Ένας από τους στόχους που είχα θέσει μέσα στο 2016 ήταν να διαβάσω την Αγία Γραφή με σύστημα, από την αρχή ως το τέλος. Να ξεκινήσω από το βιβλίο της Γένεσης και να τελειώσω με το βιβλίο της Αποκάλυψης. Από το μέγεθός της και το βάθος των μηνυμάτων της, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς ότι μιλάμε για κατόρθωμα, μια προσπάθεια που λίγοι από όσο ξέρω έχουν ολοκληρώσει με επιτυχία. Αυτό βέβαια είναι κάτι που προβληματίζει, αν αναλογιστείς ότι μιλάμε για τον λόγο του Παντοκράτορα Θεού, ποιητή ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων.
Αυτό το 'αοράτων' ήταν πάντα που μου τραβούσε την προσοχή κι έλεγα, κάπως, κάπου, κάποτε, θα έρθει η στιγμή που θα είμαι έτοιμη και ανοιχτή να ασχοληθώ με το θέμα πιο στα σοβαρά. Γιατί αυτό το 'αοράτων' θα μπορούσε να εξηγήσει πολλά από όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, στη χώρα και στους ανθρώπους. Θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις.
Δε βιάστηκα να ξεκινήσω, ήθελα να το σκεφτώ, να το ερευνήσω λίγο το θέμα πριν πω ότι κάνω τη μεγάλη αρχή. Το μυαλό μου σκεφτόταν επιστημονικά. Ήθελα να βρω αίτιο και αιτιατό. Στην πορεία έμαθα - και εξακολουθώ να μαθαίνω - ότι σε τέτοιου είδους πεδία, η επιστημονική ματιά είναι λειψή, χρειάζεται και κάτι άλλο για να ανοίξει το παράθυρο της θέασης: η πίστη.
Έχω ξαναπεί ότι το οδοιπορικό μου στον Χριστιανισμό είναι αυτό του αρχάριου. Ξεκινούσα πρακτικά από το μηδέν. Δεν είχα εμβαθύνει ποτέ στα τελετουργικά, τα οποία δεν με ενδιέφεραν και τόσο (πολύ φοβάμαι πως έναν χρόνο μετά, εξακολουθούν μα μη μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον). Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα ήταν να εμβαθύνω στα άυλα θέματα, τα θέματα της πίστης, όπως προείπα, και του δόγματος. Κυρίως, όμως, ήταν να γνωρίσω τον Θεό. Αυτόν που με έφτιαξε, αυτόν που κρατά τα νήματα του κόσμου και που μπήκε στον κόπο να αφήσει τα λόγια Του, τις σκέψεις Του και τις εντολές Του στην ανθρωπότητα ως δώρο, ως ένα γράμμα αγάπης. Ήθελα να μάθω γιατί το έκανε αυτό, γιατί έστειλε τον Υιό του σε εμάς, γιατί τον θυσίασε για χάρη μας σαν αμνό σε σφαγή, και αν σήμαινε ότι είμαστε - και γιατί είμαστε - τόσο σημαντικοί για κείνον, ώστε να το κάνει.
Αυτό το 'αοράτων' ήταν πάντα που μου τραβούσε την προσοχή κι έλεγα, κάπως, κάπου, κάποτε, θα έρθει η στιγμή που θα είμαι έτοιμη και ανοιχτή να ασχοληθώ με το θέμα πιο στα σοβαρά. Γιατί αυτό το 'αοράτων' θα μπορούσε να εξηγήσει πολλά από όσα συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα, στη χώρα και στους ανθρώπους. Θα μπορούσε να μου δώσει απαντήσεις.
Δε βιάστηκα να ξεκινήσω, ήθελα να το σκεφτώ, να το ερευνήσω λίγο το θέμα πριν πω ότι κάνω τη μεγάλη αρχή. Το μυαλό μου σκεφτόταν επιστημονικά. Ήθελα να βρω αίτιο και αιτιατό. Στην πορεία έμαθα - και εξακολουθώ να μαθαίνω - ότι σε τέτοιου είδους πεδία, η επιστημονική ματιά είναι λειψή, χρειάζεται και κάτι άλλο για να ανοίξει το παράθυρο της θέασης: η πίστη.
Έχω ξαναπεί ότι το οδοιπορικό μου στον Χριστιανισμό είναι αυτό του αρχάριου. Ξεκινούσα πρακτικά από το μηδέν. Δεν είχα εμβαθύνει ποτέ στα τελετουργικά, τα οποία δεν με ενδιέφεραν και τόσο (πολύ φοβάμαι πως έναν χρόνο μετά, εξακολουθούν μα μη μου κεντρίζουν το ενδιαφέρον). Αυτό που με ενδιέφερε περισσότερο από όλα ήταν να εμβαθύνω στα άυλα θέματα, τα θέματα της πίστης, όπως προείπα, και του δόγματος. Κυρίως, όμως, ήταν να γνωρίσω τον Θεό. Αυτόν που με έφτιαξε, αυτόν που κρατά τα νήματα του κόσμου και που μπήκε στον κόπο να αφήσει τα λόγια Του, τις σκέψεις Του και τις εντολές Του στην ανθρωπότητα ως δώρο, ως ένα γράμμα αγάπης. Ήθελα να μάθω γιατί το έκανε αυτό, γιατί έστειλε τον Υιό του σε εμάς, γιατί τον θυσίασε για χάρη μας σαν αμνό σε σφαγή, και αν σήμαινε ότι είμαστε - και γιατί είμαστε - τόσο σημαντικοί για κείνον, ώστε να το κάνει.
Σεπτέμβρη λοιπόν του 2016, τέτοια εποχή καλή ώρα, μαζί με τα σχολικά του Γιάννη, αγόρασα και μία Αγία Γραφή για μένα. Κι έτσι απλά, ξεκίνησα να τη διαβάζω. Το γιατί προτίμησα ολόκληρη την Αγία Γραφή και όχι απλά την Καινή Διαθήκη νομίζω ότι θέλει ξεχωριστή ανάρτηση από μόνο του. Ας πούμε όμως ότι το έκανα για να πάρω την ιστορία από την απαρχή, από τον Πατέρα. Ήθελα να γνωρίσω τον Πατέρα, να δω πώς μιλάει, πώς σκέφτεται, τι τον ενοχλεί και τι τον ευχαριστεί, τι εντολές έχει δώσει σε εμάς τους ανθρώπους και πώς αντιδρά όταν κάνουμε το θέλημά Του και πώς όταν δεν το κάνουμε. Ήθελα να έχω μέτρο σύγκρισης με τη νέα συμφωνία, την Καινή Διαθήκη, που σφραγίστηκε με το αίμα του Χριστού. Ας μην ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο Ιησούς μελετούσε τις Γραφές, κάτι που αναφέρεται συχνά μέσα στη Βίβλο (Βίβλος = Αγία Γραφή). Και οι Γραφές επί εποχής του ήταν τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης.
Έναν χρόνο μετά, έχω καταφέρει αισίως να ολοκληρώσω την ανάγνωση όλων των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Θα μπορούσα να το είχα κάνει και νωρίτερα αν δεν ήταν το πανεπιστήμιο να μου καταναλώνει τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου. Παρόλα αυτά είμαι περήφανη για την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της Βίβλου. Έχω καταλάβει ως τώρα ότι άλλο πράγμα είναι να διαβάζεις την Αγία Γραφή και εντελώς άλλο να τη μελετάς. Κι αυτό όμως θέλει ξεχωριστή ανάρτηση. Το θέμα είναι τεράστιο, υποπτεύομαι και ανεξάντλητο. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ορατών τε και αοράτων. Ένας κόσμος συναρπαστικός, γεμάτος δυνάμεις που συγκρούονται μεταξύ τους, που συμμαχούν ή αντιμάχονται. Που προστατεύουν ή καταστρέφουν. Δυνάμεις που μας διεκδικούν κι εμείς είμαστε στη μέση ως μήλο της έριδος που άλλοτε αγόμαστε προς τη μία κατεύθυνση και άλλοτε φερόμαστε προς την άλλη.
Αν μη τι άλλο, αισθάνομαι πως πρέπει να μάθω περισσότερα και να ξέρω γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω. Να ξέρω την αξία μου και τις επιλογές μου και να επιλέγω συνειδητά. Όχι επειδή κάποιοι θα μου επιβληθούν με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Όχι επειδή αυτό είναι της μόδας και αυτό επιλέγει η πλειονότητα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι κουλ, ή έτσι θέλουν ορισμένοι. Αλλά επειδή το θέλω, όχι επειδή νομίζω ότι το θέλω επειδή μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Ο μόνος τρόπος να αντισταθεί κανείς σε αυτό είναι να το ψάξεις και λίγο μόνος σου, να ματώσεις και λιγάκι, να κοπιάσεις, να αφοσιωθείς. Η έτοιμη, η μασημένη τροφή, μόνο καρκίνο φέρνει, σε ψυχές και συνειδήσεις. Κατά τη γνώμη του, τουλάχιστον.
Αυτά προς το παρόν. Πιστεύω ότι θα ασχοληθώ αρκετά με το θέμα στο μπλογκ μου. Όποιος αισθάνεται ότι ενοχλείται, μιας και το συγκεκριμένο πεδίο έχει μια ας πούμε ευαισθησία ως προς τον τρόπο που το εκλαμβάνει ο καθένας, έχει την επιλογή να μη με διαβάσει. Είναι δικαίωμα αναφαίρετο. Όπως δικαίωμα είναι και για αυτόν που ενδιαφέρεται να με διαβάσει να μπορεί να το κάνει. Για μένα το ίδιο μου κάνει, αφού ποτέ δεν έδωσα σημασία στη δημοτικότητα και τη δημοφιλία.
Θεωρώ ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να αναδειχτεί, ειδικά όταν δέχεται ανηλεή επίθεση από παντού, κάτι που θα έπρεπε να πονηρεύει τους ανίδεους. Αν η θρησκεία είναι ένα θέμα αδιάφορο και οπισθοδρομικό και συντηρητικό, γραφικό, εκτός εποχής, άνευ ουσίας, άνευ επίδρασης ή ό,τι άλλο τέλος πάντων της προσάπτουν, τότε γιατί τόσος ντόρος και τόσο μένος εναντίον της, και μάλιστα από ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις, κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα στα σοβαρά;
Με αυτό το ερώτημα σας αφήνω, και με μερικές φωτογραφίες από το καλοκαίρι μου. Ένα καλοκαίρι ήσυχο, γεμάτο από ανθρώπους που αγαπώ, φως, χρώματα και ήχους της φύσης και της εξοχής και στιγμές που έγιναν ήδη αναμνήσεις.
Έναν χρόνο μετά, έχω καταφέρει αισίως να ολοκληρώσω την ανάγνωση όλων των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης. Θα μπορούσα να το είχα κάνει και νωρίτερα αν δεν ήταν το πανεπιστήμιο να μου καταναλώνει τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο μου. Παρόλα αυτά είμαι περήφανη για την ολοκλήρωση του πρώτου μέρους της Βίβλου. Έχω καταλάβει ως τώρα ότι άλλο πράγμα είναι να διαβάζεις την Αγία Γραφή και εντελώς άλλο να τη μελετάς. Κι αυτό όμως θέλει ξεχωριστή ανάρτηση. Το θέμα είναι τεράστιο, υποπτεύομαι και ανεξάντλητο. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος, ορατών τε και αοράτων. Ένας κόσμος συναρπαστικός, γεμάτος δυνάμεις που συγκρούονται μεταξύ τους, που συμμαχούν ή αντιμάχονται. Που προστατεύουν ή καταστρέφουν. Δυνάμεις που μας διεκδικούν κι εμείς είμαστε στη μέση ως μήλο της έριδος που άλλοτε αγόμαστε προς τη μία κατεύθυνση και άλλοτε φερόμαστε προς την άλλη.
Αν μη τι άλλο, αισθάνομαι πως πρέπει να μάθω περισσότερα και να ξέρω γιατί επιλέγω ό,τι επιλέγω. Να ξέρω την αξία μου και τις επιλογές μου και να επιλέγω συνειδητά. Όχι επειδή κάποιοι θα μου επιβληθούν με τον έναν τρόπο ή τον άλλο. Όχι επειδή αυτό είναι της μόδας και αυτό επιλέγει η πλειονότητα, γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι είναι κουλ, ή έτσι θέλουν ορισμένοι. Αλλά επειδή το θέλω, όχι επειδή νομίζω ότι το θέλω επειδή μου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου. Ο μόνος τρόπος να αντισταθεί κανείς σε αυτό είναι να το ψάξεις και λίγο μόνος σου, να ματώσεις και λιγάκι, να κοπιάσεις, να αφοσιωθείς. Η έτοιμη, η μασημένη τροφή, μόνο καρκίνο φέρνει, σε ψυχές και συνειδήσεις. Κατά τη γνώμη του, τουλάχιστον.
Αυτά προς το παρόν. Πιστεύω ότι θα ασχοληθώ αρκετά με το θέμα στο μπλογκ μου. Όποιος αισθάνεται ότι ενοχλείται, μιας και το συγκεκριμένο πεδίο έχει μια ας πούμε ευαισθησία ως προς τον τρόπο που το εκλαμβάνει ο καθένας, έχει την επιλογή να μη με διαβάσει. Είναι δικαίωμα αναφαίρετο. Όπως δικαίωμα είναι και για αυτόν που ενδιαφέρεται να με διαβάσει να μπορεί να το κάνει. Για μένα το ίδιο μου κάνει, αφού ποτέ δεν έδωσα σημασία στη δημοτικότητα και τη δημοφιλία.
Θεωρώ ότι είναι ένα θέμα που πρέπει να αναδειχτεί, ειδικά όταν δέχεται ανηλεή επίθεση από παντού, κάτι που θα έπρεπε να πονηρεύει τους ανίδεους. Αν η θρησκεία είναι ένα θέμα αδιάφορο και οπισθοδρομικό και συντηρητικό, γραφικό, εκτός εποχής, άνευ ουσίας, άνευ επίδρασης ή ό,τι άλλο τέλος πάντων της προσάπτουν, τότε γιατί τόσος ντόρος και τόσο μένος εναντίον της, και μάλιστα από ανθρώπους που αν τους ρωτήσεις, κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα στα σοβαρά;
Με αυτό το ερώτημα σας αφήνω, και με μερικές φωτογραφίες από το καλοκαίρι μου. Ένα καλοκαίρι ήσυχο, γεμάτο από ανθρώπους που αγαπώ, φως, χρώματα και ήχους της φύσης και της εξοχής και στιγμές που έγιναν ήδη αναμνήσεις.
Με αγάπη,
Εύα 💗