Κάθε φορά που αλλάζουν οι εποχές, αλλάζει και η διάθεσή μου. Το καλοκαίρι φέτος άρχισε νωρίς με ζέστες, καύσωνες, σκόνη αφρικανική, φαινόμενα ακραία και πρωτόγνωρα ανά τον κόσμο, φέρνοντας προμηνύματα ότι οι κλιματικές αλλαγές ήρθαν εδώ για να μείνουν.
Όμως αποφάσισα ότι δεν θα πτοηθώ, έτσι, παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου. Για το φετινό καλοκαίρι, αποφάσισα να μην εμπλακώ σε όλο αυτό το ζοφερό παραλήρημμα της καταστροφολογίας. Επιλέγω απεμπλοκή και απομάκρυνση από ό,τι μου χαλάει τη διάθεση. Διαλέγω ελαφράδα, απλότητα και ηρεμία. Δοκιμάζω αέρινα χρώματα και καθημερινές συνήθειες. Επιδιώκω μια πιο άμεση σύνδεση με τη φύση γύρω μου και την ομορφιά μέσα μου. Αποσκοπώ σε μια πιο προσωπική σχέση με τον δημιουργό όλων αυτών των θαυμάτων που μου προσφέρει καθημερινά και που ξεχνώ πολύ συχνά να αναγνωρίσω. Επιζητώ αυτή την ελαφρότητα που δεν με συνθλίβει, μια πιο ανέμελη, παιχνιδιάρικη, αθώα ατμόσφαιρα, τη γεμάτη από τη φρεσκάδα του πρωινού αέρα, από τον ήχο των πουλιών την ανατολή, από τη θέα του ορίζοντα, την ανεμπόδιστη και μαγευτική.
Έτσι, λοιπόν, και μετά από καιρό, δοκίμασα να κάνω μερικές αλλαγές και στο ιντερνετικό μου σπίτι που να ανταποκρίνονται στη διάθεσή μου αυτή την περίοδο. Αφήνω τις δυσκολίες να προσπεράσουν και επιλέγω το τώρα, το εδώ, το οικείο. Διαλέγω τα χρώματα της ανατολής, το απαλό ρόδινο, το πράσινο της πρωινής ομίχλης, το υποτονικό γαλάζιο, χρώματα απαλά που μόλις έχουν ξυπνήσει από τον λήθαργο της νύχτας και απολαμβάνουν το ξεκίνημα της νέας ημέρας που ξημερώνει, φορτωμένο με τη χαρά, την ελπίδα και την αισιοδοξία ενός νέου ολοκαίνουργιου κύκλου που μοιάζει με γιορτή.
Αρκετά με τη μιζέρια και την κατήφεια, τα προβλήματα δεν σταματούν ποτέ. Δεν θέλω, αρνούμαι να ακούω για γκρίνιες και διαμάχες, ή να ξέρω αν έχω δίκιο ή άδικο. Δεν με ενδιαφέρει, αρνούμαι να ασχοληθώ άλλο. Όλα αυτά που συνθλίβουν τη χαρά, που είναι δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να την απολαμβάνει και είναι έγκλημα όταν δεν γίνεται αυτό, αυτά, λοιπόν τα σκοτεινά και μίζερα αρπάζουν το τώρα από τις ζωές μας και αυτό το τώρα είναι πολύ πολύτιμο για να το αφήνουμε να χάνεται χωρίς μάχη. Θέλω να είμαι εδώ, παρούσα, μάχιμη. Θέλω αυτό το καλοκαίρι να δώσω τη μάχη μου, να υπερασπιστώ την ομορφιά, τη χαρά, την ελπίδα, την αισιοδοξία, την ευγνωμοσύνη της κάθε στιγμής, τη σύνδεση με το θείο, το ανώτερο, το άγιο, να γίνω στρατιώτης του καλού, της προσφοράς και της αγάπης και μεταδότης τους.
Το κακό είναι εξίσου μεταδοτικό με το καλό, από εμένα λοιπόν εξαρτάται σε ποιο από τα δύο στρατόπεδα θα επιλέξω να υπηρετήσω.
Κουράστηκα να παλεύω για το δίκαιο και το σωστό στρέφοντας την ενέργεια και την προσοχή μου στον αντίποδά τους. Όταν κατηγορώ και καταδικάζω το κακό, χωρίς να το καταλαβαίνω, του δίνω αξία μόνο και που ασχολούμαι με αυτό. Όμως, σκέφτηκα ξανά και είπα: Φτάνει. Είδα ότι δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα, το διαπιστώνω στην πράξη, μέσα από την εμπειρία μου, γιατί το βλέπω καθαρά ότι απομυζεί από μέσα μου όλη μου την ενέργεια. Αντί δηλαδή όλη αυτή η εμπλοκή να με τροφοδοτεί με καλή ενέργεια, μου την απομυζεί. Τι θα συντελούνταν όμως εντός μου αν όλη αυτή μου την ενέργεια σταματούσα να τη διοχετεύω στα κακώς κείμενα; Πώς θα ήταν τα πράγματα αν όλη μου αυτή την τροφοδοσία την έστρεφα στην αγάπη;
Αγάπη; Είναι δυνατόν; Να αγαπήσουμε ποιον; Αυτόν που μας αδικεί; Αυτόν που κάνει το κακό; Που ασχημαίνει το περιβάλλον; Που φθονεί; Που ζηλεύει; Που δολοπλοκεί; Που θέλει το κακό μας; Που ζει εις βάρος μας;
Ο Κύριος και Θεός μου, που αγαπώ και λατρεύω, όμως, αυτό μου ζητάει να κάνω. Να αγαπώ. Είναι η πρώτη εντολή του Ιησού Χριστού: Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν. (Η δεύτερη μάλλον, αφού η πρώτη ζητά να αγαπώ τον Κύριο και Θεό μου με όλο μου το είναι, όμως αυτές οι δύο εντολές είναι αλληλένδετες, σαν μία, ως Η Εντολή της Αγάπης, που είναι κύκλος με αφετηρία τον Θεό και κατάληξή του πάλι πίσω στον Θεό, μέσα από εμάς που είμαστε το κανάλι κυκλοφορίας και διοχέτευσης αυτής της ενέργειας και δύναμης, που είναι η αγάπη).
Άρα, καταλαβαίνω ότι στο "ως εαυτόν" και ο δικός μου εαυτός πρέπει και οφείλει και αξίζει να αγαπηθεί εξίσου με το πλησίον πριν φτάσω να τον αγαπήσω, που είναι το επόμενο βήμα. Ποιος θα το κάνει αυτό αν όχι εγώ η ίδια; Πώς θα ζήσω την αγάπη αν την έχω εγκλωβίσει σε αισθήματα αποστροφής του πλησίον; Αν ασχολούμαι συνεχώς με όλα τα μακάβρια που μεταδίδει η τηλεόραση; Μόνο με τη μεταστροφή του νου. Αν θέλω να μπορώ να αγαπήσω το πλησίον, πρέπει να μπορέσω να τους συγχωρήσω πρώτα. Για να το κάνω όμως αυτό, πρώτα χρειάζεται να συγχωρήσω τον εαυτό μου. Για όλα αυτά που ήθελα να κάνω και δεν τα κατάφερα. Για την πίκρα των ανεκπλήρωτων ονείρων. Για τη ζωή που δεν τα έφερε τόσο ρόδινα όσο ήλπιζα. Για τον διπλανό μου που δεν ανταποκρινόταν στα δικά μου πρότυπα. Για τον χαρακτήρα μου που ποτέ δεν τόλμησε να κάνει την υπέρβαση. Για την αγάπη που δεν έδειξα, για το δόσιμο που δεν πρόσφερα, γιατί; γιατί δεν εμπιστεύτηκα την καλοσύνη των ανθρώπων.
Όμως όλα αυτά πρώτα ξεκινούν από εμάς. Το αγάπα το πλησίον ξεκινά από μένα πρώτα. Ο Χριστός είπε: Με αγαπάτε, γιατί πρώτος εγώ σας αγάπησα. Αυτό είναι τόλμη. Είναι ένα άλμα πίστης. Δεν ξέρεις τι υπάρχει απέναντι, τι θα βρεις εκεί που θα φτάσεις, όμως το άλμα πρέπει να το κάνεις εσύ πρώτος, εγώ, όλοι μας όσοι αποζητούμε το καλό στη ζωή μας. Είναι ένα άλμα αγάπης, θυσίας, προσφοράς. Είναι η κυριότερη εντολή, η πιο σημαντική, η πιο ουσιαστική. Και πρωτίστως, αφορά εμάς, όχι τον αποδέκτη. Εμείς ωφελούμαστε, η δική μας ψυχή ξαλαφρώνει, ξεκουράζεται, ηρεμεί. Ίσως αυτή να είναι και η ειρήνη του Ιησού Χριστού που μας είπε: τη δική Μου ειρήνη σας δίνω, όχι του κόσμου. Ναι, αυτή την ειρήνη θέλω, αυτήν επιζητώ, αυτήν χρειάζομαι. Την δική Σου ειρήνη, Κύριε, τη δική σου χαρά, τη δική σου αγάπη. Αυτήν που προέρχεται από Σένα, που φτάνει σε μένα για να διοχετευθεί στους γύρω μου, πάλι μέσα από Σένα, στους ανθρώπους της οικογένειάς μου, στον άντρα μου, στα παιδιά μου, τη μητέρα μου, την αδελφή μου, στους ευρύτερους συγγενείς μου, στους γνωστούς μου, τους γείτονές μου, τους φίλους και συνεργάτες μου, σε όλους εσάς που συνδεθήκαμε μέσα από τον χώρο του διαδικτύου και έχουμε γίνει η ψηφιακή μας γειτονιά και οικογένεια εδώ και χρόνια.
Δίνω αγάπη, γιατί ο Κύριος μου το ζήτησε. Γιατί Εκείνος έκανε την αρχή. Για να του την επιστρέψουμε πίσω, αφού έχουμε γίνει πρώτα δυνατότεροι, φωτεινότεροι, σοφότεροι, αγιότεροι εξαιτίας της αγάπης που πρώτα Εκείνος μας προσέφερε προς δική μας ωφέλεια και προς δική Του δόξα εις τον αιώνα. Αμήν.
Με αγάπη,
Εύα 💗