Την φωτογραφία την έβγαλα στον ποταμό Στρυμώνα, στις Σέρρες, την ώρα που όλα άρχιζαν να φιλτράρονται από το φως ενός μαγευτικού δειλινού που μόλις ξεκινούσε.
Μερικές φορές φωτογραφία είναι η ποίηση που δεν μπορούμε να ξεστομίσουμε.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Φωτογραφίζω για να εντοπίζω την ψυχή, το συναίσθημα, την αρμονία,
φωτογραφίζω για να αναδείξω την ομορφιά και ευγένεια στο απλό και καθημερινό,
φωτογραφίζω για να οπτικοποιήσω το συναίσθημα που υποβόσκει σε όλα,
φωτογραφίζω για να σταματήσω τον χρόνο και τη λήθη σε ανθρώπους, γεγονότα, αναμνήσεις,
φωτογραφίζω για την τέχνη, την έρευνα, τον πειραματισμό,
φωτογραφίζω για το μήνυμα που θέλω να περάσω κάθε φορά,
φωτογραφίζω γιατί με ευχαριστεί, με εμπνέει, με εκφράζει,
φωτογραφίζω για να μπορώ να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια της τέχνης,
φωτογραφίζω γιατί γίνομαι παιδί όταν φωτογραφίζω.
Με αγάπη,
Εύα 💗
***** Η συμμετοχή μου στο ερώτημα "γιατί φωτογραφίζω" που τέθηκε σε δημόσια συζήτηση στο iFocus Community στο Facebook, το link εδώ.
.jpg "~ eva psarrou photography")
Ήσυχα κυλούν οι μέρες του Αυγούστου
με μια γλυκειά αναμονή
να μπει ξανά Σεπτέμβρης.
******
Η συμμετοχή μου για τη χθεσινή παγκόσμια ημέρα φωτογραφίας.
Με αγάπη,
Εύα 💗
Είναι μία πάθηση που έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα τελευταία, όποιον και να ρωτήσεις, υπάρχει κάποιος στον κύκλο του που να το έχει. Λέγεται λύκος, πιο επιστημονικά Συστηματικός Ερυθυματώδης Λύκος (ή ΣΕΛ κατά τα αρχικά του), είναι αυτοάνοσο και ακόμα η επιστήμη δεν μπορεί να εξαλείψει τη νόσο οριστικά, μόνο να την κοιμίσει, ας το πούμε έτσι. Τι ακριβώς όμως είναι αυτό το πράγμα και από πού προήρθε;
Για κάποιον ανεξήγητο επιστημονικά λόγο μια μέρα μια ομάδα υγιών κυττάρων αποφασίζουν να επαναστατήσουν ενάντια σε άλλα υγιή κύτταρα του οργανισμού, θεωρώντας τα ως εχθρό και επιτίθενται εναντίον τους βλάπτοντάς τα. Άλλες φορές προσβάλλουν το κολλαγόνο, άλλες τις αρθρώσεις προκαλώντας φλεγμονές, ή το δέρμα. Σε πιο σοβαρές περιπτώσεις, όταν ο λύκος γίνεται συστηματικός, τότε αρχίζει να προσβάλει ζωτικά όργανα όπως ο εγκέφαλος, το κεντρικό νευρικό σύστημα, τα νεφρά, η καρδιά, οι πνεύμονες, όπου εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά και γίνονται επικίνδυνα, ενίοτε και θανατηφόρα. Είναι ένας ανηλεής και ύπουλος πόλεμος ανάμεσα σε στρατιώτες του ίδιου στρατοπέδου που αλληλοεξοντώνονται χωρίς εμφανή αιτία και αφορμή με μόνο σκοπό να καταστρέψουν τον υποτιθέμενο εχθρό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ο οργανισμός να βρίσκεται σε συνεχή συναγερμό που δεν εφησυχάζει ποτέ γιατί συμπεραίνει ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να δεχτεί επίθεση και να ηττηθεί.
Σε αυτή την παράλογη και αλλοπρόσαλλη διαδικασία οφείλεται και η εξάντληση που νιώθει ο ασθενής και που βαθαίνει με τα χρόνια, αυτή η χρόνια ανεξήγητη αβάσταχτη κούραση λες και σε δέρνουν νυχθημερόν, κάνοντας σε να νιώθεις ανήμπορος, αδύναμος, εκτεθειμένος, όπως ένας γηραιός υπερήλικας ως προς τις αντοχές και τις δυνάμεις του. Όλα αυτά συμβαίνουν με το που ξυπνάς και επιδεινώνονται όσο προχωρά η μέρα. Μέχρι το βράδυ δεν ξέρεις πού να σταθείς, πού να ακουμπήσεις χέρια, πόδια, το κορμί σου από την κούραση και την εξάντληση που σου απομυζεί όλη την ενέργεια, που σε στραγγίζει ολοσχερώς. Και όλα αυτά τις καλές μέρες, που δεν πονάς από φλεγμονές ή δεν έχει προσβληθεί κάποιο όργανο και αρχίζεις να βιώνεις άλλα σενάρια επιστημονικής φαντασίας.
Κανένας γιατρός δεν μπορεί να το ιάσει. Καμία έρευνα δεν μπορεί να το κατανοήσει. Είναι μια πάθηση γεμάτη μυστήριο και αναπάντητα ερωτήματα. Πώς ξεκινά; Τι το προκαλεί; Γιατί τώρα; Γιατί εδώ; Από πού προήλθε; Πώς λειτουργεί; Πώς το αντιμετωπίζεις; Πώς ζεις μαζί του; Πώς το πολεμάς;
Ναι, η 35ετή εμπειρία μου με αυτή την ανεπιθύμητη συνύπαρξη, μου έχει δείξει με τον πλέον επώδυνο τρόπο ότι ο λύκος δε νικιέται. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι γιατροί και τα φάρμακα είναι απλά να το κρατούν σε καταστολή. Κοιμίζουν τον λύκο ώστε να μην γίνεται επικίνδυνος, κάτι που δυστυχώς δεν μπόρεσα να αποφύγω. Χάρη στον λύκο άφησα τη δουλειά μου, εγκατέλειψα τις φιλοδοξίες μου, τα όνειρα που είχα για το μέλλον, τα χόμπι μου, τις φιλίες μου. Απομονώθηκα από τον κύκλο μου, περιορίζομαι στα απολύτως απαραίτητα, αναγκάζομαι να το κάνω γιατί απλά, δεν έχω την ενέργεια ούτε και τη διάθεση να ανταποκριθώ σε κάτι από αυτά.
Ο λύκος μου έχει στερήσει πολλά, τη διάθεσή μου για ζωή, τις δυνάμεις που χρειάζομαι για να βγάλω τη μέρα μου, νιώθω συνεχώς κουρασμένη, ξυπνάω το πρωί και αισθάνομαι μια απέραντη εξάντληση, η ενέργειά μου είναι στο ναδίρ. Είναι ελάχιστες οι καλές στιγμές μου, και αυτές χάρη στον γιατρό μου που φροντίζει το καλύτερο για την φαρμακευτική μου αγωγή και τα σχετικά, και ο άντρας μου που βοηθάει από τη μεριά του όσο μπορεί και δοκιμάζεται κι αυτός, σχεδόν εξίσου με μένα. Ωστόσο, η παρηγοριά από την οικογένεια, περισσότερο δείχνει να επιδεινώνει την κατάσταση παρά να την ανακουφίζει, αφού πιο πολύ αισθάνεσαι τύψεις και ενοχές όταν όλα τρέχουν κι εσύ μένεις πίσω, να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι, ανήμπορη, άχρηστη, περιττή, χάρη στον λύκο και όλα αυτά που σου έχει αρπάξει, βασικά τη ζωή σου όλη.
Στην πραγματικότητα κανείς δεν μπορεί να καταλάβει, γιατί δεν υπάρχει τίποτα το εμφανές πάνω σου που να υποδεικνύει όλο αυτό το βασανιστήριο που συντελείται εντός σου. Το μόνο που βλέπουν είναι εσένα να αρνείσαι να παραβρεθείς στις συναντήσεις τους, να συμμετάσχεις στις δραστηριότητές τους, να αναρωτιούνται γιατί τα φυτά σου είναι απεριποίητα ή η αυλή ασκούπιστη, και πόσο ακατάδεκτη είμαι επιτέλους που δεν συναινώ σε συναρθροίσεις, που σε όλα λέω όχι. Και το όχι μου όμως που θα πω απαιτεί ενέργεια να δαπανηθεί από μέρους μου, και πολλές φορές δεν είναι επαρκής ούτε καν αυτή και πού να εξηγώ στον καθένα και τι να πρωτοπώ και τι να καταλάβει και τι φταίει που δεν καταλαβαίνει αφού δεν το έχει ζήσει και άρα δεν ξέρει ό,τι ξέρω και γι' αυτό δεν μπορεί να καταλάβει. Έτσι, επειδή ακριβώς η όλη κατάσταση είναι τόσο μπερδεμένη, προτιμώ να απέχω και να μην εξηγώ τίποτα, πέρα από το ότι δεν αισθάνομαι καλά ή ότι δεν πρέπει να βγω στον ήλιο, αιτιάσεις που δεν ακουμπούν ούτε την επιφάνεια των όσων συντελούνται κάτω από το ορατό επίπεδο αντίληψης του καθενός.
Είναι μία άνιση μάχη μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ, μάλλον, μεταξύ Δαβίδ και Γολιάθ μαζί με όλο του το σόι. Έχουν απαγορευτεί πολλά πράγματα, όπως η έκθεση στον ήλιο, η κούραση, η φασαρία, το έντονο φως, το άγχος, η αναστάτωση, το αλκοόλ, το τσιγάρο, η ταλαιπωρία, η αϋπνία, οι εγκυμοσύνες, φυσικά. Πολλές φορές νιώθω σαν χρυσόψαρο στη γυάλα, αν δεν είχα τον άντρα μου να με υποστηρίζει και τον Θεό να με καθοδηγεί, σίγουρα θα ήταν πολύ χειρότερα τα πράγματα. Είναι ένα αυτοάνοσο που προσβάλλει τα πάντα, έτσι, γίνεται απρόβλεπτο, επικίνδυνο και ολέθριο. Δεν αφήνει τίποτε ανεπηρέαστο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σηκώνουμε και τα χέρια ψηλά. Είναι μία πάθηση που απαιτεί να είσαι από πάνω του, να το παρακολουθείς συνεχώς, να κάνεις τις εξετάσεις σου συστηματικά, να παίρνεις τα φάρμακά σου, αν χρειαστεί να μπεις νοσοκομείο να μη διστάσεις να το κάνεις. Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις από τη μεριά σου, ως ασθενής, ως πολεμιστής ενάντια στο λύκο, πρακτικά πράγματα που μπορούν να διευκολύνουν τη ζωή και την καθημερινότητά σου, ζώντας παρέα με αυτό το άγριο θηρίο που έχει μπαστακωθεί μέσα σου και δεν λέει να φύγει.
Για μένα, αυτό που με βοήθησε πάρα πολύ ήταν που έφυγα από τη δουλειά μου, μου έδωσε τον χρόνο να ηρεμήσω και να επανεκτιμήσω την κατάσταση έτσι όπως είχε εξελιχθεί. Και αυτά τα δεδομένα έλεγαν πως έπρεπε να γίνουν αλλαγές και μάλιστα δραστικές. Πώς θα γινόταν αυτό; Απλοποίηση, απλοποίηση, απλοποίηση. Είναι το motto μου στο blog εξάλλου: Keeping it simple. Ξεκίνησα μια εκστρατεία απλοποίησης προκειμένου οι δυνάμεις μου να μην σπαταλώνται σε πράγματα άνευ ουσίας. Ήξερα ότι οι φυσικές δραστηριότητες έπρεπε να περιοριστούν δραματικά, ότι έπρεπε να περιορίσω αλόγιστες κοινωνικές συνευρέσεις και εξαλλοσύνες. Ήξερα ότι δεν μπορούσα να εκτείθεμαι σε δυνατό ήλιο, έστρεψα, λοιπόν, τις δραστηριότητές μου στα του οίκου μου. Οι διακοπές μου δεν οργανώνονται πλέον για το καλοκαίρι αλλά για τους πιο δροσερούς και κρύους μήνες. Οι βόλτες μου στον κήπο γίνονται νωρίς το πρωί ή αργά το απόγευμα και το βράδυ. Κι αν δεν αισθάνομαι καλά, δεν πιέζω τον εαυτό μου να το κάνει, γιατί αναγνωρίζω και σέβομαι τις δυνάμεις του εαυτού μου και τα όριά του. Και άλλες τέτοιες μικροαλλαγές, που όμως με προστατεύουν και αφήνουν το θηρίο κοιμισμένο. Προστατεύω την ηρεμία και τη γαλήνη μου ως κόρη οφθαλμού, αποφεύγω τις συρράξεις, τις εντάσεις, τις προστριβές. Έχω απομακρύνει πολύ κόσμο από τον κύκλο μου ακριβώς για αυτόν το λόγο. Και προσεύχομαι συνεχώς, κάθε ώρα της ημέρας προσεύχομαι στον Κύριο να μου δίνει υπομονή, κουράγιο και δύναμη να αντέχω.
Όλα αυτά που μοιράζομαι μαζί σας δεν έγιναν φυσικά εν μία νυκτί, η στροφή, η μεταμόρφωση πήρε πολύ χρόνο και αρκετά πισωγυρίσματα και ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί. Όμως ο Θεός είναι υπομονετικός με αυτούς που τον ζητούν και τον θέλουν στη ζωή τους. Κι εγώ τον αναζητούσα συνεχώς, όλο αυτό το διάστημα και συνεχίζω ακόμη. Το ότι στράφηκα προς Εκείνον, έφερε μια αλυσίδα αλλαγών στη ζωή μου. Κατ' αρχάς άλλαξαν οι προτεραιότητές μου, η τετ-α-τετ αναμέτρηση με τον θάνατο το κάνει συνήθως αυτό. Τα όνειρά που είχα για καριέρα και αναγνώριση και όλα τα σχετικά, έπαψαν πια να φαντάζουν τόσο εντυπωσιακά. Έβλεπα τη ματαιότητα σε πολλά πράγματα που άρχισαν να μην έχουν σημασία πια για μένα, όταν πριν από κάποιον καιρό ήταν πρώτα πρώτα στις λίστες προτεραιοτήτων μου.
Έπαψα να αντιστέκομαι στον λύκο, αντ' αυτού, άρχισα να στρέφομαι στον εαυτό μου και τι πρέπει να κάνω για να τον προστατέψω από αυτή την απαίσια ασθένεια. Οι δυνάμεις μου δεν έπρεπε να σπαταλούνται πλέον αλόγιστα, η ενέργειά μου, όση μου είχε απομείνει, έπρεπε να προστατευτεί. Ήταν θέμα επιβίωσης και καλύτερης ποιότητας ζωής.
Δεν είναι μόνο τα φάρμακα. Δεν είναι μόνο οι γιατροί. Κάποιες φορές καλούμαστε να γίνουμε γιατροί του εαυτού μας. Γιατί μόνο εμείς ξέρουμε τι συμβαίνει στο σώμα μας, πώς αντιδράει, πώς ανταποκρίνεται, τι χρειάζεται για να γιάνει. Προσωπικά, τη γιατρειά μου πνευματικά την βρήκα στον Χριστό. Όλη αυτή η περιπέτεια με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου, να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου, και να επιδιώξω την συμφιλίωση μαζί του και την ειρήνη με τον Δημιουργό μου.
Ξέρω ότι ο λύκος θα συνεχίσει να κάνει τα δικά του, αλλά πλέον έχω τον Θεό σύμμαχο στις μάχες μου, δεν είμαι μόνη μου. Η ασθένειά μου με έκανε πιο δυνατή, πιο σοφή. Με έμαθε να ελίσσομαι, να προσαρμόζομαι, να προστατεύομαι, να μάχομαι, και αυτό το χρωστάω στον Κύριό μου Ιησού Χριστό. Στις πιο σκοτεινές μου ώρες είναι εκεί, δάσκαλος, φίλος, αδελφός. Εκείνος με βοήθησε να υπερβώ τον εαυτό μου προκειμένου να τον ανακαλύψω και να τον μάθω από την αρχή, να αντλήσω από τον Κύριο δύναμη και κουράγιο και υπομονή και ελπίδα, και να φτάσω να λέω σήμερα ότι κανένας λύκος και καμία δοκιμασία και κανένας θάνατος δεν μπορεί να υποσκελίσει την πίστη μου σ' Εκείνον που με έσωσε και στον οποίο γνωρίζω καλά ότι Του χρωστάω τα πάντα. Αμήν.
Με αγάπη,
Εύα 💗
-------
Η φωτό είναι από το internet, την βρήκα εδώ.