σε κάθε φωτογραφία που δείχνει το δράμα τους
... για το φαγητό που πετάμε στα σκουπίδια
... για την πλάτη που γυρίζουμε στην εξαθλίωση
... για τη σιωπή, την αδιαφορία, την ενοχή

ΕΝΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ!

http://www.msf.gr/
http://www.actionaid.org/
http://www.actionaid.gr/
http://www.thechildhealthsite.gr/

Ποιητικές απόπειρες... 1

Όλα τα όνειρα έχουν χρώμα

μικρά ή μεγάλα, δεν έχει σημασία

την παλέτα αφού κρατά η φαντασία.

Ένα γυάλινο πρίσμα που μπορεί

της ζωής σου το λευκό να διαθλάσει

και σε χίλιες αποχρώσεις να το σπάσει.

Αποχρώσεις καθάριες και φωτεινές

και φευγαλέες και μελαγχολικές

αποχρώσεις ονειρικές

για όνειρα που υφαίνει ο καθένας

κι έχουν το χρώμα της σιένας...

Και σαν πρώτα ανδρειωμένη...

Δύο Χαίρε για δύο εορτές.

Το πρώτο: Χαίρε Κεχαριτωμένη, τιμή και χαιρετισμός στην Παρθένο Μαρία, που από σήμερα ευαγγελίζεται (ευαγγελισμός > ευ + αγγελία = χαρμόσυνη είδηση) το μήνυμα της Ανάστασης, της νίκης δηλαδή της ζωής επί του θανάτου και τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής.

Το δεύτερο: Χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά, τιμή και ύμνος εθνικός για την ιδέα που τοποθετήθηκε πάνω από την ίδια τη ζωή, τότε, την εποχή των ματωμένων λαβάρων και των σκισμένων φουστανελών, την εποχή των ηρώων…

Επανάσταση και Ανάσταση. Δύο λέξεις, η μία μέσα στην άλλη, αλληλοσυμπλεκόμενες και αλληλοεξαρτώμενες. Επανάσταση > επ + αν + ίσταμαι, που σημαίνει: ήμουν σκυφτός, σκυμμένος, υποτελής, υπόδουλος και σηκώθηκα. Όρθωσα το ανάστημά μου, κοίταξα τον ουρανό ως άνθρωπος (άνθρωπος > άνω + θρώσκων = ο θρώσκων ψηλά = εκείνος που κοιτά ψηλά). Ήμουν, δηλαδή, νεκρός κι αναστήθηκα (για να’ ρθουμε στη δεύτερη λέξη) και απέκτησα την αυτονομία και την αυτοτέλειά μου. Κατ’ επέκταση, την ελευθερία μου, το ύψιστο αγαθό που απαιτεί υψηλό φρόνημα, αυταπάρνηση, αυτοθυσία.

« Έσπειρα τον σπόρο της λευτεριάς, εσείς θα τον θερίσετε», ήταν τα λόγια του Ρήγα Φεραίου, λίγο πριν δολοφονηθεί για τις «ενοχλητικές» ιδέες του για έθνος, απελευθέρωση, ελληνισμό. Εσείς, οι επόμενοι. Δηλαδή και εμείς, οι ελεύθεροι σκλαβωμένοι του σήμερα. Όχι από Οθωμανούς σουλτάνους, αγάδες και μπέηδες, αλλά από έναν άλλον εχθρό, πιο ύπουλο, πιο αθόρυβο και γι’ αυτό, πιο επικίνδυνο. Αυτόν που αποσαρθρώνει το υπέδαφος κάτω από τα πόδια μας, που διαβρώνει και καταργεί τα πιστεύω και τις αξίες μας και όταν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξή του είμαστε ήδη χαμένοι σε μια αιχμαλωσία που αντανακλάται στο εξωτερικό μας περιβάλλον, ακριβώς επειδή το αφήσαμε να κυριαρχήσει στο εσωτερικό, η αδιαφορία, η απόσυρση.

*** Φωτό από εδώ.